NADH

Mijn zus kreeg jong kinderen. Ze was nog voor in de twintig. Helemaal goed, als je het mij vraagt. Niemand vraagt het echter, dus ik geef lekker uit mijzelf een mening. Moeder worden voor je dertigste, dat is nu bijna strafbaar. Immers, het is in deze tijd juist eerder gebruik dat je uitgebreid onderzoekt wie je zelf bent, heel veel carriere maakt, uitgebreid mannen test, en, omdat er geeneen perfect is, je halverwege je dertigste aan de minst sneue blijft plakken. Pas daarna begin je aan het project kind. Het project kind, ja, want er is natuurlijk wel uitgebreide planning aan vooraf gegaan. En dat kind is natuurlijk het liefste, mooiste, meest bijzondere kind ooit, en wee dat het ooit iets tekort zal komen, je bent als ouders immers al zowat dood tegen de tijd dat het het huis uit gaat, dus dat dien je te compenseren.

Alleen, niet alle kinderen zijn echt bijzonder. Sommige zijn kinderen gewoon kinderen. Niet mooi, niet lelijk, niet lief, niet vals. Het valt nog zomaar niet mee om je met je kind te onderscheiden. Gelukkig is daar, mede dankzij de impuls die een commercieel zorgstelsel met zich meebrengt, iets op gevonden. Als je namelijk je kind maar behandelt alsof het bijzonder is, en laat onderzoeken door bijzondere (en dure) psychiaters en psychologen, dan vind je altijd wel wat. Een aantal populaire bijzonderheden waarmee je kind nu helemaal hip is: is het weleens wat verlegen? Autisme! Het is soms weleens druk? ADHD! Het maakt weleens ruzie met andere kinderen? Asperger! Ieder kind zijn etiket, met passend zuig- of smelttablet.

De kinderen van mijn zus zijn bestwel gewoon. Ja, zij vindt ze lief (meestal), en ik (meestal) ook. Zijn het de liefste kinderen van de hele wereld? De mooiste van het universum? Dat weet ik niet, ik ken niet alle kinderen. Ik hou van ze zoals ze zijn. Soms zijn ze druk, soms verlegen, en soms maken ze ruzie. Het zijn net kinderen. Hebben zij dan echt geen gebrek? Eigenlijk niet, maar wacht eens, ze lijden wél aan NADH. Dat is relatief nieuw (ik verzon het vanmiddag). Een fijn gebrek om te noemen als je als normale ouder tussen al die unieke prinsjes en prinsesjes van oudere ouders op het schoolplein staat, en je moet meedoen in de competitie van wie het bijzonderste kind heeft.

'De mijne is hoogbegaafd!' 'De mijne is Asperger!' 'De mijne heeft NADH!' 'De mijne heeft..huh, wacht, NADH? Dat klinkt goed, bekt ook lekker, zeg! Waar kun je die diagnose laten stellen?'

'Zeg, waar staat NADH eigenlijk voor?'

'Oh, voor Niets Aan De Hand, doei!'