dom wicht

Van de week zat ik een Enge Griezelfilm te kijken. Een jong, niet onknap meisje dwaalde door een behoorlijk vervallen huis in het midden van een of ander bos. Blijkbaar was ze nogal onvoorbereid op de filmset verschenen, want ze had duidelijk nog geen tijd gehad om zich fatsoenlijk aan te kleden.

Op een gegeven moment liep ze door een gang. Aan haar blik te oordelen was ze niet op haar gemak. En terecht, zo bleek, want op een gegeven moment dook achter haar een groot groen monster op. Er was een hoop geschreeuw, een boel bloed en toen was ze ineens hartstikke dood. Sneu hoor, en zo jong nog.

En toch, ik begrijp dat niet. We weten allemaal dat wat je in films ziet niet echt is. De mensen die je erin ziet zijn acteurs, en soms zijn zelfs de monsters gewoon stuntmensen in een raar pak. De acteurs en actrices krijgen van te voren een script dat ze moeten lezen. Daar staat precies in hoe de film gaat verlopen. En toch komt zo'n meisje te overlijden. Ik denk dan: je kon toch weten dat dat monster in die scene achter je zou opduiken? En zelfs als ze het script even vergeten was, dan nog zou je denken dat toen ze de aanzwellende muziek hoorde, dat dan op zijn minst een hint zou moeten zijn om op haar hoede te zijn. Zijn acteurs en actrices dan misschien toch, zoals het vooroordeel luidt, niet zulke slimme mensen?

Ik denk het wel, want een paar dagen later zag ik op een andere zender dezelfde film. Liep dat grietje weer door diezelfde gang. Kijkt ze weer niet achter zich. En ja hoor, binnen een vloek en een zucht was ze weer dood. Het blijft sneu op zich, maar ik vind wel: dan vraag je er ook wel een beetje om.

Dikkie Dik en de stuiterbal

Dikkie Dik ligt naast de bank. In de woonkamer. Hij verveelt zich een beetje. In de keuken is het baasje bezig. Ze maakt een milkshake, met aardbeien. Dikkie Dik lust geen aardbeien. Maar het baasje wel, en het dochtertje van baasje is er helemaal dol op! Dikkie Dik hoort het baasje roepen: 'Kom eens naar beneden!'. 'Waarom dan?', roept het meisje terug. Het baasje zegt dat ze even samen naar de supermarkt moeten. Want de melk is op. En zonder melk kun je geen milkshake maken. En het meisje mag niet alleen thuisblijven, want dat is gevaarlijk. Het meisje komt de trap af lopen. Ze heeft iets in haar hand. 'Laat die bal maar even thuis', zegt het baasje. 'Ja maar mama!', zeurt het meisje. 'Nee, straks raak je hem nog kwijt. Net als met je Nintendo DS. Leg hem maar even op de tafel', zegt het baasje tegen het meisje. En dan gaan ze samen de deur uit.

Dikkie Dik ziet de bal op de salontafel liggen. Hij is nieuwsgierig. Dikkie Dik springt op de salontafel en gaat voor de bal zitten. Het lijkt net een gewone bal. Dikkie Dik geeft een duwtje tegen de bal. De bal rolt van de salontafel af. En met een 'ploink' springt de bal weer omhoog. Poink! Dikkie Dik schrikt er eerst even van. Het is een stuiterbal! 'Maar dat is leuk!', denkt Dikkie Dik. En hij springt van de salontafel, en probeert de bal te pakken, die nog op en neer stuitert. Hij tikt er met zijn pootje tegenaan. Bijna had hij de bal te pakken, maar de bal stuitert weer weg. Dikkie Dik springt er achteraan. En hij slaat nog een keer tegen de bal.  Dat is leuk! Dikkie Dik rent en springt door de kamer, en geeft de bal telkens een nieuwe zwiep. De bal springt naar links! De bal stuitert naar rechts! En Dikkie Dik is door dolle heen. Plotseling stuitert de bal de keuken in. Dikkie Dik holt er achteraan. Nu zal hij die bal krijgen. En hij geeft de bal een enorme mep. Plonk! Stuiter! PLOP! Dan is het stil. Oh oh. De bal is op het aanrecht gestuiterd. En pardoes in de keukenmachine gevallen. Die staat op het aanrecht. Een grote glazen kan is het, op een plastic voet. Met een wit snoer eraan. Dikkie Dik ziet de bal liggen, bovenop de aardbeien. 'Poe hee', denkt Dikkie Dik. 'Nu is de bal weg.'

Dat laat Dikkie Dik niet op zich zitten. Hij springt op de aanrecht en steekt zijn kop over de rand van de keukenmachine. Daar ligt de bal, tussen de aardbeien. Dikkie Dik gaat rechtop tegen de keukenmachine staan. Hij probeert met zijn pootje de bal te pakken. Maar dat lukt niet. Dan steekt Dikkie Dik zijn pootjes en zijn kop in de keukenmachine. Hij kan de bal nu aanraken. Maar hij kan hem niet vastklemmen tussen zijn pootjes. Dikkie Dik probeert nog wat dieper in de keukenmachine te klimmen. Met zijn achterpootjes glijdt en glibbert hij over het gladde aanrecht. Maar telkens glijdt hij weg. Dan voelt hij plotseling wat hards om zich tegen af te zetten. Het is de knop van de keukenmachine. Hij zet zijn achterpootje er stevig tegenaan en duwt zichzelf omhoog. Hij kan de bal nu bijna pakken. Maar dan: 'BRRRRRZZZZZZTTTTT!!!' doet de keukenmachine opeens. Het is een gespetter van jewelste. Rode stukjes vliegen overal door de keuken. Tegen de muur. Tegen het plafond. Het zit overal. Dat zal het baasje vast niet leuk vinden...

Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.

Pas op: vallende vissen!

In Florida is een vrouw om het leven gekomen door een rog. Hee, denk je dan, overkwam dat niet ook die ADHDer met dat spraakgebrek, die alle dieren in Australië al eens optilde? Je zou nog denken dat een trend is ingezet.

Maar nee, deze vrouw overleed tijdens het zonnebaden toen een rog boven op haar viel. WTF? Van alle manieren om aan je eind te komen, is dat toch beslist een originele. Vandaag las ik ook nog dat de Nederlandse naam van zo'n beest 'adelaarsrog' is. Kijk, dan wordt het een ander verhaal. Logisch dat je als rog dan het luchtruim kiest. En dan zijn roggen ook nog kraakbeenvissen. Kraak. Been. Vis. Voelt u hem?

Het heeft wel iets romantisch. Ik vermoed dat de nabestaanden het verhaal in de komende jaren niet zullen kunnen navertellen zonder er ook bij in de lach te schieten. Ik raad het ze in elk geval aan. Maar ja, je weet het niet met Amerikanen. Er zal wel een rechtszaak van komen. Benieuwd wie ze aanklagen - ik vermoed de autoriteiten verantwoordelijk voor dat stuk water. Die hebben natuurlijk verzuimd waarschuwingsborden te plaatsen. Het zou me niet verbazen als nu ook het dragen van helmen door badgasten verplicht gesteld gaat worden. Ter bescherming van badmutsen.

Dikkie Dik ziet een vlinder

Dikkie Dik zit voor het keukenraam. Hij kijkt naar buiten. Het is een prachtige zomerdag, en de zon schijnt aan de hemel. In de tuin is het een drukte van jewelste. Er zijn vogels die tsjilpen en pluisjes die door de lucht dansen. Op de struik naast het tuinpad ziet Dikkie Dik een grote vlinder. 'Wat een mooie vlinder', denkt Dikkie Dik. Met die vlinder wil ik wel spelen buiten! Misschien wil hij wel tikkertje doen.

Maar het keukenraam is niet open. Het baasje is even weg. En alle deuren en ramen zijn dicht. 'Wat een pech!', denkt Dikkie Dik, net nu ik zo graag buiten wil spelen. Dikkie Dik kijkt om zich heen. In de hoek van de keuken, tegen de koelkast, staat een bruine bezem. Dikkie Dik krijgt een idee. Hij springt van de vensterbak op het aanrecht. En van het aanrecht hop!, zo op de grond. Want Dikkie Dik is al een grote kater. Dikkie Dik loopt naar de bezem toe. Hij gaat op zijn achterpootjes staan. Met zijn voorpootjes duwt hij hard tegen de bezem. Er gebeurt niets. Dikkie Dik rekt zich helemaal uit, zover als hij kan. Maar de bezem beweegt nog steeds niet. Dikkie Dik duwt nu zijn voorpootjes helemaal naar boven langs de steel van de bezem. En dan gebeurt het. De steel van de bezem begint te bewegen. Eerst heel langzaam, maar dan steeds sneller. En kijk: de bezem begint om te vallen. En dan: PATS! Rinkeldekinkel! klinkt het in de keuken. De bezemsteel is tegen het raam aan gevallen. Het raam is gebroken. Er zit een gat in wel zo groot als Dikkie Dik. Dikkie Dik kan de geluiden uit de tuin nu ineens heel goed horen. De wind waait een beetje naar binnen. Dikkie Dik kan de tuin zelfs een beetje ruiken!

Dikkie Dik is helemaal opgewonden. Nu kan hij met de vlinder gaan spelen! 'Gauw naar buiten,' denkt Dikkie Dik! Dikkie Dik neemt een aanloop en hij springt, Hup! naar het gat in het raam. Naar de tuin toe, naar buiten, naar de vlinder. Maar Dikkie Dik, zo ver kun je toch niet springen!

Dikkie Dik vliegt door de lucht, tot boven het aanrecht. Dan valt Dikkie Dik weer naar beneden. In het gat in het raam zit een gemene scherf. Dikkie Dik valt er met zijn buikje bovenop. 'Auw! Auw!,' gilt Dikkie Dik. Dat had Dikkie Dik niet gedacht!

Daar zit Dikkie Dik, met zijn voorpootjes buiten langs de vensterbank. Met zijn buikje zit hij vast op de scherf. Zijn achterste pootjes zijn nog op het aanrecht. Dikkie Dik heeft reuze pijn. 'Mauw, mauw', roept Dikkie Dik. Als het baasje nu maar snel thuiskomt om hem los te maken. Maar het baasje is even boodschappen doen. En het baasje kan Dikkie Dik niet horen. Dikkie Dik ruikt de lucht van poep, die uit zijn kapotte darmpjes loopt. En Dikkie Dik proeft ook bloed, dat langs zijn kin naar beneden drupt. 'Ow, ow', piept Dikkie Dik zachtjes. Dikkie Dik wordt een beetje duizelig. In de verte ziet hij ineens een helder licht. En in het licht ziet Dikkie Dik allemaal vlinders fladderen. 'Wat een mooie vlinders', denkt Dikkie Dik.

Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer!

Dikkie Dik en de pers.

Dikkie Dik mag vandaag naar buiten. Het is een mooie dag. Dikkie Dik loopt door de tuin naar het hek. Op straat ziet hij mensenkinderen hinkelen en knikkeren. Aan de overkant ziet Dikkie Dik Naima. Naima is een meisjespoes. Ze woont bij de mensen aan de overkant. Naima is een mooie poes. 'Dag Naima', zwaait Dikkie Dik. 'Dag Dikkie Dik', zwaait Naima verlegen terug.

Dikkie Dik ziet dat een andere poes komt aangelopen. Dikkie Dik heeft hem wel eens eerder gezien. Hij woont in hetzelfde huis als Naima. 'Hallo', zegt Dikkie Dik. 'Hoi', zegt de andere poes. 'Ik heet Dikkie Dik', zegt Dikkie Dik. 'Ik heet Tarek', zegt de andere poes. 'Zullen we spelen?', vraagt Dikkie Dik. Tarek wil best met Dikkie Dik spelen. Dikkie Dik klimt door het hek. Eerst spelen ze tikkertje. Maar het is best warm buiten. Dikkie Dik heeft er al snel genoeg van. 'Zullen we verstoppertje doen?', vraagt Dikkie Dik aan Tarek. Maar dat wil Tarek niet.

Dikkie Dik en Tarek lopen over de straat. 'Wat ben jij voor poes?', vraagt Dikkie Dik. 'Ik ben een Pers,' zegt Tarek. 'Oh', zegt Dikkie Dik. Dikkie Dik heeft nog nooit een poes gezien die Pers is. 'Wat is dat, een pers?', vraagt Dikkie Dik aan Tarek. Tarek zegt: 'Als je een pers bent, dan weet je alles.' Dikkie Dik kijkt ervan op. 'Jee,' denkt Dikkie Dik, 'ik wou dat ik alles wist.' Die Tarek moet wel een slimme poes zijn.

'Ja,' zegt Tarek, 'als je een pers bent dan weet je altijd precies wat je moet doen. En dat kan niet veranderen. En je moeder is een poer!' Dikkie Dik schrikt er een beetje van. 'Wat is dat?' vraagt Dikkie Dik aan Tarek. 'Dat is een poes die met andere poezen gaat', zegt Tarek. Dikkie Dik is helemaal in de war. Hij snapt niet wat Tarek bedoelt. De moeder van Dikkie Dik sliep vaak in de mand van de rode poes van de buren. Soms ging Dikkie Dik erbij liggen. Dan deden ze allemaal een dutje. Het was altijd reuze gezellig. 'En je zus is ook een poer!' zegt Tarek ineens. Nu begrijpt Dikkie Dik er niets meer van. De zus van Dikkie Dik is nog maar een kleine poes. Dikkie Dik is al veel te groot om met zijn kleine zus te spelen. Het zusje van Dikkie Dik speelt altijd met de poezen van verderop. Die zijn een tweeling. Ze lijken precies op elkaar. Ze zijn broertjes, en ze hebben allebei een witte neus en een grijze vacht.

Dikkie Dik en Tarek zijn nu bijna aan de overkant. Naima speelt met de pluisjes van een paardebloem. Ze ziet Dikkie Dik en Tarek niet eens aankomen, zo druk is ze aan het spelen. Dikkie Dik kijkt naar Naima. Hij denkt: 'met haar zou ik ook weleens willen spelen.' Maar Naima loopt altijd weg als Dikkie Dik dichterbij komt. 'Hallo, Naima!', zegt Dikkie Dik blij. Naima kijkt op. 'Oh, hallo Dikkie Dik', zegt Naima terug. Maar ze kijkt een beetje bang.

'PGGSSSST!', blaast Tarek opeens. En hij rent op Naima af. En hij krabt en bijt Naima, en hij blaast, en hij mauwt. Dikkie Dik snapt er niets van. 'Tarek, wat doe je nu?', roept hij verschrikt. Maar Tarek hoort hem niet. Met zijn nageltjes krabt hij aan de neus en de oren van Naima. En hij bijt in haar pootjes. 'Auw auw auw,' gilt Naima en ze rent gauw naar binnen.

Dikkie Dik zit beduusd in het gras. Tarek zit naast de paardebloem. Hij kijkt trots om zich heen. 'Zo hoort het', zegt Tarek boos. En hij loopt naar Dikkie Dik toe. 'Zullen we nu een ander spelletje doen?', vraagt Tarek aan Dikkie Dik. Maar Dikkie Dik wil niet meer met Tarek spelen. 'Dag Tarek', zegt Dikkie Dik zacht. En Dikkie Dik loopt gauw naar huis.

Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.

Spinazi

Het is groen en anti-semitisch..

Vooral doorgaan

Ik heb een aantal PCs en laptops. Op deze hier staat Windows Vista. Dat is uit vrije wil maar niet van harte. Dat terzijde. UAC staat aan hier. Dat is ook uit vrije wil, maar vooral omdat als ik het uitzet Vista loopt te zeiken en zaniken, en omdat dan de helft van mijn apps niet meer werkt. En ik ben te lui om de details uit te zoeken.

Het gevolg is, dat ik 1000-en-1 prompts krijg als ik iets probeer dat net ff meer privileges vraagt. Ook al ben ik Administrator. De leukste ervan vind ik deze:

"Ga door als u reeds met deze bewerking bent begonnen"

Ja, want anders? Wat als ik niet doorga? Ontploft ie dan? Krijg ik dan reuze diarree?

Iemand in Redmond/Schiphol-De Rijk heeft deze debiele melding, die je werkelijk te pas en te onpas krijgt, goedgekeurd. Vast een 'managing director Marketing'. Ontslaan, svp!

Hoe groot is Microsoft? 80.000 werknemers of zo? Is er dan niemand die ff kritisch kijkt? Okay okay, de Nederlandse markt is maar laten we zeggen 10 miljoen gebruikers...

Hoe sneu is het dat wij als eindgebruikers de dupe worden van het geestelijk onvermogen van een bestropdaste teveelverdiener die zich ongetwijfeld consultant noemt.

First!

Weblog. Waarom zou ik een blog bijhouden?

Vooraleer ik een blog begin, moet ik mij denk ik dit bedenken:

1. Wat heb je te vertellen?
2. Wie wil het lezen?

Ad 1.: Ik hield nooit een dagboek bij. Vroeger niet, nu niet. Ik heb geen behoefte om mijn zieleroerselen aan papier toe te vertrouwen. Als ik iets kwijt wil, dan laat ik dat weten aan diegene(n) van wie ik denk dat ze er mogelijkerwijs in geinteresseerd zijn. Of wie ik er op dat moment mee wil lastig vallen. Een blog -wanneer persoonlijk- is een vorm van exhibitionisme. Daar is niets mis mee. Maar het moet wel een beetje interessant zijn. Een blog kan heel handig zijn als middel om ontwikkelingen op zakelijk vlak te publiceren. Bijvoorbeeld als je bezig bent een applicatie te ontwikkelen/onderhouden. Dan kan het een handig klankbord zijn. Maar zo'n blog maak je dan expliciet aan met dat doel.

Heb ik behoefte aan een klankbord waar het om persoonlijke ervaringen gaat? Nee, niet echt. Soms kan het leuk zijn om een gedachte die je hebt, of een ervaring die je had, met iedereen te delen. In die zin kan een blog een functie vervullen: je kunt je gedachten luchten.

Heb ik behoefte om met enige regelmaat iets te blaten? Nee. Maar doe je dat niet, dan denken mensen dat je niet langer blogt... Tsja.

Ad 2.: Er is een specifieke doelgroep als de blog over een specifiek onderwerp gaat, dat spreekt. Doelgroep voor alle overige spinsels: niemand/iedereen, afhankelijk van hoe cynisch je over blogs wilt zijn.

Maar vooruit, laten we het een gooi geven...