Sandra

'Erkenning grondrechten mensaap baant de weg voor andere dieren'
bron: Volkskrant

Fascinerende uitspraak. Er wordt in deze uitspraak gesteld dat het dier niet dezelfde rechten en plichten heeft als een mens, maar wel zekere grondrechten. Waar leg je de grens? Van chimpansees is bekend dat ze elkaar soms vermoorden uit schijnbaar geen ander motief dan wreedheid. Zijn zij daar dan voor aansprakelijk, of geldt dan dat zij niet dezelfde rechten en plichten hebben? Ik heb weleens betoogd, dat een dier niet onschuldig kan zijn, omdat het ook niet schuldig kan zijn. Blijft dat zo?

En is het niet opvallend dat, juist nu het met de mensenrechten in de wereld in elk geval niet beter gaat dan enkele decennia terug, getuige de wreedheden die worden begaan, alsmede het afwijzen van grondrechten door groepen als het Vatcaan, IS, Boko Haram, Al Shabaab, getuige de moderne slavernij, die, aangejaagd door het hyperkapitalisme van deze tijd, door grote multinationals zoals Apple en Samsung maar ook grote kledingconcerns, tot norm is verheven, getuige het feit dat, hedendaagse (westerse) regeringen, wederom onder invloed van dat hyperkapitalisme, beetje bij beetje de rechten van de gewone man proberen weg te nemen, denk aan arbeidsrecht, volksgezondheid, privacy, dat juist in die tijd het gezeur of een dier al dan geen persoon is tot een hoogtepunt komt?

Veel korter gezegd: zou het zo kunnen zijn dat als je het gevoel hebt dat je eigen rechten onder druk staan, je je juist dan drukker maakt om die van andere wezens?

De uitspraak over Sandra de orang oetan lijkt in een aantal opzichten nobel. Het is een officiele bevestiging van het sluimerende gevoel dat vrijwel iedereen wel zal kennen: dat dieren eigenlijk niet in gevangenschap horen. Toch verwacht ik, dat deze discussie nog een ingewikkeld en naar ik vrees ongewenst staartje zal krijgen. Want nogal wiedes dat orang-oetans 'cognitieve en emotionele vermogens' hebben; dat wil zeggen, wij kennen hen die toe omdat we gedrag waarnemen dat sterk lijkt op dat van onszelf. Want we kunnen het ze niet vragen. Er zijn talloze diersoorten met die vermogens. Mogen die dan ook niet meer in gevangenschap gehouden worden? Koeien? Katten? Kanaries?

Welke criteria worden er gesteld aan die vermogens? Waar begint 'cognitief' gedrag? Laten we eens googelen: "cognitief: betrekking hebbend op het geheel van adaptieve informatieverwerkingsprocessen waartoe de mens in staat is."

Die definitie is in elk geval niet gehanteerd bij de uitspraak over Sandra de orang oetan. Want zij is geen mens. Blijft volgens deze definitie dus over 'het geheel van adaptieve informatieverwerkingsprocessen'. Dat stelt je voor een kneiter van een probleem. Een plant op de vensterbank groeit naar het licht. Draai je hem om, dan buigt de plant ook om. Daar is dus sprake van een vorm van adaptieve informatieverwerking. Een organisme reageert op zijn omgeving, er is dus altijd sprake van adaptieve informatieverwerking. Er moet dus ergens een grens getrokken worden, en die grens is, denk ik, vrijwel niet te bepalen. Ik denk, dat die grens verder en verder gelegd zal worden; dat wordt in de kop van het artikel ook al gesteld. Eerst mensapen, dan walvissen, dan huisdieren en vee, dan planten, tot we uiteindelijk bij virussen en bacteriën uitkomen.

Mijn instinct zegt, dat het toekennen van menselijke rechten aan dieren eerder voor problemen zal zorgen dan dat het ze zal oplossen. Mijns inziens was het beter geweest als we rechten op laten houden waar ook de soortgrens ophoudt. Dat is geen vrijgeleide om naar believen dieren te mishandelen. Dat is een advies om onszelf, als mens, het leven niet al te onmogelijk te maken. Laten we beginnen eerst onze eigen rechten op orde te krijgen.

Wat onverlet laat, dat het, in ieder geval als gedachtenexperiment, een fascinerende discussie blijft.

Slachtoffer

De essentie zit soms in de klein lettertjes. Neem de discussie over Zwarte Piet. Bent u daar ook zo moe van?

Ik heb niets met de critici, maar nog minder met de militante voorstanders. Die voorstanders zijn best een apart volk; ze zijn tegen gekleurde mensen die echt zijn, maar voor geschminkte blanken.

Vandaag las ik een opiniestuk van ene Henna Goudzand Nahar. Daarin zegt ze, hilariteit alom, dat een Zwarte Piet met roetstrepen (van de schoorsteen) aanleiding kan zijn tot een nieuwe Zwarte Pietendiscussie, want roetstrepen zie je niet op een donkere huid. Dus donkere mensen/kindjes kunnen dan geen Zwarte Piet spelen. Echt, lees het maar na. Ik moet daar enorm van zuchten.

Toch intrigeert dat mij. Wat voor denkkader hanteer je dan?

Ze betoogt in het stuk ook, dat Surinaamse jongeren 100% zijn geintegreerd in de Nederlandse samenleving. Hou die gedachte even vast. Vervolgens leutert ze over de door haar geleide discussieavonden over Zwarte Piet. De oorzaak van de hele discussie ligt, naar haar zeggen, in de taboe die er is op het slavernijverleden van Nederland.

Ze haalt een voorbeeld aan: "Zo was de roep om een slavernijmonument de afgelopen jaren bijvoorbeeld het resultaat van een lang gevecht van zwarte mensen, medelanders die, buiten hun wil om, geboren zijn als Nederlander."

En daar komt de aap uit de mouw! In dat kleine bijzinnetje zit een groot deel van die hele Zwarte Pieten-discussie besloten. 'Buiten hun wil om'

Ik moest daar eerst even over nadenken. 'Buiten hun wil om'? Hoezo? Ze bedoelt, denk ik, dat 'haar soort', dus donkere mensen, weliswaar in Nederland geboren is, maar dat haar voorouders uit Afrika kwamen. Onvrijwillig. Als slaven. Ergens tussen 1621 en 1795. [Scherpslijpers gaan nu roepen dat slavernij in Nederland formeel pas werd afgeschaft in 1863. Dat is zo. Maar slavenhandel was toen al zo goed als over.]

Ze stelt hier dus, dat ze nog steeds lijdt onder het onrecht dat haar voorvaderen honderden jaren geleden is aangedaan. Daar kun je over miepen, dat mag. Ikzelf lijd zelf nog altijd onder de Franse overheersing, en mijn verdaarvoorouders hadden flink te lijden van die Spanjaarden. Best een trauma. Denk ik?

En dan kun je wel koppen dat Surinaamse jongeren 100% geintegreerd zijn, maar dan spreek je jezelf dus tegen. Want die hebben dat dus blijkbaar niet gewild, hier in Nederland zijn! Want donker. Of zo.

Als je je honderden jaren na dato nog steeds de slachtofferrol aanmeet, louter op basis van je huidskleur, dan zul je tot in lengte van dagen een slachtoffer zijn. Maar dat is dan wel een keuze.

OV chipkaart

Ah, de zegeningen van de OV chipkaart. Superhandig, dat ding. Dan kun je dus van de ene kant van het station naar de andere. Dat kon vroeger ook, maar toen hoefde je niet in te checken en weer uit te checken bij de poortjes, zodat werd vastgelegd waar je je op dat moment fysiek bevond. Dat is nodig, want zo'n GSM mast die dat ook vastlegt is maar onnauwkeurig.

Je kunt met de OV chipkaart ook reizen met het Openbaar Vervoer. Sterker, zonder OV chipkaart kan dat niet. Zo'n kaart moet je eerst kopen. Dan kun je hem nog niet gebruiken, want je moet er eerst saldo op zetten. Dat is hartstikke eenvoudig. Je gaat naar een kaartjesautomaat op een NS station, houdt je OV chipkaart voor een scanner, dan krijg je een menu met slechts enkele tientallen opties, daar kies je 'Opwaarderen', daarna het bedrag, dan tik je op de OK knop, dan kan je gaan pinnen, dus dan moet je je pinpas uit je portemonnee pakken terwijl je je OV chipkaart ook nog in je hand had, gehannes, pinpas in apparaat, je gebruikt vanaf dat moment ook een ander scherm, dan pin je een bedrag, als dat is gelukt moet je je OV chipkaart weer voor de scanner houden, waar had ik dat ding nou gelaten, zoeken, voor de scanner houden, NFC magie en hop, je OV chipkaart is geld waard. Dat herhaal je dan telkens als je tegoed onder een kritische grens zakt.

Dat is één. Nu dezelfde handelingen voor je partner. Echt, met 20 minuten is het gepiept, en denk je niet langer met heimwee terug aan de dagen dat je binnen een minuut twee papieren kaartjes kocht.

Maar wacht. Want jij hebt een NS-kortingspas. Daar kan je partner ook op meereizen. Maar dan moet die partner dat product wel eerst op zijn OV chipkaart zetten. OV chipkaart voor de scanner, en zoeken maar. Keuze maken, kaart voor de scanner houden, en klaar. Maar let op: dat moet je op de terugweg opnieuw doen, anders betaalt je partner alsnog vol tarief.

Soms, of in mijn geval heel vaak, vergeet je uit te checken. Vroeger, toen papieren kaartjes nog van papier gemaakt werden, of als je een abonnement had, hoefde dat niet. Bij de NS wordt standaard 20 euro afgeschreven van je OV chipkaart als je incheckt. Voor elke reis die meer dan 20 euro kost, loont het dus om niet uit te checken. Maar voor elke reis die minder kostte, ben je een dief van je eigen portemonnee. Dan kun je, tot maximaal drie keer per jaar, je geld terugvragen.

En dan begint het feest. Je zou denken, dat doe je via de centrale organisatie van de OV chipkaart, Translink. Maar neen. Dat doe je bij de vervoerder die je op dat moment gebruikte. Dat zijn er ongeveer twintig. Je moet dus wel goed opletten met wie je reist!

Bij zo'n vervoerder moet je dan wel een account hebben. Ik vergat laatst uit te checken bij de NS, na een reisje dat zo'n 3 euro kost, dus ik wilde de resterende 17 euro graag terug. Dus ik maakte een account aan bij de NS. Je vult een gebruikersnaam in, en een wachtwoord, en dan kun je - nee, dan kun je niets. Dan sturen ze je een brief, met een bevestigingscode. Dus dan moet je een paar dagen wachten.

Na een paar dagen heb je dan een werkende NS account. Hoera, dan wil ik graag nu m'n geld terugvragen. Je klikt op 'Mijn reishistorie'. Dan verschijnt er een schermpje. 'U heeft geen OV chipkaart toegevoegd. Klik op de onderstaande link om een OV chipkaart toe te voegen.'

Ik heb er dus twee, OV chipkaarten, dus moet ik ze allebei koppelen. Denk ik. Als dat uberhaupt al mogelijk is. Want weet ik veel welke ik gebruikte die dag.  Dat koppelen is heel eenvoudig. Je moet eerst een kaartservice code aanvragen. Daarna moet je naar het station, om je OV chipkaart voor een automaat te houden, dan kies je voor 'Ophalen bestelling', en dan ontvang je een e-mail met een kaartservice code. Daarna kun je verder met stap 2. Easy does it, op zijn Engels.

'Maar wacht!', dacht ik, 'ik heb al een kaartservice code, want ik heb ook een klantenservice code ontvangen toen ik mijn account bij de NS aanmaakte.'

Dus ik klikte monter op 'Stap 2:  Kaartservicecode gebruiken voor koppelen OV-chipkaart aan Mijn NS'.

Helaas, dat is een andere kaartservicecode dan die ik van de klantenservice ontving. Dus ik moest toch eerst Stap 1 doen: een kaartservicecode aanvragen. Om een kaartservicecode aan te vragen, moet je bij de klantenservice het nummer van je OV chipkaart invullen, en je e-mail adres. Dus dat deed ik. Bij 'e-mail adres' vulde ik het e-mail adres in dat ik ook gebruik voor mijn kersverse NS account. Dat leek mij logisch. De NS vond van niet.

'Het ingevulde e-mailadres wijkt af van het e-mailadres voor de OV-chipkaart dat bij ons bekend is.'

Maar ik heb nooit een e-mail adres opgegeven, stelletje <piep>!

"Wilt u de kaartservicecode op dit voor NS nieuwe e-mailadres ontvangen?

Zo ja, dan moet u om de kaartservicecode te ontvangen en vervolgens gebruiken (stap 2), uw OV-chipkaart eerst eenmalig aanbieden aan de NS-kaartautomaat (of één van de overige ophaalpunten voor de OV-chipkaart) om de kaartservicecode te activeren. Als u niet langs de automaat gaat, ontvangt u per e-mail geen kaartservicecode, en kunt u dus niet verder met stap 2!"

Nieuwe e-mail adres? Ik heb net een account gemaakt met dat adres?? En ik moest toch al langs de automaat, dus hoe, wat, eh? AAAAAAAAAAAARGH!!!!!

Echt, die OV chipkaart, superhandig ding.

Graag delen: wetenschappers genezen halitosis, maar niemand heeft interesse!

(World Unity) Canadese onderzoekers hebben een eenvoudige remedie gevonden voor halitosis, maar grote farmaceutische bedrijven zijn niet geïnteresseerd.

Onderzoekers van de Universiteit van Alberta in Edmonton, Canada hebben vorige week halitosis genezen, maar toch is er een beetje een rimpel in het nieuws of in de TV. Het is een eenvoudige techniek met een zeer basisch geneesmiddel.

De methode maakt gebruik van 5-methyl-2-(1-methylethyl)-cyclohexanol, wat momenteel wordt gebruikt om reflexmatige explosieve uitademing te behandelen. Er is dus geen bezorgdheid voor bijwerkingen of over de lange termijn. Dit medicijn heeft geen patent nodig, dus iedereen kan het gebruiken op grote schaal, en het is goedkoop in vergelijking met de dure halitosismedicijnen geproduceerd door de grote farmaceutische bedrijven.

Canadese wetenschappers hebben dit 5-methyl-2-(1-methylethyl)-cyclohexanol (MCH, menthol, in de volksmond) getest op cellen van de mens; het doodde tong-, tandvlees- en wanghalitosiscellen en liet de gezonde cellen met rust. Het werd getest bij ratten met ernstige halitosis; hun cellen krompen toen ze werden gevoed met water aangevuld met MCH. Het geneesmiddel is algemeen beschikbaar en de techniek is eenvoudig te gebruiken. Waarom zijn de grote farmaceutische bedrijven niet betrokken? Of de media die geïnteresseerd zijn in deze ontdekking?

In het menselijk lichaam is een natuurlijke halitosisbestrijdende menselijke cel, de mitochondriën, maar deze moet worden geactiveerd om effectief te zijn. Wetenschappers dachten dat deze mitochondriën cellen werden beschadigd en dus niet effectief waren tegen halitosis. En dus richtten ze hun aandacht op glycolyse, hetgeen minder effectief is in het genezen van halitosis en meer verspillend. De fabrikanten van geneesmiddelen zijn gericht op deze glycolyse methode om halitosis te bestrijden. MCH aan de andere kant is niet afhankelijk van glycolyse maar van mitochondriën; het activeert de mitochondriën, die op hun beurt de halitosiscellen bestrijden.

Het neveneffect hiervan is het ook een proces genaamd apoptose reactiveert. Ziet u, de mitochondriën bevatten een zeer belangrijke zelfvernietigingsknop die niet in halitosiscellen kan worden ingedrukt. Zonder, worden de halitosiscellen groter dan cellen die weigeren te worden uitgedoofd. Volledig functionerende mitochondriën, kan dankzij MCH, opnieuw sterven. Met glycolyse uitgeschakeld, produceert het lichaam minder melkzuur, zodat de slechte weefsel rond de halitosiscellen niet afbreekt en nieuwe cellen voedt.

Farmaceutische bedrijven investeren niet in dit onderzoek, omdat de MCH-methode niet kan worden gepatenteerd, zonder een patent kunnen ze er geen munt uit slaan, zoals ze nu bijvoorbeeld doen met hun aids-patent. Aangezien de farmaceutische bedrijven dit niet zullen ontwikkelen, zouden volgens het artikel andere onafhankelijke laboratoria moeten beginnen met het produceren van deze drug en meer onderzoek doen om alle bovenstaande bevindingen te bevestigen. Al het grondwerk kan worden gedaan in samenwerking met de universiteiten, die verheugd zullen zijn om te helpen bij dit onderzoek, en zo kan er een uitmuntend medicijn voor het genezen van halitosis worden ontwikkeld.

Hier kunt u het originele onderzoek vinden. Dit artikel heeft tot doel ruchtbaarheid te geven aan deze studie, in de hoop dat sommige zelfstandige bedrijven en kleine startups dit idee oppakken en deze drug gaan produceren, omdat de grote bedrijven het niet zulllen aanraken voor hele een lange tijd.

Deel daarom dit bericht aub waar u kunt!

Kruidenbuiltje

Kruidenbuiltje. Ik vind dat een mooi woord. Ik moest aan het woord kruidenbuiltje denken, toen ik vandaag, op deze werkelijk prachtige dag, over het strand liep. Want dat is gezond en ik ben dat niet, of in elk geval in hinderlijk afnemende mate, dus ik probeerde heel constructief het nuttige met het aangename te verenigen. Ik sjokte blootsvoets door de branding en passeerde op een gegeven moment een aantal mensen op leeftijd, zongebruind, om niet te zeggen gelooid. Niet gehinderd door enige badkleding pootjebaadden zij, ter hoogte van het naaktstrand en met duidelijk plezier, in de kalme branding. En ik moest aan dat mooie woord kruidenbuiltje denken.

Even later, wat verderop, holde een bevallige jongedame mij tegemoet, hannesend aan haar bovenstuk. Waarom zij holde ontging mij - het leek er op, alsof ze aan het trimmen was, maar haar garderobe vloekte zeer met die activiteit. Zij droeg slechts een charmante bikini, die duidelijk niet was ontworpen om ondersteuning te bieden bij bezigheden als trimmen. En zij kon beslist enige ondersteuning gebruiken. Ik was daar even door afgeleid, maar slechts kort. Want dat kruidenbuiltje, het hield me bezig.

Even later daagde het mij, dat ik zojuist wel de kruiden had gezien, maar zonder het builtje. En dat het hupse jongding wel het builtje droeg, maar dat zij de kruiden waarschijnlijk had gewied.

Ik draaide mij om, meer nog uit instinct dan tegen beter weten in. Want ik wilde het ook niet weten. Gelukkig zag ik slechts de silhouetten van mensen, veraf inmiddels, tegen de laagstaande namiddagzon. De wulpse deerne kon ik niet meer ontwaren.

Later die dag heb ik saoto soep gegeten. Lekker hartig, met verse taugé. Hij was heerlijk.

Bingo

Ik doe al jaren mee aan de Postcodeloterij. Vraag me niet waarom, ik denk dat ik twintig jaar geleden hebberig was. En naief - ik dacht dat ze goede doelen steunden. En ik vergeet elke keer op te zeggen, zo dat al mogelijk is zonder maandenlange briefwisseling en stornering.

Ik heb ook al vaak iets gewonnen. In 1999 nog won ik 5 gulden, en in de jaren 2000-2014 twee bakjes ijs, en vier stroopwafels.

Vandaag kreeg ik weer een weergaloze aanbieding in de brievenbus. Een Bingokaart. Gratis. Kost niets. Met extra kans op miljoenen!

Nou, dat hoef je mij geen twee keer te zeggen. Het was een uitnodigende brief, met een mooie handtekening van ene Winston Verstajeniets, net echt, en een stapel luxe gebundelde bingokaarten.

En gratis, hè, has ik dat al gezegd? Ik heb de hele brief uitgevlooid, nergens kleine lettertjes kunnen vinden. Maar maar maar...zoiets kost altijd extra geld! Ik werd er zenuwachtig van. Zou het kunnen, dat toch? Gratis? Nee? Ja? Oh jee!

Dus ik surfde naar de website die op de brief vermeld stond, om mijn kaarten te activeren. Het webadres bevatte ook al dat heerlijke woord: 'gratiskaart'. Gratis!

'Vul uw actiecode in.' 'Vul uw postcode in.' 'Ga naar stap 2.' Gratis!

Helaas, daar kwam de aap uit de mouw. Helemaal onderin, bij het verplichte vinkje boven de bestelknop, stond deze ontluisterende tekst:

 "Ja, ik ga (extra) meespelen met de Nationale Postcode Loterij. Tot november speel ik met dit lot gratis mee. Daarna mag de Loterij de inleg per lot, inclusief StraatprijsVerdubbelaar, per trekking van mijn rekeningnummer afschrijven. Ik kan opzeggen wanneer ik wil en ga akkoord met het deelnemersreglement."

Oftewel:  als je nu akkoord gaat, mag je één keer meedoen, en daaarna kost het geld, maar je kunt opzeggen. Aha! Want dat doet driekwart van de mensen niet. Nu snapte ik hem. Maar ik pas, nee dank je, Winston.

Maar waar doe ik dan aan mee? Aan de bingo? Of aan de loterij? Of was het altijd al een bingo? Aan de loterij deed ik altijd al mee. Of aan de bingo? Ik snap er weer eens geen reet van. Want voor een bingo moet je zelf iets doen. En dat heb ik nog nooit gedaan. Maar ik heb wel al die weergaloze prijzen gewonnen, dus is het een loterij. Toch? Huh?

Maar wacht! Er is meer! Helemaal onderaan de brief stond een P.S. waarin werd aangekondigd dat de prijs van een standaard-lot wordt verhoogd.

Dus aan de ene kant word je erin geluisd met een gratis aanbod dat maar zeer beperkt gratis is, en tegelijkertijd is het de offciele aankondiging dat de 'gewone' loten duurder worden. Maar dan sneaky.

Vandaar al die gratis bingo-ophef. Een standaard-lot (of is het bingokaart?) wordt duurder. En volgens de wet moet je dat officieel aan de deelnemers laten weten. Dus doe je dat in een P.S. in een brief over een speciale actie. Gratis.

Aan de wetgeving is dus voldaan. Nu nog met je geweten in het reine komen, marketing-manager van de Postcodeloterij. Of gewoon schateren voor de spiegel, want sukkels zoals ik betalen jouw ongetwijfeld riante salaris.

Tot vandaag.

Kinderbrief

Misschien heb je er iets van meegekregen: de actie voor de vrijlating van de Saoedi-Arabische blogger Raif Badawi door Amnesty International. Heel in het kort: deze man heeft een krankzinnige, middeleeuwse straf gekregen louter en alleen omdat hij dingen schreef die de Saoedische overheid als 'kritisch' beschouwd. En in Saoedi-Arabië is het niet toegestaan om kritisch te zijn. Een bijzonder onverkwikkelijke kwestie, waarvan het terecht en goed is dat Amnesty er ophef over maakt. Voor meer uitgebreide informatie kun je dit artikel raadplegen.

In dat artikel wordt ook verwezen naar een brief die de zoon van deze blogger zou hebben geschreven aan Amnesty, en die door Amnesty gebruikt wordt om aandacht voor de zaak te krijgen. Op Facebook heb ik hem al een aantal keer zien langskomen.

Het is die brief die me bezig houdt. Het is een hele goede brief. Onder een tekening van het Amnesty logo staat de handgeschreven tekst 'Ik houd van jullie omdat jullie mijn vader helpen'. In het Frans, zij het niet foutloos. En sommige 'a's zijn getekend als hartjes. Voor een groter screenshot zie bovengenoemd artikel. Erg aangrijpend. Er spreekt verdriet en dankbaarheid van een kind uit, wie is daar niet gevoelig voor?

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik soms al te sceptisch kan zijn. Maar ik weet ook hoe aandacht genereren in de (sociale) media een beetje werkt. En mijn eerste gedachte bij het zien van die brief was: dit is nep. Een publiciteitsstunt van Amnesty.

Ik zal uitleggen waarom. Raif Badawi, die in Saoedi-Arabie woonde, werd in 2012 gearresteerd. Zijn zoontje was toen maximaal 9. Deze leeftijd staat onder de familiefoto in bovengenoemd artikel, maar er staat niet bij uit welk jaar de foto is. Hij is nu dus op zijn hoogst 12, en waarschijnlijk jonger. Zijn vader blogde in het Arabisch, en in Saoedi-Arabië wordt verder -bij mijn weten- geen Frans gesproken.

Vragen die in mij opkwamen bij het zien van die brief:

• Hoe kan een jongetje van 12 in het Frans een brief schrijven als hij die taal niet machtig is? Krijgen ze dat in Saoedi-Arabië op school? Niet waarschijnlijk, zeker niet zo jong. Hij woont tegenwoordig in Canada, dat weliswaar Franstalige delen kent, maar zou Arabisch of zelfs Engels niet meer voor de hand liggen?
• Is het niet merkwaardig voor een jongetje van 12 om van een organisatie, een abstract begrip, te 'houden'? Dat je hen een brief schrijft om hen dat te vertellen? Is het niet logischer dat hij dat zou doen aan degene van Amnesty met wie hij in de praktijk contact heeft?
• Is het niet merkwaardig dat deze tekst de enige tekst is die er op de brief staat? Geen aanhef, geen datum, niets? Ik begrijp heus dat een kind van 12 geen formele brieven schrijft, maar zelfs geen naam eronder?
• Is het niet merkwaardig voor een jongetje van 12 om hartjes te gebruiken in zijn tekst?
• Is het niet al te toevallig dat hij het Amnesty logo erbij getekend heeft, en er 'Amnesty' onder heeft geschreven, zodat meteen duidelijk is over welke organisatie de brief gaat? Dat dus niet alleen over de tekst (woordkeuze, spelfouten, hartjes) is nagedacht, maar ook over de grafische elementen (logo, wederom die hartjes)?

Ik denk, dat de brief niet echt is. In elk geval niet die aandoenlijk spontane brief van het zoontje dat zijn liefde en dankbaarheid uitspreekt, die Amnesty ons wil doen geloven dat hij is. Ik vind hem te mooi, publicitair te perfect.

Ik denk ook, of hoop in elk geval, dat hij wel degelijk echt van zijn hand is. Als iemand er namelijk achter zou komen dat een medewerker van Amnesty het heeft geschreven, zou dat tot een schandaal leiden dat de zaak zou schaden. En het is slechts een kwestie van vragen: 'Tirad', want zo heet hij, 'heb je die brief geschreven?' Waarbij de vragensteller waarschijnlijk als ongevoelige, cynische eikel beschouwd zou worden, maar dat is hier niet relevant.

Mijn hypothese is, dat Amnesty hem hier met -hopelijk zachte dwang- toe verleid heeft. Dat hij in opdracht, of in elk geval verzoek, van Amnesty dit briefje schreef. Misschien wel heeft overgeschreven van een voorbeeld. Een voorbeeld dat een PR-medewerker hem aanreikte. Een vrouwelijke PR-medewerker, want 'a's in hartjes veranderen?

Ik realiseer mij dat dit een cynische kijk op de zaak is. Maar om publiciteit te genereren zijn er wel ergere middelen gebruikt. En ik hoop dat ik het helemaal fout heb.

Thiemeleed

Ik wordt dikwijls kregelig van dierenactivisten. Meer specifiek heb ik moeite tegen een aantal van de argumenten die zij vaak hanteren.

In de Algemene Politieke Beschouwingen eerder vandaag sprak Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren van een maatschappij, die 'rechtvaardig was jegens mensen en dieren.' Daarmee waren we, na een redelijk verstandig -zij het wat makkelijk- betoog, weer beland bij haar stokpaardje. Een stokpaardje waar ik erg moeite mee heb.

Het gaat mij om het begrip rechtvaardigheid in combinatie met dieren. Wat is rechtvaardigheid?

Voor mij is het een door een meerderheid van de populatie gedeelde notie van wat goed gedrag en wat slecht gedrag is. Een consensus over wat toelaatbaar, of zelfs te prijzen is, en wat ontoelaatbaar is, en waar eventuele sancties tegenover zouden moeten staan. Niet een democratisch gekozen meerderheid van de helft-plus-een, maar een dermate grote meerderheid dat het een kenmerkend aspect is van de cultuur van de soort. De menselijke soort.

Abstracte woorden, dus ik geef een voorbeeld. In alle menselijke culturen die ik ken is het ontoelaatbaar om te stelen, of iemand te doden, of disproportioneel hebzuchtig te zijn. In alle menselijke culturen die ik ken, wordt het helpen van de medemens, of het (weg)geven van goederen of gunsten, beschouwd als lovenswaardig gedrag.

Ik leg met opzet de nadruk op de mens. Want mijns inziens is het niet zinvol, eigenlijk zelfs arrogant, om het begrip rechtvaardigheid uit te breiden naar niet-mensen. Dieren dus. Ik geloof niet, dat het begrip 'rechtvaardigheid' zoals dat voor mensen geldt, eveneens geldt voor dieren. Om de eenvoudige reden, dat we er niet met hen over kunnen communiceren.

Dat wil niet zeggen dat bij dieren, beter gezegd diersoorten, geen aanwijzingen zouden zijn dat er bij hen geen mechanismen zijn die lijken op 'normen en waarden' zoals die ook bij mensen worden waargenomen. Er zijn bijzonder interessante experimenten gedaan, waarbij dieren, meestal (hogere) primaten, gedrag vertoonden dat sterk leek op hoe mensen reageren op 'oneerlijke' situaties.

Delen zij daarmee 'onze' menselijke waarden? Hebben wij daarmee een morele verantwoordelijkheid naar hen? Hebben zij daarmee een morele verantwoordelijkheid naar ons? Ik denk van niet. Wij, en nu bedoel ik even alle levende organismen, zijn niet met zijn allen een gezellige bende levende wezens die volgens een -door mensen gedefinieerd- stelsel van omgangsvormen op een planeet leven.

Als een beer een toerist doodbijt, of een Ebola-virus een mens binnendringt en hem of haar doodt, is dan het dier of het virus onrechtvaardig? Anders gezegd, is dat organisme dan schuldig? Natuurlijk niet. Maar als mensen dieren doden, dan zijn dierenactivisten er als de kippen bij om te wijzen op 'het leed van onschuldige dieren.' Omdat zij menselijke eigenschappen en waarden projecteren op die dieren. 'Antropomorfisme', met een ingewikkeld woord.

Ik vind, dat dieren niet schuldig kunnen zijn, in elk geval niet schuldig in gedrag dat mensen betreft. Over hoe hun soortgenoten tegenover hun gedrag staan, daar kan ik niets over zeggen. In de overgrote meerderheid van de diersoorten hebben we daar ook niet het flauwste idee over.

Maar als een dier naar onze menselijke maatstaven niet schuldig kan zijn, dan kan het ook niet onschuldig zijn. Begrippen als schuldig en onschuldig zijn op dieren eenvoudigweg niet van toepassing. Het begrip rechtvaardigheid kan dus niet worden betrokken op mensen en dieren, maar alleen op mensen.

Let wel, ik zeg hier niet dat ik alle menselijk gedrag met betrekking tot dieren goedkeur. Tot op zekere hoogte ben ik het eens met de standpunten van dierenactivisten. Waar zij echter begrippen als 'zielig', 'onschuldig' of 'onrechtvaardig' kiezen, kies ik een andere insteek.

Ik vind dat we, dat wil zeggen wij mensen, met respect en vooral met verantwoordelijkheidsgevoel moeten omgaan met onze grondstoffen. En ja, ik reken dus dieren tot een grondstof. Die verantwoordelijkheid is geen morele, maar komt voort uit het praktisch aspect van duurzaamheid. Plofkippen, -koeien, -varkens, maar ook gengewassen, ontbossing, monoculturen, allemaal zaken waar ook ik niet voor ben. Waarbij dieren- en milieuactivisten mij aan hun zijde vinden.

Maar laten we in die discussie ophouden met het extrapoleren van menselijke emoties en waarden naar dieren. Het leidt af en wekt -in elk geval in mij- weerstand op. Het is een vorm van marketing die appelleert aan schuld die er niet is.

Rouw

Vandaag was een Dag van Nationale Rouw. Ik heb mijn profielfoto op Facebook niet veranderd in een zwart vierkant, geknakte zwarte bloem of zwart lintje. Sterker, ik heb Facebook twee dagen uitgezet. Omdat ik mij onprettig voel bij al die 'steunbetuigingen'. Met bijna 200 slachtoffers kent vrijwel iedereen wel iemand die iemand kent die is omgekomen. Ook ik. Dat is erg. En een kwestie van statistiek. Voor de daadwerkelijke nabestaanden is het echt verschrikkelijk.

Helpt het de nabestaanden als ik mijn profielfoto wijzig? Zal dat de daders een lesje leren? Natuurlijk niet. Mijns inziens is het een tamelijk gratuite manier om je medeleven te betonen. Ik ben geneigd het woord 'leedporno' te gebruiken. Bij deze. Ik heb gewacht tot na deze dag om dat te zeggen.

Als ik mij verplaats in iemand die een naaste heeft verloren, of beter gezegd: als ik mij probeer te verplaatsen in iemand die een naaste heeft verloren, zou ik mij dan beter voelen als wildvreemden hun profielplaatje wijzigden? Als iemand goed of slecht geformuleerde steunbetuigingen zou posten? Ik spreek voor mijzelf, maar ik zou er weinig steun aan beleven. Het verdriet om het verlies van een dierbare zou overheersen, het zou me weinig interesseren dat wildvreemden hun medeleven betuigden op Facebook. Zij kenden die dierbare niet, dus voor wie spreken ze die steun nu echt uit?

Ik geloof in goedheid van mensen. Ik geloof ook, dat veel mensen oprecht zijn geschokt door deze ramp. Ik constateer dat veel mensen Facebook willen gebruiken om daar uiting aan te geven. Ik betwijfel of Facebook daar de plek voor is. Een algemene post of actie, bedoeld voor of gericht aan een groep mensen die je niet, of via-via kent, het is toch een soort 'selfie'. Vind ik.

Schommelen

Ik was vandaag in een park in Den Haag. Geen groot park. Sterker, weinigen kennen dit park. Het heeft ook een verschrikkelijke naam. 'Sunny Court'. Een naam die je geen enkel park gunt. Als ik een park was, zou ik mij beschaamd terugtrekken tussen de huizen, en mij verbergen achter een poortje. Dat is ook precies wat Sunny Court is.

Terwijl het vroeger een belangwekkende plek was, waar de stoomtram langskwam. Tegenwoordig is het een minuscuul parkje, met een speeltuintje, waar bakfietsmoeders en -vaders hun kinderen uitlaten. Die hebben ADHD, of autisme, en zijn zonder uitzondering hoogbegaafd. En ze waren met vele, op deze zonnige donderdagmiddag. Ik had zojuist te dure maar lekkere kaas, en te duur maar lekker brood en whisky-in-de-aanbieding gekocht, en vierde dat met een sjekkie in het park.

Als grijzende langharige met een baard van teveel weken en een FNV-actieshirt -puur toeval- aan, werd ik gereserveerd aangekeken. Mijn uiterst degelijke schoenen met stalen neuzen konden zich in prijs niet meten met het schoeisel van de upper-middle-class ouders die ik trof, maar dat waren dan ook design-sandalen van glutenvrij lijngevangen kalfsleer. Daar sta je dan. Of beter gezegd, daar zit je dan, want een sjekkie roken in de zon is het fijnst als je zit, terwijl je cloud-dingen doet met je telefoon (geen iPhone, daar ga je al).

Ik had uitzicht op de schommels. Een klein kereltje, ik schatte hem een jaar of vier, hing lamlendig aan de twee kettingen die kindvriendelijk aan het zitje bevestigd waren. En hij had een vraag. Wat ik kwam doen. Dus ik legde hem uit dat ik boodschappen aan het doen was. Dat was ook zo, alhoewel mijn sjekkie op dat moment prioriteit had. Om dat te maskeren las ik hem mijn half-afgewerkte boodschappenlijstje voor, maar al na het derde artikel ('keukenrol') was ik hem kwijt. ADHD, vermoed ik.

En hij stond daar maar zo'n beetje, met die schommelkettingen in zijn hand, het zitje van de schommel net te hoog. 'Wil je schommelen?', vroeg ik. 'Ja', zei hij. 'Zal ik je even helpen?', vroeg ik. (vertwijfeld) 'Ja', zei hij. Dus ik stond op en hees het ventje op het zitje. En trok de schommel naar achter, want zonder momentum is schommelen best saai. Hij plofte er meteen van af, plop, stond 'ie, op de grond, zitje in zijn rug. 'Je moet wel blijven zitten', opperde ik. 'Ja?', zei het ventje. Ik had niet de indruk dat hij me begreep, maar na enig gehannes zat hij weer. Ik gaf hem een zwiepje. Hij schommelde. Dat wil zeggen, hij ging zachtjes heen en weer.

Ik dacht terug aan mijn eigen jeugd. Het zwembad waar ik als kind vaak kwam had ook schommels. Toen woonde ik op Curacao. Helemaal van metaal, loeischerp, en we namen water mee uit het zwembad om de zitjes af te koelen, anders verbrandde je levend. Dan probeerden we vol overgave, of we klokje rond konden schommelen. Dat lukte natuurlijk nooit, maar het was beslist spectaculair.

Daar stond ik, ruim dertig jaar later, een of ander nieuwetijds-watje dat ik niet kende een mietjes-duwtje te geven. En ik voelde me ongemakkelijk. 'Staan hier camera's?', vroeg ik me af. 'Wat als ze me oppakken voor pedofilie?'

En het ergste was, ik voelde me oprecht ongemakkelijk. Ja, kinderen, die moeten we vooral beschermen. Tot ze geen kans meer hebben nog kind te kunnen zijn. Lief watje, je kent me niet, en ik heb aan je gezeten. Ik hoop dat je het leuk vond.

VVD

Mensen die mij een beetje kennen, of op Facebook volgen, weten dat ik geen VVD stem. Het grappige is, dat welke stemwijzer ik ook invul, de VVD steevast stijf onderaan staat. Dat is grappig omdat het het ongelijk van stemwijzers aantoont. Ik ben het doorgaans fundamenteel met de VVD oneens, maar dat wil niet zeggen dat ik niet een aantal van hun kernpunten onderschrijf.

Zoals een kleinere overheid, en een grotere eigen verantwoordelijkheid. Maar dat zijn de (oude?) ideologische punten. Als het puntje bij paaltje komt, is de VVD toch vooral van 'zoek het maar lekker zelf uit, we houden je wel 24/7 in de gaten.'

Er zijn legio partijen waarop ik nog veel minder snel zou stemmen dan de VVD. Sowieso elke partij op religieuze grondslag. Er was een stemwijzer die mij voor de gemeenteraadsverkiezingen het meest eens liet zijn met de Islam Democraten. Nou, ik dacht het dus niet. Ook voor het CDA, de CU of de SGP zou in ons politieke bestel eigenlijk geen plaats moeten zijn. Dan nog liever die vreselijke VVD.

Onlangs is -terecht- veel ophef ontstaan over de uitspraken van een partij waar ik al sinds de oprichting van kots, de PVV. Het is geen partij, maar een verzameling 'losers' die een rabiate, diep gefrustreerde, enge racist adoreren. Elke door hem verfoeide vergelijking met dictators uit het verleden, vooral die ene, is 100% van toepassing, het toont slechts zijn kleinzielige kleingeestigheid aan dat hij zich er nog tegen verzet. Beledigen mag blijkbaar, als je hem zelf maar niet een spiegel voorhoudt.

Tot voor kort zou ik hebben geroepen dat een essentieel verschil is met de VVD, dat de VVD tenminste nog enig fatsoen had - een zweem van respect voor het electoraat.

Met de diverse initiatieven tot het creeren van een politiestaat, waaronder het toestaan van ongericht hacken, het ongebreideld afluisteren van telefoon- en internetverkeer, het zonder huiszoekingsbevel binnenvallen van woningen, het lukraak fouilleren, en het marginaliseren van minima, het criminaliseren van asielzoekers, hebben ze die zweem met verve van zich geworpen.

Daar walg ik van, maar dat valt nog in het niet bij wat ik het allerverwerpelijkst vind van de VVD. Namelijk dat ze ondanks alles wat die fascistische blonde engerd in het verleden én onlangs heeft lopen blaten, geen afstand daarvan nemen. Dat ze met hun 'tja dat is niet zo fraai maar we sluiten geen partijen uit' openlijk blijven flirten. Want stel toch eens dat ze -landelijk- samen een meerderheid kunnen vormen.

Mark Rutte: je bent een enge opportunist zonder enige ruggengraat of historisch besef. Dat valt me van jou, als generatiegenoot en academisch geschoolde historicus, bijzonder van je tegen. Je bent een schande voor dit land.

Queentower

Het is Restaurantweek. Dat treft, want uit eten gaan is een van de weinige dingen die ik tot mijn hobby's reken. Samen met breien en lezen. Alleen moet ik nog leren breien en lees ik nooit meer wat sinds je op de interwebs onzinnigheden kan uitwisselen. 'Houdt van slap lullen, vreten en zuipen', het klinkt niet als een aanbeveling, dus ik noem het zelden. Hoe dan ook, ik dwaal een beetje af.

Restaurantweek dus. Vorige week waren we bij Hanting Cuisine. Oosters met Franse invloeden noemen ze zichzelf. Ze hebben een Michelinster. Dat betekent dat aan elk fliebeltje op je bord, en het waren er nogal veel, aandacht is besteed. Dat is soms lachwekkend, maar ook heel leuk. En het was erg lekker, het zag er allemaal prachtig uit, het was precies genoeg, de bediening was top. Beslist een aanrader. 8/10

Nee, dan ons tweede culinair avontuur...

We hadden voor ons tweede bezoek ons oog laten vallen op Queentower. 'Dutch & French Cuisine', volgens de website. Gevestigd in de Beatrixtoren naast Den Haag CS, waar voorheen restaurant Sapphire zat. Daar heb ik in een pimpelgrijs verleden voor heel veel geld goed Chinees gegeten, herinnerde ik mij. En je hebt vanaf de 25e verdieping een mooi uitzicht over de stad.

'Zit daar iets nieuws? Laten we het eens proberen', zeiden we tegen elkaar. Niet gehinderd door enige voorkennis gingen we vrolijk op pad.

Eenmaal in de hal, bij de speciale lift voor gasten, klonk Turkse muziek met dubieus muzak-gehalte. Huh? We keken elkaar aan, wogen onze opties en besloten het er toch op te wagen.

Eenmaal boven troffen we bij de receptie niemand. We liepen het restaurant in. Het is werkelijk enorm, twee verdiepingen, en hoewel de tafels metersver van elkaar staan kunnen er denk ik wel 300 mensen zitten. Die zaten er niet. Sterker, er zat niemand. We waren de enigen.

Een vriendelijke Turkse meneer verscheen uit het niets. Hij nam onze jassen aan en gaf ons een bonnetje ervoor.

Jassenbon 2!

We zochten een mooie tafel uit, er was keus genoeg. We kregen een fraai stenciltje met daarop het Restaurantweek-menu. Waaruit bleek dat de gelegenheid geen Queentower, maar Witte Anna heette. Huh? En misschien was het stencilapparaat Frans, maar het eten was dat allesbehalve. Ook niet Nederlands, trouwens.

Mijn eega koos voor de altijd spannende gerookte zalm met avocado. Ik ben avontuurlijker ingesteld, dus ik koos voor de Oosterse Proeverij. Ach, had ik dat geweten...

Ongeveer één minuut en tien seconden nadat de vriendelijke ober onze bestelling had opgenomen, kwam hij terug met ons voorgerecht. Voor mijn eega rolletjes gerookte zalm van de Lidl, met avocadomousse en rucola. Dat zag er nog acceptabel uit, en was geen totale ramp.

Ik kreeg een enorm bord met daarop 6 schaaltjes prut. Genoeg voor 6 personen. In die schaaltjes zaten 6 variaties stopverf met elk een lepeltje. Deze stopverf, die onmiskenbaar uit een plastic emmer kwam, had hevig tegenstand geboden bij het in het schaaltje stoppen, getuige de manier waarop het aan de rand was afgestreken. Ik vermoed dat dat was omdat hij tijdens de verhuizing nog niet helemaal was ontdooid. Dat was hij nu inmiddels wel - zij het net aan. Het waren 6 schaaltjes flauwe, muffe, naar diepvries smakende kwak, die ik naar hartelust op de vele stukjes Turks brood kon smeren die ik erbij kreeg. Ik had trek, en heb ze alle 6 geprobeerd, en heb daar nog spijt van.

Oosterse proeverij!

Terwijl ik al bekkentrekkend mijn belegde brokjes brood naar binnen schoof, kwamen er zowaar nog 5 klanten binnen. Twee Turkse jongens, die het in hun opvoeding ook niet aan deegwaren had ontbroken, en drie niet minder charmante, jonge Rubensiaanse Turkse dames, met kittige bontlaarsjes onder hun kermende leggings. Zij hadden een onverstaanbaar gesprek met onze lieve ober, om zich even later met een waterpijp van de zaak op de verdieping boven ons te posteren.

Dus.

Het hoofdgerecht dan. Mijn eega kreeg 3 fikse spiezen met Argentijns (eh?) gemarineerd kalfsvlees, dat verdacht veel op varken leek. Ikzelf kreeg twee sliptongen die eerst jammerlijk waren verdronken in boter en daarna gebakken. Daarbij kregen we beide een hoop rijst met uien en salade, shoarmatent-stijl. Geslachte ijsbergsla met wat stukjes ploftomaat in een dressing van niks. Letterlijk. En als saus kregen we er, oh wacht, we kregen er geen saus bij. Wel had ik 2 citroenen, wat me dan weer overkill leek. Gelukkig bleek saus wel apart te bestellen, namelijk fritessaus en knoflooksaus, van Remia. Hoera!

Het vlees en de vis waren niet eens baggerslecht, maar in de betere snackbar eet je beter. Een leuk detail was nog, dat het servies duidelijk uit de inboedel van de vorige eigenaar kwam. Een subtiel Chinees tintje op een verder ondefinieerbare avond.

Het dessert, dat volgens de enthousiaste ober -over hem geen klachten- 'al klaar stond!', bestond uit verpieterde baklava met spuitslagroom. In onze overmoed bestelde ik er de koffie bij die gratis bij het menu hoorde, want zo Hollands ben ik wel. Cappuccino voor mijn eega was helaas geen optie, maar gewone koffie wel. Fijn! Die staat er nu nog, want er zijn grenzen.

Kortom, het was een hele ervaring. Die wij nooit meer hopen mee te maken. Restaurant/partycentrum Queentower/Witte Anna: VERMIJD HET ALS DE PEST! 2/10

Decadentie

Vandaag vierden we dat mijn moeder officieel bejaard is. Officieel, zeg ik erbij, want ik ben nu zelf 42 dus ik heb een hartstikke jonge leuke moeder. Vind ik.

Maar ik wilde het eigenlijk hebben over decadentie. Want we vierden dat in wokrestaurant Rosarium in het Westbroekpark hier in Den Haag. Dat is ideaal voor dat soort gelegenheden, temeer daar er kleinkinderen bij waren.

En wokrestaurant Rosarium is in zijn soort een van de beste die ik ken. De keus is enorm, de kwaliteit is bovengemiddeld, het personeel is snel, vriendelijk en attent, de prijzen zijn zeer schappelijk, de locatie is geweldig, kortom, niets te klagen.

Een terecht populaire gelegenheid dus, waar ik in diverse gezelschappen alweer drie keer was in een half jaar tijd. En waar ik mijzelf vanavond betrapte op de gedachte 'ben ik hier nu alweer?'

Die gedachte, dat is decadentie. Ik schrijf het maar op, leve de interwebs - dan is het des te confronterender voor mezelf. Ik ben gewoon een verwend nest. En ik weet het notabene zelf. Daarin ligt hopelijk ook mijn redding.

Ik was omringd door lieve familieleden, kon van gekkigheid niet kiezen wat allemaal te eten, ik kreeg er een emmer wijn bij, dus ik verdien een draai om mijn oren dat ik dat durfde denken.

Foei, mij.

PVV gaat lokpedo's inzetten

Lokale fracties van de PVV gaan bij de aankomende gemeenteraadsverkiezingen lokpedo's inzetten om kiezers te trekken. Dion Graus maakte dit op een partijbijeenkomst in Almere bekend.

De partij, die in de peilingen op forse winst staat, denkt hiermee nog meer kiezers aan te kunnen spreken.

"De opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen is traditioneel erg laag", aldus Graus. "Veel mensen interesseren zich niet voor politiek, terwijl zij zich vaak wel actief inzetten voor de leefbaarheid van hun wijk."

Als voorbeeld noemt Graus het massale protest tegen Benno L. in Leiden. "Dat zijn mensen die vaak niet eens de moeite nemen om te stemmen, maar die wel perfect passen bij wat wij als partij voorstaan. Die mensen willen we bereiken en weer actief betrekken bij de politiek. Een win-win situatie."

De partij is een wervingscampagne begonnen voor aspirant-lokpedo's via de sociale media. "In het begin zal het voor hen even lastig zijn, maar kapotte ruiten en opgeblazen brievenbussen zullen uit de partijkas worden vergoed. Uiteindelijk gaat het erom, dat we van Nederland weer een veilig land maken voor iedereen."

Verontschuldigingen

Met stijgende verbazing kijk ik naar de trend, dat mensen zich moeten verontschuldigen voor acties waarvoor zij niet meer verantwoordelijk gehouden kunnen worden. Dat is een hellend vlak natuurlijk. Hoe lang draag je je zonden mee? In het geval van landen kun je erover twisten, al heeft het niet zo veel zin meer. De vraag of Japan zich moet verontschuldigen voor zijn  troostmeisjes of Nederland voor de politionele acties, het is mij lood om oud ijzer. Wat is gebeurd, is gebeurd, we betreuren het, klaar.

Laatst las ik in The Guardian, dat men van Benedict Cumberbatch verwacht, dat hij zich verontschuldigt voor het houden van slaven in zijn familie. Benedict Cumberbatch, zo heet hij echt, is de Britse acteur die het bekendst is als Sherlock Holmes uit de gelijknamige BBC televisieserie. Zijn 'fifth great-grandfather', ik weet niet hoever dat is, maar het lijkt me tenminste 7 generaties, bezat drie eeuwen geleden(!) een plantage op Barbados waarop slaven werkte. En daarvoor wil een Amerikaanse (hoe kan het ook anders) nazaat nu een schadevergoeding.

In het artikel worden verwoede pogingen gedaan dit breder te trekken en er een Diepe Ethische Vraag van te maken.

Ik kan alleen maar denken: BS, opgeklopt door een gehaaide letselschadeadvocaat. Onder het mom van politieke correctheid is er een perverse trend gaande misstanden uit het verleden te gelde te maken.

Verantwoordelijkheid draag je voor je eigen daden, punt. Je kunt iets betreuren, je kunt zelfs handelen om misstanden uit het verre verleden recht te zetten, maar dat doe je niet omdat je er zelf schuld aan hebt. Daar zijn verontschuldigingen of schadevergoedingen dan ook niet op hun plaats.

God haalt negers uit schepping

God verwijdert de negers uit de schepping. Dit heeft zijn woordvoerder Paus Franciscus bekendgemaakt. De reden hiervoor is de toenemende maatschappelijke onrust rond negers. "In den beginne leek het een leuk idee", aldus de Alwetende. "Een vrolijke toevoeging, met die kraaltjes en trommels. Met de kennis van nu moet echter worden vastgesteld, dat men in toenemende mate aanstoot neemt aan zwarte mensen, en negers in het bijzonder."

Negers zijn al langer controversieel. Al jaren woedt discussie of ze op 5 december uit het straatbeeld moeten worden geweerd. Ook de economie lijdt onder negers. De firma Buijs zag zich genoodzaakt de negerzoen uit het assortiment te schrappen, en vandaag werd bekend dat Haribo stopt met de verkoop van negervormig snoepgoed.

"Het is niet alleen de economische schade", verklaart de Almachtige. "Ook voor de taal zijn ze funest. Woorden als 'nigger', 'roetmop' en 'zwartjoekel' worden als gevolg van negers nauwelijks nog gebruikt. Anno 2014 kunnen negers gewoon niet meer."

De Afrikaanse Unie (AU) reageert kritisch op het besluit. Zij beschouwt het voornemen van de Heiland als een ordinaire bezuinigingsmaatregel.

Of het Opperwezen ook andere bevolkingsgroepen wil schrappen is nog onbekend. Wel is de Knesset al de gehele dag in spoedzitting bijeen.

Luca

Het jongetje zette het op een hartverscheurend huilen. Het was oud genoeg, een jaar of 3, 4 misschien, om zijn eigen schattigheid uit te buiten. Maar dit was echt - zelfs de meest gestaalde macho zou door dit desolaat geschreeuw nog ontdooien. 'Missie volbracht.', dacht ik vergenoegd, terwijl het kereltje krijsend wegdrentelde bij de snoepafdeling. Zijn handje bewoog naar zijn wangen, maar zijn verbazing was te groot om de beweging af te maken, waardoor zijn handjes slechts om het waarom van zoveel onrecht leken te vragen. Het gaf ook niet, zijn moeder zou het verschil tussen zijn vrolijke blos en het gloeien van zijn wangen toch niet opmerken.

God, wat had ik me aan het ventje geërgerd. 'Luca', zo hoorde ik zijn moeder zeggen. Luca mocht met zijn kleine kutkarretje alvast bij de snoepafdeling kijken. En dat deed Luca, vol overgave. Terwijl zijn moeder, achter in de dertig, bakfiets, tweeverdiener, naar de quinoa zocht, baande Luca zich een weg door de zaterdagse drukte. Tegen mijn schenen. Niet één keer, niet twee keer, nee, het ettertje bleef maar tegen me opbeuken.

Op dat moment viel een langgevoeld verlangen samen met actie. 'De wereld is hard, Luca', dacht ik. 'Je zit vast op zo'n misselijkmakend veilig kinderdagverblijf, met desinfecterende zeepjes, die heel milieubewust zijn, en alleen maar vrouwen want pedo's hè. Maar het leven is een vuil spel, jochie. Je mama stemt GroenLinks, voert je van dat gezonde eten. Ze doet je zometeen een helmpje op. Maar nu heb je geen helmpje op, hè Luca?'

En ik haalde uit. Niet met mijn vuist, het bleef een kind. Gewoon, met vlakke hand, 'Klets!' tegen dat inhalige smoeltje. Heerlijk. 'Welcome to the real world, kid.'

Piemelbrie

Het was de dag voor Kerst dat ik, staande onder een weldadige douche, de piemelbrie van mijn zalig uiteinde stond te schrapen. Op zich niet bijzonders, ik doe dat minstens twee keer per jaar. Ik gebruik er altijd zo'n ouderwets houten ijslepeltje voor. Dat is voldoende ruw, en heeft het een ronding in het midden, waardoor je precies voldoende kracht kunt zetten zonder dat het pijn doet.

Ik hoor u al roepen: TMI! (Too Much Information, avb)

Of het de penetrante walm was of het warme water dat over me heen klaterde, ik moest denken aan Edward Snowden, die ex-werknemer van de NSA. Voor mij is hij de held van 2013. Wat hij heeft gedaan, namelijk zijn dikbetaalde baan opgeven om de wereld kennis te laten nemen van de wijdverbreide maar tot dan toe schimmige afluisterpraktijken van beveiligingsdiensten, dat is waarachtig een heldendaad. Echelon? We wisten dat het bestond. Maar dat elke letter die je intypt, elk onverstuurd Facebook bericht dat je wegpleurt, gescreend wordt, dat wisten we wel maar realiseerden we ons niet. De man zal nooit meer een normaal leven kunnen leiden, en altijd voor dat leven moeten vrezen.

Het ergste is mijns inziens de oorverdovende stilte waarmee hij ontvangen werd. Natuurlijk, er was obligate reuring in de media, pregnante krantenartikelen, verontwaardigde gasten in talkshows. Maar wat is er veranderd? Hoe hebt u uw gedrag aangepast? Hebt u besloten om uw Facebook account op te heffen? Niet langer met Google te zoeken? Hebt u besloten nog uitsluitend via TOR te browsen? PGP toe te passen op uw mailverkeer? Nee, natuurlijk niet. Dat is teveel moeite, en u hebt niets te verbergen, immers.

De meeste mensen interesseert hun privacy geen ene fuck. Ik zet zelf dit bericht door op Facebook, nota bene. Ik hoop, dat na vertaling van de eerste alinea er een medewerker van de NSA van over zijn nek gaat. (En sorry als u dat ook deed).

Ook ik leef in de naïeve veronderstelling dat er zoveel informatie is, dat gehaaide juristen die niet in mijn nadeel kunnen uitleggen. Dat, ook al probeer ik mijn profielen op sociale media enigszins af te schermen, zij niet bij die info kunnen. Maar ik weet ook, dat die veronderstelling naïef en dom is.

Om een en ander te illustreren, ga ik nu wat zaken opnoemen. Dit is Blogger, dus de NSA leest live mee. #obama #obamacare #guns #kill #allah #nsa #freedom #jihad #smegma. Nu ik de aandacht van de NSA getrokken heb, vraag ik u wat u denkt dat het belangrijkste was wat juristen uit dit stukje halen. Is het mijn fascinatie voor piemelbrie (die, ik geef het maar toe, fictief is), of is het het feit dat ik Edward Snowden een held vind? Maakt dit stukje mij subversief, of is het slechts onsmakelijk? Dat de cache me maar mag redden (ha, pfft, as if).

Politie introduceert multiple-choice boetes

De Nederlandse politie introduceert per 1 juni 2014 multiple-choice boetes. Verbalisanten kunnen dan zelf de overtreding kiezen waarvoor zij aangeslagen worden. De politie hoopt hiermee een kostenbesparing te realiseren en de burger meer inspraak te geven op wat hij fout deed. Ook krijgt de burger 10% korting op de gekozen boete.

Dit maakte korpschef Gerard Bouman bekend in zijn toespraak bij de nieuwjaarsborrel. 'We signaleren twee trends', zo verklaarde hij. 'Enerzijds zien we, dat de overheid steeds sterker inzet op repressie. Het aantal verboden is navenant gestegen. En wat we vroeger afdeden met een goed gesprek wordt nu beboet. Ook wij moeten tenslotte bezuinigen.' De tweede trend, aldus Bouman, is dat de overheid, met aanhoudend korten op onderwijs, aanstuurt op een lager opleidingsniveau. 'Het is voor ons ondoenlijk voldoende gekwalificeerd personeel aan te trekken. Onze jongens constateren vaak wel dat een verdachte een overtreding heeft begaan, maar weten niet precies welke. Dat leidt tot extra overhead en overlast voor de burger.'

Burgers krijgen daarom bij hun proces-verbaal een speciale code, waarmee zij online kunnen aangeven voor welke overtreding zij beboet willen worden. 'Dat past ook goed in de participatiemaatschappij', licht Bouman toe.

De burger is niet helemaal vrij in zijn keuze van de overtreding. Hij kan slechts kiezen uit een selectie van vergrijpen waar ongeveer dezelfde boete op staat. 'Daar zijn we intern nog over in overleg.', aldus Bouman, 'Het zal niet zo zijn dat men kan kiezen uit op de stoep fietsen of groepsverkrachting. Dat zou het rechtsgevoel kunnen aantasten.'

Daarnaast blijft de mogelijkheid bestaan om geen gebruik te maken van de multiple-choice regeling. In dat geval geldt de hoogste boete uit de lijst.