Pranzo

Wie mijn blog weleens leest, weet dat ik van films houd, maar allergisch ben voor de volgende zaken c.q. woorden:
FBI, CIA, "one man", explosies, plastic bimbo's, achtervolgingen, geheime manuscripten en schietpartijen.

Ik erger me daarnaast tamelijk nogal aan diverse andere film-clichés. De voor haar leeftijd wel erg succesvolle en ook nog eens zeer welgevormde heldin gaat onvermijdelijk onder de douche (had ze dat niet voor de opnamen kunnen doen?). De door het leven getekende maar toch nog verrassend knappe ex-politieman woont altijd in een enorm pakhuis. Niet-aflatende afgrijselijke k#tmuziek wijst je er onophoudelijk op DAT ER IETS HEEL BELANGRIJKS GEBEURT!!!! Ik kan wel eindeloos doorgaan. Enfin.

Vandaar dat ik in de loop der jaren een voorkeur heb ontwikkeld voor filmhuis-films. Ik mijd met opzet het woord 'art-house', en niet alleen omdat het een Engels woord is, waarvan we er al teveel gebruiken. Want art-house dekt ook die films, die gemaakt zijn omdat de makers zichzelf Kunstenaar vinden, en niet zelden nogal Vol Van Zichzelf zijn. Nee, ik bedoel films, die met liefde, en uit liefde gemaakt zijn. Uit enthousiasme, de behoefte om te delen. Dus niet om Veel Geld te verdienen, of te laten zien Hoe Artistiek Ik Wel Niet Ben.

Vanavond zag ik, na veel te lange tijd, weer zo'n film. In het filmhuis. Hij heette Pranzo di ferragosto. Een Italiaanse film van regisseur Gianni di Gregorio, wie kent hem niet?

In het kort: het is een film over bejaarden. Niet direct dat je zegt 'die wil ik zien!', toch?

En toch. Deze film gaat over een man, laat hem eind veertig, begin vijftig zijn, die, zoals wel meer Italiaanse mannen, nog bij zijn inmiddels hoogbejaarde moeder woont. Zijn dagtaak bestaat eruit dat hij zijn moeder verzorgt, die weliswaar niet bedlegerig is maar wel hulpbehoevend. We zien hen in een snikheet Rome, midden augustus, op en rond de dag van de viering van de Maria Tenhemelopneming (Ferragosto is oorspronkelijk een Romeins heidens zomerfeest, dat, zoals wel meer heidense feesten, door de katholieke kerk is geadopteerd). Hun leven kabbelt voort totdat, mede vanwege financiële redenen, zij voor een dag drie bejaarde dames te logeren krijgen. Hoe dat zich verder ontwikkelt verklap ik niet, maar de hoofdpersoon slaat zich er, onder het slobberen van sloten witte wijn, kranig doorheen.

Is er een held in deze film? Nee. Gebeurt er iets opwindends? Nee. Worstelen de personages met Grote Dilemma's? Nee.

Het is wel een buitengewoon komisch verslag van hoe het leven van twee met elkaar vergroeide mensen opgeschud wordt door een simpele logeerpartij.

Gewoon een fijne film. Gaat dat zien!