Blues

Schultze gets the blues. Een duitse film, uit 2003. Ik heb hem ooit gezien in een of ander filmhuis, ik weet niet meer welk, en ook niet meer met wie. Misschien wel alleen, zou zomaar kunnen.

Vanavond werd hij uitgezonden op TV, op Canvas, een van mijn favoriete kanalen. Ik had Pien al ingeseind, dus lekker zondagavond met zijn tweeen op de bank een 'slow movie' kijken. Want in Schultze gets the blues gebeurt niets.

De film gaat over een man van, wat zal het zijn, een jaar of halverwege vijftig of zo. Hij wordt door zijn werkgever, een zoutmijnbedrijf, met vervroegd pensioen gestuurd. Samen met zijn twee maten. Schultze is een dikke, lelijke, alleenstaande man. Zijn dagen slijt hij rustig bierdrinkend met zijn maten, (kijkend naar) zijn schakende maten, vissen met zijn maten, af en toe een bezoek aan zijn stokoude dove moeder, en accordeon spelen in de plaatselijke Musiekverein. Dat alles gefilmd in lange, statische shots, schilderijtjes op zich eigenlijk, die perfect weergeven dat er werkelijk geen ene moer te beleven valt in het keurig aangeharkte maar beetje vervallen mijnbouwdorpje waarin hij woont.

Het verhaal draait erom, dat hij op een avond op de radio zydeco muziek hoort, en daardoor gegrepen wordt. De tot dan toe schuchtere, teruggetrokken Schultze wordt daar, op zijn bedeesde manier, een heel klein beetje opstandig door. Bijvoorbeeld door een zydeco liedje na te spelen op de jubileumviering van de plaatselijke Musiekverein. Wat niet wordt gewaardeerd. Niettemin mag hij, bij wijze van uitwisseling met de zustergemeente in de Verenigde Staten, een reis maken naar Texas, naar het jaarlijkse 'duitse roots'-festival. Dat hij verschrikkelijk vindt en ontvlucht. En in zijn dooie uppie, in een land waar hij geen woord van de taal spreekt, met een bootje te water naar Lousiana trekt. Waar die zydeco muziek vandaan komt.

Dat is geen heroische tocht. Hij is op zijn best wat knullig. Als hij uiteindelijk, na enige omzwervingen, in een van god verlaten oord op de plaatselijke dansavond beland, waar ze 'zijn' zydeco muziek spelen, gaat hij dood. In de daaropvolgende scene zien we zijn begrafenis, terug in Duitsland. Einde film.

Prachtige film, op een merkwaardige manier ook heel ontroerend. Ook al heb ik zojuist verteld wat erin gebeurt, raad ik iedereen aan hem te zien, mocht hij ooit nog eens worden uitgezonden.