Geluk

Soms is het leven te mooi om waar te zijn. Dan word je in de lijdensweg, die het bestaan is, plots de hand gereikt. Vanaf vandaag zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Ik ga mij laten leiden door Prof. Hero. Die mij garandeerd dat ik het geluk zal toe lachen. Nooit zal ik meer impotent zijn, of sexuele problemen hebben. Wat heerlijk!

Muziek

Muziek. Altijd fijn. Maar wat valt erover te schrijven? Niets, eigenlijk, welbeschouwd. Woorden klinken niet als de muziek, tenslotte. Natuurlijk, je kunt beschrijven wat je ervaart bij het horen van muziek. Of waarop je het vindt lijken. Dat kan handig zijn. Het kan je prikkelen om het te gaan beluisteren. Maar woorden over muziek brengen die muziek niet ten gehore, en horen doe je met je oren, en lezen niet. Ja toch? En nu niet over synesthesie lopen zeuren, dat is wat anders.

Soms koop ik vaak muziek. Soms ook maanden niet. Vaak vallen koopmomenten samen met het uitkomen van muziekbladen. Ik lees recensies,ik denk: 'dat lijkt me geinig', en dan koop ik iets. Ik ben niet iemand van 'eerst luisteren'. Ik koop gewoon, als ik, en nu ik, nog kan. Met mate hoor, en gelukkig hou ik van muziek die niet meteen dik 20 euro per CD kost. Voor een tientje ben ik vaak al klaar.

Ik download dus ook, ja. Is dat eerlijk? Nee, in principe niet. Ik verschaf mij ermee toegang tot muziek die ik niet zou kopen. Dat is de ene kant. Aan de andere kant: als ik iets download wat ik gaaf vind, dan koop ik het ook. Where is the harm? zou je in het engels zeggen. Want muziek die ik niet tof vind, die draai ik ook op mij computer toch nooit meer, dus waar is het verschil met in de winkel luisteren en het niet kopen? Misschien moest ik in de winkel wel nodig plassen, en luisterde daardoor minder aandachtig. Kan je beter downloaden en op je gemak luisteren. En als ik het toch nogmaals afspeel, dan is het (meestal) in gezelschap van andere mensen, die mij om wat voor reden dan ook ertoe brachten het toch weer op te zetten. Dat is dan toch juist goed voor die artiest, want die krijgt hierdoor een breder gehoor.

Muziek downloaden is alleen verkeerd, wanneer men geen CD's of LP's meer koopt van de muzikanten die je niettemin toch (regelmatig) afspeelt. Veel, veelal jonge mensen, doen dat, misschien. Tsja. Ik niet.

Ik snap daarom de commotie in muziek-business land ook wel. Tenslotte kun je van lucht niet leven. Aan de andere kant: nieuwe media en technieken zijn hier to stay, dus deal with it. Pardon my french.

Inmiddels ben ik vergeten waarom ik dit stukje begon te schrijven.

Hoe dan ook, ik luister nu naar Sigur Ros, die laatste plaat met die onmogelijke naam: Með suð í eyrum við spilum endalaust. Die is zo ontzettend mooi. En ik kan geen enkele band verzinnen die op hen lijkt. Dus als je wilt weten waarom de tranen in mijn ogen staan, dan zul je hem gewoon moeten kopen. Of downloaden (en dan wel kopen, natuurlijk). Luisteren bij de platenzaak mag ook, maar denk er dan een nachtelijk tijdstip bij. Met of zonder kaarslicht en/of gesprekspartner, op voorwaarde dat julie er in stilte naar luisteren.

Levensvragen

Waarom is een afstand wel -zeg- 20 kilometer, maar een temperatuur geen 20 thermometer?

Martyrs

Ik kijk graag horrorfilms. Afgaand op een kort stukje in de krant, dat repte over een opmerkelijke Franse horrorfilm, Martyrs.
Volgens dit kleine stukje zou de film gaan worden vergeleken met films als Saw en Hostel, maar lijkt hij daar ook weer helemaal niet op. "Deze film is oneindig veel intelligenter", werd geschreven.

Het gebeurt niet heel vaak dat ik het roerend met een recensent eens ben, maar dat was een accurate observatie.

Martyrs is een afschuwelijke film. Niet omdat hij slecht is, integendeel. Hij is prachtig. Hij is afschuwelijk om naar te kijken, een kwelling om te ondergaan. Het geweld in deze film is niet, zoals in Saw of Hostel, bedoeld om de kijker te verlekkeren met het uitbeelden van perverse fantasieen. Hij toont (extreem) geweld en marteling met een doel, dat in teken staat van het verhaal. Hij doet pijn om naar te kijken. Geen lekkere horrorfilm pijn, maar echte pijn. Afschuw. De film is pervers, omdat mensen in de wereld pervers zijn. En dat wordt genadeloos getoond.

Het is aan de ene kant een film die ik iedereen kan aanraden, omdat het, vind ik, een unieke, zeer goede film is. Aan de andere kant wil ik hem iedereen afraden, om hen het rotgevoel dat ik heb na het zien ervan te besparen.

Film

Vrijdagavond, begin van het weekend. Toen je jong was, was dat het startschot voor wilde uitspattingen. Toen we niet meer zo jong waren werd het een avond waarop we uitgeblust op de bank zaten, blij dat het weekend begonnen was. Het is als met aan zee wonen: je gaat zelden of nooit naar het strand, maar het is een fijn idee te weten dat het kan.

De vrijdag is bij uitstek de avond om lekker naar een film te kijken. Niet naar de reut die via de TV over ons wordt uitgekotst, maar een film naar eigen keuze. Het schijnt, ik weet het niet hoor, dat je op internet bepaalde films kunt verkrijgen. Eén ervan in het bijzonder trok vandaag mijn aandacht, omdat hij zo fijn inpolitiek correct was. Hij heette, zet je schrap, 'Oh no, there is a negro in your mom 3'. Say WHAT??? Van alle buitengewoon foute natuurfilmtitels die ik ooit tegenkwam is dat wel een van de meer foute. De '3' erin maakt het helemaal af. Blijkbaar is er ook een '1' en een '2'. Hoewel ik de titel hilarisch vond, had ik zo'n donkerbruin vermoeden dat ik de film zelf niet buitengewoon interessant zou gaan vinden. En mijn wederhelft ook niet.

Dus kozen we voor 'A tale of two sisters'. Omdat deze titel in het licht van bovenstaand anders begrepen zou kunnen worden, haast ik mij te zeggen dat dit een Koreaanse horror-film is. Ik werd hierop attent gemaakt via de krant, omdat momenteel in de bioscoop van deze film de Hollywood remake (The Uninvited) draait, die het volgens mensen die vinden dat ze het kunnen weten niet haalt bij het origineel. Dat origineel bevond zich om nog onopgehelderde redenen dus vandaag plotseling op de mediaspeler.

Te huize bij ons hebben we, naast een grote voorliefde voor ranzige B-horror mijnerzijds, ook wel een zwak voor Aziatische cinema, niet alleen op horror-gebied. Ze zijn vaak gewoon domweg heel mooi. Raadselachtig, vaak. Of dat komt door een cultuurkloof of omdat ze moedwillig raadselachtig zijn, wie zal het zeggen, waarschijnlijk beide.

Ook deze film, die alleen al vanwege zijn beelden erg de moeite waard is, was bepaald raadselachtig. Na ruim een uur hadden we nog steeds geen flauw idee waar hij over ging. Maar toch wilden we beslist blijven kijken. In de allerlaatste scenes wordt een beetje duidelijk hoe de zaken in elkaar staken. Dat ga ik niet verklappen. Intussen hadden we dus wel anderhalf uur gekeken naar beelden die prachtig en eng en dreigend tegelijk waren. Beslist een aanrader.

Waarschuwing: de hoofdrolspelers zijn niet van de FBI, er ontploft niets, en er is geen plastic naakt in te zien. Als dat je kop thee is, zet vooral lekker SBS of Veronica aan.

Travestie

Vandaag las ik in het Arabische nieuwsblad The Daily Prophet een interessant achtergrondstuk over Islam en seksualiteit. Een van de zaken waarover zeer lovend werd gesproken, is het succes waarmee de duivelse uitwas van homoseksualiteit uit de islamitische samenleving wordt gebannen. Gevraagd naar hoe dit succes tot stand komt, antwoordde een woordvoerder van de Saoedische politie "wai die gelaik doodmaak". Dat is nog eens het probleem bij de wortel aanpakken! Een ander interessant punt dat naar voren kwam, is dat ook andere afwijkende seksuele voorkeuren relatief weinig voorkomen. Zo is travestie een zo goed als niet-bestaand probleem. Henk, anonieme bron en een van de zeldzame travestieten in het land, gaf aan dat een van de redenen hiervoor is, dat over travestie absoluut niet gesproken kan worden. "Mijn familie zou weer ontploffen als ze het hoorden", zo vertelt hij.