Bandjes

Vanavond waren wij bandjes kijken. Vier bandjes, om precies te zijn. In Ahoy, Rotterdam. Waar je niet mag roken. Nergens. Ja, buiten, maar dan mag je niet meer naar binnen. Want als je -zelf uitgeprinte- kaartje eenmaal is gescand, is het meteen ongeldig. Leve high-tech en het digitale tijdperk.

Niks tegen dat zelf uitprinten van kaartjes verder hoor, vind het wel makkelijk. Wat ik wel een schoftenstreek vind, is dat ondanks het feit dat print- en portokosten voor de kaartverkoop-maffia dus tot nul (0) zijn gereduceerd, ze niettemin krankzinnig hoge servicekosten blijven berekenen.

Maar goed, het was niet mijn bedoeling om *zo'n* blogje te pennen, ik wou het even over vanvond hebben.

Deze avond bandjes kijken begon al om kwart over zes. Wat zijn dat voor tijden? Gelukkig was Pien vrij, en had ik het zo geregeld dat ik die dag een afspraak had bij een klant in Rotterdam, dus de logistiek was voor ons geen punt. We konden nog net het laatste nummer van de eerste band meepikken. Unexpect, heetten ze, en het was visueel heel aardig. Het geluid was bagger, dat is het in Ahoy al snel, maar ik denk dat best aardige muziek is. Dat het zo'n band was van mensen die zichzelf vast reuze artistiek vinden, en zich dito uitdossen, nemen we maar voor lief. Op festivals volgend jaar gun ik ze graag een tweede kans.

Daarna kregen we Bigelf voorgeschoteld. Dat 'geschoteld' is een met zorg gekozen woord, want koffie drink je met een kop en een -juist-, en hun optreden was bij uitstek het moment om koffie te gaan drinken. Laat ik het in deze blog ook niet hebben over de horeca-prijzen bij dit soort evenementen.

Gelukkig duurde het optreden van deze bebaarde mannen niet lang. Over baarden gesproken, vrijwel elke muzikant, van elke band, vanavond had een baard, en vies lang haar (brr). Het kan bijna niet anders, of daar bestond iets van een afspraak of weddenschap over - zelfs voor metalbegrippen was er nogal veel haar.

Niet in het publiek. Het publiek was 'nerd'. Anders kan ik het niet zeggen. Ik ben zelf ook een nerd, dus het is geenszins een denigrerende term hier. Hier en daar doolde een oudere jongere rond, die ongetwijfeld nerd had willen worden, maar in hun jeugd bestonden er nog geen computers.

Wel nerds, die van metal houden. Mijn soort nerds, het soort nerd dat ik elke dag in de spiegel zie. Ik voelde mij helemaal thuis.

Want je hebt natuurlijk metal en je hebt metal. De metal op deze avond appelleerde aan dat deel van het metal-publiek dat het lezen en schrijven machtig is.

Afijn, ik dwaal alweer af, na Bigelf was het de beurt aan de band waarvoor ik persoonlijk gekomen was, Opeth. Opeth verstaat als geen andere band de kunst om invloeden van allerlei progressieve muziekstromingen, vooral uit de jaren '70, zo te vermengen met een meer hedendaags metal-geluid, dat een unieke, eigentijdse 'sound' ontstaat, en dat al een jaar of twintig. Tal van paradoxen zitten er in die uitspraak, en toch is hij waar. Youtube er lekker op los, en hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

Ik vond ze deze avond, in acht genomen dat ze feitelijk slechts een voorprogramma waren voor het bandje dat erna kwam, erg goed. Interessante keuze van nummers, gedreven uitgevoerd. Zoals Mikael, de zanger, al aangaf was er -helaas- wat te weinig tijd om oeverloze gortdroge verhalen af te steken, iets waar hij erg goed in is, aan de andere kant lag de nadruk daardoor lekker op de muziek. Een puik optreden, ik heb ze weleens zwakker gezien.

Het laatste bandje was Dream Theater. Oftewel het hoogst haalbare voor een (metal-)muzikant. Je hebt technisch begaafde metal bands, heel veel zelfs. En je hebt Dream Theater. Mocht je de ambitie hebben om een instrument te leren spelen, of een beginnend muzikant zijn, dan heb je twee keuzes. Eén: je luistert nooit (meer) naar Dream Theater en houdt de droom levend. Twee: je legt je erbij neer en laat je inspireren.

Godnondeju, wat zijn dat toch een stel fabuleuze muzikanten. En ik heb er dus geen ene kont verstand van, van musiceren. De kwaliteit spat er zo hard van af, dat zelfs ik hoor hoe virtuoos het is. Het klinkt als een bus, het staat als een huis, en er klopt helemaal niets van. Geen enkel ritme klopt; telkens als je even lekker denkt mee te knikken met de drums en bas realiseer je je na 2 seconden 'hee, nu loop ik alweer uit de maat, maar wacht, nee, nu niet meer, gaat goed, oh, maar nu..hè?'. Intussen staan de gitarist en toetsenist vrolijk door te solo-en.

Dream Theater is niet een band die ik vaak live heb gezien, dit was pas de derde of vierde keer of zo. Ze zijn namelijk zo ontieglijk begaafd, dat ze, naar mijn kleine bescheiden mening, weleens iets uit het oog verliezen, iets dat voor sterfelijke zielen als ik ook belangrijk is. Namelijk dat een nummer ook lekker moet klinken. Ik kan echt een heleboel hebben, qua raar en afwijkend. Maar een zekere zoals dat heet 'groove', zo nu en dan, een pakkend en verbindend gedeelte in een muziekstuk, dat vind ik ook weleens fijn. Het is vloeken in de kerk natuurlijk, maar soms vind ik dat ze doordraven in exercities van begaafdheid, en 'het nummer' een beetje uit het oor verliezen.

Hoe dan ook, het was wel weer een genot om hen weer aan het werk te zien, en waar het gaat om een avond bandjes kijken, dan was deze avond zeer geslaagd.

Enne, een totaal rookverbod is leuk, maar goddank werd het ook totaal genegeerd, uiteindelijk. Fijn hoor, in plaats van zweetlucht.