Godallemachtig wat heb ik toch de schurft aan emo-TV. Als de mensheid inderdaad een experiment is, en wij worden geobserveerd door een buitenaards ras, wat zullen die lui zich dan bescheuren. Je zet de gekleurde mensen op de warme kant van de bol, en de witte aan de koude. De gekleurde mensen geef je nog geen droog brood te eten, en laat je massaal dood gaan aan de vreselijkste ziektes en andere ontberingen. De witte mensen laat je baden in luxe, en geef je de optie om kerngezond te blijven. Wat gebeurt er dan: de gekleurde mensen slaan zich blijmoedig door hun zware leven, en de witte mensen vreten en zuipen zich dood omdat ze zichzelf zo ontzettend zielig vinden. Grutjes, wat vinden we onszelf toch zielig. En oh oh wat willen we graag van elkaar weten, en elkaar laten zien hoe zielig we wel niet zijn. Want ik ben mooi wel zieliger dan jij, en dus beter. Of zoiets. Je kunt de krant niet openslaan, geen forum bezoeken, en vooral de TV niet aanzetten of er zit wel de een of andere figuur te snotteren om het leed dat hij of zij moet ondergaan. Want als je wit bent, dan heb je er recht op, dat je alles krijgt wat je hartje begeert, en als je dat niet krijgt ben je dus heel zielig. Een soort PVV-er, zeg maar.
Eén van de dingen die tegenwoordig dus absoluut niet meer kunnen, is dat er geliefden dood gaan. Dat is immers hinderlijk en dus onrechtvaardig. Als je de TV mag geloven, is het dan niet meer dan normaal dat je dan een of andere kwakzalver optrommelt die jou met je overleden opoe laat bijkletsen. Op diezelfde TV natuurlijk, dat is nog wel het minste waar je recht op hebt, ja toch?
Zo krijg je, waarschijnlijk onbedoeld, toch nog hilarische fragmenten. Eén zo'n fragment zag ik vanavond. Een of andere tuthola wier moeder overleden was, vertelde -zonder een spier te vertrekken- het volgende: "Ik heb mijn moeder niet meer gesproken sinds ze overleden is." Eh, duh?
Mijn meisje en ik hebben zomaar het vermoeden dat wij dit morgen in De Wereld Draait Door nog gaan terugzien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten