Niks te hard

Wow! Zo kan het dus ook. De Tindersticks gaven vanavond een concert in het Concertgebouw. En het geluid was...hemels.

Bij de meeste popconcerten die ik bezoek, toch enkele tientallen per jaar, is mijn grootste klacht: te hard. En ik ben geen watje. Ik houd vooral van harde muziekstijlen. Progmetal, technische death metal, dat werk. Mijn tweede klacht: het klinkt als een brei. Dat hangt vaak samen met te hard. Mijn derde klacht: het geluid is uit balans; instrumenten zijn onhoorbaar (bas) of juist overheersend (vaak gitaar).

Nu is Tindersticks bepaald geen death metal. Maar mijn klacht over te hard of uit balans geldt vrijwel alle concerten die ik bezoek. Anderhalf jaar geleden was ik bij Bonnie 'Prince' Billy, net als Tindersticks ook semi-akoestisch. Onlangs nog was ik bij The Tragically Hip, eveneens vrij soft. Een puinhoop was het, qua geluid. En die stonden niet in lullige kroegjes, maar in gekende gelegenheden als Tivoli en Paradiso.

Het Concertgebouw staat natuurlijk bekend om zijn wereldvermaarde akoestiek. Klassieke muziek had ik er, onversterkt, al gehoord. Daarom vond ik het extra spannend om er een versterkt popconcert te horen. En het klonk fenomenaal. Ik schiet van weeromstuit even in Caps-Lock modus: FENOMENAAL! Werkelijk ieder instrument was kraakhelder te onderscheiden. Zang, akoestische en elektrische gitaar, bas, drums, viool, cello, hammond-orgel, synthesizers, trompet, saxofoon, diverse xylofoons - het was een adembenemende ervaring om het allemaal perfect uitgebalanceerd te horen. Hooguit overheerste bij momenten de lead-zang wat, maar wat een genot om zonder enige behoefte aan oordoppen te genieten van mooie muziek. Zo kan het dus ook. Niks geklooi met  plakkerige oordoppen om nog iets van de oorverdovende brei te maken, niks piep in mijn oren omdat die oordoppen in mijn andere jas zaten.

Het was prachtig. We want more! Bis!

Volkert

Volkert van der G. mag niet op proefverlof. Vanwege de sociale onrust die het zou veroorzaken. Ik vind dat -laat ik mij inhouden- merkwaardig. Van der G. is een misdadiger, die zijn straf bijna heeft uitgezeten. Ons strafrecht werkt zo, dat je dan op proefverlof mag.

Wanneer je iets doet dat niet mag, dan word je daarvoor gestraft. Deze straf is meestal, dat je enige tijd niet meer mee mag doen in de maatschappij. Hoe lang, dat is aan een rechter om te bepalen.

Het idee is, dat je daardoor tot inkeer komt en het niet meer zal doen. Vaak is dat ook zo, vaak ook niet. Punt is in dit geval, dat het recht zijn beloop heeft gekregen. 18 jaar celstraf - wat in de regel betekent dat je 12 jaar moet zitten. En dat je op proefverlof mag, bijvoorbeeld om dingen te regelen voor als je vrij komt.

Dat werkt zo, omdat het geen zin heeft om iemand weer de maatschappij in te schieten als hij daarin vervolgens helemaal niets heeft, waardoor de kans groot is dat iemand meteen weer tot misdaad vervalt.

Welke onrust is er te verwachten? Dat is simpel: van der G. legde de vermeende Verlosser om. Hij mag nooit meer vrijkomen, ophangen, vierendelen. De kans is levensgroot dat het verongelijkte deel van de bevolking een heksenjacht op deze man zal starten. Het deel van de bevolking dat boos is vooral omdat het daartoe is opgehitst door populistische politici. Degene die Van der G. omlegt zal als een held worden onthaald. Maar diegene is dan ook een moordenaar en dient ook berecht te worden. Dan heb je de poppen pas echt aan het dansen, want een held berechten leidt slechts tot meer onrust. Daar zullen bepaalde partijen garen bij spinnen.

De reden dat Teeven het proefverlof niet toestaat, is mijns inziens louter een politieke. Hij stelt zich ermee als een 'hardliner' op, ten bate van het winnen van stemmen. Of eigenlijk: om stemmenverlies te beperken. Ik vind dat pervers. Politiek en recht behoren, en zo is dat op papier ook geregeld, gescheiden zaken te zijn. Het is de reden dat de meesten van ons in vrijheid leven. Dat wij niet in de gevangenis belanden als we kritiek hebben op die politiek. Ik kan Teeven een incompetente knoeier noemen, zonder voor mijn vrijheid te vrezen. Woonde ik in Rusland, dan zou dat heel anders liggen. Ik ben het oneens met de beslising van Teeven. Het zet, in extremis, de deur open voor staatsterreur.

Volkert van der G. is een misdadiger, en dient als misdadiger behandeld te worden. Niet als een pion in een propagandaspel.

Publieke omroep

De sensatiezucht van Pauw & Witteman stuit me in toenemende mate tegen de borst. Het valt me dikwijls op dat het de gasten zijn die de nuance moeten brengen, op veelal insinuerende vragen van de presentatoren. En dat zijn dan mensen die zijn uitgenodigd om op TV hun verhaal te doen, dus die zijn bepaald niet geselecteerd op nuance. Is het een poging van 'de publieken' om te concurreren tegen de -overwegend- onderbuikjournalistiek van de commerciëlen? Zo ja, waarom? Zeker in het licht van de voorgenomen bezuinigingen op de publieke omroep vind ik dat interessant. Mijns inziens heeft de publieke omroep, in elk geval tegenwoordig, slechts één taak: informatieoverdracht. Achtergronden. Nuance. Zonder reclame.

Voor vermaak, sensatie, aluhoedjes en heksenjachten hebben we de commerciëlen en sociale media (die ik daarmee tekort doe, maar toch). Ik vind dan ook dat puur ter vermaak-programma's als Boer zoekt vrouw en Lingo geen bestaansrecht hebben binnen het publieke omroepbestel. Programma's als Sesamstraat, Het Klokhuis, Tegenlicht, Keuringsdienst van Waarde, Zomergasten en zo meer, die educatief zijn of achtergrondinformatie bieden, wel. Dat zijn relatief dure programma's, omdat er research verricht moet worden, die tijd en dus geld kost. En dat is prima. En ja, dat mag van mijn belastinggeld.

Mijns inziens is het een kwestie van beschaving, dat van belastinggeld betaalde programma's hoogwaardige, relatief onafhankelijke informatie bieden. Sterker, ik zou graag willen dat mijn belastinggeld niet werd gespendeerd aan kolderieke onzinprogramma's. Het bieden van een platform voor hoogwaardige informatie siert een gemeenschap die kennis en ontwikkeling hoog heeft.

Het bestaansrecht daarvan moet een intrinsieke waarde hebben, en niet afhangen van kijkcijfers. In een krantenartikel dat ik onlangs las, las ik dat de publieke omroep in de VS 'slechts' een bereik had van 3% van de bevolking. Nou en?

Het is de keus van kijkers of ze vermaak of informatie willen zien. Daarin onderscheidt zich een ontwikkelde, democratische gemeenschap zich van een door marketing gekaapte onderbuik-mediacratie. Want dat is ook democratie: louter 'vermaak' bieden; het bespelen van de onderbuik en sentiment en emotie, en daarmee op de korte termijn macht veroveren.

Dat een relatief hoog aangeschreven Pauw & Witteman zich in toenemende mate aan sensatiezucht te buiten gaat, vind ik dan ook jammer. Het mag best wat saaier, als dat de informatieve kwaliteit ten goede komt

Ik ben een dromer, en geloof dat je met collectief betaalde, onafhankelijke informatievoorziening een bijdrage kunt leveren aan een maatschappij waarin niet de waan van de dag regeert, maar waarin een gevoel van solidariteit en onderling vertrouwen de boventoon voert. De publieke omroep kan daar bij uitstek een middel toe zijn. Al was het maar omdat 'gemaakt met uw belastinggeld' de kijker meer betrekt dan 'betaald door Sanders Meubelstad'. Hopelijk.

Brood

Bakkers, slagers, groenteboeren en andere ambachten, ze worden allemaal doodvermoord door de AH's en Lidls van deze wereld. En dat is oprecht te betreuren. Vandaar dat ik vandaag nostalgisch gestemd naar een echte bakker toog, van wie ik onlangs een lekker stukje brood had geproefd. Deze was gevestigd in een straat vol lunchrooms, tweedehands-winkeltjes en dure tweedehands-winkeltjes die de naam antiek droegen. In de etalage zaten twee oudere dames biologische thee te nippen en een allervriendelijkst roomblank meisje stond mij opgewekt te woord. Het was al drie uur 's middags dus de keuze was beperkt. En zo hoort het ook; na de schaft is een bakker door zijn brood heen, punt.

Het kostte mij dan ook weinig moeite een keus te maken; ik schafte een volkoren- en een speltbrood aan. Voor diegenen onder u die niet bekend zijn met 'spelt': dat is een supergraan uit de grachtengordel, waar het vredig samenleeft met quinoa en acaibessen. Ecologisch begane molenaars malen er dolfijnvriendelijk scharrelmeel van en daar kun je dan brood mee bakken. Opgetogen door alleen al die vrolijke vorm van mijn broden rekende ik af en ging op weg naar de kaasboer. Ja, vandaag was een goede dag voor ouderwetsche detailhandel.

Mijn broden bungelden vrolijk aan mijn fietsstuur, en ik mijmerde over hoe gezegend ik wel niet was. Totdat zich langzaam een onaangename waarheid aan mij opdrong. 'Betaalde ik daarnet nou echt negen euro en vijfenzeventig cent? Voor twee broden?'

Bijna 10 euro! Voor twee, ik herhaal: twee, -TWEE!- broden. Ik wil met alle liefde wat meer betalen voor echt brood, maar dat vind ik wel wat al te gortig. Ik ben goddomme geen groenlinkse bakfietsmoeder.

Volgende week weer laf fabrieksbaksel, sorry beste bakker. Ik ga nu gauw een sneetje spelt met oude kaas eten. En ik mag hopen dat het een godenmaal zal zijn.