26 augustus 2009
Ctrl-V
Grapjes door nerds. Die snap je alleen als je zelf een nerd bent. Wat dan wel weer beetje sneu is, voor mij dan, want ik moest erg lachen om deze site: Woofer. Dat is zoiets als Twitter, maar met een 'twist'. Waar je een Twitter gebonden bent aan een maximum van 140 karakters, daar moet je in Woofer *tenminste* 1400 karakters intypen. En dat vind ik dus geinig. Het wordt natuurlijk nooit wat, want het vráágt er om, om misbruikt te worden. Maar toch. Bijna net zo grappig als "I look forward to your report, Mr. Broccoli". Ja, dat was ook een nerd-grapje. Iets met The A-team. FWT?
22 augustus 2009
Dertien
Een meisje van 13 wil over een paar dagen in haar eentje de wereld gaan rondzeilen. Ze heet Laura. Inmiddels buitelen in de media deskundologen en andere mensen die vinden dat ze er verstand van hebben over elkaar heen. En, je kon erop wachten, hebben de apparatsjiks van Bureau Jeugdzorg en de Kinderbescherming zich als haaien in haar dossier vastgebeten. Die willen zo ver gaan, dat ze het meisje uit huis willen plaatsen en haar ouders uit de ouderlijke macht zetten. Voor hen is dit natuurlijk makkelijk scoren. De problematiek van coma-zuipende hangjongeren en spijbelende kutmarokkaantjes is hun allang boven het hoofd gestegen, en de kritiek op hen is, deels terecht, dan ook niet van de lucht. Dan is zo'n eenvoudig zaakje als dat van Laura natuurlijk een publicitair godsgeschenk. Dat daarbij wordt voorbijgegaan aan de belangen van Laura zelf, doet niet ter zake. De belangen van een kind zijn immers uberhaupt geen overweging voor deze organisaties, de zakken van de interim-managers moeten tenslotte wel gevuld worden. Maar daar wou ik het niet over hebben.
Wat moet je er nou van denken, zo'n meisje van 13, alleen de wereld over? Laat ik allereerst voorop stellen dat ik Laura niet ken. Ik ben dus op geen enkele manier bevoegd om er iets over te zeggen. Wat ik van haar weet, weet ik uit de krant, en van internet. Voor zover ik mij daaruit een beeld over haar kan vormen, lijkt ze me een zeer vroegwijs, verstandig meisje, met wel erg grote ambities. Ik heb geen kinderen, maar ik denk dat als ik ze zou hebben, ik mijn dochter niet zou toestaan om dit te doen. Maar ik zou mijn dochter wel alleen naar school laten fietsen, of zonder toezicht buiten laten spelen; ik zou volgens de heersende opvattingen een behoorlijk ontaarde ouder zijn.
In de media krijgt vooral haar jonge leeftijd de aandacht. 'Ze is pas dertien, ongehoord'. Maar het ene meisje van dertien is toch het andere niet? Sowieso zijn meisjes eerder gaar dan jongens, en de ontwikkelingsverschillen tussen meisjes van dezelfde leeftijd onderling zijn enorm. Zij lijkt me het type dat, hoe jong ook, al heel zelfbewust is, met duidelijke ideeen en plannen. Dat is tegenwoordig, in een maatschappij waarin van mensen wel tot hun dertigste wordt geaccepteerd dat ze zich als pubers gedragen, misschien niet gebruikelijk, maar waarom niet? Ik vind het juist mooi dat iemand zo jong al zo duidelijk weet wat ze wil; het lijkt me geen pubergril van haar, maar een weloverwogen plan, een zeilreis om de wereld is niet iets dat je spontaan gaat doen op een verregende woensdagmiddag.
Gelukkig is het niet aan mij om te zeggen of ze wel of niet mag gaan. Dat is een beslissing van de ouders. Die -overigens gescheiden- ouders hebben Laura gekregen tijdens een 7-jarige (zeven!) zeiltocht rond de wereld. Dat betekent dat Laura in haar prille leven al meer van de wereld heeft gezien dan de meeste accountmanagers van Jeugdzorg ooit mogen durven dromen. En dat haar ouders beter dan wie ook kunnen inschatten of Laura eraan aan toe is om zo'n enorme onderneming aan te gaan. Of misschien ook niet, ik ken ze niet. Mijn gevoel zegt echter, dat zij, met zoveel reis- en dus levenservaring, waarschijnlijk geen domme, onbezonnen mensen zijn - anders presteer je niet wat zij gedaan hebben. Dus als zij Laura willen laten gaan, dan is dat hun beslissing, en daarmee basta. Dat er ouders zijn die van opvoeden geen kaas gegeten hebben, daarvan zie ik dagelijks op straat de voorbeelden, maar Laura's ouders lijken me daar niet onder te vallen. Mijns insziens getuigt het juist van de heersende betuttelende onvolwassenheid van de huidige tijd om hun oordeel in twijfel te trekken.
In het land en de cultuur waarin we op dit moment leven, waarin achter elke grasspriet gevaar wordt gezocht, vind ik het verfrissend en inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. En pleit ik ervoor hen vrij te laten in hun beslissingen. Erop te vertrouwen dat zij het wel het beste zullen weten, wetende dat dat misschien wel niet zo is. Nou, dan is dat maar zo. Eén ding staat vast, als ze gaat, als ze mag gaan, dan wordt ze in elk geval geen vadsige verveelde MSN-ende zeikpuber, die al mobielend voor een breezer jongens pijpt in het scooterhok. En dat is op zich al enorm te loven.
Laura, ik ken je niet, maar ik wens je succes met je plannen, hoe ze ook uitpakken. De kans is groot dat enge bureaucraten er een stokje voor steken, dan zul je nog een paar jaar moeten wachten. Laat je in die tijd vooral niet van je mooie dromen afleiden, maar hou ze levend. Je bent nog jong, over een paar jaar is de zee er ook nog. Het ga je goed.
Wat moet je er nou van denken, zo'n meisje van 13, alleen de wereld over? Laat ik allereerst voorop stellen dat ik Laura niet ken. Ik ben dus op geen enkele manier bevoegd om er iets over te zeggen. Wat ik van haar weet, weet ik uit de krant, en van internet. Voor zover ik mij daaruit een beeld over haar kan vormen, lijkt ze me een zeer vroegwijs, verstandig meisje, met wel erg grote ambities. Ik heb geen kinderen, maar ik denk dat als ik ze zou hebben, ik mijn dochter niet zou toestaan om dit te doen. Maar ik zou mijn dochter wel alleen naar school laten fietsen, of zonder toezicht buiten laten spelen; ik zou volgens de heersende opvattingen een behoorlijk ontaarde ouder zijn.
In de media krijgt vooral haar jonge leeftijd de aandacht. 'Ze is pas dertien, ongehoord'. Maar het ene meisje van dertien is toch het andere niet? Sowieso zijn meisjes eerder gaar dan jongens, en de ontwikkelingsverschillen tussen meisjes van dezelfde leeftijd onderling zijn enorm. Zij lijkt me het type dat, hoe jong ook, al heel zelfbewust is, met duidelijke ideeen en plannen. Dat is tegenwoordig, in een maatschappij waarin van mensen wel tot hun dertigste wordt geaccepteerd dat ze zich als pubers gedragen, misschien niet gebruikelijk, maar waarom niet? Ik vind het juist mooi dat iemand zo jong al zo duidelijk weet wat ze wil; het lijkt me geen pubergril van haar, maar een weloverwogen plan, een zeilreis om de wereld is niet iets dat je spontaan gaat doen op een verregende woensdagmiddag.
Gelukkig is het niet aan mij om te zeggen of ze wel of niet mag gaan. Dat is een beslissing van de ouders. Die -overigens gescheiden- ouders hebben Laura gekregen tijdens een 7-jarige (zeven!) zeiltocht rond de wereld. Dat betekent dat Laura in haar prille leven al meer van de wereld heeft gezien dan de meeste accountmanagers van Jeugdzorg ooit mogen durven dromen. En dat haar ouders beter dan wie ook kunnen inschatten of Laura eraan aan toe is om zo'n enorme onderneming aan te gaan. Of misschien ook niet, ik ken ze niet. Mijn gevoel zegt echter, dat zij, met zoveel reis- en dus levenservaring, waarschijnlijk geen domme, onbezonnen mensen zijn - anders presteer je niet wat zij gedaan hebben. Dus als zij Laura willen laten gaan, dan is dat hun beslissing, en daarmee basta. Dat er ouders zijn die van opvoeden geen kaas gegeten hebben, daarvan zie ik dagelijks op straat de voorbeelden, maar Laura's ouders lijken me daar niet onder te vallen. Mijns insziens getuigt het juist van de heersende betuttelende onvolwassenheid van de huidige tijd om hun oordeel in twijfel te trekken.
In het land en de cultuur waarin we op dit moment leven, waarin achter elke grasspriet gevaar wordt gezocht, vind ik het verfrissend en inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. En pleit ik ervoor hen vrij te laten in hun beslissingen. Erop te vertrouwen dat zij het wel het beste zullen weten, wetende dat dat misschien wel niet zo is. Nou, dan is dat maar zo. Eén ding staat vast, als ze gaat, als ze mag gaan, dan wordt ze in elk geval geen vadsige verveelde MSN-ende zeikpuber, die al mobielend voor een breezer jongens pijpt in het scooterhok. En dat is op zich al enorm te loven.
Laura, ik ken je niet, maar ik wens je succes met je plannen, hoe ze ook uitpakken. De kans is groot dat enge bureaucraten er een stokje voor steken, dan zul je nog een paar jaar moeten wachten. Laat je in die tijd vooral niet van je mooie dromen afleiden, maar hou ze levend. Je bent nog jong, over een paar jaar is de zee er ook nog. Het ga je goed.
20 augustus 2009
19 augustus 2009
Trein
Dat het vandaag warm was, is zacht uitgedrukt. Na gedane arbeid bij een klant in Delft, het liep tegen vieren, hoopte ik snel thuis te zijn. Hevig zwetend liep ik naar het station, waar mijn geoefend oog een trein verdacht stil zag staan, enkele honderden meters voor het station. Alarmbellen begonnen te rinkelen. En inderdaad, bij het station aangekomen het verwachte omroepbericht: geen treinverkeer mogelijk vanwege defecte trein.
Op zo'n moment kun je twee dingen doen. Je kunt afwachten, of het vervoersprobleem voortvarend aanpakken. Bijvoorbeeld door de tram te nemen. Probleempje: er reden geen trams, vanwege werkzaamheden. Er werden bussen ingezet. En ik houd niet van bussen. Dus ik opteerde voor de tweede mogelijkheid, die ik de 'chinese methode' noem. Namelijk lekker een biertje kopen, op een stationsbank plaatsnemen, en het rookverbod negeren, in de hoop, nee, wetenschap dat er ooit heus wel weer treinen zouden gaan.
Aangezien ik compulsief hulpvaardig ben, heb ik tal van buitenlandse toeristen uitgelegd wat er aan de hand was, en wat hun opties waren. "You can take a bus, NS are employing replacement buses." De meesten kozen ervoor om niettemin op het station te blijven wachten, in een soort van klasje om mij heen. En na elk omroepbericht hoopvol naar mij kijken, waarop ik dan weer vertelde dat het omroepbericht precies hetzelfde was als het vorige, alleen slechter.
Al met al duurde het allemaal best lang, en begon ik slechte gedachten te krijgen, zoals 'alle toeristen terug naar Marokko'. En alle NS-omroepers ook. Hoe dan ook, uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik ging het erop wagen, met de bus. Foute beslissing.
In de verte kwam een veelbelovend uitziende touringcar aangereden, waar wel tachtig mensen in leken te kunnen. Ik werd door een meute van minstens honderd mensen meegsleept, hup de bus in, en kwam erachter dat de bus geen airco had. En ook geen ventilatie. Ik vond gelukkig een zitplaats, anders was ik bezwijmd, en hoopte dat de buschauffeur snel zou vertrekken. Helaas. Na een minuut of tien ontwaarde ik buiten een schoolklas, een stuk ogf twintig kinderen van een jaar of zes, zeven. Met twee overspannen ogende leraressen. 'Ze zouden toch niet ook?', dacht ik. Wel, dus, allemaal de bus in. Aangezien ik op dat moment zelfs de spreekwoordelijke sardien eerder een scharrelvis zou hebben genoemd, en de chauffeur het blijkbaar met me eens was, vertrokken we dan toch. De temperatuur zal inmiddels rond de graad of veertig geschommeld hebben. Om bij elke halte stil te houden, shit, dacht ik, dit is dus de vervangende HTM bus, geen NS bus. De deuren gingen bij zo'n halte open, maar niemand kon een vin verroeren, dus degene die eruit moesten, moesten zich eruit vechten. De meute werd steevast weer aangevuld door wie er van de halte nog bij te proppen was. Heerlijk. Halverwege de route stopte de bus. Of we ditmaal allemaal uit wilden stappen, en onze reis vervolgen met de tram. Ook dat nog. Maar ik kreeg tenminste weer lucht...
Uiteindelijk met een vertraging van meer dan een uur mijn fiets bereikt. En besloten om de volgende keer gewoon lekker te wachten tot de treinen weer gaan rijden. Easy does it.
Op zo'n moment kun je twee dingen doen. Je kunt afwachten, of het vervoersprobleem voortvarend aanpakken. Bijvoorbeeld door de tram te nemen. Probleempje: er reden geen trams, vanwege werkzaamheden. Er werden bussen ingezet. En ik houd niet van bussen. Dus ik opteerde voor de tweede mogelijkheid, die ik de 'chinese methode' noem. Namelijk lekker een biertje kopen, op een stationsbank plaatsnemen, en het rookverbod negeren, in de hoop, nee, wetenschap dat er ooit heus wel weer treinen zouden gaan.
Aangezien ik compulsief hulpvaardig ben, heb ik tal van buitenlandse toeristen uitgelegd wat er aan de hand was, en wat hun opties waren. "You can take a bus, NS are employing replacement buses." De meesten kozen ervoor om niettemin op het station te blijven wachten, in een soort van klasje om mij heen. En na elk omroepbericht hoopvol naar mij kijken, waarop ik dan weer vertelde dat het omroepbericht precies hetzelfde was als het vorige, alleen slechter.
Al met al duurde het allemaal best lang, en begon ik slechte gedachten te krijgen, zoals 'alle toeristen terug naar Marokko'. En alle NS-omroepers ook. Hoe dan ook, uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik ging het erop wagen, met de bus. Foute beslissing.
In de verte kwam een veelbelovend uitziende touringcar aangereden, waar wel tachtig mensen in leken te kunnen. Ik werd door een meute van minstens honderd mensen meegsleept, hup de bus in, en kwam erachter dat de bus geen airco had. En ook geen ventilatie. Ik vond gelukkig een zitplaats, anders was ik bezwijmd, en hoopte dat de buschauffeur snel zou vertrekken. Helaas. Na een minuut of tien ontwaarde ik buiten een schoolklas, een stuk ogf twintig kinderen van een jaar of zes, zeven. Met twee overspannen ogende leraressen. 'Ze zouden toch niet ook?', dacht ik. Wel, dus, allemaal de bus in. Aangezien ik op dat moment zelfs de spreekwoordelijke sardien eerder een scharrelvis zou hebben genoemd, en de chauffeur het blijkbaar met me eens was, vertrokken we dan toch. De temperatuur zal inmiddels rond de graad of veertig geschommeld hebben. Om bij elke halte stil te houden, shit, dacht ik, dit is dus de vervangende HTM bus, geen NS bus. De deuren gingen bij zo'n halte open, maar niemand kon een vin verroeren, dus degene die eruit moesten, moesten zich eruit vechten. De meute werd steevast weer aangevuld door wie er van de halte nog bij te proppen was. Heerlijk. Halverwege de route stopte de bus. Of we ditmaal allemaal uit wilden stappen, en onze reis vervolgen met de tram. Ook dat nog. Maar ik kreeg tenminste weer lucht...
Uiteindelijk met een vertraging van meer dan een uur mijn fiets bereikt. En besloten om de volgende keer gewoon lekker te wachten tot de treinen weer gaan rijden. Easy does it.
15 augustus 2009
Multigeniaal
Je kent het misschien, bergen muziek en beeld op het netwerk. De hoofdcomputer staat op zolder, en op een laptop kijken of luisteren, dat is het gewoon niet. We hebben een nieuwe TV, die DLNA kan, dat lijkt een leuke oplossing. Daarmee kun je vanaf je netwerk beeld naar je TV streamen. In theorie dan, in de praktijk blijkt dat niet zo eenvoudig. De TV in het netwerk hangen is nog het minst moeilijk. Blijkt dat dat ding maar een zeer beperkt aantal bestandsformaten kan afspelen, en dat je een media-server moet hebben aanstaan. Tsja. Teveel gedoe - zelfs met een speciaal hiertoe bestemd apparaat dat ik aanschafte, lukte het voor geen meter. Het apparaat werd gelukkig zonder mokken weer teruggenomen. Met beeld heb ik het inmiddels dus maar opgegeven, ik hang gewoon onze IUBI mediaspeler aan de TV, doet het (vrijwel) altijd, alleen jammer dat ik de af te spelen media dan fysiek op de IUBI moet zetten.
Geluid is een ander verhaal. Wij spelen al regelmatig internetradio over onze antieke stereo, door de laptop aan de stereo te koppelen. Of we spelen onze MP3's, daar hebben we vele gigabytes van. Lekker draadloos, ook, ideaal. Hoewel, je kunt dan niet laptoppen. Want de laptop is dan fysiek verbonden aan de stereo. Hmm.
Zoals ik gisteren al schreef, ben ik sinds een dag de trotse bezitter van een Nokia N85 telefoon. Die heeft een ingebouwde FM zender. Dat betekent, dat je je stereo kunt afstemmen op je mobiel, en zo de muziek op je mobiel via de radio op de stereo kunt afspelen. Geinig. Alleen, ik wil ook onze MP3's kunnen afspelen. Ik kan dan natuurlijk de MP3's naar mijn telefoon kopieren. Dat vind ik gedoe, en bovendien heb ik nogal veel meer MP3's dan er op de telefoon passen.
De telefoon moet ook DLNA kunnen. Nog niet mee gespeeld. Maar daar moet ik dan weer een media-server voor aanzetten, en dat is gedoe - de computer waar de MP3's op staan heeft geen media-server, want hij is met zijn 9 jaar tamelijk antiek. Dus dat is vooralsnog geen optie.
Maar ho, stop, wacht. De telefoon kan WLAN, dus ik kan ermee internetten zonder mijn belbundel te belasten, gewoon via onze eigen router. Handig. Dus kan ik, als ik van mijn computer een internetradio maak, en dat kan met Winamp heel eenvoudig, mijn telefoon via WLAN op dat internet radiostation afstemmen, en dat signaal via de FM zender weer doorsturen naar mijn stereo. Dat lijkt krankzinnig, alsof je een koe vangt om te slachten om te verwerken tot veevoer waarmee je een koe voert die je wilt melken. Maar het is wel superhandig. Niks geen laptop of snoeren.
Het enige nadeel? Dan kan ik niet bellen :) Oh ja, en je kunt volgens mij niet via de telefoon bepalen welk nummer je wilt horen. UPDATE: niet met SHOUTCast, wel met Winamp Remote. Ok, ook weer geregeld.
Geluid is een ander verhaal. Wij spelen al regelmatig internetradio over onze antieke stereo, door de laptop aan de stereo te koppelen. Of we spelen onze MP3's, daar hebben we vele gigabytes van. Lekker draadloos, ook, ideaal. Hoewel, je kunt dan niet laptoppen. Want de laptop is dan fysiek verbonden aan de stereo. Hmm.
Zoals ik gisteren al schreef, ben ik sinds een dag de trotse bezitter van een Nokia N85 telefoon. Die heeft een ingebouwde FM zender. Dat betekent, dat je je stereo kunt afstemmen op je mobiel, en zo de muziek op je mobiel via de radio op de stereo kunt afspelen. Geinig. Alleen, ik wil ook onze MP3's kunnen afspelen. Ik kan dan natuurlijk de MP3's naar mijn telefoon kopieren. Dat vind ik gedoe, en bovendien heb ik nogal veel meer MP3's dan er op de telefoon passen.
De telefoon moet ook DLNA kunnen. Nog niet mee gespeeld. Maar daar moet ik dan weer een media-server voor aanzetten, en dat is gedoe - de computer waar de MP3's op staan heeft geen media-server, want hij is met zijn 9 jaar tamelijk antiek. Dus dat is vooralsnog geen optie.
Maar ho, stop, wacht. De telefoon kan WLAN, dus ik kan ermee internetten zonder mijn belbundel te belasten, gewoon via onze eigen router. Handig. Dus kan ik, als ik van mijn computer een internetradio maak, en dat kan met Winamp heel eenvoudig, mijn telefoon via WLAN op dat internet radiostation afstemmen, en dat signaal via de FM zender weer doorsturen naar mijn stereo. Dat lijkt krankzinnig, alsof je een koe vangt om te slachten om te verwerken tot veevoer waarmee je een koe voert die je wilt melken. Maar het is wel superhandig. Niks geen laptop of snoeren.
Het enige nadeel? Dan kan ik niet bellen :) Oh ja, en je kunt volgens mij niet via de telefoon bepalen welk nummer je wilt horen. UPDATE: niet met SHOUTCast, wel met Winamp Remote. Ok, ook weer geregeld.
14 augustus 2009
Telefoon
Hmja. Ik was altijd al een 'late adopter'. Zo heb ik lang geen mobieltje gehad. Toen ik uiteindelijk, het moest vanwege werk, een mobiel kreeg, vond ik het niettemin best handig. Je kon er overal mee bellen, dat wil zeggen, overal waar je bereik had. Toen ik mijn mobiel kreeg was de dekking al vrijwel landelijk, dus dat was al bestwel overal.
Ik hou niet eens van bellen. Het is dat het vanwege werk moet en zo, dat je er in de loop der jaren enige handigheid mee krijgt.
Ik begon ooit met een Nokia 3330. Ik heb hem nog, hij doet het ook nog. Tegen de tijd dat men me begon uit te lachen erom kreeg ik, min of meer toevallig, een Nokia 6310i. Heerlijk toestel, dat ik tot op de dag van vandaag gebruikte. Soms mag je echter, naar ik aanneem om marketing-redenen, een nieuw toestel uitzoeken. Ooit maakte ik die fout, dat moet zo'n jaar of 5 geleden zijn, om van die optie gebruik te maken. Ik koos toen voor een of ander NEC toestel, dat je open en dicht kon klappen. Dat leek me er wel sexy uitzien. Zelden zo'n k#tapparaat gehad, na een dag of één verdween hij weer in de doos en viel ik terug op mijn vertrouwde 6310i.
En de wereld draaide door en door.
Het lachen van vrienden en bekenden om zo'n werktuig uit het stenen tijdperk nam langzaam af. Waar zij hun 'state-of-the-art' alleskunner om de andere dag in de oplader moesten prikken, was dat voor mij een tweewekelijks ritueel, al moet ik bekennen dat, nu mijn trouwe toeverlaat wat ouder wordt, dit tegenwoordig eerder een wekelijks ritueel was. Maar toch. En nee, ik kan er geen foto's mee maken. Of muziek mee afspelen. Of TV op kijken. Als ik hem schud, gebeurt er niets grappigs. En hoor je polyfone ringtones soms beter? Ziet SMS er leuker uit in een kleurenscherm? Me dunkt, dat het eerder een opmaat is naar enge grafische k#tsmilies, god wat haat ik die krengen.
Hoe dan ook, het is nu 2009 en ik oogst niet zelden bewondering, of zelfs verzuchtingen van nostalgie, als ik mijn ouwe trouwe telefoontje tevoorschijn tover. Ik schrijf hem dan ook zeker niet af. Hij gaat gewoon netjes terug in zijn doosje, dat ik altijd netjes bewaard heb, net als dat van zijn vriendje 3330.
Want de ontzetting van de verkoper voor lief nemend, ja, zelfs in mijn voordeel gebruikend, ben ik vandaag langsgeweest in zo'n überhippe telefoonwinkel. En heb ik een nieuwe telefoon aangeschaft. In mijn ongebreidelde vernieuwingsdrang heb ik er zelfs een internet abonnement bij genomen. Als je het doet, dan goed, tenslotte. Voor iets meer dan een euro per dag, wat is dat eigenlijk idioot veel geld, ben ik nu helemaal bij de tijd, met mijn Nokia N85.
Ik geef toe, het is een prettig apparaatje, fijner dan een iPhone, fijner dan die N9x Nokia's. Vind ik. Kan ik eindelijk ook internetten, film kijken, bellen, fotograferen én muziek luisteren in de stiltecoupé. Hoera!
Schatje, ik zit in de trein, maar ik zie je zometeen op het perron, of nee joh gek, ik zie je al staan. WAHAHA, zo, echt vet raar man, ff tweeten. Kapsalon halen?
Ik hou niet eens van bellen. Het is dat het vanwege werk moet en zo, dat je er in de loop der jaren enige handigheid mee krijgt.
Ik begon ooit met een Nokia 3330. Ik heb hem nog, hij doet het ook nog. Tegen de tijd dat men me begon uit te lachen erom kreeg ik, min of meer toevallig, een Nokia 6310i. Heerlijk toestel, dat ik tot op de dag van vandaag gebruikte. Soms mag je echter, naar ik aanneem om marketing-redenen, een nieuw toestel uitzoeken. Ooit maakte ik die fout, dat moet zo'n jaar of 5 geleden zijn, om van die optie gebruik te maken. Ik koos toen voor een of ander NEC toestel, dat je open en dicht kon klappen. Dat leek me er wel sexy uitzien. Zelden zo'n k#tapparaat gehad, na een dag of één verdween hij weer in de doos en viel ik terug op mijn vertrouwde 6310i.
En de wereld draaide door en door.
Het lachen van vrienden en bekenden om zo'n werktuig uit het stenen tijdperk nam langzaam af. Waar zij hun 'state-of-the-art' alleskunner om de andere dag in de oplader moesten prikken, was dat voor mij een tweewekelijks ritueel, al moet ik bekennen dat, nu mijn trouwe toeverlaat wat ouder wordt, dit tegenwoordig eerder een wekelijks ritueel was. Maar toch. En nee, ik kan er geen foto's mee maken. Of muziek mee afspelen. Of TV op kijken. Als ik hem schud, gebeurt er niets grappigs. En hoor je polyfone ringtones soms beter? Ziet SMS er leuker uit in een kleurenscherm? Me dunkt, dat het eerder een opmaat is naar enge grafische k#tsmilies, god wat haat ik die krengen.
Hoe dan ook, het is nu 2009 en ik oogst niet zelden bewondering, of zelfs verzuchtingen van nostalgie, als ik mijn ouwe trouwe telefoontje tevoorschijn tover. Ik schrijf hem dan ook zeker niet af. Hij gaat gewoon netjes terug in zijn doosje, dat ik altijd netjes bewaard heb, net als dat van zijn vriendje 3330.
Want de ontzetting van de verkoper voor lief nemend, ja, zelfs in mijn voordeel gebruikend, ben ik vandaag langsgeweest in zo'n überhippe telefoonwinkel. En heb ik een nieuwe telefoon aangeschaft. In mijn ongebreidelde vernieuwingsdrang heb ik er zelfs een internet abonnement bij genomen. Als je het doet, dan goed, tenslotte. Voor iets meer dan een euro per dag, wat is dat eigenlijk idioot veel geld, ben ik nu helemaal bij de tijd, met mijn Nokia N85.
Ik geef toe, het is een prettig apparaatje, fijner dan een iPhone, fijner dan die N9x Nokia's. Vind ik. Kan ik eindelijk ook internetten, film kijken, bellen, fotograferen én muziek luisteren in de stiltecoupé. Hoera!
Schatje, ik zit in de trein, maar ik zie je zometeen op het perron, of nee joh gek, ik zie je al staan. WAHAHA, zo, echt vet raar man, ff tweeten. Kapsalon halen?
13 augustus 2009
Besparen
Het is crisis, en rauwe appels vallen niet ver van de put als je honger hebt. Dus zoek ik naar manieren om te besparen. Dat kan best reuze grappig zijn. Zo zat ik net een beetje voor een klant te prutsen, toen ik plotseling heel dichtbij stemmen door het open raam hoorde klinken. Aangezien ik op de vierde verdieping zit, is dat geen dagelijkse kost. Een schielijke blik uit het raam leerde dat het om schoorsteenvegers ging, bij de buren. Zoals je wellicht weet, roepen schoorsteenvegers altijd 'HOEI!' in de schoorsteen, om te kunnen bepalen welk rookkanaal ze moeten vegen. Dat heeft me altijd erg aangesproken, 'hoei!' is tenslotte een prachtige kreet. Hoe dan ook, met eurotekens in de ogen snelde ik de trap af, en begon vol overgave 'hoei! 'hoei! in de haard te roepen. Terwijl ik dat zo deed, luisterde ik aandachtig naar de stemmen op het dak. De schoorsteenveger was duidelijk 'not amused'. Zijn maat, die bij de buren binnen was, moest het flink ontgelden. 'Wat loop je nou te kloten!', dat was nog een van de milde uitdrukkingen die ik opving. Toen zwart gruis naar beneden kwam vallen wist ik: missie geslaagd! En weer wat euro's uitgespaard. Op het dak ging de tirade nog even door.
7 augustus 2009
Grote en kleinere ergernissen
Nederlandse artiesten die hun publiek in het Engels toespreken. "It's so good to be back in Holland."
Abonneren op:
Posts (Atom)