31 augustus 2008
Grote en kleinere ergernissen
Dat je die spullen, die echt allemaal uit die ene doos kwamen, met geen mogelijkheid meer in die doos terug kan krijgen.
30 augustus 2008
Betekenis
In de krant van vandaag las ik een mooi stuk over de analyse van Piet Mondriaan's 'Victory Boogie Woogie'. U weet wel, dat enorme abstracte doek met primaire kleuren, half-afgemaakt. Het hangt in het Haags Gemeentemuseum. Best leuk om eens te bekijken. Het artikel ging erover, dat ze de ontstaansgeschiedenis van dat werk proberen te herleiden, onder meer door het gebruik van wetenschappelijke technieken. Waar werd verf afgekrabt? Hoe vaak? Welke kleur gebruikte hij? Met als doel te achterhalen wat Piet Mondriaan in zijn 'uiteindelijke versie' voor ogen stond. Een van de -weinig verrassende- conclusies was, dat Mondriaan dat mogelijk zelf ook niet wist. Tsja.
Interessant vind ik dat, die drang om te weten wat het 'uiteindelijke doel' van iets is of was. Hebben we dat niet allemaal? Wetende dat het meestal een vruchteloze excercitie is?
Een ander mooi voorbeeld vind ik de Lord of the Rings trilogie van J.R.R. Tolkien, of eigenlijk moet ik zeggen: de wereld van Middelaarde, waarvan deze boeken een detail uitvergroten. De goede man is zijn hele leven blijven schaven aan het creeren van die fantasiewereld, omdat hijzelf -natuurlijk- ook niet wist hoe hij er precies uitzag. Maar er wel sterk aan hechtte dat de elementen die hij bedacht met elkaar in overeenstemming moesten zijn. Dus hij bleef maar schaven en herschikken, en van een nieuw boek kwam het nooit. De Silmarillion werd posthuum gepubliceerd. En het gehele wordingsproces is later door zijn zoon Christopher meticuleus geboekstaafd in de History of Middle-Earth cyclus.
Twee kunstenaars die niet wisten wat hen voor ogen stond. Laat staan dat wij er ooit achter kunnen komen. En toch, zó interessant om het te proberen, het te onderzoeken, het erover te hebben.
Een mooie illustratie van de aloude wijsheid, dat het gaat om de reis en niet om het doel.
Of, om het met de altijd ondergewaardeerde Tröckener Kecks te zeggen: "De jacht is mooier dan de vangst."
29 augustus 2008
Taferelen
Zowaar een mooie ochtend deze augustus. Ik maak van de gelegenheid gebruik om onder het genot van een kop koffie op het balkon de krant te lezen. Heerlijk. Op de buitenland pagina tref ik een stuk aan dat treffend is in het licht van een voorgaande post. Mijn gedachten dromen weg bij deze volzin: "In Libanon voeren Soennitische Salafisten en Shi'itische Alawieten al decennialang strijd". Geen idee wat dat precies zijn, behalve dan dat ongetwijfeld sandaal-zwaaiende godsdienstgestoorden met een Kalshnikov bedoeld worden. What else is new?
Ik kijk wat om mij heen. Op een balkon aan de overkant is een vrouw in een wel buitengewoon onmodieuze witte onderbroek en dito wit hemdje bezig een houten tuinstoel te schuren. En ergens, ik zie niet meteen waarvandaan, klinkt een vertederd 'koetsjie koetsjie koetsjie'. Na enig speurwerk ontdek ik dat het een benedenbuurvrouw is, die met haar poes speelt. Het is nog een jong, wollig, schattig beestje. Ik onderdruk de neiging om zelf koetsjie koetsjie te kirren, en sla het tafereel zwijgend gade. De buurvrouw zet haar poesje op de schutting. Kijk eens wat lief! En ze pakt haar poes er weer af om haar verder te knuffelen. Ik lees verder, maar enige ogenblikken later zie ik, dat de buurvrouw er enigszins vertwijfeld bij staat. Zo te zien heeft de poes ontdekt, dat een schutting twee kanten heeft, en dat je er ook aan de andere kant vanaf kunt springen. De buurvrouw was duidelijk nog niet tot dat inzicht gekomen. Enigszins weifelend probeert ze zich op de schutting te hijsen. De schutting maakt, middels een niet mis te verstaan gekraak, duidelijk dat hij daartoe niet ontworpen is. Beetje jammer. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.
Ik kijk wat om mij heen. Op een balkon aan de overkant is een vrouw in een wel buitengewoon onmodieuze witte onderbroek en dito wit hemdje bezig een houten tuinstoel te schuren. En ergens, ik zie niet meteen waarvandaan, klinkt een vertederd 'koetsjie koetsjie koetsjie'. Na enig speurwerk ontdek ik dat het een benedenbuurvrouw is, die met haar poes speelt. Het is nog een jong, wollig, schattig beestje. Ik onderdruk de neiging om zelf koetsjie koetsjie te kirren, en sla het tafereel zwijgend gade. De buurvrouw zet haar poesje op de schutting. Kijk eens wat lief! En ze pakt haar poes er weer af om haar verder te knuffelen. Ik lees verder, maar enige ogenblikken later zie ik, dat de buurvrouw er enigszins vertwijfeld bij staat. Zo te zien heeft de poes ontdekt, dat een schutting twee kanten heeft, en dat je er ook aan de andere kant vanaf kunt springen. De buurvrouw was duidelijk nog niet tot dat inzicht gekomen. Enigszins weifelend probeert ze zich op de schutting te hijsen. De schutting maakt, middels een niet mis te verstaan gekraak, duidelijk dat hij daartoe niet ontworpen is. Beetje jammer. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.
Allahmachtig
Ja hoor, daar is er weer eentje: uitgever weigert boek uit te geven omdat hij bang is voor boze moslims. Op zich al erg. Maar het is nog erger: geen boze baard te bekennen nog, nee, het is op advies van een 'kenner' die zegt dat sommige hele-erge-hup-allah's mogelijk weleens boos kunnen worden.
Hallo???
Zucht. Nu de media er aandacht aan hebben besteed, en ik maak me daar met dit stukje natuurlijk ook schuldig aan, laat zich raden wat zal gaan gebeuren. Schrijfster vindt nieuwe uitgever, boek komt toch uit (hulde!), en op het journaal zien we beelden van bebaarde idioten die met hun schoen in hun hand hysterisch gillend door Karachi lopen. En de ironie is, dat het overgrote merendeel van die idioten niet eens kan lezen. Maar om fundamentalist te worden moet je mening natuurlijk vooral niet te gefundeerd zijn...
Voor alle duidelijkheid, ik wijs de islam niet af, tenminste, niet meer dan Christendom, Jodendom of Satanisme. Ik vind het wel krankzinnig dat we ons door 'islam-elementen' laten gijzelen en in onze vrijheid beknotten. Ik bedoel, je neemt de Christenunie toch ook niet serieus? Ik niet, in elk geval. Geloof zit mij dwars, ik waag daar nog wel eens een stukje aan, maar laat ik mijn mening even samenvatten: geloof leidt tot gevoelens van superioriteit, en dus tot conflicten met diegenen waar je op neerkijkt.
Geloof zegt 'zo is het'. Ik zeg 'ik vind'. Maar dat mag je van gelovigen niet zeggen...
Hallo???
- Fanatieke gelovigen zijn per definitie boos, dat is de essentie van hun fanatiek zijn.
- Je verkwanselt zo je rechten die je hebt in een vrije maatschappij. Rechten waarvoor je dankbaar moet zijn dat je ze hebt, en waar je voor moet vechten om ze te behouden.
Zucht. Nu de media er aandacht aan hebben besteed, en ik maak me daar met dit stukje natuurlijk ook schuldig aan, laat zich raden wat zal gaan gebeuren. Schrijfster vindt nieuwe uitgever, boek komt toch uit (hulde!), en op het journaal zien we beelden van bebaarde idioten die met hun schoen in hun hand hysterisch gillend door Karachi lopen. En de ironie is, dat het overgrote merendeel van die idioten niet eens kan lezen. Maar om fundamentalist te worden moet je mening natuurlijk vooral niet te gefundeerd zijn...
Voor alle duidelijkheid, ik wijs de islam niet af, tenminste, niet meer dan Christendom, Jodendom of Satanisme. Ik vind het wel krankzinnig dat we ons door 'islam-elementen' laten gijzelen en in onze vrijheid beknotten. Ik bedoel, je neemt de Christenunie toch ook niet serieus? Ik niet, in elk geval. Geloof zit mij dwars, ik waag daar nog wel eens een stukje aan, maar laat ik mijn mening even samenvatten: geloof leidt tot gevoelens van superioriteit, en dus tot conflicten met diegenen waar je op neerkijkt.
Geloof zegt 'zo is het'. Ik zeg 'ik vind'. Maar dat mag je van gelovigen niet zeggen...
28 augustus 2008
Superhandig. Vanaf het allereerste begin ben ik fan van hun zoekmachine. Nu zijn we een paar jaar later, en zijn ze van klein en eigenwijs gegroeid naar groter-dan-groot. Ook andere Google-diensten mogen zich al jaren in groeiende populariteit verheugen. Ik noem een Gmail, een Apps, een Docs, een YouTube en een Blogger (deze blog). De laatste twee zijn overigens aangekocht. Dat Google gefinancierd wordt uit advertentie-inkomsten wordt door iedereen voor lief genomen. Wat op zich een prestatie is, want meer nog dan in traditionele media worden advertenties op internet storend gevonden.
Met de groei van een bedrijf zwelt onherroepelijk ook de kritiek erop aan. Zo worden mijns insziens niet onterecht vraagtekens gezet bij hun idee van 'privacy'. Niet voor niets staan ze onder druk om hun privacy-policy gewoon direct in hun zoek-pagina te linken. "We streven naar een zo schoon mogelijke pagina", is het weerwoord. Ja ja. Ze doen daarnaast ronduit geheimzinnig over hoe lang ze gegevens bewaren, wat ze allemaal van een zoekopdracht opslaan, en hoe ze 'content' koppelen' aan advertenties. Ik persoonlijk krijg een nare smaak in mijn mond als ik constateer dat getoonde advertenties toegesneden zijn op de inhoud van mijn ontvangen e-mails. Je weet wel dat Google je mail doorzoekbaar maakt, maar de logische consequentie daarvan, namelijk dat ze dus ook alle mail lezen, wordt pas voelbaar met die advertenties die getoond worden. Wat ze verder met die gegevens doens, daarover tast de wereld in het duister.
In dit artikeltje stond een interessante analyse over hoe de bedrijfscultuur binnen Google aan het veranderen is. Er wordt onder andere in opgemerkt dat alle gratis Google diensten nog altijd in 'beta' zijn. Iets waarover ik me al langer verbaas, en opwind.
Die 'beta' diensten bestaan inmiddels allemaal al jaren, in elk geval de 'main-steam' diensten als Gmail, Docs en Calendar. Ik durf wel te stellen dat ze zich inmiddels bewezen hebben, getuige ook de oneindige lijst van add-ons en tools die ervoor ontwikkeld zijn.
Waarom houdt Google dan toch vast aan dat 'beta'? Mijn gedachten daarover:
Het wekt enerzijds de indruk van bescheidenheid: jongens (en meisjes), dit is een dienst waar jullie allemaal gratis gebruik van kunnen maken, maar het is nog een test-versie. Dat laat hen vrij om ongevraagd, en zonder rekening te houden met huidige gegevens van gebruikers, deze diensten naar eigen goeddunken te kunnen aanpassen. Briljant! De dienst is in 'beta', dus je kunt niet piepen als iets verandert.
Aan de andere kant is dat wel een obstakel om deze diensten 'commercieel' te gaan gebruiken, om deze 'full-scale' in te zetten in het bedrijfsleven. Wat niettemin al op grote schaal gebeurt. Vooral door die bedrijven die niet de 'resources' en de 'know-how' hebben om zich te verdiepen in de talloze applicaties die zich in een een zelfde gebied begeven (neem een Microsoft SharePoint). Wat is daar dan de strategie achter? Ik denk dat het vooral dat is: een uitvloeisel van een lange termijn plan. Je bindt klanten aan je door een dienst gratis aan te bieden. Dat is een beproefde techniek. Je biedt gebruikers iets dat -bijna- heel handig is, handig genoeg om toch te gebruiken, maar je vraagt voor de volledige functionaliteit een geldbedrag. Omdat je de dienst toch al gebruikte, doe je het maar. Maar je zult zeggen: de diensten van Google zijn (vrijwel) allemaal gratis. Dat is zo, maar je krijgt de advertenties er ongevraagd bij, en de meeste diensten zijn nog in 'beta'...
Persoonlijk denk ik, dat Google mogelijk wacht tot Microsoft zijn hand definitief overspeelt. Vista gaat het niet worden, en wat Windows 7 biedt is vooralsnog vooral gissen. Als Windows zijn dominantie verliest, verliest Office die ook. Op dat moment ligt de markt open voor alternatieven. In plaats van de Microsoft Office suite zou OpenOffice het gat kunnen vullen. Maar ook het gebruik van online diensten voor huis-, tuin en keuken office toepassingen neemt een hoge vlucht, mede dankzij Google Docs, en met Apps doen ze ook hun intrede in het bedrijfsleven. Zelfs als Microsoft Office zijn dominantie niet verliest, vermoed ik dat, op het moment dat de Google diensten hun intrede in het bedrijfsleven hebben gedaan, Google deze diensten uit 'beta' verklaard, en met een 'subscriber'-model komt, met een gratis speelgoed variant met advertenties, en een betaalde volledige variant. In Apps is dat overigens al zo. Ze hebben (nog) geen haast, en tot die tijd laten ze de diensten lekker in 'beta' zodat ze lekker kunnen doorontwikkelen. Hoe dan ook, ik denk dat de tijd van gratis diensten van Google geteld zijn. En ze gaan ermee wegkomen, want 'wij' hebben toch kunnen spelen zolang zij nog bezig waren? Briljant.
Met de groei van een bedrijf zwelt onherroepelijk ook de kritiek erop aan. Zo worden mijns insziens niet onterecht vraagtekens gezet bij hun idee van 'privacy'. Niet voor niets staan ze onder druk om hun privacy-policy gewoon direct in hun zoek-pagina te linken. "We streven naar een zo schoon mogelijke pagina", is het weerwoord. Ja ja. Ze doen daarnaast ronduit geheimzinnig over hoe lang ze gegevens bewaren, wat ze allemaal van een zoekopdracht opslaan, en hoe ze 'content' koppelen' aan advertenties. Ik persoonlijk krijg een nare smaak in mijn mond als ik constateer dat getoonde advertenties toegesneden zijn op de inhoud van mijn ontvangen e-mails. Je weet wel dat Google je mail doorzoekbaar maakt, maar de logische consequentie daarvan, namelijk dat ze dus ook alle mail lezen, wordt pas voelbaar met die advertenties die getoond worden. Wat ze verder met die gegevens doens, daarover tast de wereld in het duister.
In dit artikeltje stond een interessante analyse over hoe de bedrijfscultuur binnen Google aan het veranderen is. Er wordt onder andere in opgemerkt dat alle gratis Google diensten nog altijd in 'beta' zijn. Iets waarover ik me al langer verbaas, en opwind.
Die 'beta' diensten bestaan inmiddels allemaal al jaren, in elk geval de 'main-steam' diensten als Gmail, Docs en Calendar. Ik durf wel te stellen dat ze zich inmiddels bewezen hebben, getuige ook de oneindige lijst van add-ons en tools die ervoor ontwikkeld zijn.
Waarom houdt Google dan toch vast aan dat 'beta'? Mijn gedachten daarover:
Het wekt enerzijds de indruk van bescheidenheid: jongens (en meisjes), dit is een dienst waar jullie allemaal gratis gebruik van kunnen maken, maar het is nog een test-versie. Dat laat hen vrij om ongevraagd, en zonder rekening te houden met huidige gegevens van gebruikers, deze diensten naar eigen goeddunken te kunnen aanpassen. Briljant! De dienst is in 'beta', dus je kunt niet piepen als iets verandert.
Aan de andere kant is dat wel een obstakel om deze diensten 'commercieel' te gaan gebruiken, om deze 'full-scale' in te zetten in het bedrijfsleven. Wat niettemin al op grote schaal gebeurt. Vooral door die bedrijven die niet de 'resources' en de 'know-how' hebben om zich te verdiepen in de talloze applicaties die zich in een een zelfde gebied begeven (neem een Microsoft SharePoint). Wat is daar dan de strategie achter? Ik denk dat het vooral dat is: een uitvloeisel van een lange termijn plan. Je bindt klanten aan je door een dienst gratis aan te bieden. Dat is een beproefde techniek. Je biedt gebruikers iets dat -bijna- heel handig is, handig genoeg om toch te gebruiken, maar je vraagt voor de volledige functionaliteit een geldbedrag. Omdat je de dienst toch al gebruikte, doe je het maar. Maar je zult zeggen: de diensten van Google zijn (vrijwel) allemaal gratis. Dat is zo, maar je krijgt de advertenties er ongevraagd bij, en de meeste diensten zijn nog in 'beta'...
Persoonlijk denk ik, dat Google mogelijk wacht tot Microsoft zijn hand definitief overspeelt. Vista gaat het niet worden, en wat Windows 7 biedt is vooralsnog vooral gissen. Als Windows zijn dominantie verliest, verliest Office die ook. Op dat moment ligt de markt open voor alternatieven. In plaats van de Microsoft Office suite zou OpenOffice het gat kunnen vullen. Maar ook het gebruik van online diensten voor huis-, tuin en keuken office toepassingen neemt een hoge vlucht, mede dankzij Google Docs, en met Apps doen ze ook hun intrede in het bedrijfsleven. Zelfs als Microsoft Office zijn dominantie niet verliest, vermoed ik dat, op het moment dat de Google diensten hun intrede in het bedrijfsleven hebben gedaan, Google deze diensten uit 'beta' verklaard, en met een 'subscriber'-model komt, met een gratis speelgoed variant met advertenties, en een betaalde volledige variant. In Apps is dat overigens al zo. Ze hebben (nog) geen haast, en tot die tijd laten ze de diensten lekker in 'beta' zodat ze lekker kunnen doorontwikkelen. Hoe dan ook, ik denk dat de tijd van gratis diensten van Google geteld zijn. En ze gaan ermee wegkomen, want 'wij' hebben toch kunnen spelen zolang zij nog bezig waren? Briljant.
26 augustus 2008
Wetenschap (2)
Dit is dan weer wel interessant. Al was het maar omdat de bron van eeuwige jeugd altijd intrigerend is. IMHO.
Wetenschap
Ja, daar zit je dan als wetenschapper. Net je nieuwe AIO-plek veroverd, of juist al in geen tijden meer een publicatie meer gehad. Dan is het de hooste tijd om iets belangwekkends te gaan onderzoeken. Kanker, bijvoorbeeld. Doet het altijd goed. Helaas loopt gezond verstand soms mijlenver op de wetenschap vooruit. Zo zong Joe Jackson al in 1982 "Everything gives you cancer". Dus dat wierook dat ook doet, mag geen verbazing wekken. Eveneens vers van de pers, uit de altijd weer verrassende sociologische hoek: stoppen met roken is moeilijker in de vakantie. Tjongejonge, de schellen vallen me van de ogen. Ik hoop dat deze onderzoeken via de derde geldstroom werden gefinancierd, want als mijn belastinggeld hieraan werd verkwanseld zou ik dat wel een beetje sneu vinden.
Update: het houdt niet op vandaag! Wat te denken van dit juweel over zaadbalkanker?!
Update: het houdt niet op vandaag! Wat te denken van dit juweel over zaadbalkanker?!
25 augustus 2008
Stroom
In de media lees je er bijna nooit over. Al die computers en verwante gadgets, wat kost dat allemaal aan energie? Pas onlangs vielen me een paar stukjes op waarin gemeld werd dat de ICT sector nog nauwelijks aandacht heeft voor milieu-verwante zaken. In een ander, overigens interessant, stukje over server-containers stond, dat Microsoft wereldwijd 10.000 (tienduizend!) nieuwe (nieuwe!) servers per maand plaatst. Die zelf energie gebruiken, en die natuurlijk gekoeld en gebackupt en wat niet al moeten worden. Dat is geen Microsoft-bashing verder, het is gewoon een feit. Het illustreert mooi hoe scheef dingen soms liggen; ik voel me al schuldig als ik een niet-spaarlampje koop.
24 augustus 2008
Kim Jong
In Japan weten ze het zeker: Kim Jong-Il is niet meer. Prachtig verhaal. Nu het toch over Noord Korea gaat: ze hebben er ook de Son Ya Bak ll noedel ontwikkeld. Sambal bij? (note-to-self: wooldgrapjes niet te diep verstoppen)
Schaduwkant
Een luie zondag op de bank. Zappend langs het middagaanbod. Olympische Spelen kunnen me niet zo boeien. Ik blijf hangen bij een film op de BBC, een wat oudere western. Val er midden in, dus geen idee waar het over gaat. Tijd om op andere dingen te letten dus. Zoals op de vrouw die een Indiaanse speelt. Ze heeft donker haar, maar is verder minstens even lelieblank als haar blonde nemesis. Als zij Indiaan is, ben ik een Chinees. Gelukkig draagt ze een rode haarband, zodat we haar toch als Indiaanse herkennen. Die dragen immers allemaal een rode haarband, al dan niet met veer. En ze roepen allemaal Oewoewoe! In deze film tenminste wel.
Mooi om te zien hoe deze Indiaanse poedelnaakt, maar geen tiet of tapijt te zien, het is wel een Amerikaanse Indiaanse natuurlijk, een duik neemt in een bergmeertje. Het is beslist een grijs en modderig meertje als ze erin springt. Wonderlijk genoeg dartelt ze in de volgende onderwaterscene door idyllisch blauw water. Zeker een Chinese smog-specialist ingehuurd.
Het allermooiste was de scene waarin vier gebronsde helden op hun paard in de vallei staan. De zon komt bijna op. Plots worden ze beschenen door spiegels, vastgehouden door -naar ik aanneem- diezelfde gevaarlijke indianen die eerder Oewoewoe riepen. Onze helden bedenken dat niet, getuige hun 'where is that coming from?'. Eens helse lichtbundel straalt onerbarmelijk op hen neer. Om te illustreren wat een beproeving het moet zijn, gaat de filmmaker helemaal los. Onze helden in rood licht. Flits! In paars licht. Flits! In groen licht. Flits flits! Wow. Star Trek is er niets bij.
Daar moeten ze uit ontsnappen! Gelukkig komt op dat moment de zon op. Achter een grote rots ontstaat een schaduw. De zon rijst, en de schaduw wordt steeds langer. Vooruit mannen, daar kunnen jullie schuilen! Overzichts-shot van de vallei, met spikkeltjes die zich naar die almaar verder uitstrekkende schaduw bewegen.
Nou kan het natuurlijk aan mij liggen, maar als de zon opkomt, worden schaduwen dan niet juist korter? Ik weet het niet zeker, maar volgens mij hadden ze dat in 1969 ook al ontdekt. Om te verifieren of ik hallucineerde na al dat psychedelisch geflits heb ik meteen even op IMDB gekeken. Ook daar was het mensen al opgevallen. Ben ik toch niet gek.
Mooi om te zien hoe deze Indiaanse poedelnaakt, maar geen tiet of tapijt te zien, het is wel een Amerikaanse Indiaanse natuurlijk, een duik neemt in een bergmeertje. Het is beslist een grijs en modderig meertje als ze erin springt. Wonderlijk genoeg dartelt ze in de volgende onderwaterscene door idyllisch blauw water. Zeker een Chinese smog-specialist ingehuurd.
Het allermooiste was de scene waarin vier gebronsde helden op hun paard in de vallei staan. De zon komt bijna op. Plots worden ze beschenen door spiegels, vastgehouden door -naar ik aanneem- diezelfde gevaarlijke indianen die eerder Oewoewoe riepen. Onze helden bedenken dat niet, getuige hun 'where is that coming from?'. Eens helse lichtbundel straalt onerbarmelijk op hen neer. Om te illustreren wat een beproeving het moet zijn, gaat de filmmaker helemaal los. Onze helden in rood licht. Flits! In paars licht. Flits! In groen licht. Flits flits! Wow. Star Trek is er niets bij.
Daar moeten ze uit ontsnappen! Gelukkig komt op dat moment de zon op. Achter een grote rots ontstaat een schaduw. De zon rijst, en de schaduw wordt steeds langer. Vooruit mannen, daar kunnen jullie schuilen! Overzichts-shot van de vallei, met spikkeltjes die zich naar die almaar verder uitstrekkende schaduw bewegen.
Nou kan het natuurlijk aan mij liggen, maar als de zon opkomt, worden schaduwen dan niet juist korter? Ik weet het niet zeker, maar volgens mij hadden ze dat in 1969 ook al ontdekt. Om te verifieren of ik hallucineerde na al dat psychedelisch geflits heb ik meteen even op IMDB gekeken. Ook daar was het mensen al opgevallen. Ben ik toch niet gek.
Grote en kleinere ergernissen
Mensen die online in hun profiel of blog melden dat ze zich aan het vervelen zijn. Who cares?!?
23 augustus 2008
Schokkend!
Ligt het aan mij of neemt de sensatiezucht in de media steeds groteskere vormen aan? En, omdat de media in de maatschappij een steeds prominentere plaats innemen, daarmee in de maatschappij zelf? Ik denk dat ik in die mening niet alleen sta; niet voor niets bijvoorbeeld beklagen die 'zakkenvullers' uit het 'Haagse gedoe' zich erover dat het allang niet meer gaat om de materie, maar om de beeldvorming. Tot zover niets nieuws onder de zon.
Het is ook niet mijn bedoeling hier iets revolutionairs te roepen. Daar worden we al genoeg mee overspoeld. Ik wil kwijt dat ik me eraan erger. Heel erg. Onlangs nog, tijdens het achtuurjournaal. Er was een vliegtuig uit de lucht gevallen, kan gebeuren, en de nieuwslezer interviewde de verslaggever ter plaatse.
Hij vroeg hem of 'de radeloze familieleden zich nu verzamelen op het vliegveld'. Er is zoooveel fout aan die vraag! Ten eerste, en daar ergerde ik me het meest aan, het woord 'radeloze'. Mogen die familieleden dat misschien zelf bepalen? Misschien hadden ze wel de schurft aan oom Juan. En mogen vrienden en buren en leden van de voetbalvereniging soms niet ook radeloos zijn? Of zich verzamelen? En moet het per se nu? Niet mañana?
Flauwe opmerkingen, natuurlijk. Waar het mij om gaat is, dat het achtuurjournaal in mijn ogen geacht wordt om verslag te doen van nieuwswaardige feiten. Feitelijk. Neutraal. Of die mensen radeloos zijn, zie ik wel op de beelden. En eerlijk gezegd interesseert het me niet of ze radeloos zijn, dat is mijn zaak niet. Ik vind het erg voor ze, maar laat die mensen verder! Het journaal verlaagt zich tot het niveau Endemol op deze manier. Kwalijk, vind ik.
Natuurlijk, als omroep word je afgerekend op de heilige kijkcijfers. Want daarop wordt reclametijd verkocht. En we mogen dan in Nederland een bizar -en interessant- omroepbestel hebben met al die omroepverenigingen, uiteindelijk gaat het om het geld en de knikkers. Wat dat betreft is het jammer dat we geen staatsomroep a la BBC of BRT hebben. Die zijn ook niet zaligmakend en kennen ook hun duistere kanten. Maar mijn hemel wat een verademing. Geen reclame, dat alleen al. Maar dat soort omroepen is ook een laatste toevluchtsoord voor diegenen die op TV nog wat interessants willen laten zien. Iets informatiefs. Iets niet-hijgerigs. Iets niet-geils. Iets niet-sensationeels. Ja, misschien wel iets moois, zelfs. Ik zou het van een stukje beschaving vinden getuigen als er ruimte zou zijn voor omroepen die ook tonen wat niet door 90% van de 'andere mensen' gezien wil worden.
Ik begrijp commerciele omroepen wel; die moeten geld verdienen, en die zenden dus alleen datgene uit wat appelleert aan de meest basale driften: sex!, geweld!, sensatie! Natuurlijk, daarvoor is niemand immuun, altijd goed voor die paar seconden blijven hangen tijdens het zappen. En dus interessant voor adverteerders.
Maar het mes snijdt aan twee kanten: als je uitsluitend bagger te zien krijgt, word je ook (makkelijker) een bagger-mens. Je hebt geen keuze, of beter gezegd, je weet niet beter. En dat is jammer. Vandaar, opnieuw: het zou 'ons' sieren als er ook ruimte was voor programma's die niet iedereen wil zien. Opdat mensen in elk geval kennis kunnen nemen van het feit dat er ook nog iets anders bestaat dan FBI agenten die het in strakke pakken met een zonnebril op met elkaar doen, terwijl om hen heen de wereld op spectaculaire wijze ontploft. Dat er ook nog mensen zijn die echt iets kunnen, iets te melden hebben, dat de wereld niet uitsluitend bestaat uit randdebielen die -uit de maat dansend- een of ander liedje verkrachten. Voor mij, maar nu ga ik behoorlijk hoogdravend doen, is dat iets dat deel zou moeten uitmaken van, zelfs onlosmakelijk verbonden zou moeten zijn aan, een moderne, democratische maatschappij, een maatschappij waarop we gezamenlijk trots kunnen en willen zijn. Waarin groeperingen elkaar respecteren en elkaar ruimte bieden. Ik weet ook wel dat dat een utopie is, maar toch.
Terug naar het achtuurjournaal. In mijn -uitaard naieve maar toch- beleving is/was dat een van de bastions van neutrale verslaggeving. Maar het wordt meer en meer een soort Shownieuws. Dat vind ik zorgelijk.
Het is ook niet mijn bedoeling hier iets revolutionairs te roepen. Daar worden we al genoeg mee overspoeld. Ik wil kwijt dat ik me eraan erger. Heel erg. Onlangs nog, tijdens het achtuurjournaal. Er was een vliegtuig uit de lucht gevallen, kan gebeuren, en de nieuwslezer interviewde de verslaggever ter plaatse.
Hij vroeg hem of 'de radeloze familieleden zich nu verzamelen op het vliegveld'. Er is zoooveel fout aan die vraag! Ten eerste, en daar ergerde ik me het meest aan, het woord 'radeloze'. Mogen die familieleden dat misschien zelf bepalen? Misschien hadden ze wel de schurft aan oom Juan. En mogen vrienden en buren en leden van de voetbalvereniging soms niet ook radeloos zijn? Of zich verzamelen? En moet het per se nu? Niet mañana?
Flauwe opmerkingen, natuurlijk. Waar het mij om gaat is, dat het achtuurjournaal in mijn ogen geacht wordt om verslag te doen van nieuwswaardige feiten. Feitelijk. Neutraal. Of die mensen radeloos zijn, zie ik wel op de beelden. En eerlijk gezegd interesseert het me niet of ze radeloos zijn, dat is mijn zaak niet. Ik vind het erg voor ze, maar laat die mensen verder! Het journaal verlaagt zich tot het niveau Endemol op deze manier. Kwalijk, vind ik.
Natuurlijk, als omroep word je afgerekend op de heilige kijkcijfers. Want daarop wordt reclametijd verkocht. En we mogen dan in Nederland een bizar -en interessant- omroepbestel hebben met al die omroepverenigingen, uiteindelijk gaat het om het geld en de knikkers. Wat dat betreft is het jammer dat we geen staatsomroep a la BBC of BRT hebben. Die zijn ook niet zaligmakend en kennen ook hun duistere kanten. Maar mijn hemel wat een verademing. Geen reclame, dat alleen al. Maar dat soort omroepen is ook een laatste toevluchtsoord voor diegenen die op TV nog wat interessants willen laten zien. Iets informatiefs. Iets niet-hijgerigs. Iets niet-geils. Iets niet-sensationeels. Ja, misschien wel iets moois, zelfs. Ik zou het van een stukje beschaving vinden getuigen als er ruimte zou zijn voor omroepen die ook tonen wat niet door 90% van de 'andere mensen' gezien wil worden.
Ik begrijp commerciele omroepen wel; die moeten geld verdienen, en die zenden dus alleen datgene uit wat appelleert aan de meest basale driften: sex!, geweld!, sensatie! Natuurlijk, daarvoor is niemand immuun, altijd goed voor die paar seconden blijven hangen tijdens het zappen. En dus interessant voor adverteerders.
Maar het mes snijdt aan twee kanten: als je uitsluitend bagger te zien krijgt, word je ook (makkelijker) een bagger-mens. Je hebt geen keuze, of beter gezegd, je weet niet beter. En dat is jammer. Vandaar, opnieuw: het zou 'ons' sieren als er ook ruimte was voor programma's die niet iedereen wil zien. Opdat mensen in elk geval kennis kunnen nemen van het feit dat er ook nog iets anders bestaat dan FBI agenten die het in strakke pakken met een zonnebril op met elkaar doen, terwijl om hen heen de wereld op spectaculaire wijze ontploft. Dat er ook nog mensen zijn die echt iets kunnen, iets te melden hebben, dat de wereld niet uitsluitend bestaat uit randdebielen die -uit de maat dansend- een of ander liedje verkrachten. Voor mij, maar nu ga ik behoorlijk hoogdravend doen, is dat iets dat deel zou moeten uitmaken van, zelfs onlosmakelijk verbonden zou moeten zijn aan, een moderne, democratische maatschappij, een maatschappij waarop we gezamenlijk trots kunnen en willen zijn. Waarin groeperingen elkaar respecteren en elkaar ruimte bieden. Ik weet ook wel dat dat een utopie is, maar toch.
Terug naar het achtuurjournaal. In mijn -uitaard naieve maar toch- beleving is/was dat een van de bastions van neutrale verslaggeving. Maar het wordt meer en meer een soort Shownieuws. Dat vind ik zorgelijk.
22 augustus 2008
Mafketel
Een of andere baardfiguur had een rechtszaak aangespannen tegen de gemeente Rotterdam. Meneer voelde zich gediscrimineerd. De man had gesolliciteerd voor de functie van klantmanager. (Dat woord is op zich al genoeg om mij te doen schuimbekken, 'klantmanager' bij een gemeente? Heeft een gemeente klanten dan? Of een ziekenhuis? Maar goed). Alleen, hij mocht van zijn geloof vrouwen geen hand geven. En werd dus -uiteraard- afgewezen. Duh! Maar wel een rechtszaak aanspannen!
Daar kan ik me over opwinden. Over de ongehoorde brutaliteit waarover je dan moet beschikken. Ik voel me er bijna persoonlijk door beledigd, als deelnemer aan een maatschappij waarin zoiets vanzelfsprekend belachelijk wordt gevonden. Alleen, het wordt minder en minder belachelijk, vaak krijgt dit soort idioten nog gelijk ook.
Zie je het al voor je? Wel bakker willen worden, maar aan vrouwen geen brood willen verkopen? Wel hovenier willen worden, maar niet met planten willen werken? Wel pedofiel willen worden, maar geen kinderen willen neuken? Hou 's op zeg!
Als mensen de illusie van een god willen koesteren, prima, dat is een grondrecht. Maar kies dan wel een baan die daarbij past, en ga niet lopen piepen dat dat dan dus niet elke baan kan zijn.
Daar kan ik me over opwinden. Over de ongehoorde brutaliteit waarover je dan moet beschikken. Ik voel me er bijna persoonlijk door beledigd, als deelnemer aan een maatschappij waarin zoiets vanzelfsprekend belachelijk wordt gevonden. Alleen, het wordt minder en minder belachelijk, vaak krijgt dit soort idioten nog gelijk ook.
Zie je het al voor je? Wel bakker willen worden, maar aan vrouwen geen brood willen verkopen? Wel hovenier willen worden, maar niet met planten willen werken? Wel pedofiel willen worden, maar geen kinderen willen neuken? Hou 's op zeg!
Als mensen de illusie van een god willen koesteren, prima, dat is een grondrecht. Maar kies dan wel een baan die daarbij past, en ga niet lopen piepen dat dat dan dus niet elke baan kan zijn.
21 augustus 2008
Kleur
"Aan dit product zijn geen synthetische kleur- of smaakstoffen toegevoegd." Altijd fijn om te lezen, want dan moet het immers wel gezond zijn. Vooral als het ook nog vies is. Ik weet ook wel dat het onzin is dat puur natuur dan ook puur gezond is. Weleens van de gemiddelde kamerplant geproefd? Na het keukenkastje de grootste chemische dreiging in veel huizen. Beware of the Sanseveria! Maar het sust toch je gemoed een beetje.
Natuurlijke kleurstoffen, dus. Saffraan voor geel. Paars uit bieten. Blauw uit Wede. Groen uit brandnetel. Oranje uit peen. Gaap.
Interessanter vind ik bijvoorbeeld purper uit slakken, grappig genoeg dan weer niet uit de purperslak. Helemaal nieuw voor mij was het rood waarmee bijvoorbeeld sommige zuivelproducten worden gekleurd. Denk aan yoghurtdrankjes, of roze koeken. Daar kan E-120 in zitten, oftewel Karmijn. Dat wordt gemaakt van gemalen luizen. Nooit geweten.
Ik was van plan de bijdehandte vraag te stellen of vegetariers hun kind nog wel Danoontje durven te geven. Zonder erbij te vertellen dat er luizen in zitten natuurlijk, dat zou flauw zijn. Wel leuk. Maar terwijl ik me een beetje inlas voor dit stukje kwam ik er achter dat die voedselfundamentalisten daar uiteraard allang over hadden nagedacht. Jammer. Moet ik ze op de kast jagen met het argument dat de mens er wel degelijk op is gebouwd om (ook) vlees te eten. Maar daarover wellicht een andere keer.
Natuurlijke kleurstoffen, dus. Saffraan voor geel. Paars uit bieten. Blauw uit Wede. Groen uit brandnetel. Oranje uit peen. Gaap.
Interessanter vind ik bijvoorbeeld purper uit slakken, grappig genoeg dan weer niet uit de purperslak. Helemaal nieuw voor mij was het rood waarmee bijvoorbeeld sommige zuivelproducten worden gekleurd. Denk aan yoghurtdrankjes, of roze koeken. Daar kan E-120 in zitten, oftewel Karmijn. Dat wordt gemaakt van gemalen luizen. Nooit geweten.
Ik was van plan de bijdehandte vraag te stellen of vegetariers hun kind nog wel Danoontje durven te geven. Zonder erbij te vertellen dat er luizen in zitten natuurlijk, dat zou flauw zijn. Wel leuk. Maar terwijl ik me een beetje inlas voor dit stukje kwam ik er achter dat die voedselfundamentalisten daar uiteraard allang over hadden nagedacht. Jammer. Moet ik ze op de kast jagen met het argument dat de mens er wel degelijk op is gebouwd om (ook) vlees te eten. Maar daarover wellicht een andere keer.
20 augustus 2008
19 augustus 2008
Panga
Zojuist weer lekker Keuringsdienst van Waarde gekeken. Heerlijk programma vind ik dat, dat schreef ik al eerder. Ditmaal was het onderwerp Pangasius. Vis, dus. Samen met Tilapia en (kweek)zalm zo'n beetje de enig ethisch verantwoorde vis die je nog kunt kopen. Nu kun je daarover discussiëren; zo wordt kweekzalm gevoerd met vis. Eén kilo vis voor één kilo zalm. En die vis moet ergens vandaan komen. Daarnaast speelt bij gekweekte groenten of dieren dat deze dikwijls extreem doorgefokt of zelfs genetisch gemanipuleerd zijn. Met alle risico's van besmetting van de natuurlijke populatie van dien. Maar daarover een andere keer.
In de Keuringsdienst van Waarde zoekt men naar het verhaal achter een product. Daartoe begint men meestal simpel, met de verpakking in de hand een telefoontje naar de fabrikant plegen. De prangende vraag ditmaal: "Wat is het verschil tussen diepgevroren Panga en de verse?" Stotterende call-center medewerker: 'Uhm, hmm, eeh, nou, de diepgevroren is bevroren, en de verse niet' "Ja, dat begrijp ik, maar is er verder verschil tussen die twee?" Na lang nadenken suggereert de arme zij-instromende herintreder dat er wellicht kwaliteitsverschil is.
Een anonieme visboer uit Plopsalanderadeel maakt het nog bonter. 'Deze pangasius is vers gevangen in de Golf van Biskaje, bij het noorden van Frankrijk, en is vers, nooit ingevroren geweest.' Twee boude stellingen van de goede man. Bij mijn weten ligt de Golf van Biskaje in Zuid-Frankrijk, daar waar het grenst aan Spanje. Maar dat terzijde, interessanter is zijn bewering over de herkomst van de vis. Want ik wist toevallig al, en daar gingen de programmamakers verder op in, dat Pangasius een kweekvis is die in Zuid-Oost Azië wordt gekweekt. Naar blijkt vooral in Vietnam. In mega-vijvers met een paar honderdduizend vissen per stuk. Zes maanden groeien, dan worden ze gevangen, en in een grote fabriek door een enorm leger goedkope arbeidskrachten gedood, gefileerd, gecontroleerd, gesorteerd, diepgevroren, verpakt en verscheept. Binnen uur van levende vis tot stijfbevroren (-40°C) fileetje! Best indrukwekkend om te zien.
Terug naar het verschil tussen verse en diepgevroren panga. De verse blijkt evengoed diepgevroren, hij is alleen voorafgaand aan de verkoop ontdooid. De diepgevroren panga niet. 'Verse' panga is enkele maanden tot maximaal twee jaar diepgevroren geweest. Voor dat ontdooien betaal je wel, en flink ook. Als je het zelf doet ben je een minuutje bezig, presentator Wouter Klootwijk beweerde 10 seconden maar dat leek me overdreven. Het doet er niet toe. Het is met panga al net zo als met wasmiddelen en tomatenpuree: het is allemaal precies hetzelfde, in een andere verpakking. Te huize Van B. eten wij vaak vis, dus met het geld dat we gaan uitsparen kunnen we wellicht ooit panga gaan eten in Vietnam. Verse. Wilde!
In de Keuringsdienst van Waarde zoekt men naar het verhaal achter een product. Daartoe begint men meestal simpel, met de verpakking in de hand een telefoontje naar de fabrikant plegen. De prangende vraag ditmaal: "Wat is het verschil tussen diepgevroren Panga en de verse?" Stotterende call-center medewerker: 'Uhm, hmm, eeh, nou, de diepgevroren is bevroren, en de verse niet' "Ja, dat begrijp ik, maar is er verder verschil tussen die twee?" Na lang nadenken suggereert de arme zij-instromende herintreder dat er wellicht kwaliteitsverschil is.
Een anonieme visboer uit Plopsalanderadeel maakt het nog bonter. 'Deze pangasius is vers gevangen in de Golf van Biskaje, bij het noorden van Frankrijk, en is vers, nooit ingevroren geweest.' Twee boude stellingen van de goede man. Bij mijn weten ligt de Golf van Biskaje in Zuid-Frankrijk, daar waar het grenst aan Spanje. Maar dat terzijde, interessanter is zijn bewering over de herkomst van de vis. Want ik wist toevallig al, en daar gingen de programmamakers verder op in, dat Pangasius een kweekvis is die in Zuid-Oost Azië wordt gekweekt. Naar blijkt vooral in Vietnam. In mega-vijvers met een paar honderdduizend vissen per stuk. Zes maanden groeien, dan worden ze gevangen, en in een grote fabriek door een enorm leger goedkope arbeidskrachten gedood, gefileerd, gecontroleerd, gesorteerd, diepgevroren, verpakt en verscheept. Binnen uur van levende vis tot stijfbevroren (-40°C) fileetje! Best indrukwekkend om te zien.
Terug naar het verschil tussen verse en diepgevroren panga. De verse blijkt evengoed diepgevroren, hij is alleen voorafgaand aan de verkoop ontdooid. De diepgevroren panga niet. 'Verse' panga is enkele maanden tot maximaal twee jaar diepgevroren geweest. Voor dat ontdooien betaal je wel, en flink ook. Als je het zelf doet ben je een minuutje bezig, presentator Wouter Klootwijk beweerde 10 seconden maar dat leek me overdreven. Het doet er niet toe. Het is met panga al net zo als met wasmiddelen en tomatenpuree: het is allemaal precies hetzelfde, in een andere verpakking. Te huize Van B. eten wij vaak vis, dus met het geld dat we gaan uitsparen kunnen we wellicht ooit panga gaan eten in Vietnam. Verse. Wilde!
18 augustus 2008
Sabai sabai
Ik kan dramatisch gaan doen. Maar vroegah, toen alles beter was, had je in Leiden twee Mexicaanse restaurants. Dat ene in de Breestraat, dat bagger was, en dat andere, Topolabampo (of zo). Daar kon je lekker eten. Met Mexicaans had het niets te maken, maar smullen deed je. Die bestaat niet meer. Nu zit er een Thais restaurant. Ik ben er een paar keer geweest, en vond het toen beter dan de andere twee. In Buddhas zit je leuker. Die andere in de Steenstraat(?) weet ik de naam niet eens meer van..die vond ik best duur.
Zoals je wellicht hebt gelezen hebben mijn ega en ik de penisplant bezichtigd. En aangezien Google Maps en Tom Tom en Gezond Verstand(tm) aangaven dat Sabai Sabai de gunstigste optie waren qua restaureren, belandden mevouw B. (laat het haar niet horen, ze gaat me slaan!) aldaar, in rstaurant Sabai Sabai. Mevrouw B. (Pien voor intimi) wond zich al meteen op over de waxinelichten, die behoorlijk high-tech waren. Dat had ik van Mevrouw B. niet verwacht, maar ze had wel een punt. Ze konden verder geen USB, of Bluetooth.
Wij namen de dinges-soep (Tom yam kung) vooraf. Die was erg lekker. Ik maakte de fout een hap te nemen uit een van de meegekookte pepers. Ik ben geen watje qua heet eten, maar in de Thaise keuken is het niet per se gebruikelijk dat je alle specerijen opeet. Waarvan akte.
Hoofdgerecht was resp. varkenshaas in een pittige groene curry, en inktvis in pepers en Thaise basilicum. Beide waren best okay, geen toppers. Jammer, want voorheen was Sabai Sabai een tent die ik eenieder aanraadde. Nu kun je -vind ik- in Den Haag beter eten, bijv bij Ramakien. Eerlijk is eerlijk: die is wel duurder.
Toch Oosters? Er zijn diverse Chinezen in Leiden. Geen japanners trws. Vergeet niet: Italie ligt ten oosten van Nederland. Er zijn goede Italianen in Leiden! Qua culinair meer iets oostwaarts is er ook India Way. Klinkt even oubollig als het er uitziet. Maar je kunt er écht lekker eten voor relatief weinig. De vindaloo is er echt pittig. Mevrouw B., die mij nu echt heus opzeker gaat vermoorden omdat ik haar zo noem, nam daar de Vindaloo. Zelfs zij vond het pittig. Gelukkig vond ze me toch ook nog lief.
Zoals je wellicht hebt gelezen hebben mijn ega en ik de penisplant bezichtigd. En aangezien Google Maps en Tom Tom en Gezond Verstand(tm) aangaven dat Sabai Sabai de gunstigste optie waren qua restaureren, belandden mevouw B. (laat het haar niet horen, ze gaat me slaan!) aldaar, in rstaurant Sabai Sabai. Mevrouw B. (Pien voor intimi) wond zich al meteen op over de waxinelichten, die behoorlijk high-tech waren. Dat had ik van Mevrouw B. niet verwacht, maar ze had wel een punt. Ze konden verder geen USB, of Bluetooth.
Wij namen de dinges-soep (Tom yam kung) vooraf. Die was erg lekker. Ik maakte de fout een hap te nemen uit een van de meegekookte pepers. Ik ben geen watje qua heet eten, maar in de Thaise keuken is het niet per se gebruikelijk dat je alle specerijen opeet. Waarvan akte.
Hoofdgerecht was resp. varkenshaas in een pittige groene curry, en inktvis in pepers en Thaise basilicum. Beide waren best okay, geen toppers. Jammer, want voorheen was Sabai Sabai een tent die ik eenieder aanraadde. Nu kun je -vind ik- in Den Haag beter eten, bijv bij Ramakien. Eerlijk is eerlijk: die is wel duurder.
Toch Oosters? Er zijn diverse Chinezen in Leiden. Geen japanners trws. Vergeet niet: Italie ligt ten oosten van Nederland. Er zijn goede Italianen in Leiden! Qua culinair meer iets oostwaarts is er ook India Way. Klinkt even oubollig als het er uitziet. Maar je kunt er écht lekker eten voor relatief weinig. De vindaloo is er echt pittig. Mevrouw B., die mij nu echt heus opzeker gaat vermoorden omdat ik haar zo noem, nam daar de Vindaloo. Zelfs zij vond het pittig. Gelukkig vond ze me toch ook nog lief.
17 augustus 2008
Ponnies
Dit weekend was ik in Ponypark Slagharen. Ik zou de flauwe woordgrap Koeliepark Slagharen kunnen maken, maar dat zou niet politiek correct zijn. En ik ben heel politiek correct. Het zou wel terecht zijn, er waren er verdorie plenty van. Van koelies. Ik heb het hele park afgestruind, maar geen ene ponnie te bekennen verder. En ik had me er nog zo op verheugd.
Daags voordat wij naar Slagharen togen keken mijn wederhelft (over wier afkomst ik me niet uitspreek) en ik de 'Keuringsdienst van waarden'. Een van mijn favoriete TV-programma's. Daarin belde een ongeveer 13-jarig, dus paardenminnend, meisje met Beckers, fabrikant van fricandellen. Op de verpakking van Beckers fricandellen staan naar voorgeschreven Europees regel de ingredienten vermeld: 36% paardenvlees. 'Zit er paardenvlees in uw fricandellen?', vroeg paardenmeisje. "Nee hoor, in onze fricandellen zit geen paardenvlees.", zei de Beckers-telefoon-mevrouw gedecideerd. Dat was de scene, enkel nog een onderkoeld commentaar - geen hijgerige RTL 'wat-worden-we-genaaid!' voice-over. Prachtige televisie. Mooi programma.
Hoe dan ook, Slagharen dus. Spannend is het er niet. Het schijnt officieel 'Attractiepark Slagharen' te heten. 'Attracties' als in 'enerverende ervaringen' biedt het niet. Maar dat betekent attractie ook niet, althans niet letterlijk. Attractie betekent 'aantrekking'. Ook dat biedt Attractiepark Slagharen niet. Dat is wel een beetje jammer voor ze. Op de keper beschouwd zijn ze een mislukt Western-themapark verdwaald op een verkeerd continent. Mislukt omdat het Western-thema halfslachtig is uitgewerkt. Ik bedoel, een als Guus Meeuwis verklede kangaroe, of andersom, in een Disneyland treintje, rijdend door een Western straat, zonder pony's, laat staan paarden, die eindigt bij de Piratenboot? Mislukt ook, omdat Nederland tot Europa behoort, en het, ondanks dat Jan-Peter of overige coalitieleden het liefst Sjors Boes bevredigen, hier geen Texas is waar blanken met hoeden onaangedaan door de woestijn banjeren en indianen doodschieten. Ugh! Ik aanschouwde dit alles vanuit het reuzenrad, van waaruit ik, niet voor het eerst en niet voor het laatst, enthousiast terugzwaaide naar die arme park-employees, en kon niet tot een beslissing komen wat er nou van te vinden.
Ik ben natuurlijk ten eerste verwend, en ten tweede geen kind meer, in elk geval niet fysiek. Vanuit het verwend oogpunt kan je de kritiek hebben dat de achtbaan suf is, en de vrij val een lachertje, en de getver-ik-ga-zowat-over-mijn-nek-boot achterhaald. Vanuit het tweede oogpunt kan ik dan weer melden dat het 'relaxt' en reuze geinig is om in een kabelbaan in slakkengang over een meute mensen heen te bungelen.
Charmante oubolligheid, dat gevoel kreeg ik. Dat is iets anders dan nostalgie. Nostalgie impliceert een zekere weemoed. Dat voelde ik niet. Het is als met het portugese begrip 'saudade', maar dan anders. U weet wel, van die gezwollen over-emotionele, meest te jonge zingerinnen, die het leed van de wereld op zich lijken te dragen en erover zingen onder begeleiding van dramatische gitaarklanken. Wanneer een Hollander, of Hollandse, het doet, dan zeggen mensen: "doe 's ff normaal", maar van andere culturen vinden we het prachtig. Nu wel, 'saudade' wordt wel omschreven als 'heimwee naar dingen die nog moeten komen'. Wat ik voelde was meer een heimwee naar dingen die ik niet meegemaakt heb. Het idee te zijn terechtgekomen in een tijd waarin de dingen simpeler waren, waarin je nog thuisbleef voor je favoriete voedseldropping, of TV- of radioprogramma, als je daarover al beschikte. De tijd van de eerste maanlanding. De tijd van de eerste telegraafverbinding over de oceaan. De tijd dat ongeschoren mannen nog op ponnies jaagden, en op mammoeten en dinosauriers!
Attractiepark Slagharen. Later als ik groot ben denk ik er vast nog eens met weemoed aan terug; aan de tijd die ik er niet had toen ik er was, aan de tijd die ik er wel had toen ik er niet was, aan de tijd waarin ik er wel was, met wie er toen ook bij was, die er toen ook was, toen ik er nog niet was, maar met wie ik er toen best wel had willen zijn, en met wie ik er ook in de toekomst wil zijn. Ik stel voor dat uit deze woordenbrij, die weliswaar grammaticaal verantwoord maar weinig uitnodigend is, een tekstschrijver een gevoelige songtekst brouwt. Als dat quasi-intelluele zwakzinnige lied door Marco Calzone of Zeentje Smit tot een mega-hit gekweeld wordt, dan hebben ze ook in de monorail van Ponniepark Slagharen weer een uitvlucht voor alle ponnies die zijn weggehold. Een win-win situatie, lijkt me.
Daags voordat wij naar Slagharen togen keken mijn wederhelft (over wier afkomst ik me niet uitspreek) en ik de 'Keuringsdienst van waarden'. Een van mijn favoriete TV-programma's. Daarin belde een ongeveer 13-jarig, dus paardenminnend, meisje met Beckers, fabrikant van fricandellen. Op de verpakking van Beckers fricandellen staan naar voorgeschreven Europees regel de ingredienten vermeld: 36% paardenvlees. 'Zit er paardenvlees in uw fricandellen?', vroeg paardenmeisje. "Nee hoor, in onze fricandellen zit geen paardenvlees.", zei de Beckers-telefoon-mevrouw gedecideerd. Dat was de scene, enkel nog een onderkoeld commentaar - geen hijgerige RTL 'wat-worden-we-genaaid!' voice-over. Prachtige televisie. Mooi programma.
Hoe dan ook, Slagharen dus. Spannend is het er niet. Het schijnt officieel 'Attractiepark Slagharen' te heten. 'Attracties' als in 'enerverende ervaringen' biedt het niet. Maar dat betekent attractie ook niet, althans niet letterlijk. Attractie betekent 'aantrekking'. Ook dat biedt Attractiepark Slagharen niet. Dat is wel een beetje jammer voor ze. Op de keper beschouwd zijn ze een mislukt Western-themapark verdwaald op een verkeerd continent. Mislukt omdat het Western-thema halfslachtig is uitgewerkt. Ik bedoel, een als Guus Meeuwis verklede kangaroe, of andersom, in een Disneyland treintje, rijdend door een Western straat, zonder pony's, laat staan paarden, die eindigt bij de Piratenboot? Mislukt ook, omdat Nederland tot Europa behoort, en het, ondanks dat Jan-Peter of overige coalitieleden het liefst Sjors Boes bevredigen, hier geen Texas is waar blanken met hoeden onaangedaan door de woestijn banjeren en indianen doodschieten. Ugh! Ik aanschouwde dit alles vanuit het reuzenrad, van waaruit ik, niet voor het eerst en niet voor het laatst, enthousiast terugzwaaide naar die arme park-employees, en kon niet tot een beslissing komen wat er nou van te vinden.
Ik ben natuurlijk ten eerste verwend, en ten tweede geen kind meer, in elk geval niet fysiek. Vanuit het verwend oogpunt kan je de kritiek hebben dat de achtbaan suf is, en de vrij val een lachertje, en de getver-ik-ga-zowat-over-mijn-nek-boot achterhaald. Vanuit het tweede oogpunt kan ik dan weer melden dat het 'relaxt' en reuze geinig is om in een kabelbaan in slakkengang over een meute mensen heen te bungelen.
Charmante oubolligheid, dat gevoel kreeg ik. Dat is iets anders dan nostalgie. Nostalgie impliceert een zekere weemoed. Dat voelde ik niet. Het is als met het portugese begrip 'saudade', maar dan anders. U weet wel, van die gezwollen over-emotionele, meest te jonge zingerinnen, die het leed van de wereld op zich lijken te dragen en erover zingen onder begeleiding van dramatische gitaarklanken. Wanneer een Hollander, of Hollandse, het doet, dan zeggen mensen: "doe 's ff normaal", maar van andere culturen vinden we het prachtig. Nu wel, 'saudade' wordt wel omschreven als 'heimwee naar dingen die nog moeten komen'. Wat ik voelde was meer een heimwee naar dingen die ik niet meegemaakt heb. Het idee te zijn terechtgekomen in een tijd waarin de dingen simpeler waren, waarin je nog thuisbleef voor je favoriete voedseldropping, of TV- of radioprogramma, als je daarover al beschikte. De tijd van de eerste maanlanding. De tijd van de eerste telegraafverbinding over de oceaan. De tijd dat ongeschoren mannen nog op ponnies jaagden, en op mammoeten en dinosauriers!
Attractiepark Slagharen. Later als ik groot ben denk ik er vast nog eens met weemoed aan terug; aan de tijd die ik er niet had toen ik er was, aan de tijd die ik er wel had toen ik er niet was, aan de tijd waarin ik er wel was, met wie er toen ook bij was, die er toen ook was, toen ik er nog niet was, maar met wie ik er toen best wel had willen zijn, en met wie ik er ook in de toekomst wil zijn. Ik stel voor dat uit deze woordenbrij, die weliswaar grammaticaal verantwoord maar weinig uitnodigend is, een tekstschrijver een gevoelige songtekst brouwt. Als dat quasi-intelluele zwakzinnige lied door Marco Calzone of Zeentje Smit tot een mega-hit gekweeld wordt, dan hebben ze ook in de monorail van Ponniepark Slagharen weer een uitvlucht voor alle ponnies die zijn weggehold. Een win-win situatie, lijkt me.
12 augustus 2008
Spelen
De Olympische Spelen interesseren mij weinig. Geen groot sportliefhebber. Hoewel, atletiek vind ik leuk op naar te kijken. Aangezien je wel een beetje bij wilt blijven, kijk ik soms toch. Altijd leerzaam, bovendien. Zo hoor je van sporten waarvan je niet wist dat ze bestonden. 10 Meter Luchtdrukpistoolschieten. Wow. Ik heb er geen opnamen van gezien gelaas, maar het brengt wel oude herinneringen boven. Pijltjes rollen van een oude radiobode en dan eropuit met je blaaspijp, vanuit de bosjes op bejaarden schieten. Of huisdieren.
Synchroon schoonspringen. Bestaat echt. Mogen vooral niet spatten. Vond ik nou juist het leukste vanaf de duikplank. Is bommetjes maken geen Olympische sport?
Eventing. Dat is iets met paarden. Geen idee wat. Paarden zijn niet mijn ding. Ik bedoel, dressuur? Mijns inziens dienen volwassenen die met een paard proberen te dansen zich laten nakijken. Maar het kan nog erger: er zijn mensen die ernaar kijken, en die er punten voor geven! Het moet niet gekker worden, zoals de uitdrukking gaat. Overigens hebben paarden bij mij gewoon poten en een kop; dat omhooggevallen 'hoofd' en 'benen' moet maar eens afgelopen zijn. Je paard een 'edel dier' noemen lijkt mij een excuus voor rijke hippisch om arrogant en neerbuigend te doen en er toch mee weg te komen. Voelen ze zich te goed om op een beest met poten te gaan zitten? Schei toch uit. Een beest is een beest en een 'edel dier' is net zoiets als een 'halal varken'.
Ook gaaf: vrouwenjudo. Vooral de hogere gewichtsklassen. Brr. Dan komt er zo eentje aanlopen en die doet van "Ik jou vastpak HURGH ik jou op grond gooi GROM! ik op jou zit WRAAAGH!!" Voor wie nu op zijn feministische achterste benen staat: mannenjudo niet nee. Dat is gewoon dagje naar de apenheul, en van de mannetjes verwacht je dat ze kibbelen.
Kortom, best leuk die Spelen. Wel met je ervoor waken dat je niet per ongeluk wordt geconfronteerd met Mart Smeets, een lid van de koninklijke familie of beelden vanuit het Holland Heineken House. Zoals het Chinese spreekwoord luidt: Man die blaakt, niet pleziel heeft.
Synchroon schoonspringen. Bestaat echt. Mogen vooral niet spatten. Vond ik nou juist het leukste vanaf de duikplank. Is bommetjes maken geen Olympische sport?
Eventing. Dat is iets met paarden. Geen idee wat. Paarden zijn niet mijn ding. Ik bedoel, dressuur? Mijns inziens dienen volwassenen die met een paard proberen te dansen zich laten nakijken. Maar het kan nog erger: er zijn mensen die ernaar kijken, en die er punten voor geven! Het moet niet gekker worden, zoals de uitdrukking gaat. Overigens hebben paarden bij mij gewoon poten en een kop; dat omhooggevallen 'hoofd' en 'benen' moet maar eens afgelopen zijn. Je paard een 'edel dier' noemen lijkt mij een excuus voor rijke hippisch om arrogant en neerbuigend te doen en er toch mee weg te komen. Voelen ze zich te goed om op een beest met poten te gaan zitten? Schei toch uit. Een beest is een beest en een 'edel dier' is net zoiets als een 'halal varken'.
Ook gaaf: vrouwenjudo. Vooral de hogere gewichtsklassen. Brr. Dan komt er zo eentje aanlopen en die doet van "Ik jou vastpak HURGH ik jou op grond gooi GROM! ik op jou zit WRAAAGH!!" Voor wie nu op zijn feministische achterste benen staat: mannenjudo niet nee. Dat is gewoon dagje naar de apenheul, en van de mannetjes verwacht je dat ze kibbelen.
Kortom, best leuk die Spelen. Wel met je ervoor waken dat je niet per ongeluk wordt geconfronteerd met Mart Smeets, een lid van de koninklijke familie of beelden vanuit het Holland Heineken House. Zoals het Chinese spreekwoord luidt: Man die blaakt, niet pleziel heeft.
9 augustus 2008
Penisplant
Vandaag hadden mijn ega en ik het vermetele plan om de penisplant te gaan zien in de hortus van Leiden. Niet gedaan. Ondanks dat we beiden redelijke festival die-hards zijn, waren we vergeten dat vandaag ook Waterpop was. Waterpop is vanouds best een gaaf festival, ik ben er al een keer of 15 geweest. Ach, weet je nog? Raggende Manne? The Darkness? Apocalyptica?. Dapper als we waren, en een beetje schuldbewust, fietsten we naar Wateringen, onwetend wat betreft het programma. Dat was een beetje mwah. Onwetend ook van de weersvoorspelling. Het weer was, of eigenlijk: werd, K. Ronduit K. Met een hele grote k. Nooit een Waterpop onder zulke beroerde omstandigheden meegemaakt. Nooit eerder een 'abort mission' gedaan (je fietst niet voor niets dat hele eind). Dit jaar wel.
Soms maak je foute keuzes. 2 CDs rijker, dus ik hou er iets aan over. En een verkoudheid, vrees ik. De penisplant moet nog even wachten. Wel heerlijk wild geplast.
Soms maak je foute keuzes. 2 CDs rijker, dus ik hou er iets aan over. En een verkoudheid, vrees ik. De penisplant moet nog even wachten. Wel heerlijk wild geplast.
Keukenhulpjes
Onderstaand uienongemak is altijd goed voor een onderdrukte vloek in keuken Van Boven. Deze uit hun rok geknapte stukken ui kun je dan vaak niet anders dan bruut slachten, terwijl je zo je best deed op die ringen. Die ringen, die net nog fier rechtop stonden, liggen dan ook nog vaak als gevolg van de ontsnapping van hun onwillige broeders als een van zijn rollator beroofde bejaarde onmachtig over je snijplank verspreid.
Nu wil het geval dat wij in de keuken over een hulpstuk beschikken waarmee je de ui vast kunt pinnen alvorens hem te ontzielen. Maar dat is voor homo's, ja toch?
Wat mij brengt op keukenhulpjes. In mijn optiek zijn dat te dure voorwerpen die slechts één enkele toepassing kennen, die zich pas na bestudering van de handleiding prijsgeeft, en daarin dikwijls slechts matig tot niet adequaat zijn. Voorwerpen ook, die je bij het allereerste gebruik op het idee brengen hoe je de handeling, zonder hulpstuk, beter kan doen. Maar dan heb je ze al gekocht...
Nu wil het geval dat wij in de keuken over een hulpstuk beschikken waarmee je de ui vast kunt pinnen alvorens hem te ontzielen. Maar dat is voor homo's, ja toch?
Wat mij brengt op keukenhulpjes. In mijn optiek zijn dat te dure voorwerpen die slechts één enkele toepassing kennen, die zich pas na bestudering van de handleiding prijsgeeft, en daarin dikwijls slechts matig tot niet adequaat zijn. Voorwerpen ook, die je bij het allereerste gebruik op het idee brengen hoe je de handeling, zonder hulpstuk, beter kan doen. Maar dan heb je ze al gekocht...
Grote en kleinere ergernissen
Als je een ui staat te snijden, en het laatste stukje springt onder je vingers vandaan.
8 augustus 2008
7 augustus 2008
5 augustus 2008
Grote en kleinere ergernissen
In een bar geen viltje bij je drankje krijgen zodat je met je ellebogen in andermans zuipie zit.
Abonneren op:
Posts (Atom)