Grote en kleinere ergernissen

Van die minikarretjes voor kinderen bij de supermarkt.

Jaaroverzicht

Bijna einde van het jaar, tijd voor de jaarlijstjes. Beste film, beste CD, dat soort dingen wordt al genoeg gedaan. Daarom een alternatief lijstje. Mijn jaarlijst van 2009:

Eerste keer: op 1 januari
Grootste: 12 mei, zo'n 1100 gram
Kleinste: 13 mei, toen kwam er bijna niets
Meest voorkomende vorm: duikboot
Meest bijzondere vorm: zwemmende draak (29 september)
Fijnste: 23 september
Vervelendste: geen
Meest voorkomende kleur: donkerbruin
Meest bijzondere kleur: lichtgroen met rode stukjes (9 juli)
Meest stinkende: beslist op 24 augustus, 10 oktober was ook erg
Hardste: 8 februari, net een kanonskogel
Zachtste: 16 maart, meer een tsunami
Laatste: 31 december (gepland)

kusjes

Coquilles

Doe eens gek. Soms is dat leuk. Vaak kost gek doen niks. Soms is het duur.

Afgelopen woensdag was het niet goedkoop. Om onder andere ons jubileum te vieren, en de aanschaf van onze nieuwe badkamer, gingen we eens lekker uit eten.

De badkamerboer, die ons liever zag gaan dan komen, getuige hun weinig commercieel verpakte mening over onze specifieke wensen, stuurde ons na aanschaf van de onderdelen waartoe wij uiteindelijk tot een compromis gekomen waren -al met al best een respectabel bedrag-, onverwacht een aantal diner-cheques voor restaurant Las Palmas. Van enige interne communicatie was, ondanks dit Big Brother-tijdperk, blijkbaar geen sprake. Maar wij klaagden niet.

Daar had ik niet eerder van gehoord, van Las Palmas, maar het blijkt te behoren aan een TV-kok, Herman den Blijker. Het zal wel. Ik ken de man wel, van kookprogramma's waarbij ik snel wegzap vanwege voice-overs. Ik ben allergisch voor voice-overs, vooral als ze bedoeld lijken voor het deel der natie dat een chromosoom teveel heeft. En bij de meeste voice-overs is dat het geval.

Nu goed, restaurant Las Palmas dus. In Rotterdam, achter Hotel New York. Van waaruit je vroeger een prachtig uitzicht over de Rotterdamse haven had, tot ze er een kolos van een wolkenkrabber naast bouwden. Beetje jammer, voor Hotel New York dan. Heel vroeger had je naast Hotel New York nog een ander restaurant, een 'illegaal' restaurant zelfs. Het was meer een tentenkamp met campingstoelen. Daar kon je vis van de barbecue bestellen, als ik het goed heb, met witte wijn, witte wijn, witte wijn, of bier erbij. De details van mijn enige avond daar ben ik -helaas- vergeten, maar het was onvergetelijk. Of in elk geval heel tof.

In een van de oude hallen erachter zit Las Palmas. Daar doen ze ook alleen aan vis. Daar houd ik van, dus dat zat goed.

Omdat ik nog nooit van dit etablissement had gehoord, had ik al geprobeerd een indruk te krijgen via hun website. Die leerde me echter weinig, behalve dan dat het waarschijnlijk een duurdere gelegenheid zou zijn dan het naastgelegen voormalig illegale visrestaurant.

Maar dat gaf niks, want we hadden liefst 250 EUR aan bonnen om stuk te slaan. Toen we ze ontvingen, dachten we thuis nog even, dat dat wellicht genoeg was voor meer dan één bezoek. Maar aangezien de website van Las Palmas geen prijzen vermeldt, en we via Iens inmiddels iets meer wisten, hielden we een slag om de arm.

Om 19:00 kwamen we aan. Of wij wellicht aan de bar een aperitief wilden gebruiken? Dat klinkt al verdacht prijzig, en nee, we hadden trek, dus meteen door, hup, aan tafel! Waar we alsnog een aperitief kregen, met bubbels en zo. En de kaart. De kaart leerde ons, dat ze a) uitsluitend vis en andere zee-dingen verkochten (dat wisten we al), en b) dat de vis duur betaald wordt (dat vermoedden we al). Hé, we waren vanavond op de pof, en we hadden wat te vieren. Het was dan ook moeilijk om iets van de kaart te kiezen. Gelukkig somde onze gastheer voor de avond (wanneer een restaurant dat heeft, weet je al dat je boven je stand eet) een goed klinkend menu op. Vier gangen, klonk heel lekker. Ze hadden ook een verrassingsmenu. Dat was al meer mijn ding. Ook vier gangen. Bij nadere bestudering van de kaart hadden ze nòg een verrassingsmenu. Wel iets duurder, maar acht gangen! Kijk, dan word ik heel nieuwsgierig. Kon me niet heugen of ik ooit een acht-gangen-diner had gegeten, en ik heb -ik prijs mij dan ook gelukkig- best weleens luxe gegeten. Dus doet u die maar, twee maal, graag.

Of ik ook de wijnkaart wilde zien. Ja, natuurlijk. Of wacht. Want ik drink graag wijn. En ik ben geen totale nitwit. Maar verstand heb ik er nu ook weer niet van. Weet u wat, doet u er ook maar twee wijnarrangementen bij. Dat we daarmee onze bonnen-limiet reeds overschreden, ach ja. We waren een avond uit, tenslotte.

Wat volgde waren acht gangen, bestaande uit kleine, zeer fijne gerechten. Verdeeld over een hele avond; we waggelden om twaalf uur 's nachts naar buiten. Elke gang werd vergezeld van een door onze gastheer/sommelier speciaal geselecteerde wijn, hij deed het heel professioneel voorkomen alsof hij ze uitkoos waar je bij stond. En hij vertelde er een heel verhaal bij, terwijl hij ze inschonk. En sommige waren heel lekker. En sommige niet te zuipen, totdat je een hap had genomen van het gerecht waar de wijn bijhoorde, dan was hij in alle gevallen verrassend lekker.

Mensen kwamen, en mensen gingen, om ons heen. Wij nipten onze voortreffelijke wijnen, wipten onze verrassingen naar binnen, en genoten.

Vond ik het eten allemaal even lekker? Een moeilijke vraag. Het was allemaal met veel zorg klaargemaakt, daarover geen klachten. Als je acht gangen eet, en er een godsvermogen voor neertelt, dan ben je natuurlijk kritischer dan normaal. Dus wat mij betreft had de vissoep (pardon, bouillabaisse) wat minder zout gemogen. En had de rogvleugel wat minder doorbakken kunnen zijn. Vond ik in de proeverij van paddestoelen met krab en garnalen en kreeft de paddestoelen al teveel overheersen.

Maar ik ben ook de eerste om toe te geven, dat dat allemaal tamelijk decadent klinkt!

Ik heb, en mijn eega met mij, van begin tot eind genoten van een VIP behandeling en VIP eten, in een avondvullend culinair avontuur.

Een klein nadeeltje is, dat je bij elk volgend etentje wel enorm verpest bent. Dat je de coquilles bij het wokrestaurant met kerstmis toch van mindere kwaliteit vond, en zo. Och, zo lang je dan maar smakelijk om je eigen klachten kunt lachen, is dat geen bezwaar.

Onze bonnen, dat zei ik al, waren niet voldoende om de schade te dekken. We hebben een bedrag moeten bijpassen, waarvoor je normaal in een beetje restaurant ook heel aardig kunt eten. Daarmee is Las Palmas dus wel heel erg duur, zeker als je bedenkt dat ze geeneens een ster hebben (moet je mij horen!).

Maar zo half op de pof was het zijn geld dubbel en dwars waard, alleen al vanwege de ervaring. Als ik later groot ben, dan wil ik een keer in een echt sterrenrestaurant eten. Ik wou klein beginnen, bij De Librije of zo, en dan, als ik goed geoefend heb, dan zou ik wel een keer bij The Fat Duck willen eten, of El Bulli. Dat lijkt me nou echt prachtig.

NADH

Mijn zus kreeg jong kinderen. Ze was nog voor in de twintig. Helemaal goed, als je het mij vraagt. Niemand vraagt het echter, dus ik geef lekker uit mijzelf een mening. Moeder worden voor je dertigste, dat is nu bijna strafbaar. Immers, het is in deze tijd juist eerder gebruik dat je uitgebreid onderzoekt wie je zelf bent, heel veel carriere maakt, uitgebreid mannen test, en, omdat er geeneen perfect is, je halverwege je dertigste aan de minst sneue blijft plakken. Pas daarna begin je aan het project kind. Het project kind, ja, want er is natuurlijk wel uitgebreide planning aan vooraf gegaan. En dat kind is natuurlijk het liefste, mooiste, meest bijzondere kind ooit, en wee dat het ooit iets tekort zal komen, je bent als ouders immers al zowat dood tegen de tijd dat het het huis uit gaat, dus dat dien je te compenseren.

Alleen, niet alle kinderen zijn echt bijzonder. Sommige zijn kinderen gewoon kinderen. Niet mooi, niet lelijk, niet lief, niet vals. Het valt nog zomaar niet mee om je met je kind te onderscheiden. Gelukkig is daar, mede dankzij de impuls die een commercieel zorgstelsel met zich meebrengt, iets op gevonden. Als je namelijk je kind maar behandelt alsof het bijzonder is, en laat onderzoeken door bijzondere (en dure) psychiaters en psychologen, dan vind je altijd wel wat. Een aantal populaire bijzonderheden waarmee je kind nu helemaal hip is: is het weleens wat verlegen? Autisme! Het is soms weleens druk? ADHD! Het maakt weleens ruzie met andere kinderen? Asperger! Ieder kind zijn etiket, met passend zuig- of smelttablet.

De kinderen van mijn zus zijn bestwel gewoon. Ja, zij vindt ze lief (meestal), en ik (meestal) ook. Zijn het de liefste kinderen van de hele wereld? De mooiste van het universum? Dat weet ik niet, ik ken niet alle kinderen. Ik hou van ze zoals ze zijn. Soms zijn ze druk, soms verlegen, en soms maken ze ruzie. Het zijn net kinderen. Hebben zij dan echt geen gebrek? Eigenlijk niet, maar wacht eens, ze lijden wél aan NADH. Dat is relatief nieuw (ik verzon het vanmiddag). Een fijn gebrek om te noemen als je als normale ouder tussen al die unieke prinsjes en prinsesjes van oudere ouders op het schoolplein staat, en je moet meedoen in de competitie van wie het bijzonderste kind heeft.

'De mijne is hoogbegaafd!' 'De mijne is Asperger!' 'De mijne heeft NADH!' 'De mijne heeft..huh, wacht, NADH? Dat klinkt goed, bekt ook lekker, zeg! Waar kun je die diagnose laten stellen?'

'Zeg, waar staat NADH eigenlijk voor?'

'Oh, voor Niets Aan De Hand, doei!'

Kerstfilm

Kerstmis. Best belangrijk. Ik ben atheist, maar ik ben er ook groot voorstander van dit feest volwaardig in stand te houden. En niet, zoals bijvoorbeeld die achterlijke gladiolen van de Haagse Hogeschool, te buigen voor gefrustreerde 'elementen' die vinden dat het kerstfeest hun geloof beledigt, en daarom hebben afgezien van het plaatsen van een kerstboom(!). Driewerf boe! Als jouw geloof voorschrijft dat je permanent beledigd moet zijn, wat ik zeer betwijfel, maar goed, als je dat dus denkt, ga dan in december lekker op vakantie of zo. En laat die onreine christenen lekker hun feestje bouwen. Ik zeik ook niet over een Ka'aba van marsepein op het balkon met Suikerfeest, bij wijze van spreken. Ten overvloede merk ik ten slotte nog even op dat de kerstboom geen christelijk, maar een heidens symbool is, dat stamt uit de tijd van voor de geboorte van die malloot met een baard aan zijn kruis.

Genoeg om me heen geschopt, het kerstfeest dus. Leuke tijd. Ik ben heel lang 'single' geweest, ook in de tijd dat dat nog niet hip was, en alle klaagverhalen van alleengaanden tegenwoordig ten spijt, ik had er ook toen al geen hekel aan - het is me veel te trendy om er een hekel aan te hebben. Ja, boodschappen doen is een beetje een hel, met die kutkankerteringtyfusmuziek (pardon) in elke supermarkt. Maar voor de rest? Best leuk.

Vanavond voor het eerst het echte kerstgevoel gehad. Dat het sneeuwde, en niet zo'n beetje ook, dat hielp al een stuk. Maar het echte kerstgevoel krijg ik van op de bank ongezonde dingen uit het kerstpakket opsnoepen, kijkend naar een kerstfilm. Vanavond was het 'Matilda', vooruit, geen 'ware' kerstfilm vol dikke mannen met opplakbaarden en verse rendierbiefstuk, maar toch. Ik heb Matilda al zo'n tweeenveertig keer gezien of zo, maar ik geniet elke keer weer van dat lekker overdreven acteerwerk, die cameravoering vanaf de ooghoogte van het kind, en de heerlijke typeringen voor kinderen van Miss Trunchbull. Ideaal vermaak voor de donkere decemberavond. Hij komt vast nog een paar keer de aankomende dagen, en als ik in de gelegenheid ben ga ik er zo weer opnieuw voor zitten. Kopje thee of wijn erbij, en van die vieze kerstkransjes, heerlijk.

Kussen

Een man heeft geen kussens op de bank. Tenzij hij homo is. Sterker, een man, homo's uitgezonderd, moet geen kussens op de bank wíllen. Waarom wil een vrouw dan wel kussens op de bank?

Ik zou het nog niet eens zo erg vinden, ware het niet dat een bank doorgaans nou net zó groot is, dat je er geen twee van in de woonkamer zet. Eentje met, en eentje zonder kussens. Dus ben je als man, wil je tenminste de lieve vrede met je eega bewaren, wel genoodzaakt om plaats te nemen op de bank mét de kussens. En dat kan dus meestal niet.

Want als de vrouw niet al op de bank zit, dan zijn die leuke kussens in een of ander enig patroontje over die bank uitgespreid. En als ze er al wel zit, dan liggen allemaal op jouw helft. Godmiljaar!

Voor een man bestaat het proces van gaan zitten op een bank, dat wil zeggen als het een niet-alleenstaande man betreft, die geen homo is, dus altijd uit meerdere stappen.

Stap 1. op de bank gaan zitten
Stap 2. constateren dat er zo'n kussen halverwege je aars en je rug zit
Stap 3. geërgerd opstaan
Srap 3a: kreet van ongenoegen slaken (optioneel)
Stap 4. kussen oppakken
Stap 5. rondkijken waar je klotekussen kwijt kan
Stap 6. kussen dan maar in een hoek smijten
Stap 7. je realiseren dat dat ook weer overdreven is, en dat je nodig moet stofzuigen
Stap 8. kussen weer oppakken
Stap 9. kussen dan maar zo ergens frommelen dat je er in elk geval niet op hoeft te zitten
Stap 10. bij het gaan zitten het kussen op je arm met de koffie zien vallen
Stap 11. kussen alsnog in die hoek smijten
Stap 12. je proberen te herinneren wat John Gray (die van Venus en Mars) ook al weer zei over conflictbeheersing

Dus bij deze een vraag aan alle vrouwen die dit lezen:

Wat is de meerwaarde van een stel kussens op de bank?!? Bestaat die bank niet al voor een groot deel uit kussens? Kunnen we, leve het poldermodel, niet tot een compromis komen?

Ach, weet je wat het is met dat hele poldermodel? Een polder is een stuk land waar ze het water hebben proberen uit te pompen. Da's best leuk, maar het blijft aanmodderen...

kusjes

Precious

Gisteren naar de film geweest. We hadden nog twee vrijkaartjes. We zaten namelijk vorig maand al bij een film, maar in die zaal was geen verwarming. Aangezien er vrijwel niemand zat, werd het er ook niet warmer dan de behaaglijke graad of 10 die het er was, dus zijn we weggegaan. Met medeneming van een vrijkaartje.

Je stelt dan vanzelf mindere eisen. Zo kon het gebeuren dat we op de bonnefooi binnenstapten bij de eerstvolgende film die op punt van beginnen stond. Dat was Precious. Een Amerikaans sociaal drama. Mede geproduceerd door Oprah Winfrey. We hadden het dus kunnen weten. Maar ik had er lovende recensies over gelezen, dus waarom ook niet proberen?

Precious, de naam van de hoofdrolspeelster, gaat over een dikke, zeg maar gerust moddervette, zwarte tienermoeder uit het ghetto in Harlem, New York, die wordt verwaarloosd en mishandeld door haar werkloze, eveneens moddervette, moeder, wier leven bestaat uit TV kijken en de sociale dienst oplichten. De film begint -heel fijn- met dat Precious verkracht wordt door haar vader. En zwanger wordt van haar tweede kind - haar eerste kind, ook van haar vader, is een mongooltje.

Maar wacht, er gloort -natuurlijk- hoop! Via haar school, waar ze vanwege haar zwangerschap afgeschopt wordt, komt ze op een speciale school. In een klas met een (uiteraard) knappe, slanke lerares, die heeeeeel invoelend is. En klasgenoten die heeeeel stereotiep zijn. Enfin, begeleid door een VEELBETEKENENDE SOUNDTRACK werd een blik clichés opengetrokken waar je misselijk van werd. Een dubbele aflevering Oprah, zeg maar, met de zwarte vrouw in de SLACHTOFFER! rol. Het was allemaal zo moddervet aangezet, van het extreme lijden tot en met het mierzoete sprankje hoop, ik werd er onpasselijk van.

Toen ik halverwege de film wegdutte, bedacht ik mij, dat ik weliswaar naar een straatarme, kansloze, zwarte, moddervette, mishandelde, verkrachte, gepeste tienermoeder met gehandicapt kind zat te kijken, maar dat ze nog geen AIDS had! Gelukkig werd ook dat binnen een paar scenes rechtgezet.

Zucht.

Vond ik het een slechte film? Ja en nee; het acteerwerk van moeder en dochter was sterk, en de film is duidelijk met de beste bedoelingen gemaakt. Het acteerwerk van de overige cast was op het lachwekkende af eendimensionaal, en het verhaal is..pfft. Dit soort films, het is gewoon mijn ding niet.

Grappig detail: Mariah Carey, zonder make-up, maar met kleren aan, dat is weer eens wat anders.

Snackbar

Sommige vinden ons van de PVV maar barbaren. Laatst waren ons bij de bibiotheek je weet wel bij die snackbar daarnaast. Komt er zo'n links wijf op ons af van een ofte andere omroep.

Of tot ik weleens las. Ja, natuurlijk leest ik wel eens wat. Ik hep zelfs welens een boek geleze was hastikke mooi dat heette Mein kampf. Dat ging over een of ander kamp in Duitsland nou daar was het niet tof hoor allemaal van die joden en andere buitelanders. je zal goddome net je kleine naar zo'n kamp gestuurt hebbe egnie fijn hoor.

Mensen denken ook dat we niet miljeubewust zijn nou dat is ook niet waar. Wij drinken befoorbeeld nooit van die koffie. Je weet wel, van die koffie die door kansloze buitelandsen wordt geplukt, van die schrijver hoe heet die man ook al weer? Die Indische pinda boekhouder, oh ja Multomappi. Enne ziet je nou dat we geen barbaren zijn, want die man dat weet ik toevallig mooi wel die heet dus voor eggie Eduard Douwe Egberts. Vandaar die koffie denkt ik.

Nou goed die linkse kankertrut hebben we gezegd dat ze moest optieften volgens ons was het zo'n moslimitische trouwens ook nog en die moeten allemaal trug naar Marroko zowiso. En toen hebben we thuis lekker een bakkie leut gedronken niet van die buitelandse kofie natuurlijk maar gewoon hollandse want die hoef je alleen maar water bij te doen en te roeren en dat is ook beter voor de opwarming van de aarde ja toch.

Ik wou ook nog ff de groeten doen aan tante Greet want die hepput aan dur rug nou doei!

Paling

Het gebouw van voormalig café 't Hemeltje in Volendam, waar toen die jongeren omkwamen bij een brand, staat nog leeg. Uit het verleden weet ik nog, dat ooit iemand, volgens mij zelfs de voormalig eigenaar(!) van plan was om er opnieuw een café te vestigen. Dat is toen niet doorgegaan, waarom weet ik niet meer. Erg kies was het niet, in elk geval.

Nu zijn er plannen om er een palingkwekerij te vestigen. Dat lijkt me een beter plan. Het is typisch Volendams (of zo), en het heeft niet, nou ja, hooguit zijdelings, met horeca van doen.

Toen ik het las dacht ik: volgens mij was een palingrokerij beter geweest. Maar dat is zeker ook niet kies?

Negertje

Vanochtend was ik even in de stad. Voor de HEMA stonden twee jonge jongens van Amnesty International. Komt er eentje op me af of ik lid wil worden. Dus ik zeg tegen die jongen: "Nee, dank je wel, ik heb al zo'n negertje." Loopt 'ie boos weg. Nou vraag ik je!

Strikt genomen is het ook niet helemaal waar. We hadden wel een negertje, maar die hebben we weggedaan, want we wouden een Wii. Maar toch.

De jeugd van tegenwoordig. Denkt alleen maar aan zichzelf.