Grote en kleinere ergernissen

Van die minikarretjes voor kinderen bij de supermarkt.

Jaaroverzicht

Bijna einde van het jaar, tijd voor de jaarlijstjes. Beste film, beste CD, dat soort dingen wordt al genoeg gedaan. Daarom een alternatief lijstje. Mijn jaarlijst van 2009:

Eerste keer: op 1 januari
Grootste: 12 mei, zo'n 1100 gram
Kleinste: 13 mei, toen kwam er bijna niets
Meest voorkomende vorm: duikboot
Meest bijzondere vorm: zwemmende draak (29 september)
Fijnste: 23 september
Vervelendste: geen
Meest voorkomende kleur: donkerbruin
Meest bijzondere kleur: lichtgroen met rode stukjes (9 juli)
Meest stinkende: beslist op 24 augustus, 10 oktober was ook erg
Hardste: 8 februari, net een kanonskogel
Zachtste: 16 maart, meer een tsunami
Laatste: 31 december (gepland)

kusjes

Coquilles

Doe eens gek. Soms is dat leuk. Vaak kost gek doen niks. Soms is het duur.

Afgelopen woensdag was het niet goedkoop. Om onder andere ons jubileum te vieren, en de aanschaf van onze nieuwe badkamer, gingen we eens lekker uit eten.

De badkamerboer, die ons liever zag gaan dan komen, getuige hun weinig commercieel verpakte mening over onze specifieke wensen, stuurde ons na aanschaf van de onderdelen waartoe wij uiteindelijk tot een compromis gekomen waren -al met al best een respectabel bedrag-, onverwacht een aantal diner-cheques voor restaurant Las Palmas. Van enige interne communicatie was, ondanks dit Big Brother-tijdperk, blijkbaar geen sprake. Maar wij klaagden niet.

Daar had ik niet eerder van gehoord, van Las Palmas, maar het blijkt te behoren aan een TV-kok, Herman den Blijker. Het zal wel. Ik ken de man wel, van kookprogramma's waarbij ik snel wegzap vanwege voice-overs. Ik ben allergisch voor voice-overs, vooral als ze bedoeld lijken voor het deel der natie dat een chromosoom teveel heeft. En bij de meeste voice-overs is dat het geval.

Nu goed, restaurant Las Palmas dus. In Rotterdam, achter Hotel New York. Van waaruit je vroeger een prachtig uitzicht over de Rotterdamse haven had, tot ze er een kolos van een wolkenkrabber naast bouwden. Beetje jammer, voor Hotel New York dan. Heel vroeger had je naast Hotel New York nog een ander restaurant, een 'illegaal' restaurant zelfs. Het was meer een tentenkamp met campingstoelen. Daar kon je vis van de barbecue bestellen, als ik het goed heb, met witte wijn, witte wijn, witte wijn, of bier erbij. De details van mijn enige avond daar ben ik -helaas- vergeten, maar het was onvergetelijk. Of in elk geval heel tof.

In een van de oude hallen erachter zit Las Palmas. Daar doen ze ook alleen aan vis. Daar houd ik van, dus dat zat goed.

Omdat ik nog nooit van dit etablissement had gehoord, had ik al geprobeerd een indruk te krijgen via hun website. Die leerde me echter weinig, behalve dan dat het waarschijnlijk een duurdere gelegenheid zou zijn dan het naastgelegen voormalig illegale visrestaurant.

Maar dat gaf niks, want we hadden liefst 250 EUR aan bonnen om stuk te slaan. Toen we ze ontvingen, dachten we thuis nog even, dat dat wellicht genoeg was voor meer dan één bezoek. Maar aangezien de website van Las Palmas geen prijzen vermeldt, en we via Iens inmiddels iets meer wisten, hielden we een slag om de arm.

Om 19:00 kwamen we aan. Of wij wellicht aan de bar een aperitief wilden gebruiken? Dat klinkt al verdacht prijzig, en nee, we hadden trek, dus meteen door, hup, aan tafel! Waar we alsnog een aperitief kregen, met bubbels en zo. En de kaart. De kaart leerde ons, dat ze a) uitsluitend vis en andere zee-dingen verkochten (dat wisten we al), en b) dat de vis duur betaald wordt (dat vermoedden we al). Hé, we waren vanavond op de pof, en we hadden wat te vieren. Het was dan ook moeilijk om iets van de kaart te kiezen. Gelukkig somde onze gastheer voor de avond (wanneer een restaurant dat heeft, weet je al dat je boven je stand eet) een goed klinkend menu op. Vier gangen, klonk heel lekker. Ze hadden ook een verrassingsmenu. Dat was al meer mijn ding. Ook vier gangen. Bij nadere bestudering van de kaart hadden ze nòg een verrassingsmenu. Wel iets duurder, maar acht gangen! Kijk, dan word ik heel nieuwsgierig. Kon me niet heugen of ik ooit een acht-gangen-diner had gegeten, en ik heb -ik prijs mij dan ook gelukkig- best weleens luxe gegeten. Dus doet u die maar, twee maal, graag.

Of ik ook de wijnkaart wilde zien. Ja, natuurlijk. Of wacht. Want ik drink graag wijn. En ik ben geen totale nitwit. Maar verstand heb ik er nu ook weer niet van. Weet u wat, doet u er ook maar twee wijnarrangementen bij. Dat we daarmee onze bonnen-limiet reeds overschreden, ach ja. We waren een avond uit, tenslotte.

Wat volgde waren acht gangen, bestaande uit kleine, zeer fijne gerechten. Verdeeld over een hele avond; we waggelden om twaalf uur 's nachts naar buiten. Elke gang werd vergezeld van een door onze gastheer/sommelier speciaal geselecteerde wijn, hij deed het heel professioneel voorkomen alsof hij ze uitkoos waar je bij stond. En hij vertelde er een heel verhaal bij, terwijl hij ze inschonk. En sommige waren heel lekker. En sommige niet te zuipen, totdat je een hap had genomen van het gerecht waar de wijn bijhoorde, dan was hij in alle gevallen verrassend lekker.

Mensen kwamen, en mensen gingen, om ons heen. Wij nipten onze voortreffelijke wijnen, wipten onze verrassingen naar binnen, en genoten.

Vond ik het eten allemaal even lekker? Een moeilijke vraag. Het was allemaal met veel zorg klaargemaakt, daarover geen klachten. Als je acht gangen eet, en er een godsvermogen voor neertelt, dan ben je natuurlijk kritischer dan normaal. Dus wat mij betreft had de vissoep (pardon, bouillabaisse) wat minder zout gemogen. En had de rogvleugel wat minder doorbakken kunnen zijn. Vond ik in de proeverij van paddestoelen met krab en garnalen en kreeft de paddestoelen al teveel overheersen.

Maar ik ben ook de eerste om toe te geven, dat dat allemaal tamelijk decadent klinkt!

Ik heb, en mijn eega met mij, van begin tot eind genoten van een VIP behandeling en VIP eten, in een avondvullend culinair avontuur.

Een klein nadeeltje is, dat je bij elk volgend etentje wel enorm verpest bent. Dat je de coquilles bij het wokrestaurant met kerstmis toch van mindere kwaliteit vond, en zo. Och, zo lang je dan maar smakelijk om je eigen klachten kunt lachen, is dat geen bezwaar.

Onze bonnen, dat zei ik al, waren niet voldoende om de schade te dekken. We hebben een bedrag moeten bijpassen, waarvoor je normaal in een beetje restaurant ook heel aardig kunt eten. Daarmee is Las Palmas dus wel heel erg duur, zeker als je bedenkt dat ze geeneens een ster hebben (moet je mij horen!).

Maar zo half op de pof was het zijn geld dubbel en dwars waard, alleen al vanwege de ervaring. Als ik later groot ben, dan wil ik een keer in een echt sterrenrestaurant eten. Ik wou klein beginnen, bij De Librije of zo, en dan, als ik goed geoefend heb, dan zou ik wel een keer bij The Fat Duck willen eten, of El Bulli. Dat lijkt me nou echt prachtig.

NADH

Mijn zus kreeg jong kinderen. Ze was nog voor in de twintig. Helemaal goed, als je het mij vraagt. Niemand vraagt het echter, dus ik geef lekker uit mijzelf een mening. Moeder worden voor je dertigste, dat is nu bijna strafbaar. Immers, het is in deze tijd juist eerder gebruik dat je uitgebreid onderzoekt wie je zelf bent, heel veel carriere maakt, uitgebreid mannen test, en, omdat er geeneen perfect is, je halverwege je dertigste aan de minst sneue blijft plakken. Pas daarna begin je aan het project kind. Het project kind, ja, want er is natuurlijk wel uitgebreide planning aan vooraf gegaan. En dat kind is natuurlijk het liefste, mooiste, meest bijzondere kind ooit, en wee dat het ooit iets tekort zal komen, je bent als ouders immers al zowat dood tegen de tijd dat het het huis uit gaat, dus dat dien je te compenseren.

Alleen, niet alle kinderen zijn echt bijzonder. Sommige zijn kinderen gewoon kinderen. Niet mooi, niet lelijk, niet lief, niet vals. Het valt nog zomaar niet mee om je met je kind te onderscheiden. Gelukkig is daar, mede dankzij de impuls die een commercieel zorgstelsel met zich meebrengt, iets op gevonden. Als je namelijk je kind maar behandelt alsof het bijzonder is, en laat onderzoeken door bijzondere (en dure) psychiaters en psychologen, dan vind je altijd wel wat. Een aantal populaire bijzonderheden waarmee je kind nu helemaal hip is: is het weleens wat verlegen? Autisme! Het is soms weleens druk? ADHD! Het maakt weleens ruzie met andere kinderen? Asperger! Ieder kind zijn etiket, met passend zuig- of smelttablet.

De kinderen van mijn zus zijn bestwel gewoon. Ja, zij vindt ze lief (meestal), en ik (meestal) ook. Zijn het de liefste kinderen van de hele wereld? De mooiste van het universum? Dat weet ik niet, ik ken niet alle kinderen. Ik hou van ze zoals ze zijn. Soms zijn ze druk, soms verlegen, en soms maken ze ruzie. Het zijn net kinderen. Hebben zij dan echt geen gebrek? Eigenlijk niet, maar wacht eens, ze lijden wél aan NADH. Dat is relatief nieuw (ik verzon het vanmiddag). Een fijn gebrek om te noemen als je als normale ouder tussen al die unieke prinsjes en prinsesjes van oudere ouders op het schoolplein staat, en je moet meedoen in de competitie van wie het bijzonderste kind heeft.

'De mijne is hoogbegaafd!' 'De mijne is Asperger!' 'De mijne heeft NADH!' 'De mijne heeft..huh, wacht, NADH? Dat klinkt goed, bekt ook lekker, zeg! Waar kun je die diagnose laten stellen?'

'Zeg, waar staat NADH eigenlijk voor?'

'Oh, voor Niets Aan De Hand, doei!'

Kerstfilm

Kerstmis. Best belangrijk. Ik ben atheist, maar ik ben er ook groot voorstander van dit feest volwaardig in stand te houden. En niet, zoals bijvoorbeeld die achterlijke gladiolen van de Haagse Hogeschool, te buigen voor gefrustreerde 'elementen' die vinden dat het kerstfeest hun geloof beledigt, en daarom hebben afgezien van het plaatsen van een kerstboom(!). Driewerf boe! Als jouw geloof voorschrijft dat je permanent beledigd moet zijn, wat ik zeer betwijfel, maar goed, als je dat dus denkt, ga dan in december lekker op vakantie of zo. En laat die onreine christenen lekker hun feestje bouwen. Ik zeik ook niet over een Ka'aba van marsepein op het balkon met Suikerfeest, bij wijze van spreken. Ten overvloede merk ik ten slotte nog even op dat de kerstboom geen christelijk, maar een heidens symbool is, dat stamt uit de tijd van voor de geboorte van die malloot met een baard aan zijn kruis.

Genoeg om me heen geschopt, het kerstfeest dus. Leuke tijd. Ik ben heel lang 'single' geweest, ook in de tijd dat dat nog niet hip was, en alle klaagverhalen van alleengaanden tegenwoordig ten spijt, ik had er ook toen al geen hekel aan - het is me veel te trendy om er een hekel aan te hebben. Ja, boodschappen doen is een beetje een hel, met die kutkankerteringtyfusmuziek (pardon) in elke supermarkt. Maar voor de rest? Best leuk.

Vanavond voor het eerst het echte kerstgevoel gehad. Dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook, dat hielp al een stuk. Maar het echte kerstgevoel krijg ik van op de bank ongezonde dingen uit het kerstpakket opsnoepen, kijkend naar een kerstfilm. Vanavond was het 'Matilda', vooruit, geen 'ware' kerstfilm vol dikke mannen met opplakbaarden en verse rendierbiefstuk, maar toch. Ik heb Matilda al zo'n tweeenveertig keer gezien of zo, maar ik geniet elke keer weer van dat lekker overdreven acteerwerk, die cameravoering vanaf de ooghoogte van het kind, en de heerlijke typeringen voor kinderen van Miss Trunchbull. Ideaal vermaak voor de donkere decemberavond. Hij komt vast nog een paar keer de aankomende dagen, en als ik in de gelegenheid ben ga ik er zo weer opnieuw voor zitten. Kopje thee of wijn erbij, en van die vieze kerstkransjes, heerlijk.

Kussen

Een man heeft geen kussens op de bank. Tenzij hij homo is. Sterker, een man, homo's uitgezonderd, moet geen kussens op de bank wíllen. Waarom wil een vrouw dan wel kussens op de bank?

Ik zou het nog niet eens zo erg vinden, ware het niet dat een bank doorgaans nou net zó groot is, dat je er geen twee van in de woonkamer zet. Eentje met, en eentje zonder kussens. Dus ben je als man, wil je tenminste de lieve vrede met je eega bewaren, wel genoodzaakt om plaats te nemen op de bank mét de kussens. En dat kan dus meestal niet.

Want als de vrouw niet al op de bank zit, dan zijn die leuke kussens in een of ander enig patroontje over die bank uitgespreid. En als ze er al wel zit, dan liggen allemaal op jouw helft. Godmiljaar!

Voor een man bestaat het proces van gaan zitten op een bank, dat wil zeggen als het een niet-alleenstaande man betreft, die geen homo is, dus altijd uit meerdere stappen.

Stap 1. op de bank gaan zitten
Stap 2. constateren dat er zo'n kussen halverwege je aars en je rug zit
Stap 3. geërgerd opstaan
Srap 3a: kreet van ongenoegen slaken (optioneel)
Stap 4. kussen oppakken
Stap 5. rondkijken waar je klotekussen kwijt kan
Stap 6. kussen dan maar in een hoek smijten
Stap 7. je realiseren dat dat ook weer overdreven is, en dat je nodig moet stofzuigen
Stap 8. kussen weer oppakken
Stap 9. kussen dan maar zo ergens frommelen dat je er in elk geval niet op hoeft te zitten
Stap 10. bij het gaan zitten het kussen op je arm met de koffie zien vallen
Stap 11. kussen alsnog in die hoek smijten
Stap 12. je proberen te herinneren wat John Gray (die van Venus en Mars) ook al weer zei over conflictbeheersing

Dus bij deze een vraag aan alle vrouwen die dit lezen:

Wat is de meerwaarde van een stel kussens op de bank?!? Bestaat die bank niet al voor een groot deel uit kussens? Kunnen we, leve het poldermodel, niet tot een compromis komen?

Ach, weet je wat het is met dat hele poldermodel? Een polder is een stuk land waar ze het water hebben proberen uit te pompen. Da's best leuk, maar het blijft aanmodderen...

kusjes

Precious

Gisteren naar de film geweest. We hadden nog twee vrijkaartjes. We zaten namelijk vorig maand al bij een film, maar in die zaal was geen verwarming. Aangezien er vrijwel niemand zat, werd het er ook niet warmer dan de behaaglijke graad of 10 die het er was, dus zijn we weggegaan. Met medeneming van een vrijkaartje.

Je stelt dan vanzelf mindere eisen. Zo kon het gebeuren dat we op de bonnefooi binnenstapten bij de eerstvolgende film die op punt van beginnen stond. Dat was Precious. Een Amerikaans sociaal drama. Mede geproduceerd door Oprah Winfrey. We hadden het dus kunnen weten. Maar ik had er lovende recensies over gelezen, dus waarom ook niet proberen?

Precious, de naam van de hoofdrolspeelster, gaat over een dikke, zeg maar gerust moddervette, zwarte tienermoeder uit het ghetto in Harlem, New York, die wordt verwaarloosd en mishandeld door haar werkloze, eveneens moddervette, moeder, wier leven bestaat uit TV kijken en de sociale dienst oplichten. De film begint -heel fijn- met dat Precious verkracht wordt door haar vader. En zwanger wordt van haar tweede kind - haar eerste kind, ook van haar vader, is een mongooltje.

Maar wacht, er gloort -natuurlijk- hoop! Via haar school, waar ze vanwege haar zwangerschap afgeschopt wordt, komt ze op een speciale school. In een klas met een (uiteraard) knappe, slanke lerares, die heeeeeel invoelend is. En klasgenoten die heeeeel stereotiep zijn. Enfin, begeleid door een VEELBETEKENENDE SOUNDTRACK werd een blik clichés opengetrokken waar je misselijk van werd. Een dubbele aflevering Oprah, zeg maar, met de zwarte vrouw in de SLACHTOFFER! rol. Het was allemaal zo moddervet aangezet, van het extreme lijden tot en met het mierzoete sprankje hoop, ik werd er onpasselijk van.

Toen ik halverwege de film wegdutte, bedacht ik mij, dat ik weliswaar naar een straatarme, kansloze, zwarte, moddervette, mishandelde, verkrachte, gepeste tienermoeder met gehandicapt kind zat te kijken, maar dat ze nog geen AIDS had! Gelukkig werd ook dat binnen een paar scenes rechtgezet.

Zucht.

Vond ik het een slechte film? Ja en nee; het acteerwerk van moeder en dochter was sterk, en de film is duidelijk met de beste bedoelingen gemaakt. Het acteerwerk van de overige cast was op het lachwekkende af eendimensionaal, en het verhaal is..pfft. Dit soort films, het is gewoon mijn ding niet.

Grappig detail: Mariah Carey, zonder make-up, maar met kleren aan, dat is weer eens wat anders.

Snackbar

Sommige vinden ons van de PVV maar barbaren. Laatst waren ons bij de bibiotheek je weet wel bij die snackbar daarnaast. Komt er zo'n links wijf op ons af van een ofte andere omroep.

Of tot ik weleens las. Ja, natuurlijk leest ik wel eens wat. Ik hep zelfs welens een boek geleze was hastikke mooi dat heette Mein kampf. Dat ging over een of ander kamp in Duitsland nou daar was het niet tof hoor allemaal van die joden en andere buitelanders. je zal goddome net je kleine naar zo'n kamp gestuurt hebbe egnie fijn hoor.

Mensen denken ook dat we niet miljeubewust zijn nou dat is ook niet waar. Wij drinken befoorbeeld nooit van die koffie. Je weet wel, van die koffie die door kansloze buitelandsen wordt geplukt, van die schrijver hoe heet die man ook al weer? Die Indische pinda boekhouder, oh ja Multomappi. Enne ziet je nou dat we geen barbaren zijn, want die man dat weet ik toevallig mooi wel die heet dus voor eggie Eduard Douwe Egberts. Vandaar die koffie denkt ik.

Nou goed die linkse kankertrut hebben we gezegd dat ze moest optieften volgens ons was het zo'n moslimitische trouwens ook nog en die moeten allemaal trug naar Marroko zowiso. En toen hebben we thuis lekker een bakkie leut gedronken niet van die buitelandse kofie natuurlijk maar gewoon hollandse want die hoef je alleen maar water bij te doen en te roeren en dat is ook beter voor de opwarming van de aarde ja toch.

Ik wou ook nog ff de groeten doen aan tante Greet want die hepput aan dur rug nou doei!

Paling

Het gebouw van voormalig café 't Hemeltje in Volendam, waar toen die jongeren omkwamen bij een brand, staat nog leeg. Uit het verleden weet ik nog, dat ooit iemand, volgens mij zelfs de voormalig eigenaar(!) van plan was om er opnieuw een café te vestigen. Dat is toen niet doorgegaan, waarom weet ik niet meer. Erg kies was het niet, in elk geval.

Nu zijn er plannen om er een palingkwekerij te vestigen. Dat lijkt me een beter plan. Het is typisch Volendams (of zo), en het heeft niet, nou ja, hooguit zijdelings, met horeca van doen.

Toen ik het las dacht ik: volgens mij was een palingrokerij beter geweest. Maar dat is zeker ook niet kies?

Negertje

Vanochtend was ik even in de stad. Voor de HEMA stonden twee jonge jongens van Amnesty International. Komt er eentje op me af of ik lid wil worden. Dus ik zeg tegen die jongen: "Nee, dank je wel, ik heb al zo'n negertje." Loopt 'ie boos weg. Nou vraag ik je!

Strikt genomen is het ook niet helemaal waar. We hadden wel een negertje, maar die hebben we weggedaan, want we wouden een Wii. Maar toch.

De jeugd van tegenwoordig. Denkt alleen maar aan zichzelf.

Blues

Schultze gets the blues. Een duitse film, uit 2003. Ik heb hem ooit gezien in een of ander filmhuis, ik weet niet meer welk, en ook niet meer met wie. Misschien wel alleen, zou zomaar kunnen.

Vanavond werd hij uitgezonden op TV, op Canvas, een van mijn favoriete kanalen. Ik had Pien al ingeseind, dus lekker zondagavond met zijn tweeen op de bank een 'slow movie' kijken. Want in Schultze gets the blues gebeurt niets.

De film gaat over een man van, wat zal het zijn, een jaar of halverwege vijftig of zo. Hij wordt door zijn werkgever, een zoutmijnbedrijf, met vervroegd pensioen gestuurd. Samen met zijn twee maten. Schultze is een dikke, lelijke, alleenstaande man. Zijn dagen slijt hij rustig bierdrinkend met zijn maten, (kijkend naar) zijn schakende maten, vissen met zijn maten, af en toe een bezoek aan zijn stokoude dove moeder, en accordeon spelen in de plaatselijke Musiekverein. Dat alles gefilmd in lange, statische shots, schilderijtjes op zich eigenlijk, die perfect weergeven dat er werkelijk geen ene moer te beleven valt in het keurig aangeharkte maar beetje vervallen mijnbouwdorpje waarin hij woont.

Het verhaal draait erom, dat hij op een avond op de radio zydeco muziek hoort, en daardoor gegrepen wordt. De tot dan toe schuchtere, teruggetrokken Schultze wordt daar, op zijn bedeesde manier, een heel klein beetje opstandig door. Bijvoorbeeld door een zydeco liedje na te spelen op de jubileumviering van de plaatselijke Musiekverein. Wat niet wordt gewaardeerd. Niettemin mag hij, bij wijze van uitwisseling met de zustergemeente in de Verenigde Staten, een reis maken naar Texas, naar het jaarlijkse 'duitse roots'-festival. Dat hij verschrikkelijk vindt en ontvlucht. En in zijn dooie uppie, in een land waar hij geen woord van de taal spreekt, met een bootje te water naar Lousiana trekt. Waar die zydeco muziek vandaan komt.

Dat is geen heroische tocht. Hij is op zijn best wat knullig. Als hij uiteindelijk, na enige omzwervingen, in een van god verlaten oord op de plaatselijke dansavond beland, waar ze 'zijn' zydeco muziek spelen, gaat hij dood. In de daaropvolgende scene zien we zijn begrafenis, terug in Duitsland. Einde film.

Prachtige film, op een merkwaardige manier ook heel ontroerend. Ook al heb ik zojuist verteld wat erin gebeurt, raad ik iedereen aan hem te zien, mocht hij ooit nog eens worden uitgezonden.

Sap

Vroegâh, toen alles beter was, kocht je sinaasappelsap in een pak. Ja, lieve mensen, ik ben oud, maar niet van de generatie dat alles nog in glazen flessen ging. Dus toen ik klein was, en de wereld beter dan nu (maar minder beter dan toen sap nog in glazen flessen zat), kocht je je sinaasappelsap dus in een pak. Van Tetrapak. Je kon trouwens ook appelsap kopen. In een pak. En 'Zontomaatje', dat was hip. Aangezien tomatensap niet te zuipen is, en ik nog nooit van Bluddie Merrie gehoord had, wil ik het daar nu niet over hebben.

Nee, ik wil het hebben over sinaasappelsap. Of nee, over Mango-Guanabana-sap, eigenlijk. God, wat een ingewikkeld stukje is dit. Wat is guanabana eigenlijk? Ooit een kudde guanabana zien hollen? Ik niet. Als je mij op de man af zou vragen 'hoe ziet een guanabana eruit, en van welk continent komt ie?', dan zou ik mijn taalkundige raderen knarsend in werking zetten, en opperen dat het waarschijnlijk de mest is van een banaan uit Zuid-Amerika, want 'guana' lijkt op 'guano' en 'bana' is bijna banaan, uit Zuid-Amerika. En dat zou, dat weet ik zeker, onzin zijn. Want bananen schijten niet.

Dus.

Hoe dan ook, guanobananesap zit in een pak, zo'n pak waarin ze vroeger sinaasappelsap verkochten. Maar tegenwoordig zijn die pakken nieuwerwets. De tijd staat niet stil, en de mensen zijn tegenwoordig allemaal gericht op luxe; alles moet 'lekker makkelijk' zijn, althans, zo willen reclamemakers het ons doen geloven. Dus tegenwoordig is zo'n pak niet meer gewoon een pak. Zo'n fijn, gewoon pak, waarvan je het hoekje omhoogvouwde tot een tuit, en dan met een schaar, want die heb je in de keuken toch altijd bij de hand, afknipte, waarna je met de punt van diezelfde schaar -lekker makkelijk- even een gaatje prikte in de achterkant van het pak, opdat het niet klotste als je een glas inschonk.

Maar nee, zo werkt het nu niet meer, niet met deze nieuwerwetse pakken. Die hebben namelijk een hip ingebouwd inschenkklepding. Dat werkt zo: een -ongetwijfeld illegale- pakkenfabrieksarbeider knipt voor ons gemak al van tevoren een gat in het pak. Dat plakt ie vervolgens weer dicht, met een stuk extradik aluminiumfolie. Vervolgens plakt hij nog een plastic klep over dat gat heen.

Deze contraptie is -denk ik- bedoeld om uw en mijn leven makkelijker te maken. Het punt is alleen: hij maakt het leven helemaal niet gemakkelijker! Vreselijke ondingen zijn het!

Ten eerste blijft zo'n pak meestal met dat plastic klepje aan andere boodschappen haken wanneer je je boodschappen uitpakt. En breekt het af.

Ten tweede hou je negen van de tien keer alleen het f#cking lipje in je hand als je probeert dat folie eraf te pulken. Of blijft er -godmiljaar!- nog een stuk van dat plastic eronder zitten.

Ten derde, als het je lukt om in één soepele beweging de alufolie eraf rukken, dan spettert het sap alle kanten op, ongeacht op welke wijze je het pak in bedwang probeert te houden.

En tenslotte klotst het sap, zelfs bij een volgens ontwerp geopend pak, alle kanten op tijdens het inschenken, juist vanwege dat enkele gat. Dus moet je nog steeds een gat aan de achterkant prikken. Met diezelfde schaar, die men, naar ik aanneem, met deze vreselijke contraptie juist uit het hele pak-open-maak-proces wou elimineren. Dus wat zijn we nu opgeschoten? Helemaal niets!

Er zullen onder u vast wijsneuzen zijn, die beweren dat met deze kolderconstructie het pak nu hersluitbaar is, wat de kwaliteit ten goede..bladibladibla. Aan hen wil ik graag even kwijt: wat is de 'bloody point' van een hersluitbaar pak als je er alsnog een gat in moet prikken?! Grr!

Nu goed, als u mij even wilt excuseren, dan ga ik nu even een doekje pakken om het guanabana-bloed van het aanrecht te vegen. Hmm, hadden we niet ergens nog lege flessen staan?

Kusjes.

Klantenservice

Vanwege werk heb ik afgelopen week diverse malen contact gehad met klantenservices c.q. helpdesken. Dat wil zeggen, ik heb geprobeerd dat contact te stand te brengen. Door eerst even de marketing-pief te bellen die met mijn klant zaken wou doen, en die mijn vraag, die erg technisch van aard was, voor te leggen. Zo'n marketing-pief gaat dan altijd fijn hakkelen, en belooft dat 'iemand van de techniek' je gaat terugbellen. Tuurlijk.

Vanochtend dus zelf maar weer gebeld. Omdat het flauw is om beschuldigend te wijzen naar iemand die zich niet kan verdedigen, zal ik de bedrijfsnaam niet noemen. Ik kreeg de receptie. Die gaven mij vervolgens het nummer van de helpdesk. Dat was, ik verzin dat niet: 0900 666 666 x. Niet één, maar tweemaal 666! Dat belooft! Na de mededeling dat dit gesprek mij 80 eypocent per minuut ging kosten, heb ik de verbinding meteen verbroken. Afzetters.

Nu ja, het kenmerk van een goede helpdesk is ook, dat ze niet bereikbaar zijn, en dat je ze beter een bij voorbaat onbeantwoorde mail kunt sturen als je verbinding het niet doet. Waarop je dan binnen een minuut, ha fijn!, een antwoord krijgt: "We hebben uw mail ontvangen en in ons systeem geregistreerd onder nummer 123456. Wij zullen uw vraag zo spoedig mogelijk in behandeling nemen." Je weet dan: bij deze helpdesk wordt de inkomende mail volautomatisch weggegooid. Dááhag, vraag!

Ach, een grote ergernis, maar klein leed. Want het kan veel erger. Zo is er de online -eh- 'winkel' Star Light New Age. Daar werkt ene Chris, en Chris mag zich inmiddels een soort van internet-cultheld noemen. Of cult-bekende, dan toch. Ik heb altijd gedacht dat ik, als niet-spiritueel, een uitzondering was. Omdat ik juist agressief word van stinkende bonsai-stokjes en rustgevende Tibetaanse pindaschalen. Maar nee, zelfbenoemd Verlosser Chris wordt er ook niet erg ontspannen van. Leest u even mee hoe Chris op e-mails van klanten reageert? Waarschuwing: het taalgebruik is, net als de daverende lachbui die zal volgen, tamelijk heftig. Hoe niet om te gaan met klanten, Les 1. Les 2 mag er ook zijn. OMG WTF ROFLMAO! Mijn dag heeft ie in elk geval zeer verlicht LOL.

VIP-box

ROFL! Ieren hebben humor. En virals zijn echt besmettelijk, dat blijkt maar weer.

Paardenroeper

Nog meer Hype! Een 'verslaggever' van SBS heeft SCHOKKENDE beveiligingsgaten blootgelegd. Wat blijkt? Zonder noemenswaardige controle kun je als kwaadwillende burger binnenkomen bij Paleis Noordeinde. En daar dan de koningin omleggen, of zo. Zo ver is deze verslaggever niet gegaan. Wel is hij, samen met een handlanger, tot aan een paard van de Gouden Koets doorgedrongen!

Nu heb ik een klein stukje van dat bewuste programma gezien. En aangezien ik 13 jaar zo'n beetje om de hoek heb gewoond, weet ik hoe Paleis Noordeinde eruit ziet. En wat in het programma als 'Paleis Noordeinde' werd gepresenteerd, waren in feite de Koninklijke Stallen. U weet wel, waar de Gouden Koets staat. En de Koninklijke Stallen liggen helemaal aan de andere kant van de Paleistuin, die gewoon openbaar toegankelijk is.

Dus wat heeft de 'verslaggever' nu eigenlijk gedaan? Hij heeft zonder toestemming het paard van Bea geaaid. Oei oei, schokkend.

En nu is er dus herrie in de tent; roept politiek Den Haag moord en brand, want kan toch niet zo zijn dat je als burger zo gemakkelijk in contact komt met (het paard van) de koningin?

Nog afgezien van dat we in een open democratie leven, waarin het me een beetje onzin lijkt om het koninklijk huis angstvallig af te schermen van het volk op wiens zak het teert, lijkt het me, dat er wel belangrijker zaken zijn waarmee 'de politiek' zich kan bezighouden.

Zelfmoordplannen?

Hype hype! Er is een nieuwe website waarin tips worden gegeven voor zelfdoding. Zelfhulp gemeenschappen zijn helemaal 2.0 tegenwoordig, zelfs officiele zorginstellingen bieden online therapieen aan. Want het is zo fijn voor de patienten. (En oh ja, het scheelt hen natuurlijk klauwen met geld).

In de media roepen mensen er schande van. Ach ja. Ik heb net zelf even gekeken.

Een merkwaardige club, die NVVE. Om geholpen te kunnen worden moet je lid worden. Dat kost EUR 17,50 - per jaar. Eh? Automatische incasso? Ook de volgende regels wekten bij mij enige verbazing:

"Lidmaatschap voor het leven behoort tot de mogelijkheden. Neem hiervoor contact op met de telefoondienst van de NVVE: 0900-606 06 06 (ca. € 0,20 per min.)"

Lidmaatschap voor het leven? Ben ik nou zo dom of zijn zij nou zo slim?

Zo'n lidmaatschap kost overigens nog een smak geld ook. Ik wou erover gaan bellen, maar ja, 20 cent per minuut hè, en ik heb geen doodswens. Stel je voor dat ze me die aanpraten.

De NVVE "ontvangt geen subsidie" en is dus afhankelijk van donaties en contributie. Wel een beetje onhandige doelgroep, me dunkt. En 'ontvangt geen subsidie' betekent ook dat de overheid niets met je te maken wil hebben, terwijl je toch zo'n beetje overal subsidie voor kunt krijgen als je een beetje handig bent.

Ik ben best 'open-minded', maar dit riekt allemaal nogal naar ordinaire zwendel.

Daarom ging ik op zoek naar hun forum, en dat hebben ze gelukkig. Daarin staan een heleboel berichten, maar niet één van ervaringsdeskundigen. Terwijl het uitwisselen van ervaringen nu juist bij uitstek de meerwaarde vormt van een forum. Verdacht.

Weet je wat, ik ga wel gewoon dood.

Profiel

Een aantal weken geleden was ik in een melige bui. Een bui, die het plaatsen van tamelijk vage profielfoto's op Hyves oversteeg. Ik heb enkele kleine maar weinig subtiele wijzigingen aan mijn profiel gedaan.

Dat heeft niemand gemerkt, en dat geeft ook niets. Het toont wel iets interessants aan: klaarblijkelijk is OF niemand in mij geinteresseerd, dat sluit ik bepaald niet uit, OF het is zo, en dat vermoed ik eerder, zonder overigens arrogant te willen doen hoor, dat vrijwel niemand op Hyves ooit naar het profiel van iemand kijkt. Mijzelf als representatieve steekproef nemende: ik doe dat ook nooit.

De vraag is, of je er wat aan mist. Waarschijnlijk wel. Aan de andere kant, sommige dingen blijven misschien beter verborgen.

Aldi

De Aldi. Een fijne winkel. Ze doen niet aan marketing. Tenminste, minder opzichtig dan andere supermarkten. Scheelt budget, dus ze zijn goedkoper. Dat spreekt me aan. In tegenstelling tot niet nader te noemen andere mensen in mijn omgeving vind ik, dat goedkoop niet per sé beter is. Maar het is wel fijn als je een vergelijkbaar product voor minder krijgt.

Dat is dan ook meteen de moeilijkheid van de Aldi. Of de Lidl. Want wat moet je er wel, en wat moet je er niet kopen? Mij beperkend tot de eetbare artikelen, van elk eetwaar kun je iets maken. Tenminste, zo lang het geschikt is om te behandelen in enige vorm. Door het te kruiden, marineren, aan te vullen, 'whatever'. Een aantal Aldi artikelen zijn wel erg van plastic, en domweg inferieur. Maar zeker niet alles.

Groenten? Te doen, mits snel na aankoop geconsumeerd. Fruit? Idem. Vlees? Hmm, niet tenzij je het kan marineren. Van marineren fleurt elk stuk slachtafval op, de Indomnesische keuken is erop gebaseerd zowat. Koekjes? Ja, als je niet de chemische neemt. Sap? Laten staan. (Vermeld dient te worden dat we te huize Bij Ons graag Mazaa drinken, en dat is goed, maar duur sap. Limonade? Laten staan. Ik drink letterlijk liters limonade per week, altijd de citroen van K-C, sinds ze mijn favoriete smaak, rode grapefruit, uit het assotiment hebben gehaald (boe!). Fris? Laten staan. Beleg? Och, het proberen waard.

Het zijn met name de non-food spullen die me daar blij maken. Zoals hand-zeep. Wilde vijg smaak! Reuze wild, die vijg, en zo. Ik heb van mijn leven nooit een wilde vijg gezien, wie wel? Ik ken wel verse vijgen, maar die zijn gefokt, en naar ik aanneem dus zindelijk en lief voor kinderen. Hoe dan ook, blijkbaar zijn wilde vijgen bijna gratis, want je kunt er hele goedkope handzeep van maken.

Voor zaken als wasmiddel en keukenrollen zou ik ook willen dat wij, niet-PVV stemmende autolozen, een Aldi in de buurt hadden. Helaas zijn de overgebleven niet-Albert Heijnen hier in de buurt de laatste twee jaar opgekocht, dus het is alleen maar AH dat hier de klok slaat. In een straal van een kilometer tel ik er vijf. De dichtstbijzijnde niet-AH is meer dan een kwartier fietsen. En te huize Bij Ons zijn we ook lui. Meneer Albert weet dat maar al te goed.

Wat ook zo leuk is aan de Aldi, is dat de merken die er liggen vaak heel erg lijken op de merken van hun duurdere broer(s). Op zeker dat er in merkenland, waar ik vanwege mijn werk zo nu en dan een inkijk in krijg, hele veldslagen worden uitgevochten. Is het plagiaat of niet? Om er één voorbeeld uit te pikken: de choco-duo biscuits van Aldi zijn nagenoeg identiek aan de Zaanse Huisjes van hun concurrent uit de gelijknamige streek. Inclusief het net even andere figuurtje dat aan de chocolade-kant van het koekje gedrukt staat. Dat vind ik reuze grappig, het is je ware marketing-oorlog, waar je normaal niet zo op let. Oplettende lezers hebben inmiddels allang door dat de Keuringsdienst van Waarden tot mijn favoriete TV-programma's behoort - tsja, ben ik toch een echte Hollander, maar dan eentje die a) ironie snapt, b) weet te waarderen en c) een aandachtspanne heeft van langer dan tien minuten. Naar moderne maatstaven gemeten: een nerd, dus.

Als enthousiast innemer word ik nog het meest enthousiast van het wijn-aanbod van de Aldi. Want, mits goed gekozen, hebben die best lekkere wijn. Zo ontspruit dit stukje aan inspiratie opgedaan uit Aldi wijn, die per fles net zoveel kost als één glas bier in de kroeg. Kijk, daar word ik (dubbel?) enthousiast van.

Morgen weet ik of het hoofdpijn-wijn was - daarbij aangetekend dat dat natuurlijk ook afhangt van het geconsumeerd volume. Wat dat betreft verdient de Aldi voor nu dan in elk geval voordeel van de twijfel.

Jammer dat ze zo 'bloody' ver weg zitten.

Extreem-rechts

Daar heb je hem weer met zijn PVV gefulmineer, ik hoor het u denken. Het zit mij, dat zal u niet verbazen, dan ook zeer hoog dat dat abjecte figuur met zijn boevenbende deel uitmaakt van de Kamer. En dat, want we leven nog in een democratie, zijn walgelijke ideeën blijkbaar zoveel voedingsbodem hebben.

Het zal weinigen ontgaan zijn, dat een of ander wetenschappelijk instituut na uitgebreide studie heeft bepaald, dat de PVV een extreem-rechtse groepering is. Onze peroxide-verlichte despoot wist niet hoe snel hij in de krant moord en brand moest schreeuwen. "Broddelwerk van de linkse onderzoeksmafia", dat soort genuanceerde reacties.

Terwijl ieder weldenkend mens natuurlijk allang wéét dat de Wilders engerds als Le Pen en Dewinter op rechts voorbij snelt. Figuren die al sinds jaar en dag wijd en zijd bekend staan als extreem-rechts.

Wilders weigert al sinds zijn opkomst categorisch om in debat te gaan over zijn 'denkbeelden'. Pechtold voorop, is hij hiertoe al talloze malen uitgenodigd, ja, uitgedaagd, maar Wilders weet donders goed dat electoraal gewin vooral te halen is met hard roepen in de media, en dat elke vorm van debat hem kan, en zal, beschadigen. Dus dat doet meneer niet.

Helaas heeft dat tot gevolg dat andere mensen dat dan namens hem gaan proberen. In diezelfde media. In een van de oeverloze discussies over het fenomeen Wilders, ik meen bij DWDD, werd laatst gesproken, met Alexander Pechtold, over de uitkomst van bovengenoemd onderzoek. Of het bewust was weet ik niet, maar daarin speelden de presentatoren advocaat van de duivel, door Wilders in bescherming te nemen. Want extreem-rechts, hield dat niet in dat hij racistisch zou zijn? En dat is hij niet, zo werd betoogd, want Wilders discrimineert niet naar ras, maar naar religie. Dus kan hij geen racist zijn. En racisme is een kenmerk van extreem-rechts. Ergo, Wilders is niet extreem-rechts. Ja, dank je de koekoek, denk ik dan.

Er gaat nu van mijn kant een Godwin volgen (voor wie niet weet wat een Godwin is, zie hier). Als je mensen op straat gaat vragen 'wie is de grootste racist die je kent?', dan is de kans groot dat de onvermijdelijke Adolf Hitler volgt, even gesteld dat de vraag gericht wordt aan mensen van boven de 25.

Dus laten we even het racisme van Adolf Hitler onder de loep nemen. Adolf Hitler geloofde, net als Wilders, dat het blanke ras superieur was (Wilders verwoordt het maar ternauwernood subtieler, zie zijn verkiezings-pamflet). Hitler geloofde ook, dat de Joden de oorzaak waren van alle ellende in de wereld. Maar de 'de Joden' zijn geen ras. Joods-zijn is in de eerste plaats een religie. En een religie is een keuze. Ik kan ervoor kiezen om Joods te worden. Of om het niet meer te zijn. Ik kan er niet voor kiezen om een neger te worden. Was Hitler dus geen racist? En dus niet extreem-rechts?

Ik kan er ook voor kiezen om moslim te worden. Sorry voor mijn engels, maar vertel mij alsjeblieft: 'what's the fucking difference?'

Ik ben ervan overtuigd, dat als ik een politieke partij begin, en mijn partijprogramma verbatim overneem van de PVV, maar alleen 'joods' of 'Zionisme' invul waar nu 'Islam' en 'islamisering' staat, ik binnen de kortste keren in de bak zit op last van racisme.

Ik denk er hard over om zoiets, al was het maar bij wijze van hoax, ook maar gewoon te doen.

Blaasontsteking

Soms overdenk ik weleens wat ik later had willen worden. Bijvoorbeeld een beroemde popster. Zingen kan ik niet, maar dat kunnen de meeste artiesten niet. Zingen is nog wel de laatste vaardigheid die je als 'celeb' nodig hebt. Alle zang komt toch uit de computer, en klinkt ook als een computer, maar dan eentje uit pak 'em beet 1985. Men neme Britney Spears, of Rihanna, of welke bekende 'zangeres' ook. Zelfs Madonna, toch een grote ster, kan voor geen meter zingen.

Nee, wat het voor mij zo lastig maakt, is dat ik geen onsmakelijk bloot wijf ben. Ik ben bang, wanneer voortdurend m'n schaamlippen naar buiten laat bengelen, ik beslist een blaasontsteking krijg. Ook heb ik nog nooit 'per ongeluk' mijn sexcapades op internet gezet, en dat is toch wel een vereiste. (Ik heb ze zelfs nog nooit gefilmd, maar daarin schijn ik ouderwets te zijn, ik scheer niet eens mijn ballen.)

Ik moest denken aan al deze smeerlapperij toen ik vanmorgen las, dat LLink uit het omroepbestel verdwijnt. Die waren immers i-de-o-lo-gisch, en dat is een vies woord natuurlijk. Want (bijvoorbeeld) het milieu is leuk, maar het ontploft niet en je kunt er ook niet echt op rukken, dus het verkoopt voor geen meter. Ja, milieu verkoopt wel, als het een loze marketingkreet is op een blik motorolie, met dito zelfverzonnen keurmerk, dat niets méér kost, en dat stiekem gewoon dezelfde olie bevat. Het hele debat over een leefbaarder (buikpijnwoord, sorry) wereld en een beter klimaat, het is lood om oud ijzer. Zodra het geld kost, worden mooie plannen in de prullenbak gemieterd. Of we maken het milieu verhandelbaar, zoals met emissies gebeurt. Is dat milieu toch nog ergens goed voor.

Terug naar smeerlapperij. Wat krijgen we namelijk in de plaats van LLink? Wakker Nederland, oftewel het telegraaf-reclameblok, zeg maar een soort FOX. En PowNed. Gatverdamme! PowNed is niet alleen smakeloos, nee, die smakeloosheid is zelfs hun handelsmerk. "Nodeloos kwetsend" is hun slogan.

Welke (PVV-stemmende?) randdebiel in Hilversum verzint dat? Welke idioot laat het toe, dat er godbetert nog meer ranzige meuk over het land wordt uitgekotst? Wat wil zo'n figuur bereiken? Krijgt hij zóveel geld van de nieuwe omroepen toegestopt? Dat is GVD namelijk ook mijn kijk- en luistergeld. Dat bestaat niet meer, zegt u? Natuurlijk wel, alleen heet het nu anders.

Nog voordat ze een minuut hebben uitgezonden, dus ja, ik ben bevooroordeeld, roep ik: alle PowNed kijkers terug naar Marokko!

Zo, dat moest er even uit.

Verlaten

Als je wat ouder wordt, zo heb ik weleens gehoord, dan hoeven dingen niet meer allemaal snel en spectaculair. Je gaat rustiger dingen waarderen.

Dan ben ik al heel lang oud, want ik houd niet van snel en spectaculair. Sterker, ik krijg eczeem van 'schokkend', 'sensationeel' en 'nooit eerder'.

Snelle muziek, dat is wat anders. Kan heel leuk zijn. Neem bijvoorbeeld het album Illusions, van Sadus. Razendsnelle thrash. Heerlijk. Of snelle black, ook leuk, bijvoorbeeld Panzer Division Marduk, van het gelijknamige Marduk. Lekker hoor.

De laatste maanden zit ik echter in een langzame fase. Ik schreef daar al eerder over. Gisteren een nieuwe band in het langzame segment ontdekt: Abandon. Dat zijn, afgaand op hun muziek en biografie, Zweden met een depressie. Een ernstige blijkbaar, want vorig jaar beroofde hun zanger zich van het leven. Triest. Terwijl hun bandfoto op de link vreemd genoeg heel vrolijk is.

Het maakt het luisteren naar hun laatste plaat, The Dead End, een extra beladen ervaring. Abandon speelt langzame, hele langzame, metal uit het sludge/doom sub-genre. Het is nog net geen funeral doom. En het is ronduit prachtig. Muziek om te draaien midden in de nacht, terwijl herfststormen tegen het raam slaan. Titels als There is no escape, Pitch black hole en Lost we are doen al vermoeden dan we hier niet van doen hebben met blije deuntjes.

Denk een loodzware bas, super-laaggestemde gitaren, slepende drums, met af en toe het getormenteerde gebrul/gekrijs van zanger Johan Carlzon, meestal erg naar de achtergrond gemixt. Wat Abandon echter zo speciaal maakt, is het gebruik van een pomporgel. Dat voegt enorme sfeer toe aan de nummers.

The Dead End duurt ruim 100 minuten; de meeste nummers klokken tegen of zelfs ruim over de tien minuten. En toch vliegt de tijd voorbij, terwijl je wegdroomt bij dat heerlijke orgelgeluid, en je laat verrassen door de vaak zwaar dissonante riffs, en de traag voortrollende melodielijnen. Je zou bijna wensen dat je aan een touw van een balk bungelde.

Een prachtplaat, plaat van het jaar voor mij.

Grote en kleinere ergernissen

Als het zaadje uit de sambal van gisteren precies in het plooitje van je kringspier blijft zitten.

Gesproken

Godallemachtig wat heb ik toch de schurft aan emo-TV. Als de mensheid inderdaad een experiment is, en wij worden geobserveerd door een buitenaards ras, wat zullen die lui zich dan bescheuren. Je zet de gekleurde mensen op de warme kant van de bol, en de witte aan de koude. De gekleurde mensen geef je nog geen droog brood te eten, en laat je massaal dood gaan aan de vreselijkste ziektes en andere ontberingen. De witte mensen laat je baden in luxe, en geef je de optie om kerngezond te blijven. Wat gebeurt er dan: de gekleurde mensen slaan zich blijmoedig door hun zware leven, en de witte mensen vreten en zuipen zich dood omdat ze zichzelf zo ontzettend zielig vinden. Grutjes, wat vinden we onszelf toch zielig. En oh oh wat willen we graag van elkaar weten, en elkaar laten zien hoe zielig we wel niet zijn. Want ik ben mooi wel zieliger dan jij, en dus beter. Of zoiets. Je kunt de krant niet openslaan, geen forum bezoeken, en vooral de TV niet aanzetten of er zit wel de een of andere figuur te snotteren om het leed dat hij of zij moet ondergaan. Want als je wit bent, dan heb je er recht op, dat je alles krijgt wat je hartje begeert, en als je dat niet krijgt ben je dus heel zielig. Een soort PVV-er, zeg maar.

Eén van de dingen die tegenwoordig dus absoluut niet meer kunnen, is dat er geliefden dood gaan. Dat is immers hinderlijk en dus onrechtvaardig. Als je de TV mag geloven, is het dan niet meer dan normaal dat je dan een of andere kwakzalver optrommelt die jou met je overleden opoe laat bijkletsen. Op diezelfde TV natuurlijk, dat is nog wel het minste waar je recht op hebt, ja toch?

Zo krijg je, waarschijnlijk onbedoeld, toch nog hilarische fragmenten. Eén zo'n fragment zag ik vanavond. Een of andere tuthola wier moeder overleden was, vertelde -zonder een spier te vertrekken- het volgende: "Ik heb mijn moeder niet meer gesproken sinds ze overleden is." Eh, duh?

Mijn meisje en ik hebben zomaar het vermoeden dat wij dit morgen in De Wereld Draait Door nog gaan terugzien...

Dierenleedvermaak

Tijdens het debat over de nieuw in elkaar te zetten Wet Dieren (of zoiets) hebben we weer kunnen genieten van pareltjes uit de Haagse kaastolp, pardon, het parlement. U weet wel, waar langer doorwerken wel heel normaal is, maar waar ze dan weer wel 18 weken per jaar vakantie hebben. Die wereldvreemde mensen die altijd zo hun best doen om hele moeilijke zinnen op te zeggen en daar zo vaak jammerlijk in falen.

Sinds een paar jaar hebben we de tuigpartij van oppernazi Geert; die doen niet aan moeilijke zinnen, niet in het minst omdat kunnen lezen en schrijven voor het vertegenwoordigen van deze club van raddraaiers waarschijnlijk geen vereiste is.

Ze zijn soms wel onbedaarlijk grappig. Ze zijn weliswaar allemaal 18 jaar en ouder, want dat is een vereiste om in de Tweede kamer te zitten, maar dat geldt niet voor de dingen die je er zegt, die mogen gerust van kleuterniveau zijn. Sterker, de PVV is er groot mee geworden.

Zoals u wellicht weet wordt dit gezelschap van hooligans mede vertegenwoordigd door Dion Graus. Voor wie hem niet kennen, dat is een hele enge man, met o.a. een veroordeling voor huiselijk geweld tegen zijn inmiddels ex-vrouw op zijn palmares.

Meneer Graus heeft tegenwoordig een heel jong vriendinnetje, dat helemaal idolaat van hem is. Voor haar bestaat er maar één ding op aarde, is er maar één reden om te leven, en dat is haar Dion. Brr, echt doodeng - Dion en zijn een-vrouws-sekte.

Nu goed, die meneer Graus dus, die heeft een enorme hekel aan moslims. Niets nieuws onder de zon. Minder bekend is wellicht, dat meneer Graus wel weer heel erg van dieren houdt. Echt heel Heel HEEL erg veel. Dat mag van mij, ik heb daar geen last van, en de dieren zullen er in elk geval niet slechter van worden.

Meneen Graus is ook een hele evenwichtige, wijze man, dat moge al blijken uit wat ik reeds schetste. Hoe ontzettend volwassen hij wel niet is, moge blijken uit een stukje van zijn betoog tijdens dit debat over dieren. Daarin fulmineerde hij op de voor PVV'ers zo kenmerkende wijze, namelijk boos en verongelijkt, tegen het ritueel slachten van dieren. Door moslims, dat moge duidelijk zijn. Over rituele slachtmethoden van andere religies, zoals bijvoorbeeld de Joodse, heb ik hem niet gehoord. De schijn van moslimpje-pesten had hij dus al tegen. Maar toen volgde zijn pièce de résistance, het argument der argumenten, de onweerlegbare reden om dit ritueel slachten voor eens en voor altijd uit te bannen, te verbieden op straffe van dezelfde dood: tijdens hun sterven, zo zei hij, moeten deze dieren ook nog eens luisteren naar die nare, harde moslimmuziek!

?FTW?

Echt waar. De heer Dion Graus, parlementslid voor de PVV, oud 41 jaren, kwam met dat argument op de proppen, in een serieus debat, in onze nationale Volksvertegenwoordiging. En maakte zo, voor zover dat nog mogelijk is, dat clubje moslimtreiteraars zo mogelijk nog onsterfelijker belachelijk dan ze al waren. Niettemin wil ik hem langs deze weg bedanken voor het uitbundig, en door medereizigers niet onopgemerkte, potje onbedaarlijk schateren in de trein, dat hij mij hiermee schonk.

Tx Dion, ik hou me aanbevolen voor meer van deze prachtige vondsten.

Bandjes

Vanavond waren wij bandjes kijken. Vier bandjes, om precies te zijn. In Ahoy, Rotterdam. Waar je niet mag roken. Nergens. Ja, buiten, maar dan mag je niet meer naar binnen. Want als je -zelf uitgeprinte- kaartje eenmaal is gescand, is het meteen ongeldig. Leve high-tech en het digitale tijdperk.

Niks tegen dat zelf uitprinten van kaartjes verder hoor, vind het wel makkelijk. Wat ik wel een schoftenstreek vind, is dat ondanks het feit dat print- en portokosten voor de kaartverkoop-maffia dus tot nul (0) zijn gereduceerd, ze niettemin krankzinnig hoge servicekosten blijven berekenen.

Maar goed, het was niet mijn bedoeling om *zo'n* blogje te pennen, ik wou het even over vanvond hebben.

Deze avond bandjes kijken begon al om kwart over zes. Wat zijn dat voor tijden? Gelukkig was Pien vrij, en had ik het zo geregeld dat ik die dag een afspraak had bij een klant in Rotterdam, dus de logistiek was voor ons geen punt. We konden nog net het laatste nummer van de eerste band meepikken. Unexpect, heetten ze, en het was visueel heel aardig. Het geluid was bagger, dat is het in Ahoy al snel, maar ik denk dat best aardige muziek is. Dat het zo'n band was van mensen die zichzelf vast reuze artistiek vinden, en zich dito uitdossen, nemen we maar voor lief. Op festivals volgend jaar gun ik ze graag een tweede kans.

Daarna kregen we Bigelf voorgeschoteld. Dat 'geschoteld' is een met zorg gekozen woord, want koffie drink je met een kop en een -juist-, en hun optreden was bij uitstek het moment om koffie te gaan drinken. Laat ik het in deze blog ook niet hebben over de horeca-prijzen bij dit soort evenementen.

Gelukkig duurde het optreden van deze bebaarde mannen niet lang. Over baarden gesproken, vrijwel elke muzikant, van elke band, vanavond had een baard, en vies lang haar (brr). Het kan bijna niet anders, of daar bestond iets van een afspraak of weddenschap over - zelfs voor metalbegrippen was er nogal veel haar.

Niet in het publiek. Het publiek was 'nerd'. Anders kan ik het niet zeggen. Ik ben zelf ook een nerd, dus het is geenszins een denigrerende term hier. Hier en daar doolde een oudere jongere rond, die ongetwijfeld nerd had willen worden, maar in hun jeugd bestonden er nog geen computers.

Wel nerds, die van metal houden. Mijn soort nerds, het soort nerd dat ik elke dag in de spiegel zie. Ik voelde mij helemaal thuis.

Want je hebt natuurlijk metal en je hebt metal. De metal op deze avond appelleerde aan dat deel van het metal-publiek dat het lezen en schrijven machtig is.

Afijn, ik dwaal alweer af, na Bigelf was het de beurt aan de band waarvoor ik persoonlijk gekomen was, Opeth. Opeth verstaat als geen andere band de kunst om invloeden van allerlei progressieve muziekstromingen, vooral uit de jaren '70, zo te vermengen met een meer hedendaags metal-geluid, dat een unieke, eigentijdse 'sound' ontstaat, en dat al een jaar of twintig. Tal van paradoxen zitten er in die uitspraak, en toch is hij waar. Youtube er lekker op los, en hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

Ik vond ze deze avond, in acht genomen dat ze feitelijk slechts een voorprogramma waren voor het bandje dat erna kwam, erg goed. Interessante keuze van nummers, gedreven uitgevoerd. Zoals Mikael, de zanger, al aangaf was er -helaas- wat te weinig tijd om oeverloze gortdroge verhalen af te steken, iets waar hij erg goed in is, aan de andere kant lag de nadruk daardoor lekker op de muziek. Een puik optreden, ik heb ze weleens zwakker gezien.

Het laatste bandje was Dream Theater. Oftewel het hoogst haalbare voor een (metal-)muzikant. Je hebt technisch begaafde metal bands, heel veel zelfs. En je hebt Dream Theater. Mocht je de ambitie hebben om een instrument te leren spelen, of een beginnend muzikant zijn, dan heb je twee keuzes. Eén: je luistert nooit (meer) naar Dream Theater en houdt de droom levend. Twee: je legt je erbij neer en laat je inspireren.

Godnondeju, wat zijn dat toch een stel fabuleuze muzikanten. En ik heb er dus geen ene kont verstand van, van musiceren. De kwaliteit spat er zo hard van af, dat zelfs ik hoor hoe virtuoos het is. Het klinkt als een bus, het staat als een huis, en er klopt helemaal niets van. Geen enkel ritme klopt; telkens als je even lekker denkt mee te knikken met de drums en bas realiseer je je na 2 seconden 'hee, nu loop ik alweer uit de maat, maar wacht, nee, nu niet meer, gaat goed, oh, maar nu..hè?'. Intussen staan de gitarist en toetsenist vrolijk door te solo-en.

Dream Theater is niet een band die ik vaak live heb gezien, dit was pas de derde of vierde keer of zo. Ze zijn namelijk zo ontieglijk begaafd, dat ze, naar mijn kleine bescheiden mening, weleens iets uit het oog verliezen, iets dat voor sterfelijke zielen als ik ook belangrijk is. Namelijk dat een nummer ook lekker moet klinken. Ik kan echt een heleboel hebben, qua raar en afwijkend. Maar een zekere zoals dat heet 'groove', zo nu en dan, een pakkend en verbindend gedeelte in een muziekstuk, dat vind ik ook weleens fijn. Het is vloeken in de kerk natuurlijk, maar soms vind ik dat ze doordraven in exercities van begaafdheid, en 'het nummer' een beetje uit het oor verliezen.

Hoe dan ook, het was wel weer een genot om hen weer aan het werk te zien, en waar het gaat om een avond bandjes kijken, dan was deze avond zeer geslaagd.

Enne, een totaal rookverbod is leuk, maar goddank werd het ook totaal genegeerd, uiteindelijk. Fijn hoor, in plaats van zweetlucht.

Paringsritueel

In een eerdere blog schreef ik al over mijn weerzin tegen film-clichés. Dit is er nog zo eentje:
De twee rechercheurs, hij non-descript maar niet onknap want dat vindt bioscoop publiek niet fijn, zij jong en beeldschoon, of middels chirurgische ingrepen jong en beeldschoon suggererend, zitten samen in een auto. Ze observeren een of andere verdachte. Verdachte gaat een uitgaansgelegenheid binnen. Onze protagonisten kibbelen, en gaan dan ook samen naar binnen, al dan niet met getrokken pistolen.

Eenmaal binnen treffen zij daar een grote, rokerige ruimte, met schemerig blauw licht, waarin populaire muziek klinkt (let wel: nooit hits). Deze ruimte is soms stampvol mensen. Vooruit, daar ga ik nog in mee. Maar hoe lager het budget van de pulp waarnaar je zit te kijken, hoe minder mensen er in zo'n gelegenheid staan. Wat op zich al raar is, want het is immers die 'new popular club in town', dat zeiden ze net op het bureau. Maar wat nog veel vreemder is, en daar wou ik het over hebben: die paar mensen in die ruimte, die zijn altijd netjes verspreid over de dansvloer en bar. Volmaakte entropie, vergeef me de fysische term. In het Nederlands: ze staan altijd netjes verspreid over de gehele ruimte, op min of meer gelijkmatige afstand van elkaar. In een uitgaansgelegenheid!

En dat vind ik dus raar. Want als ik in een uitgaansgelegenheid kom, staan de mensen nooit op gelijkmatige afstand van elkaar. Ze staan altijd in groepjes. Ligt dat aan de gelegenheden die ik frequenteer? Ik betwijfel het.

Volgens mij zit het zo: wanneer mensen uitgaan, dan nemen zij deel aan een paringsritueel. Uitgaan is in essentie een paringsritueel. Een sociaal groepsgebeuren. Van de eenlingen is het makkelijk te begrijpen; zij zoeken iemand om mee te paren. Voor stelletjes ligt het minder voor de hand, maar bekijk het eens zo: door te pronken met hun mooie partner (m/v), tonen ze aan dat ze succesvol zijn. Door zich niet te schamen voor hun lelijke partner (m/v) tonen ze aan dat ze niettemin toch maar mooi succesvoller zijn dan de eenlingen, en dus een hogere sociale status hebben. Je kunt dit voorbeeld nog uitsplitsen naar sexe; mooie jonge vrouwen die 'succesvol' zijn doordat ze een al dan niet lelijke man met geld hebben, bijvoorbeeld, en vice versa. Voor groepen ligt het nog complexer, tot je bedenkt, dat een groep in feite niets anders is dan een deelcollectie binnen de populatie, waarin dezelfde drijfveren spelen - met, naar de mensen buiten die deelpopulatie, nog de extra component van 'sterker-want-met-meer'. Voor ik te abstract wordt: de kern van mijn verhaal is, dat uitgaan een sociaal ritueel is. Een (omslachtige) paringsdans. En paren, of de aanzet daartoe, gaat een beetje lastig als er afstand is tussen jou en je partner. Immers, als je zeventien bent, dan spuit je misschien nog wel twee meter, maar we zijn niet allemaal zeventien.

Dus dat mensen zich in uitgaansgelegenheden gelijkmatig over een ruimte verdelen, zoals in films gebeurt, is volslagen belachelijk.

Anderszijds, zo zul je wellicht tegenwerpen, dat soort gedrag gebeurt wél in het echt . Neem de trein. Of de bioscoop. Zet tien mensen, die elkaar niet kennen, in een ruimte met zitplaatsen voor -zeg- dertig, en ze verspreiden zich gelijkmatig over de ruimte. Klopt, zeg ik dan. Dat komt, omdat in die situaties, mensen niet in de eerste plaats sociale interactie (bijv: paren) als doel hebben. En als paren niet je doel is, dan is het verstandiger om potentiele confrontaties uit de weg te gaan. Vandaar dat ze zich dan wel verspreiden over de ruimte.

Ik ga mij maar eens gelijkmatig over ons bed verdelen. Want paren is leuk, er moet ook geslapen worden.

Pranzo

Wie mijn blog weleens leest, weet dat ik van films houd, maar allergisch ben voor de volgende zaken c.q. woorden:
FBI, CIA, "one man", explosies, plastic bimbo's, achtervolgingen, geheime manuscripten en schietpartijen.

Ik erger me daarnaast tamelijk nogal aan diverse andere film-clichés. De voor haar leeftijd wel erg succesvolle en ook nog eens zeer welgevormde heldin gaat onvermijdelijk onder de douche (had ze dat niet voor de opnamen kunnen doen?). De door het leven getekende maar toch nog verrassend knappe ex-politieman woont altijd in een enorm pakhuis. Niet-aflatende afgrijselijke k#tmuziek wijst je er onophoudelijk op DAT ER IETS HEEL BELANGRIJKS GEBEURT!!!! Ik kan wel eindeloos doorgaan. Enfin.

Vandaar dat ik in de loop der jaren een voorkeur heb ontwikkeld voor filmhuis-films. Ik mijd met opzet het woord 'art-house', en niet alleen omdat het een Engels woord is, waarvan we er al teveel gebruiken. Want art-house dekt ook die films, die gemaakt zijn omdat de makers zichzelf Kunstenaar vinden, en niet zelden nogal Vol Van Zichzelf zijn. Nee, ik bedoel films, die met liefde, en uit liefde gemaakt zijn. Uit enthousiasme, de behoefte om te delen. Dus niet om Veel Geld te verdienen, of te laten zien Hoe Artistiek Ik Wel Niet Ben.

Vanavond zag ik, na veel te lange tijd, weer zo'n film. In het filmhuis. Hij heette Pranzo di ferragosto. Een Italiaanse film van regisseur Gianni di Gregorio, wie kent hem niet?

In het kort: het is een film over bejaarden. Niet direct dat je zegt 'die wil ik zien!', toch?

En toch. Deze film gaat over een man, laat hem eind veertig, begin vijftig zijn, die, zoals wel meer Italiaanse mannen, nog bij zijn inmiddels hoogbejaarde moeder woont. Zijn dagtaak bestaat eruit dat hij zijn moeder verzorgt, die weliswaar niet bedlegerig is maar wel hulpbehoevend. We zien hen in een snikheet Rome, midden augustus, op en rond de dag van de viering van de Maria Tenhemelopneming (Ferragosto is oorspronkelijk een Romeins heidens zomerfeest, dat, zoals wel meer heidense feesten, door de katholieke kerk is geadopteerd). Hun leven kabbelt voort totdat, mede vanwege financiële redenen, zij voor een dag drie bejaarde dames te logeren krijgen. Hoe dat zich verder ontwikkelt verklap ik niet, maar de hoofdpersoon slaat zich er, onder het slobberen van sloten witte wijn, kranig doorheen.

Is er een held in deze film? Nee. Gebeurt er iets opwindends? Nee. Worstelen de personages met Grote Dilemma's? Nee.

Het is wel een buitengewoon komisch verslag van hoe het leven van twee met elkaar vergroeide mensen opgeschud wordt door een simpele logeerpartij.

Gewoon een fijne film. Gaat dat zien!

Limbotax

Het moet niet gekker worden. Dit linkse kabinet kijkt al sinds 1866 toe, hoe Limburgers ons land binnenstromen. Hoe zij met hun zachte 'g' Hollandse woorden bezoedelen, zoals Scheveningen, en Gristelijk, en Graaicultuur. Hoe ze met hun middeleeuwse cultuur van gemoedelijkheid ons, Hardwerkende Nederlanders, in ons hemd zetten. De Partij voor de Wijheid wil hier iets tegen doen. Allereerst stellen wij voor, dat er een belasting gaat worden geheven op het zijn van Limburger, de zogenaamde Limbotax. Ten tweede, willen wij dat er verplichte limburgeringscursussen komen, in het land van herkomst. Ten derde, moet er een avondklok komen voor Limburgers, zodat zij niet na half zes 's avonds ons eten verstoren met hun onbegrijpelijk gebral. Ten vierde willen wij, dat elke Limburger verplicht wordt om, duidelijk zichtbaar op zijn neus, een rode dop te dragen, zodat de politie weet op wie zij moeten inslaan. Het importeren van bruiden uit Limburg moet onmiddellijk worden verboden. Het carnaval, die achterlijke cultuur, moet krachtig worden bestreden. Met name aan het zogenaamde 'carnavalskraken' moet paal en perk gesteld worden, en wel nu, nu de huizenmarkt zo'n moeilijke periode doormaakt. Binnenkort komen wij met een film, Limba. Daarin zullen we schokkende beelden tonen van limbse boevennesten, zoals Maastricht, en Venlo. Waarin we mergelgrotten zullen zien, waarin Limbo's als holbewoners bijeen komen. Van barbaarse evenementen, zoals de Amstel Gold Race, waarin zij met fietsen (fietsen!) achter elkaar aanrijden, in plaats van fatsoenlijk aan te schuiven, in nette files. Waarin u ziet hoe dit gespuis, door vriendelijk en gastvrij te zijn, meer en meer rechtaarde Nederlanders corrumpeert.

Laat Nederland geen Limbabwe worden, en steun de Partij voor de Wijheid. Wij rekenen op u!

(P.S. u kunt geen lid worden van onze partij.)

Ironie

..is een moeilijk begrip in deze serieuze tijden. Micha Wertheim begrijpt dat gelukkig, en leidt ons aan de hand.

"Door Yes Minister te vertalen met Sorry, Minis­ter, wordt voorkomen dat het Nederlandse
publiek in de war zou raken van ironie." (stukje) (Noot aan VN webmaster: beetje flauw dat we niet kunnen hotlinken hoor.)

Een beetje meer ironie zou de verzuurde maatschappelijke stemming in dit land aanzienlijk kunnen opfleuren. Met de Gristenen aan de macht, ben ik bang dat daar voorlopig weinig kans op is. Ach ja.

Dag

Warme septemberdagen. Ik ben er dol op. Ze voelen als een onverwacht extraatje. Misschien is het wel daarom, dat ik op dat soort dagen altijd word overvallen door nostalgische gevoelens. Een mengelmoes van goede stemmingen en herinneringen. Dat veilige gevoel weer even krijg, het gevoel dat je had als kind op gelukkige, onbezorgde dagen. Het gevoel dat de wereld op zo'n dag even stil staat, als om iedereen even te laten genieten van de nazomer. Dat het alledaags gedonder even lekker kan wachten, we gaan eerst fijn een terrasje pakken.

Zo'n dag die erom vraagt, om uitgebreid voor elkaar te koken, met een wijntje erbij. Of lekker uit eten te gaan, bij de Thai bijvoorbeeld. Om belachelijk scherpe dingen te bestellen, om daar in de winter, die immers op handen is, lekker een tweede keer plezier van te hebben.

Zo'n dag waarop iedereen in een goed humeur lijkt te zijn. (PVV-stemmers uitgezonderd, want die kennen dat concept niet, wat spijtig is).

Zo'n dag om lekker naar de kroeg te gaan, bijvoorbeeld naar die ene, waarvan je hoopt dat ze succesvol zullen zijn, ondanks dat je kanttekeningen zet bij hun strategie.

Zo'n dag, dat dat ook lekker belangrijk is NOT.

Heerlijke dagen zijn dat.

Soupnazi

Wat is dat nou voor alias? Een grappige, dat dan weer wel. Anyway, deze 'soupnazi' is de Amerikaanse hacker die gegevens van miljoenen creditcards buitmaakte, en enige tijd geleden tegen de lamp is gelopen. Beetje jammer voor hem. Het is natuurlijk niet zo netjes, maar er kleeft toch een soort kwajongens-achtige romatiek aan. In mijn hoofd dan, want dit soort hackers behoren natuurlijk gewoon tot goed-georganiseerde criminele organisaties. Maar toch. Een meer romantisch beeld is gewoon leuker. Bij dat romantische beeld hoort ook, dat zo iemand de zo sluw buitgemaakte miljoenen overboekt naar een niet te traceren geheime rekening. Wat ook onzin is, net als wanneer ze in de film aan het hacken slaan. Want het is toch logisch dat je gewoon bij de CIA kunt inbellen? En dat al hun geheimen achter één password staan, dat -oh, wat slim- binnen een minuut door die slimme wizz-kid geraden wordt. En hoe pin je eigenlijk geld van een geheime rekening?

Dat hackers ook maar mensen zijn, blijkt wel uit dit nieuwsbericht. Niks geheime rekening op de Maagdeneilanden. Nee, je begraaft je geld gewoon in de tuin! Prachtig verhaal.

UPDATE: Soupnazi? Seinfeld! Ineens valt het kwartje. Grappige aflevering was dat.

Schaamhaar

Soms ben je in de kroeg. Dat heb je weleens. Zo bevond ik mijzelf onlangs nog in een niet nader te bepalen etablissement (trapje af, naast..). Het was na afloop van een evenement, ik weet niet meer welk. Mijn staat was, naar ik mij naderhand heb laten vertellen, kennelijk.

Het is, geoefende dronkaards onder u zal het niet vreemd zijn, juist dan het moment om de diepere zaken des levens aan te roeren. Zo ook ik.

Toen ik, wellicht al te opzichtig, aan mijn kroezende bos krabde, bedacht ik mij dat we in de media overspoeld worden, niet alleen met cosmetische rommel voor vrouwen, maar ook voor mannen. Er bestaan, zo wil althans de reclame het, scheerapparaten die je onder de douche kunt gebruiken en die, als waren het heggescharen, alle vormen van beharing kunnen wegnemen en zelfs vormgeven.

Van vrouwen was mij dit fenomeen niet vreemd, ik weet niet aan welke pedofiele neiging we het hebben te danken, maar de huidige tijdgeest is er een waarbij volstrekt natuurlijke beharing vooral bestreden moet worden. Daar heb ik, zolang het beperkt blijft tot een 'brazilian wax', geen moeite mee, al ontgaat me het nut, ja, zelfs de esthetiek. Er zit daar haar, zo hoort dat nu eenmaal. Maar goed, het zal wel.

Van mannen weet, nee, wist ik te weing. Als hetero, en blijkbaar helemaal niet 'metro', was ik er nooit aan toegekomen de staat van mijn beharing te bespreken. Mijn kennelijke staat besliste dat nu het moment was, en ik vroeg mijn drankgenoten, en drankgenotes, naar hun meningen op dat gebied.

Het antwoord van de drankgenotes verbaasde mij niet; zij lieten zich meeslepen door de huidige trends en onthaarden zich daar geheel, of toch tot op een niveau dat door de tijgdgeest blijkbaar vereist wordt. Waarmee, maar dat terzijde, bewezen wordt dat je ook als (bijna-)40-plusser niet ongevoelig bent voor trends.

Maar dan het antwoord van de mannen! Ik, die altijd had gedacht van dat die cosmetische kolder niet aan mannen besteed was, viel van de ene verbazing in de andere. Ik was de enige man in het hele pand die niet regelmatig aandacht schonk aan zijn schaamhaar!

Driewerf WTF!

Ik voel me nu ouderwets en lichtelijk schuldig, maar ik peins er niet over om mijn schaamhaar bij te knippen of in welk kinky vormpje dan ook te modelleren. Klaarblijkelijk is dat nu de norm, althans, zo deed mij mijn mini-enquete onder een man of vijf geloven, maar daar ga ik dus echt niet in mee. Het is al rompslomp genoeg om me regulier te scheren; eens in de week is al een opgave. Aan mijn jodocus geen Gilette Turbo Deluxe, met 666 mesjes, het moet niet gekker worden. Kom nou.

Eten

Eén van mijn heimelijke wensen is om in mijn levensonderhoud te voorzien met schrijven. Het liefst het schrijven van restaurant-recensies. Ik weet niet eens of dat wel een full-time baan is. Maar een mens moet dromen, nietwaar? Wanneer ik een krant onder ogen krijg, wat in het geval van de Volkskrant een alledaagse gebeurtenis is, lees ik bijna altijd wel de culinaire rubriek, in mijn geval in het bijzonder die op zaterdag, wanneer er een restaurant wordt besproken.

Er zijn zelfs mensen, niet eens sterrenkoks, maar gewoon gedreven liefhebbers, die van het schrijven over eten, al dan niet zelf bereid, hun beroep hebben weten te maken. Machtig gaaf.

Enkele maanden geleden stond er in de Volkskrant een interview met twee van zulke mensen, waaronder de vrouw die KokenMetKarin runt. Dat sprak mij aan, omdat ik deze Karin via-via ken, en haar in een grijs, qua internet, verleden weleens technische tips aangaande internet-verwante onderwerpen aan de hand heb gedaan. Een complete nitwit dus, die, internet-gewijs dan, toch zo'n succesvolle blog heeft, zo succesvol dat ze ervan kan bestaan. Dat is wel mooi. Het toont ook fraai aan hoe internet en het gebruik ervan in de loop der jaren is geëvolueerd, van een speelveld voor nerds als ik, tot het massa-communicatie instrument dat het nu is.

Het toont ook iets anders aan: dat slim gebruik van internet begint met het kennen, 'IRL' (in-real-life), van de juiste mensen. Die je op weg helpen met techniek, maar ook: die je schrijfsels oppikken. Die de link verspreiden. Natuurlijk, er zijn talloze manieren om reclame te maken voor je schrijfsels, om hoger in de Google 'page-ranking' te eindigen, enzovoorts. Maar mijn hypothese, en verbeter me als ik het fout heb, is toch dat alles begint met de juiste paar 'zaden': Die mensen die je promoten. Dat hoop ik tenminste; het kan ook best zijn dat ik, omdat ik uit het pré-internet tijdperk stam, een te hoge waarde toe ken aan de menselijke factor.

Het moge duidelijk zijn dat dit stukje ook een beetje uit nijd, zij het een schuldbewust nijd, is geboren. Ik blog me bij tijd en wijlen suf, maar er is niemand die 'mij' leest. Deels komt dat door eigen schuld: ik doe niets aan promotie, en -eerlijk is eerlijk- ik schrijf ook zelden iets dat voor anderen interessant is. Ik heb geen 'thema'. Bovendien houd ik mijn identiteit en locatie bewust vaag. Bekendheid was ook nooit het doel; ik vind het vooral leuk om af en toe iets voor me uit te schrijven, zoals nu. Op het moment dat je bekendheid krijgt, krijg je te maken met verwachtingen. Dat is een niet te onderschatten fenomeen; er is zelfs al een soort van semi-formeel woord voor: blog-stress. Wat zoiets is als de ziekelijke behoefte om altijd de eerste te zijn om iets naar buiten te brengen. Diverse bekende bloggers hebben zich al onder die druk het leven benomen. Geen grapje.

Een 'echte' blogger lardeert dit stukje natuurlijk met relevante links, om te staven wat hij zojuist beweerde. Maar daar krijg je maar 'blog-stress' van, dus dat doe ik lekker niet. Ik kies lekker de gemakkelijkste weg. Zei er iemand: 'maar dan moet je ook niet zeuren?' Dan geef ik deze persoon meteen gelijk.

Om terug te keren naar het culinaire onderwerp: wat aten wij vandaag? Nu wel, vandaag hadden wij hoog bezoek, namelijk van mijn moeder. Die zet je geen geen pasta-prut voor, hoe lekker je die ook kunt maken.

Vandaag aten we dus iets anders, iets wat niet te hoogdravend was, maar wel smakelijk:

-Gemarineerde vis uit de oven
-Opgeleukte diepvriespinazie
-Ovengebakken friet van cassave (tx@schoonmoeder)
-Rauwe witlofsalade

Ik zit nu toch te typen, dus meteen maar het volledige recept. Hoeveelheden zijn op de gok, ik gebruik noch bezit hulpmiddelen dienaangaande.

Voor 3-4 personen. Voorbereidingstijd: 10 minuten. Bereidingstijd: 20 minuten.

Verwarm de oven tot 225C

Rooster wat pijnboompitten.

marinade voor de vis:
2 eetlepels Thaise vissaus van de Oosterse toko (of de supermarkt)
1 eetlepel ketjap manis
1 eetlepel olijfolie
1 theelepel sambal, ik vind zelf extra hete Badjak lekker
1 teen geperste knoflook

Vis:
elke witvis is prima, ik gebruikte pangasius, 3 filets. Wel ff ontdooien.

Snipper een halve ui en gooi in een ovenschaal. Doe helft van marinade eroverheen. Drapeer de vis erover, en smeer de rest van de marinade over de vis uit. Dek schaal af met alufolie.

Friet:
Cassavefrites verwerk je net als ovenfites, ideaal. Geen idee waar je ze koopt, ze waren een gift. Ik neem aan de Surinaamse toko. Gooi ze op een ovenplaat en klaar. Frituren kan ook.

Zet de visschotel en cassavefrites in de oven, allebei 20 minuten. De cassavefrites 1x omdraaien na ong. 10 minuten.

Spinazie:
Verwijder het karton. Doe de bevroren (blad)spinazie à 400 gram in een pan op halfhoog vuur. Tegen de tijd dat hij ongeveer ontdooid is (en waarin je tafel kunt dekken en witlof kunt snijden) voeg je toe: een klein blikje tomatenpuree (zonder blik), 1 bouillonblokje, wat geroosterde pijnboompitten, een handvol rozijnen, een theelepel honing, paar takjes gesneden verse koriander, peper en zout naar smaak, een spriets citroen- of limoensap uit handig plastic flesje. Verse mag ook, ik zou zeggen een halve citroen/limoen. Er was nog een halve ui over, dus doe eens gek en snipper die er doorheen, kan jou het schelen? Laat kort op laag vuur doorgaren zodat de smaken mengen. (Verse spinazie is natuurlijk lekkerder, maar tegenwoordig is dat onverkrijgbaar/onbetaalbaar.)

Witlofsalade:
Snijd 1 grote stronk (of 2 kleintjes) witlof fijn, gooi de andere helft van de geroosterde pijnboompitten erbij (walnoten zijn ook lekker), snij een halve appel in kleine stukjes, meng door elkaar en breng op smaak met wat limoensap en/of wijnazijn, evt. wat peper.

Tegen de tijd dat je klaar bent met de spinazie en salade zijn ook de vis en de frites klaar. Serveer met liefde en ega, die omdat ze niet kookte, wel de afwas doet.

Easy does it.

Bowlingen

Beter gezegd: bowlen. De favoriete tijdsbesteding van Al Bundy. Op zijn manier een held. Vroeger deed ik weleens aan bowlen. Met mensen van de sportvereniging, of van werk. Die noemden deze edele sport altijd 'bowlingen'. Wat, als je bedenkt dat geen van mijn collega's het engels machtig was, dan wel weer een logisch woord is. Ik noem het sindsdien ook bowlingen.

Ik had het in geen jaren gedaan, totdat ik vorig jaar op een bowlingbaan belandde. Want mij jongste zwager is dol op bowlen. Zijn hoofd lijkt ook wel een beetje op een bowlingbal (<- deze uitspraak is om te testen om iemand mijn blog ooit leest, ik vermoed namelijk van niet). Het is een verleidelijk simpel spelletje. Je keilt een loodzware bal met drie gaten erin naar een stel opgezette pinguins, in de hoop dat er zoveel mogelijk doodvallen. Ik denk dat fanatieke dierenbeschermers niet van bowlen houden. Die vinden het vast zielig, dit soort surrogaat-zeehondjes-meppen. Hoe dan ook, nadat je ondanks je poging de bal in pinguin-technisch dodelijke richting te gooien, deze toch weer jammerlijk in de goot ziet belanden, heb je altijd enorm de behoefte om je handen te wassen, misschien nog wel meer dan je voeten op dat moment. Ik wel, tenminste.

Hoa dan ook, ik bowling dus, zo kun je uit bovenstaande wel opmaken, best milieu-vriendelijk. Aan mijn lijf kleeft nauwelijks pinguin-bloed.

Bowlingbanen zijn intrigerende plekken. Was het de vorige keer al zo, dat ik het idee had dat ik twintig jaar terug in de tijd ging, bij ons meeste recente bezoek aan een bowlingbaan leken het er wel dertig. Dat zit zo: die van twintig jaar geleden is failliet. Dat verbaasde me niet, want we waren er een jaar geleden al de enige betalende bezoekers. Mijn bowlingbal-gelijkende zwager hield ook ook dit jaar dit jaar nog van bowlingen, dus ter ere van zijn dertiende verjaardag togen wij ook dit jaar naar een bowlingbaan. Een hele obscure, diep verscholen in de bossen van Rijswijk. Waar je prachtige huizen hebt, dat dient gezegd, maar wel terzijde. Het enige dat nog meer uitgestorven was aan deze plek, was deze plek van binnen. Decorbouwers hadden de sfeer van -pak 'em beet- 1983 niet beter kunnen treffen. Het enige wat deed denken aan dit millenium waren de prijzen van de consumpties. De enige overige bezoekers die ik heb zien binnenkomen waren van het type matje, met bijpassende Anita; ze kwamen nog net niet op een Zundapp.

Er volgt geen puntig slot aan deze blog, want dat kan ik niet verzinnen. Laat ik volstaan met de mededeling dat ik niettemin een fijne nostalgische middag had, en goddank net geen laatste ben geworden. En dat het een apart gevoel was om vanuit een herinnering weer naar het heden te fietsen.

Boris

Laatst was ik op Westerpop. Het laatste festival van het jaar, in de open lucht dan. Ik ben vrij fanatiek in het af lopen van de gratis festivals waarmee wij hier in de omgeving erg verwend worden. Westerpop hoort daar echter niet bij. Op de een of andere manier associeer ik Westerpop met regen. En een soort mosterd-na-de-maaltijd-gevoel. Ik weet niet precies waarom, misschien doe ik het festival daarmee wel onrecht aan. Hoe dan ook, dit jaar was ik er wel. En met reden: het programma was erg veelbelovend, en het weer boven verwachting uitstekend.

Een van de optredens waar ik in het bijzonder naar uit zag, was Boris.

Ik vond dat al een wonderlijke keus voor een festival. Immers, de Japanse drone-band Boris is niet een band die je op een festival verwacht. Ik ken diverse mensen die zich actief met de programmering van festivals bezighouden, en ook als passief festival-consument heb ik inmiddels wel een beetje een gevoel voor wat wel en wat niet kan op een festival. Een band als Boris is dan best een vreemde eend in de bijt. Het genre dat zij beoefenen, drone, leent zich niet zo voor zonnige buitenpodia. Drone, denk Earth, denk Sunn 0))), denk Khanate, dat verwacht je in obscure achteraf-zaaltjes, met een man of hooguit honderd.

Dat maakte me extra benieuwd. Dat wil zeggen, totdat mijn lieftallige ega mij erop attent maakte, dat Boris tevens de artiestennaam is van een of andere Hollandse nicht die met Idols heeft meegedaan. Eh, Idols?? Driewerf mag ik even over mijn nek? Die Boris, dus. Of het een nicht is weet ik eigenlijk niet eens, om eerlijk te zijn ken ik hem niet. Dat was wel een beetje een domper.

Gelukkig was deze bij voorbaat afgrijselijke, want Idols, en ik ben niet bevooroordeeld, Boris geprogrammeerd samen met nog wat van die opvulmeuk, wat mij de kans gaf om met Pien even lekker wat te gaan eten in het pittoreske Delft, een prachtige stad tenslotte. En hebben we het, vooral met Th' Legendary Shack Shakers, toch nog enorm naar ons zin gehad.

Bewezen

Eén van de grootste ergernissen om ons heen vind ik wel reclame. Op TV, op de radio, in het straatbeeld, van overal schreeuwen bedrijven je toe. Soms, heel soms, zijn ze grappig. Vaak, heel vaak, zijn ze opdringerig, smakeloos, te bloot, en vooral: misleidend. Nu met Pro-actief Nonsensis Ridicularis-complex®, voor een nog betere stoelgang. Of hydratatie. Of allebei. Dan heb je diarree. In de kleine lettertjes staat er ook nog, je moet dan wel heel snel kijken, een of ander onderzoeksresultaat, door een 'onafhankelijk onderzoeksbureau'.

Het is dan 'wetenschappelijk bewezen'. Want dat moet, van de Reclame Code Commissie. Ja, dank je de koekoek. Dat gaat, zo stel ik me voor, ongeveer zo: op een ochtend komen in een omhooggevallen lunchroom zo'n stel marketing-pakken van de adverteerder en de accountmanager Funding van het onderzoeksbureau bij elkaar. Het onderzoeksbureau is een commerciele instelling, dus dat 'onafhankelijk' is al geregeld, ze zeggen er alleen niet bij dat ze er alleen mee bedoelen dat ze niet door de overheid worden gesubsidieerd. Marketing-glibber zegt tegen funding-pipo: "we hebben onze gezichtscreme Product X in een nieuw doosje gestopt en een gloednieuwe revolutionaire naam verzonnen voor een ingredient dat er altijd al in zat. Wil jij voor ons onderzoeken of het nu beter werkt? En, oh ja, als het resultaat niet is wat wij voor ogen hebben, krijg je niet betaald." Aangezien de funding manager van het onderzoeksbureau wordt afgerekend op hoeveel geld hij binnenhengelt, neemt hij de opdracht natuurlijk graag aan.

Vervolgens gaat het onderzoeksbureau aan de slag. Mijn hypothese is, dat ze op hun computer sjabloon B openen, op alle puntjes Product X invullen, en dat in drievoud op de post plempen. Maar misschien is dat al te cynisch. Laten we ervan uitgaan dat dat onderzoek ook daadwerkelijk plaatsvindt. Ze trommelen dan wat werkloze huisvrouwen op, en beloven hen een jaar lang gratis Product X als ze meewerken aan het onderzoek. Deze testpersonen krijgen dan twee dozen opgestuurd. Eén doos bevat voor een maand potten van Product X, in de oorspronkelijke glimmende verpakking. De andere doos bevat voor een maand merkloze potten met Product X. Ze krijgen daarnaast een vragenlijst. Die vragenlijsten kunnen uitlekken, dus daar zal zo'n onderzoeksbureau niet al te opzichtig mee sjoemelen, er zullen daadwerkelijk wel de opties 'beter', 'minder beter' en 'geen verschil' op staan.

Laten we ook aannemen dat de testperiode een maand is. Ik denk niet dat zo'n onderzoeksbureau controleert of de testpersonen het product ook daadwerkelijk testen. Misschien plegen ze een paar een telefoontjes; om niet te hoeven liegen als ze in hun rapport beweren dat 'de proefpersonen werden nauwlettend gecontroleerd'.

Vervolgens denk ik, dat helft van de testpersonen overal blind 'beter!' invult, het formulier terugstuurt, en de doos met de merkloze potten wegflikkert (zonde). En dat een kwart van de testpersonen de twee dozen voor een maand al prachtig vindt, en de vragenlijst blanco bij het oud papier mietert. Blijft over de kwart van de testpersonen die serieus meedoen. Wat, oh wat, zullen die wel niet vinden?

Je hoeft geen psychologie te hebben gestudeerd om te weten dat wijn uit een plastic bekertje minder lekker smaakt dan uit een glas, en gebak van een porseleinen schotel lekkerder is dan van een papieren bordje. Dus zelfs als de testpersonen Product X niet al uit hebberigheid, en al dan niet ongezien, beter vinden, dan worden ze alsnog wel door de bling-bling verpakking over de streep getrokken.

En tenslotte, er zijn er altijd wel een paar die vegetarisch of ongesteld zijn, of misschien PVV stemmen; die zijn overal tegen. Dat is voor zo'n onderzoeksbureau dan juist weer fijn, want het staat ook een beetje raar als honderd procent van de testpersonen Product X beter vonden.

Dus na een maand, als van de hondervijftig lijsten er vijfenzeventig teruggekomen zijn, kan zo'n onderzoeksbureau rapporteren dat maar liefst '68 van de 75' mensen Product X helemaal toppiejoppie vinden. Hop, zij hun geld, en de adverteerder zijn 'wetenschappelijke' onderbouwing. Kunnen ze weer fijn verder met ons legaal oplichten...

Lusten

Meestal ben ik degene die kookt. Deels is dat ingegeven door praktische overwegingen; ik heb er meer tijd voor. Dat Pien een hekel aan koken heeft speelt ook een rol.

Ik vind het ook niet erg, ik vind koken leuk. Ik ben er niet goed in of zo, maar oefening baart kunst, en zo lang het niet te moeilijk is, kan ik best een eenvoudige doch voedzame maaltijd bereiden. Het heeft ook wel wat, koken. Het heeft iets primitiefs, iets oers. Je scharrelt ingrediënten bij elkaar, en verhit of vermengt ze, en het geheel wordt meer dan de som der delen. Idealiter, tenminste. Ik schep daar een zeker plezier in.

Het is ook reuze filosofisch. Nu ja, heel soms. Vandaag kwam als een epifanie de volgende wijsheid tot me: 'Wie zelf kookt eet wat hij lust'. Diep, of niet dan? En ik stond niet eens te koken, vandaag haalden we bij de toko.

Het is wel een aardige uitspraak. Wanneer je de letterlijke interpretatie voorbij bent, kun je hem ook als waarschuwing lezen. Namelijk om je open te stellen voor dingen. Immers, wie zelf kookt, eet wat hij lust, maar het kan ook goed zijn om je open te stellen voor hoe andere mensen dingen klaarmaken. Ik kwam tot dit diepe inzicht toen ik vandaag de krant zat te lezen, ergens op een terrasje, genietend van deze fijne nazomerdag. Ik las een bericht over de kamervragen die de PVV had gesteld over allochtonen. Op Retecool werden die vragen scherpzinnig samengevat: 'Wat kost nou zo'n neger?'

Dat mag niet zo'n subtiele vraag zijn, tamelijk incorrect zelfs, maar hij toont haarscherp de onbeschofte lompheid ervan aan. Ik was dan ook verheugd, en aangenaam, verrast, toen minister Van der Laan in zijn antwoord aan de Kamer principieel weigerde op deze racistische vragen in te gaan. Eindelijk eens niet de krampachtige halfzachte reactie de gebruikelijk is op het fascistische gedachtegoed van die walgelijke Wilders, maar een beschaafde terechtwijzing. Heel goed.

Want de PVV kookt alleen wat zij lust; een benepen prutje van misselijkmakende xenofobe rechtsdraaiende zure troep. Om de metafoor door te zetten: als het aan hun lag werden exotische lekkernijen(!?) als aardappelen, rijst en peper ongetwijfeld onverwijld terug naar Marokko gestuurd.

Ik denk dat ik morgen iets met couscous maak. Lekker makkelijk, ook.

Trivia

Toen ik nog jong.. Nee, ik ga anders beginnen. Toen ik minder oud was dan ik nu ben, speelde ik met enige regelmaat een quiz op IRC. Zeg maar een soort triviant. Nu moet je weten dat ik aan het bordspel triviant een ontzettende hekel heb. Terwijl jij je hersens pijnigt op zoek naar een antwoord is er altijd wel een of andere bijdehand die besmuikt loopt te grinniken 'ik weet deze, ik weet deze'. Aan de ene kant interesseert het me geen ruk welke eenarmige lösshapper in 1378 Limburgs kampioen klootschieten werd, aan de andere kant, je wilt toch winnen, hè? Dat dan zo'n verveel, die het spel voor de duizendste keer speelt en alle vragen uit zijn hoofd weet dan zo gaat lopen glimmen, dat stoort me mateloos. Het ergste ervan vind ik misschien nog wel, dat als jij het een keertje weet en de tegenstander niet, je zelf precies hetzelfde doet. Ik wel, tenminste. Heel confronterend.

Toch komt het soms van pas. Onlangs was ik met mijn wederhelft op een feest van haar werk, alwaar ik het door mij zeer gevreesde 'partnerprogramma' volgde. Had ze me voor opgegeven, de schat. En ja hoor, dat bestond uit creatief doen, met spandoeken. Maar dat was pas het tweede deel van het programma. Om een beetje het ijs te breken speelden we eerst een quiz. Gekoppeld aan een partner, want elkaar leren kennen doe je tenslotte niet alleen, kreeg ik een Wii-achtig ding in mijn hand, en klikken maar. Mijn partner was verder een aardige vent, alleen eentje die ook geen sport keek, dus stonden we na de eerste tien vragen stijf laatste. Gelukkig waren de rest van de vragen meer onzinnig. Zo weet natuurlijk een kind dat een dag uit 1440 minuten bestaat, dat niveau. We wonnen dus glansrijk, niet in het minst omdat we, eerlijk is eerlijk, ook wel buitensporig vaak goed gokten. Dus ik ben weer een spuuglelijk polo-shirt rijker.

Vanavond had ik weer zo'n moment dat mijn IRC verleden mij -ahem- deed stralen als bron van overvloedige -kuch- wijsheid. Terwijl we onderuit gezakt TV zaten te kijken, kwam er een programma langs waarin iemand bij wijze van comedy (lachband!) vertelde dat een familielid de uitvinder was van 'die plastic dingetjes aan het uiteinde van een veter.' Waarop ik zei: een aglet. En mijn wederhelft mij aankeek met en blik van 'waar haal je dat nou weer vandaan?'

Nou, hard studeren dus en veel encyclopedieën lezen. NOT. Voor wie denkt dat ik uit mijn nek klets, het is wel echt waar.

DSO

Pien wilde graag naar Nox Obscura, een steam punk avant-garde theatraal Vana events. Nou heb ik daar zelf op zich niet zo heel veel mee, maar ik had zoiets nog niet eerder meegemaakt, en een dagje uit met je geliefde is altijd gezellig, dus ik ging graag mee. Maanden geleden al kaarten gekocht, de grote dag kwam nader en nader, Pien trappelde harder en harder. Toen ik op een gegeven moment hoorde dat de Diablo Swing Orchestra zou optreden, keek ik er zelf ook reikhalzend naar uit. Dat vind ik namelijk een erg gave band, vooral kopen die plaat! (Er is er maar één, Butcher's Ballroom, in oktober dit jaar komt een nieuwe uit.) Vandaag hoorde ik echter dat het festival geannuleerd was wegens gebrek aan belangstelling. Wel potver!

Ik ben nog op zoek gegaan naar de andere tourdata van DSO. En zag dat ze zowaar nog een optreden in Nederland hadden. In Reusel. Waar? In Reusel. Wikipedia leert dat dat een gehucht in Noord-Brabant is, waarvan ik zomaar vermoed dat je na een lange treinreis eerst nog met de huifkar moet. Dat is dan wel weer jammer.

Je moet niet in wrok omzien, maar ik neem het mezelf nu wel kwalijk dat ik niet twee jaar geleden naar de Baroeg geweest ben om hen te zien. Het was destijds een brakke zondagmiddag, en we hadden allebei zoiets van 'blèh, ver weg.' Nu spijt!

Besnuffeld

Supercool bericht, zo uit een avonturenfilm. 'Filmploeg vindt enorme rattensoort.' Daar is Rattus norvegicus kinderspel bij. Over de naam moet nog worden beslist, iets als Rattus giganticus ligt voor de hand.

Grote en kleinere ergernissen

RECLAME! RECLAME! RECLAME! RECLAME! RECLAME!

Ctrl-V

Grapjes door nerds. Die snap je alleen als je zelf een nerd bent. Wat dan wel weer beetje sneu is, voor mij dan, want ik moest erg lachen om deze site: Woofer. Dat is zoiets als Twitter, maar met een 'twist'. Waar je een Twitter gebonden bent aan een maximum van 140 karakters, daar moet je in Woofer *tenminste* 1400 karakters intypen. En dat vind ik dus geinig. Het wordt natuurlijk nooit wat, want het vráágt er om, om misbruikt te worden. Maar toch. Bijna net zo grappig als "I look forward to your report, Mr. Broccoli". Ja, dat was ook een nerd-grapje. Iets met The A-team. FWT?

Dertien

Een meisje van 13 wil over een paar dagen in haar eentje de wereld gaan rondzeilen. Ze heet Laura. Inmiddels buitelen in de media deskundologen en andere mensen die vinden dat ze er verstand van hebben over elkaar heen. En, je kon erop wachten, hebben de apparatsjiks van Bureau Jeugdzorg en de Kinderbescherming zich als haaien in haar dossier vastgebeten. Die willen zo ver gaan, dat ze het meisje uit huis willen plaatsen en haar ouders uit de ouderlijke macht zetten. Voor hen is dit natuurlijk makkelijk scoren. De problematiek van coma-zuipende hangjongeren en spijbelende kutmarokkaantjes is hun allang boven het hoofd gestegen, en de kritiek op hen is, deels terecht, dan ook niet van de lucht. Dan is zo'n eenvoudig zaakje als dat van Laura natuurlijk een publicitair godsgeschenk. Dat daarbij wordt voorbijgegaan aan de belangen van Laura zelf, doet niet ter zake. De belangen van een kind zijn immers uberhaupt geen overweging voor deze organisaties, de zakken van de interim-managers moeten tenslotte wel gevuld worden. Maar daar wou ik het niet over hebben.

Wat moet je er nou van denken, zo'n meisje van 13, alleen de wereld over? Laat ik allereerst voorop stellen dat ik Laura niet ken. Ik ben dus op geen enkele manier bevoegd om er iets over te zeggen. Wat ik van haar weet, weet ik uit de krant, en van internet. Voor zover ik mij daaruit een beeld over haar kan vormen, lijkt ze me een zeer vroegwijs, verstandig meisje, met wel erg grote ambities. Ik heb geen kinderen, maar ik denk dat als ik ze zou hebben, ik mijn dochter niet zou toestaan om dit te doen. Maar ik zou mijn dochter wel alleen naar school laten fietsen, of zonder toezicht buiten laten spelen; ik zou volgens de heersende opvattingen een behoorlijk ontaarde ouder zijn.

In de media krijgt vooral haar jonge leeftijd de aandacht. 'Ze is pas dertien, ongehoord'. Maar het ene meisje van dertien is toch het andere niet? Sowieso zijn meisjes eerder gaar dan jongens, en de ontwikkelingsverschillen tussen meisjes van dezelfde leeftijd onderling zijn enorm. Zij lijkt me het type dat, hoe jong ook, al heel zelfbewust is, met duidelijke ideeen en plannen. Dat is tegenwoordig, in een maatschappij waarin van mensen wel tot hun dertigste wordt geaccepteerd dat ze zich als pubers gedragen, misschien niet gebruikelijk, maar waarom niet? Ik vind het juist mooi dat iemand zo jong al zo duidelijk weet wat ze wil; het lijkt me geen pubergril van haar, maar een weloverwogen plan, een zeilreis om de wereld is niet iets dat je spontaan gaat doen op een verregende woensdagmiddag.

Gelukkig is het niet aan mij om te zeggen of ze wel of niet mag gaan. Dat is een beslissing van de ouders. Die -overigens gescheiden- ouders hebben Laura gekregen tijdens een 7-jarige (zeven!) zeiltocht rond de wereld. Dat betekent dat Laura in haar prille leven al meer van de wereld heeft gezien dan de meeste accountmanagers van Jeugdzorg ooit mogen durven dromen. En dat haar ouders beter dan wie ook kunnen inschatten of Laura eraan aan toe is om zo'n enorme onderneming aan te gaan. Of misschien ook niet, ik ken ze niet. Mijn gevoel zegt echter, dat zij, met zoveel reis- en dus levenservaring, waarschijnlijk geen domme, onbezonnen mensen zijn - anders presteer je niet wat zij gedaan hebben. Dus als zij Laura willen laten gaan, dan is dat hun beslissing, en daarmee basta. Dat er ouders zijn die van opvoeden geen kaas gegeten hebben, daarvan zie ik dagelijks op straat de voorbeelden, maar Laura's ouders lijken me daar niet onder te vallen. Mijns insziens getuigt het juist van de heersende betuttelende onvolwassenheid van de huidige tijd om hun oordeel in twijfel te trekken.

In het land en de cultuur waarin we op dit moment leven, waarin achter elke grasspriet gevaar wordt gezocht, vind ik het verfrissend en inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. En pleit ik ervoor hen vrij te laten in hun beslissingen. Erop te vertrouwen dat zij het wel het beste zullen weten, wetende dat dat misschien wel niet zo is. Nou, dan is dat maar zo. Eén ding staat vast, als ze gaat, als ze mag gaan, dan wordt ze in elk geval geen vadsige verveelde MSN-ende zeikpuber, die al mobielend voor een breezer jongens pijpt in het scooterhok. En dat is op zich al enorm te loven.

Laura, ik ken je niet, maar ik wens je succes met je plannen, hoe ze ook uitpakken. De kans is groot dat enge bureaucraten er een stokje voor steken, dan zul je nog een paar jaar moeten wachten. Laat je in die tijd vooral niet van je mooie dromen afleiden, maar hou ze levend. Je bent nog jong, over een paar jaar is de zee er ook nog. Het ga je goed.

Grote en kleinere ergernissen

9 zwarte sokken voor me neus, maar geen enkel paar.

Trein

Dat het vandaag warm was, is zacht uitgedrukt. Na gedane arbeid bij een klant in Delft, het liep tegen vieren, hoopte ik snel thuis te zijn. Hevig zwetend liep ik naar het station, waar mijn geoefend oog een trein verdacht stil zag staan, enkele honderden meters voor het station. Alarmbellen begonnen te rinkelen. En inderdaad, bij het station aangekomen het verwachte omroepbericht: geen treinverkeer mogelijk vanwege defecte trein.

Op zo'n moment kun je twee dingen doen. Je kunt afwachten, of het vervoersprobleem voortvarend aanpakken. Bijvoorbeeld door de tram te nemen. Probleempje: er reden geen trams, vanwege werkzaamheden. Er werden bussen ingezet. En ik houd niet van bussen. Dus ik opteerde voor de tweede mogelijkheid, die ik de 'chinese methode' noem. Namelijk lekker een biertje kopen, op een stationsbank plaatsnemen, en het rookverbod negeren, in de hoop, nee, wetenschap dat er ooit heus wel weer treinen zouden gaan.

Aangezien ik compulsief hulpvaardig ben, heb ik tal van buitenlandse toeristen uitgelegd wat er aan de hand was, en wat hun opties waren. "You can take a bus, NS are employing replacement buses." De meesten kozen ervoor om niettemin op het station te blijven wachten, in een soort van klasje om mij heen. En na elk omroepbericht hoopvol naar mij kijken, waarop ik dan weer vertelde dat het omroepbericht precies hetzelfde was als het vorige, alleen slechter.

Al met al duurde het allemaal best lang, en begon ik slechte gedachten te krijgen, zoals 'alle toeristen terug naar Marokko'. En alle NS-omroepers ook. Hoe dan ook, uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik ging het erop wagen, met de bus. Foute beslissing.

In de verte kwam een veelbelovend uitziende touringcar aangereden, waar wel tachtig mensen in leken te kunnen. Ik werd door een meute van minstens honderd mensen meegsleept, hup de bus in, en kwam erachter dat de bus geen airco had. En ook geen ventilatie. Ik vond gelukkig een zitplaats, anders was ik bezwijmd, en hoopte dat de buschauffeur snel zou vertrekken. Helaas. Na een minuut of tien ontwaarde ik buiten een schoolklas, een stuk ogf twintig kinderen van een jaar of zes, zeven. Met twee overspannen ogende leraressen. 'Ze zouden toch niet ook?', dacht ik. Wel, dus, allemaal de bus in. Aangezien ik op dat moment zelfs de spreekwoordelijke sardien eerder een scharrelvis zou hebben genoemd, en de chauffeur het blijkbaar met me eens was, vertrokken we dan toch. De temperatuur zal inmiddels rond de graad of veertig geschommeld hebben. Om bij elke halte stil te houden, shit, dacht ik, dit is dus de vervangende HTM bus, geen NS bus. De deuren gingen bij zo'n halte open, maar niemand kon een vin verroeren, dus degene die eruit moesten, moesten zich eruit vechten. De meute werd steevast weer aangevuld door wie er van de halte nog bij te proppen was. Heerlijk. Halverwege de route stopte de bus. Of we ditmaal allemaal uit wilden stappen, en onze reis vervolgen met de tram. Ook dat nog. Maar ik kreeg tenminste weer lucht...

Uiteindelijk met een vertraging van meer dan een uur mijn fiets bereikt. En besloten om de volgende keer gewoon lekker te wachten tot de treinen weer gaan rijden. Easy does it.