Trein

Dat het vandaag warm was, is zacht uitgedrukt. Na gedane arbeid bij een klant in Delft, het liep tegen vieren, hoopte ik snel thuis te zijn. Hevig zwetend liep ik naar het station, waar mijn geoefend oog een trein verdacht stil zag staan, enkele honderden meters voor het station. Alarmbellen begonnen te rinkelen. En inderdaad, bij het station aangekomen het verwachte omroepbericht: geen treinverkeer mogelijk vanwege defecte trein.

Op zo'n moment kun je twee dingen doen. Je kunt afwachten, of het vervoersprobleem voortvarend aanpakken. Bijvoorbeeld door de tram te nemen. Probleempje: er reden geen trams, vanwege werkzaamheden. Er werden bussen ingezet. En ik houd niet van bussen. Dus ik opteerde voor de tweede mogelijkheid, die ik de 'chinese methode' noem. Namelijk lekker een biertje kopen, op een stationsbank plaatsnemen, en het rookverbod negeren, in de hoop, nee, wetenschap dat er ooit heus wel weer treinen zouden gaan.

Aangezien ik compulsief hulpvaardig ben, heb ik tal van buitenlandse toeristen uitgelegd wat er aan de hand was, en wat hun opties waren. "You can take a bus, NS are employing replacement buses." De meesten kozen ervoor om niettemin op het station te blijven wachten, in een soort van klasje om mij heen. En na elk omroepbericht hoopvol naar mij kijken, waarop ik dan weer vertelde dat het omroepbericht precies hetzelfde was als het vorige, alleen slechter.

Al met al duurde het allemaal best lang, en begon ik slechte gedachten te krijgen, zoals 'alle toeristen terug naar Marokko'. En alle NS-omroepers ook. Hoe dan ook, uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik ging het erop wagen, met de bus. Foute beslissing.

In de verte kwam een veelbelovend uitziende touringcar aangereden, waar wel tachtig mensen in leken te kunnen. Ik werd door een meute van minstens honderd mensen meegsleept, hup de bus in, en kwam erachter dat de bus geen airco had. En ook geen ventilatie. Ik vond gelukkig een zitplaats, anders was ik bezwijmd, en hoopte dat de buschauffeur snel zou vertrekken. Helaas. Na een minuut of tien ontwaarde ik buiten een schoolklas, een stuk ogf twintig kinderen van een jaar of zes, zeven. Met twee overspannen ogende leraressen. 'Ze zouden toch niet ook?', dacht ik. Wel, dus, allemaal de bus in. Aangezien ik op dat moment zelfs de spreekwoordelijke sardien eerder een scharrelvis zou hebben genoemd, en de chauffeur het blijkbaar met me eens was, vertrokken we dan toch. De temperatuur zal inmiddels rond de graad of veertig geschommeld hebben. Om bij elke halte stil te houden, shit, dacht ik, dit is dus de vervangende HTM bus, geen NS bus. De deuren gingen bij zo'n halte open, maar niemand kon een vin verroeren, dus degene die eruit moesten, moesten zich eruit vechten. De meute werd steevast weer aangevuld door wie er van de halte nog bij te proppen was. Heerlijk. Halverwege de route stopte de bus. Of we ditmaal allemaal uit wilden stappen, en onze reis vervolgen met de tram. Ook dat nog. Maar ik kreeg tenminste weer lucht...

Uiteindelijk met een vertraging van meer dan een uur mijn fiets bereikt. En besloten om de volgende keer gewoon lekker te wachten tot de treinen weer gaan rijden. Easy does it.