Sap

Vroegâh, toen alles beter was, kocht je sinaasappelsap in een pak. Ja, lieve mensen, ik ben oud, maar niet van de generatie dat alles nog in glazen flessen ging. Dus toen ik klein was, en de wereld beter dan nu (maar minder beter dan toen sap nog in glazen flessen zat), kocht je je sinaasappelsap dus in een pak. Van Tetrapak. Je kon trouwens ook appelsap kopen. In een pak. En 'Zontomaatje', dat was hip. Aangezien tomatensap niet te zuipen is, en ik nog nooit van Bluddie Merrie gehoord had, wil ik het daar nu niet over hebben.

Nee, ik wil het hebben over sinaasappelsap. Of nee, over Mango-Guanabana-sap, eigenlijk. God, wat een ingewikkeld stukje is dit. Wat is guanabana eigenlijk? Ooit een kudde guanabana zien hollen? Ik niet. Als je mij op de man af zou vragen 'hoe ziet een guanabana eruit, en van welk continent komt ie?', dan zou ik mijn taalkundige raderen knarsend in werking zetten, en opperen dat het waarschijnlijk de mest is van een banaan uit Zuid-Amerika, want 'guana' lijkt op 'guano' en 'bana' is bijna banaan, uit Zuid-Amerika. En dat zou, dat weet ik zeker, onzin zijn. Want bananen schijten niet.

Dus.

Hoe dan ook, guanobananesap zit in een pak, zo'n pak waarin ze vroeger sinaasappelsap verkochten. Maar tegenwoordig zijn die pakken nieuwerwets. De tijd staat niet stil, en de mensen zijn tegenwoordig allemaal gericht op luxe; alles moet 'lekker makkelijk' zijn, althans, zo willen reclamemakers het ons doen geloven. Dus tegenwoordig is zo'n pak niet meer gewoon een pak. Zo'n fijn, gewoon pak, waarvan je het hoekje omhoogvouwde tot een tuit, en dan met een schaar, want die heb je in de keuken toch altijd bij de hand, afknipte, waarna je met de punt van diezelfde schaar -lekker makkelijk- even een gaatje prikte in de achterkant van het pak, opdat het niet klotste als je een glas inschonk.

Maar nee, zo werkt het nu niet meer, niet met deze nieuwerwetse pakken. Die hebben namelijk een hip ingebouwd inschenkklepding. Dat werkt zo: een -ongetwijfeld illegale- pakkenfabrieksarbeider knipt voor ons gemak al van tevoren een gat in het pak. Dat plakt ie vervolgens weer dicht, met een stuk extradik aluminiumfolie. Vervolgens plakt hij nog een plastic klep over dat gat heen.

Deze contraptie is -denk ik- bedoeld om uw en mijn leven makkelijker te maken. Het punt is alleen: hij maakt het leven helemaal niet gemakkelijker! Vreselijke ondingen zijn het!

Ten eerste blijft zo'n pak meestal met dat plastic klepje aan andere boodschappen haken wanneer je je boodschappen uitpakt. En breekt het af.

Ten tweede hou je negen van de tien keer alleen het f#cking lipje in je hand als je probeert dat folie eraf te pulken. Of blijft er -godmiljaar!- nog een stuk van dat plastic eronder zitten.

Ten derde, als het je lukt om in één soepele beweging de alufolie eraf rukken, dan spettert het sap alle kanten op, ongeacht op welke wijze je het pak in bedwang probeert te houden.

En tenslotte klotst het sap, zelfs bij een volgens ontwerp geopend pak, alle kanten op tijdens het inschenken, juist vanwege dat enkele gat. Dus moet je nog steeds een gat aan de achterkant prikken. Met diezelfde schaar, die men, naar ik aanneem, met deze vreselijke contraptie juist uit het hele pak-open-maak-proces wou elimineren. Dus wat zijn we nu opgeschoten? Helemaal niets!

Er zullen onder u vast wijsneuzen zijn, die beweren dat met deze kolderconstructie het pak nu hersluitbaar is, wat de kwaliteit ten goede..bladibladibla. Aan hen wil ik graag even kwijt: wat is de 'bloody point' van een hersluitbaar pak als je er alsnog een gat in moet prikken?! Grr!

Nu goed, als u mij even wilt excuseren, dan ga ik nu even een doekje pakken om het guanabana-bloed van het aanrecht te vegen. Hmm, hadden we niet ergens nog lege flessen staan?

Kusjes.