Vandaag was ik bij een manifestatie op het Plein in Den Haag, om morele steun te bieden aan Ferrier en Koppejans, u weet wel, die twee CDA fractieleden die vooralsnog weigeren hun ziel te verkopen aan Greet Widlers. Er waren nog zo'n dertig 'bezorgde medeburgers', zoals wij onszelf krijgshaftig noemden. Gewone, nette mensen.
Daar zit hem misschien wel het probleem. Terwijl wij daar zo stonden, omringd door de 'fine fleur' van de politieke journalistiek, kwamen achtereenvolgens de heren Fritsma en Bosma voorbij, lid van de knokploeg van Greet. Het is natuurlijk een vooroordeel, maar met hun kale rotkoppen, en die superieure glimlach op hun gezicht gaven zij mij de rillingen. Dat de een nog extremer-rechts is dan de ander maakte het er niet beter op.
Maar goed, zij hebben dus een op de vijf kiezers achter zich. Dat moet toch een reden hebben. Ik herinnerde mij, terwijl wij daar stilzwijgend onze mening stonden te geven, plotseling een verjaardag waar ik laatst was. Daar waren een aantal mensen van wie het mij niet verbaasde dat zij PVV stemden. Blank, een jaar of vijftig, zware shag, in de WAO. Ik heb -behalve over Greet- niet één positief woord over hun lippen horen komen. 'Alles is kut', en dan urenlang in elkaars ellende zwelgen, toastje erbij, biertje, lekker jeremieren over hoe kut alles wel niet precies is. 'Ja, nee, mijn operatie, die was pas erg!'
Maar het was ook bijzonder leerzaam. Want wat mij van deze mensen opviel was, hoe ontzettend praktisch ze waren ingesteld. Ze hadden overal een oplossing voor.
"Job Cohen?" 'Die moeten ze gewoon doodschieten'.
"Jozias van Aertsen?" 'Die moeten ze gewoon doodschieten'.
"Buitenlanders?" 'Hun moeten ze gewoon allemaal doodschieten'.
Kijk, je kunt ervan denken wat je wilt, het is wel praktisch! Geen wonder dat ze op Greet stemmen, die heeft ook altijd van die korte, daadkrachtige uitspraken. Het was me ineens volslagen helder. En ik verliet het nazomerzonnetje op het Plein met een voldaan gevoel.
5 oktober 2010
1 oktober 2010
Slegs vir kaaskoppe
Laat ik nog maar eens uiteenzetten waarom ik zo fel tegen de PVV ben, waarom ik hun gedachtengoed verwerpelijk vind, en waarom ik het een ongekende schande vind dat partijen die ik voorheen een zekere beschaafdheid toedichtte, hun ziel hebben verkocht aan de Blonde Fuhrer.
Ik zal daarvoor slechts één voorbeeld gebruiken, dat iedereen kan nalezen in het verkiezingsprogramma van deze fascistische eenmans-organisatie. Zo kan er ook geen discussie ontstaan of hetgeen gezegd wordt al dan niet op speculatie berust.
De belangrijkste maatregel, zoals zij zelf aangeven, die de PVV wil nemen is de volgende:
"In artikel 1 van de Grondwet verankeren we de
Joods-christelijke en humanistische wortels van Nederland als
dominante cultuur"
Laat dat nu eens op je inwerken.
In artikel 1 van de grondwet is vastgelegd, dat voor de wet iedereen gelijk is. Ongeacht godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras of geslacht. Het is de basis van onze beschaving, het is een van de meest fundamentele afspraken die we als maatschappij, en in de vorm van de Verklaring van de Rechten van de Mens, als (meerderheid van de) wereldbevolking, met elkaar gemaakt hebben. Let wel, ik wil niet suggereren dat iedere burger, of iedere overheid, zich eraan conformeert. Ik constateer alleen, en naar ik hoop elk weldenkend mens met mij, dat een wezenlijke voorwaarde om met elkaar samen te leven is, dat iedereen gelijke rechten (en plichten) heeft. Wel zo eerlijk, tenslotte.
De PVV wil dus in de grondwet vastleggen: "Wij zijn beter".
In mijn ogen is dat abject. Het is discriminatie. Het is minachtend tegen andersdenkende groepen. Uiteraard bedoelen zij moslims, maar nog meer gaat het mij om het principe, dat de PVV klip en klaar stelt dat de ene groep superieur is aan de andere groep. Dat is hetzelfde als in het Nazisme, Apartheid, radicale Islam of het Vaticaan. Het ondergraaft de meest basale kernwaarde van een rechtsstaat. Het is een klap in het gezicht van iedereen die zich heeft ingezet, die heeft gevochten om deze vrijheid, want dat is het, te te verkrijgen.
De Partij van de Vrijheid heeft als belangrijkste punt op hun agenda het ontnemen van die vrijheid.
Met een dergelijke beweging kun en mag je je niet inlaten. Een dergelijke beweging moet koste wat het kost worden bestreden, met alle middelen die ons rechtens ter beschikking staan, juist om de vrijheid die we nu genieten, te kunnen behouden.
Ik zal daarvoor slechts één voorbeeld gebruiken, dat iedereen kan nalezen in het verkiezingsprogramma van deze fascistische eenmans-organisatie. Zo kan er ook geen discussie ontstaan of hetgeen gezegd wordt al dan niet op speculatie berust.
De belangrijkste maatregel, zoals zij zelf aangeven, die de PVV wil nemen is de volgende:
"In artikel 1 van de Grondwet verankeren we de
Joods-christelijke en humanistische wortels van Nederland als
dominante cultuur"
Laat dat nu eens op je inwerken.
In artikel 1 van de grondwet is vastgelegd, dat voor de wet iedereen gelijk is. Ongeacht godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras of geslacht. Het is de basis van onze beschaving, het is een van de meest fundamentele afspraken die we als maatschappij, en in de vorm van de Verklaring van de Rechten van de Mens, als (meerderheid van de) wereldbevolking, met elkaar gemaakt hebben. Let wel, ik wil niet suggereren dat iedere burger, of iedere overheid, zich eraan conformeert. Ik constateer alleen, en naar ik hoop elk weldenkend mens met mij, dat een wezenlijke voorwaarde om met elkaar samen te leven is, dat iedereen gelijke rechten (en plichten) heeft. Wel zo eerlijk, tenslotte.
De PVV wil dus in de grondwet vastleggen: "Wij zijn beter".
In mijn ogen is dat abject. Het is discriminatie. Het is minachtend tegen andersdenkende groepen. Uiteraard bedoelen zij moslims, maar nog meer gaat het mij om het principe, dat de PVV klip en klaar stelt dat de ene groep superieur is aan de andere groep. Dat is hetzelfde als in het Nazisme, Apartheid, radicale Islam of het Vaticaan. Het ondergraaft de meest basale kernwaarde van een rechtsstaat. Het is een klap in het gezicht van iedereen die zich heeft ingezet, die heeft gevochten om deze vrijheid, want dat is het, te te verkrijgen.
De Partij van de Vrijheid heeft als belangrijkste punt op hun agenda het ontnemen van die vrijheid.
Met een dergelijke beweging kun en mag je je niet inlaten. Een dergelijke beweging moet koste wat het kost worden bestreden, met alle middelen die ons rechtens ter beschikking staan, juist om de vrijheid die we nu genieten, te kunnen behouden.
10 juni 2010
PVW
De Partij Voor de Wijheid is nog in het vroege stadium van oprichting. Ons programma is dus ook nog niet compleet. De belangrijkste programmapunten zijn echter al wel gedefinieerd. Deze vindt u hieronder. Wanneer we voldoende stennis geschopt hebben, doen we er nog wat gemeenplaatsen bij, zodat het net lijkt of we een serieuze beweging zijn. U kunt geen lid worden van onze beweging, en u heeft dan ook niets te zeggen, ook al stemt u op ons.
Kiezen voor jodenbestrijding en tegen de massa-immigratie
Het Jodendom is vooral een politieke ideologie; een totalitaire leer gericht op dominantie, geweld en onderdrukking. Gericht ook op de invoering van een stelsel van wetten, de halacha. Op veel plekken zien we dat het jodendom zeggenschap aan het verwerven is over territorium. Natuurlijk zijn er veel gematigde joden. Maar een substantieel gedeelte van de joden is dat niet. Er bestaat onder joden een brede steun voor de invoering van de halacha, de aanslagen van mei 2010 en de afkeer van Moslims en het Westen.
Wat zeker niet bestaat is een gematigd jodendom. Het jodendom is gebouwd op twee onveranderbare pijlers: de letterlijkheid van de Thora (het ongecreëerde woord van Jahweh) en de volmaaktheid van Joshua, hun profeet. Het jodendom gaat uit van de fundamentele ongelijkheid van mensen. Het ziet twee categorieën: joden en gojim (niet-joden). De een is superieur, de ander minderwaardig. Het jodendom streeft naar wereldheerschappij. Rambam is de plicht van elke jood. De thora schrijft gedrag voor dat strijdig is met onze rechtsstaat, zoals anti-islamisme, discriminatie van vrouwen, het doden van ongelovigen en heilige oorlog tot de werelddominantie van het jodendom een feit is.
Veel problemen, of de intensiteit ervan, vinden hun oorsprong in het ‘opengrenzenbeleid’ zoals dat de afgelopen decennia is gevoerd. Er zou zonder massa-immigratie uiteraard ook misdaad zijn, maar ‘nieuwe Nederlanders’ eisen wel een erg groot aandeel in de criminaliteit voor zich op. Uitkeringsafhankelijkheid, geweld tegen homo’s en vrouwen, eerwraak, schooluitval etc. zijn van alle tijden, maar zouden een stuk minder zijn als de elites zich niet hadden bekeerd tot het cultuurrelativisme.
Dankzij die club in Brussel wordt Europa in rap tempo Zionopa. Nederland moet daarom net als Denemarken onmiddellijk een opt-out bedingen, zodat de EU niets meer te zeggen heeft over ons immigratiebeleid. Alle beslissingen van Brussel op het gebied van de massa-immigratie moet Nederland onmiddellijk naast zich neer leggen.
Oplossingen:
• Het jodendom is vooral een politieke ideologie en kan dus op geen enkele manier aanspraak maken op de voorrechten van een godsdienst
• Geen synagoge er meer bij
• Alle joodse scholen dicht
• Synagoges sluiten waar geweld wordt gepropageerd
• Geen joodse sekseapartheid; niet bij inburgeringscursussen, niet bij theaters, niet bij bibliotheken, niet bij zwembaden of waar dan ook
• Geen subsidies meer voor joodse media: Joodse omroep etc.
• Geen keppeltjes in de zorg, het onderwijs, het gemeentehuis of waar dan ook bij de overheid, en evenmin bij welke gesubsidieerde organisatie dan ook
• De stekker uit de Commissie Gelijke Behandeling, de multiculturele schijnrechtbanken
• EU: Israel er in, Nederland er uit
• Dubbele nationaliteit stoppen. Wie een andere nationaliteit behoudt, kan geen Nederlander worden
• Jongensbesnijdenis zwaar bestraffen
• Verbied de keppel en de Thora, belast pijpekrullen
• Verbod op thoralessen op school, evenals in gebouwen die door schoolbesturen worden beheerd, dus ook geen thora lessen ‘na schooltijd’ of in het gebouw van de school
(Vanaf Kiezen voor.. is dit letterlijk de programmatekst uit het verkiezingsprogramma van de PVV, waarbij verwijzingen naar islam zijn vervangen door verwijzingen naar jodendom)
Kiezen voor jodenbestrijding en tegen de massa-immigratie
Het Jodendom is vooral een politieke ideologie; een totalitaire leer gericht op dominantie, geweld en onderdrukking. Gericht ook op de invoering van een stelsel van wetten, de halacha. Op veel plekken zien we dat het jodendom zeggenschap aan het verwerven is over territorium. Natuurlijk zijn er veel gematigde joden. Maar een substantieel gedeelte van de joden is dat niet. Er bestaat onder joden een brede steun voor de invoering van de halacha, de aanslagen van mei 2010 en de afkeer van Moslims en het Westen.
Wat zeker niet bestaat is een gematigd jodendom. Het jodendom is gebouwd op twee onveranderbare pijlers: de letterlijkheid van de Thora (het ongecreëerde woord van Jahweh) en de volmaaktheid van Joshua, hun profeet. Het jodendom gaat uit van de fundamentele ongelijkheid van mensen. Het ziet twee categorieën: joden en gojim (niet-joden). De een is superieur, de ander minderwaardig. Het jodendom streeft naar wereldheerschappij. Rambam is de plicht van elke jood. De thora schrijft gedrag voor dat strijdig is met onze rechtsstaat, zoals anti-islamisme, discriminatie van vrouwen, het doden van ongelovigen en heilige oorlog tot de werelddominantie van het jodendom een feit is.
Veel problemen, of de intensiteit ervan, vinden hun oorsprong in het ‘opengrenzenbeleid’ zoals dat de afgelopen decennia is gevoerd. Er zou zonder massa-immigratie uiteraard ook misdaad zijn, maar ‘nieuwe Nederlanders’ eisen wel een erg groot aandeel in de criminaliteit voor zich op. Uitkeringsafhankelijkheid, geweld tegen homo’s en vrouwen, eerwraak, schooluitval etc. zijn van alle tijden, maar zouden een stuk minder zijn als de elites zich niet hadden bekeerd tot het cultuurrelativisme.
Dankzij die club in Brussel wordt Europa in rap tempo Zionopa. Nederland moet daarom net als Denemarken onmiddellijk een opt-out bedingen, zodat de EU niets meer te zeggen heeft over ons immigratiebeleid. Alle beslissingen van Brussel op het gebied van de massa-immigratie moet Nederland onmiddellijk naast zich neer leggen.
Oplossingen:
• Het jodendom is vooral een politieke ideologie en kan dus op geen enkele manier aanspraak maken op de voorrechten van een godsdienst
• Geen synagoge er meer bij
• Alle joodse scholen dicht
• Synagoges sluiten waar geweld wordt gepropageerd
• Geen joodse sekseapartheid; niet bij inburgeringscursussen, niet bij theaters, niet bij bibliotheken, niet bij zwembaden of waar dan ook
• Geen subsidies meer voor joodse media: Joodse omroep etc.
• Geen keppeltjes in de zorg, het onderwijs, het gemeentehuis of waar dan ook bij de overheid, en evenmin bij welke gesubsidieerde organisatie dan ook
• De stekker uit de Commissie Gelijke Behandeling, de multiculturele schijnrechtbanken
• EU: Israel er in, Nederland er uit
• Dubbele nationaliteit stoppen. Wie een andere nationaliteit behoudt, kan geen Nederlander worden
• Jongensbesnijdenis zwaar bestraffen
• Verbied de keppel en de Thora, belast pijpekrullen
• Verbod op thoralessen op school, evenals in gebouwen die door schoolbesturen worden beheerd, dus ook geen thora lessen ‘na schooltijd’ of in het gebouw van de school
(Vanaf Kiezen voor.. is dit letterlijk de programmatekst uit het verkiezingsprogramma van de PVV, waarbij verwijzingen naar islam zijn vervangen door verwijzingen naar jodendom)
Verkiezingen
Toen ze de communisten kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen communist
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen vakbondslid
Toen ze de joden kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen jood
Toen ze de katholieken kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen katholiek
Toen kwamen ze mij halen
en er was niemand meer om iets te zeggen
uit: De dag dat je brief kwam (Uitgeverij Muntinga, 1988). Vertaling Petra Catz
Een gedicht van de Duitse theoloog Martin Niemöller. Hij was een van de weinige geestelijken die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de nazi’s uitsprak. Na de oorlog zette Niemöller zich in om internationale conflicten op te lossen.
via
heb ik niets gezegd
ik was geen communist
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen vakbondslid
Toen ze de joden kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen jood
Toen ze de katholieken kwamen halen,
heb ik niets gezegd
ik was geen katholiek
Toen kwamen ze mij halen
en er was niemand meer om iets te zeggen
uit: De dag dat je brief kwam (Uitgeverij Muntinga, 1988). Vertaling Petra Catz
Een gedicht van de Duitse theoloog Martin Niemöller. Hij was een van de weinige geestelijken die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de nazi’s uitsprak. Na de oorlog zette Niemöller zich in om internationale conflicten op te lossen.
via
10 april 2010
Chocoladefeest
"Bel ik gelegen?" Als je een beetje decorum en fatsoen hebt, dan vraag je dat. Het was zaterdag, tegen het middaguur. Ik had net Toos en Truus uit het bejaardentehuis opgehaald. Aangezien ze beide slecht ter been zijn, was het nog een hele toer om hun luiers uit te krijgen. De verwarming stond op graadje achterlijk hoog, en ik was al de hele ochtend bezig geweest met het neerleggen van het zeil en het opstellen van de lampen en andere apparatuur. En ik had net mijn twee laxeerpillen en die ene blauwe ingenomen. Ik was helemaal klaar om te beginnen aan de opnamen van "Hete Oma's 9: Chocoladefeest!". Gaat de telefoon. Of ik andere energie wou. Goedkoper en zo. Daar sta je dan, de billen krampachtig samenknijpend. Flikker op, mens, leer eerst fatoenlijk nederlands, en ik heb al prima energie, nooit klachten, doet het altijd, en op zondag krijg ik er twee.
Okee, ik geef toe, sommige stukjes van dit verhaal zijn niet echt gebeurd. Maar ze bellen wel altijd ongelegen. En bieden iets aan waarvan je toch niet kan overzien of het voordelig(er) is. Want kleine lettertjes kun je over de telefoon niet horen. Waarom hebben we meerdere energieaanbieders nodig? Waarom is dat niet gewoon in handen van de staat? Wat voor nut heeft het, dat tien bedrijven van dezelfde energiecentrale inkopen, en dat dan weer aan jou verkopen. Het kan aan mij liggen, maar alles in mij roept: onhandig! Hetzelfde heb ik met het openbaar vervoer. Honderd maatschappijen, tienduizend soorten kaartjes, alleen te gebruiken bij die afzonderlijke honderd maatschappijen. Onhandig! Of de post. Vroeger kreeg je eens per dag post, bezorgd door mensen die je door de jaren heen persoonlijk leerde kennen. Nu krijg je vier keer per dag post, bezorgd door onderbetaalde illegalen die niet kunnen lezen, en die zijn aangenomen omdat ze al bewezen hebben hard te kunnen rennen. ONHANDIG!
Privatisering, hoe meer je ervan hebt, des te groter wordt de chaos. Er is niks mis met marktwerking, maar er zijn zaken, die in ieders belang zijn. Het belang van wat zo mooi 'de maatschappij' heet. En ik ken niet één commercieel bedrijf dat maalt om het welzijn van 'de maatschappij'. Het sluit elkaar per definitie uit. Waar geld valt te verdienen, vervalt ethiek, en menselijkheid, en medelevendheid. Want geld verdienen, dat is nu eenmaal zorgen dat je meer uit die ene pan op jouw bord krijgt dan de ander. Als je het handig doet, dan geef je de mensen er nog een goed gevoel bij ook. Dat weten we met zijn allen, dat is ook niet erg, zo lang die pan, die basis, maar behouden wordt. Door een overheid die we zelf kunnen kiezen.
Op het moment dat je elke vorm van cohesie uit een gemeenschap haalt, alles wat mensen het gevoel heeft -letterlijk- samen te leven, dan creeer je een maatschappij waarin het ieder voor zich is. Waarin iedereen uitsluitend zijn eigenbelang nastreeft. Niet omdat iedereen dat fijn vindt, maar omdat iedereen wel moet.
Het sneue is, dat we -zeg- tussen 1950 en 1980 nu juist een samenleving hadden, waarin dat besef leefde. Ik vind het best jammer dat dat inmiddels zo veranderd is. Het zal ook wel weer terug veranderen. Maar dat soort zaken duurt altijd zo lang.
Okee, ik geef toe, sommige stukjes van dit verhaal zijn niet echt gebeurd. Maar ze bellen wel altijd ongelegen. En bieden iets aan waarvan je toch niet kan overzien of het voordelig(er) is. Want kleine lettertjes kun je over de telefoon niet horen. Waarom hebben we meerdere energieaanbieders nodig? Waarom is dat niet gewoon in handen van de staat? Wat voor nut heeft het, dat tien bedrijven van dezelfde energiecentrale inkopen, en dat dan weer aan jou verkopen. Het kan aan mij liggen, maar alles in mij roept: onhandig! Hetzelfde heb ik met het openbaar vervoer. Honderd maatschappijen, tienduizend soorten kaartjes, alleen te gebruiken bij die afzonderlijke honderd maatschappijen. Onhandig! Of de post. Vroeger kreeg je eens per dag post, bezorgd door mensen die je door de jaren heen persoonlijk leerde kennen. Nu krijg je vier keer per dag post, bezorgd door onderbetaalde illegalen die niet kunnen lezen, en die zijn aangenomen omdat ze al bewezen hebben hard te kunnen rennen. ONHANDIG!
Privatisering, hoe meer je ervan hebt, des te groter wordt de chaos. Er is niks mis met marktwerking, maar er zijn zaken, die in ieders belang zijn. Het belang van wat zo mooi 'de maatschappij' heet. En ik ken niet één commercieel bedrijf dat maalt om het welzijn van 'de maatschappij'. Het sluit elkaar per definitie uit. Waar geld valt te verdienen, vervalt ethiek, en menselijkheid, en medelevendheid. Want geld verdienen, dat is nu eenmaal zorgen dat je meer uit die ene pan op jouw bord krijgt dan de ander. Als je het handig doet, dan geef je de mensen er nog een goed gevoel bij ook. Dat weten we met zijn allen, dat is ook niet erg, zo lang die pan, die basis, maar behouden wordt. Door een overheid die we zelf kunnen kiezen.
Op het moment dat je elke vorm van cohesie uit een gemeenschap haalt, alles wat mensen het gevoel heeft -letterlijk- samen te leven, dan creeer je een maatschappij waarin het ieder voor zich is. Waarin iedereen uitsluitend zijn eigenbelang nastreeft. Niet omdat iedereen dat fijn vindt, maar omdat iedereen wel moet.
Het sneue is, dat we -zeg- tussen 1950 en 1980 nu juist een samenleving hadden, waarin dat besef leefde. Ik vind het best jammer dat dat inmiddels zo veranderd is. Het zal ook wel weer terug veranderen. Maar dat soort zaken duurt altijd zo lang.
8 april 2010
Atjar
Mijn eega is -zeer onSurinaams- niet van het koken. We zijn allebei niet van het schoonmaken. En ik ben wel van het koken. Voelt u hem? Ik heb dus het beste van twee werelden. En als je zelf kookt, eet je elke dag iets wat je lekker vindt.
Nou vind ik koken dus best leuk, maar het valt nog niet mee om elke dag wat te verzinnen. Het is ook weer niet dat ik een groots kok ben, die gepassioneerd dingen uitprobeert. Niks op tegen, maar onze keuken is niet enorm, en hij staat evenmin vol met allerlei handige apparaten, zoals een keukenmachine. Alles op de hand, ja ja. Het dient gezegd, toen ik hier een jaar of wat geleden introk betekende dat meer dan een verdubbeling van het beschikbare kookgerei, dat dan weer wel. Maar goed, we zijn maar met zijn tweeen, en dat betekent ook dat je enigszins beperkt bent in wat je aan ingredienten kunt aanschaffen. Sommige dingen zijn nu eenmaal te groot of teveel voor een tweepersoons huishouden. Op TV zie je kookprogramma's, en het verbaast me altijd hoeveel ingredienten die 'standaard' in huis zeggen te hebben. In koelkasten en diepvriezers die het formaat van de onze ruim overtreffen.
Vandaag was zo'n dag, dat ik weinig inspiratie had. Dat ik tot tweemaal toe werd gebeld over opdrachten die niet doorgingen, hielp ook niet. Maar moeder de vrouw wil bij thuiskomst wat eten, en ik uiteindelijk ook. Wat o wat te verzinnen?
Dan neem ik plaats voor de voorraadkast, en monster ik wat er nog in huis is. Aan diverse curry-pasta's geen gebrek. Ik ben erg van de curry's. Mijn favoriete keuken is de Indiase. Ik wil geen kaart zien, ik wil vindaloo, met kip of garnalen. Met naan, saag en daal. Als ik aan het eind van de avond ongecontroleerd zwetend en enigszins licht in mijn hoofd de tent uitstap, dan ben ik een gelukkig mens.
Dus curry was een optie. Ware het niet dat we dat al meermalen hadden gegeten deze week. Nu even niet. En voor het marineren van een nog bevroren visje was het al te laat.
Dan maar zoet-zuur. Dat gaat ook lekker snel. Het volgende prutje duurt een kwartier om te maken. Men neme, voor 2 personen:
250 diepvriesgarnalen of 1 grote kipfilet
1 pot atjar tjampoer a -weet ik veel- 400 gram? Elk merk volstaat.
1 bolletje gember
een handvol rozijnen
1 blikje tomatenpuree
3 eetlepels ketjap manis
1 middelgrote ui, liefst rood
1 teen knoflook
1 eetlepel van iets lekker scherps, ik nam Madame Chenet picallily van Lekker Bekkie (zeer heet!)
Voor de bereiding hoef je ook niet te hebben gestudeerd. Gooi rijst in een pan met water en breng aan de kook, draai vuur zacht en laat gaar worden. Dat duurt ongeveer 15-20 minuten en je hebt de hoeveelheid water natuurlijk zo gegokt dat afgieten niet nodig is. Leve de rijstkoker, ik hanteer 1 rijst, 1 1/2 water. Als je kip hebt, snijd die in stukjes, voeg wat olie en maismeel (maizena) toe, meng even, en braad vervolgens 2 minuten aan. Snipper de ui en braad die ook aan bij de kip. Of solo, in wat olie, als je liever garnalen wilt. Gooi de atjar erbij, samen met de knoflook, de rozijnen, de gember, de ketjap, de scherps en de tomatenpuree. Breng het geheel aan de kook en gooi -indien van toepassing- de garnalen erbij. Zet het vuur laag en wacht tot de rijst gaar is. Hop, klaar. Serveertip: met van die twijfelachtige magnetron-papadams, dan lijkt het nog wat.
Hoe scherp je iets wilt is uiteraard aan jou. Sambal werkt ook prima, maar niet van die vieze Oelek van Conimex hoor! Tsk! En laatst had ik nog wat druiven over die voor onmiddelijke consumptie wel een beetje over tijd waren. Doen het ook prima, in plaats van rozijnen.
Zo kwam het, dat wij vandaag op de bank voor de TV toch nog iets aten dat een beetje ergens op leek, volgens onze eigen standaarden uiteraard. En eenpansgerechten zijn Farmville-vriendelijk. Je moest eens weten hoe belangrijk dat kan zijn.
Nou vind ik koken dus best leuk, maar het valt nog niet mee om elke dag wat te verzinnen. Het is ook weer niet dat ik een groots kok ben, die gepassioneerd dingen uitprobeert. Niks op tegen, maar onze keuken is niet enorm, en hij staat evenmin vol met allerlei handige apparaten, zoals een keukenmachine. Alles op de hand, ja ja. Het dient gezegd, toen ik hier een jaar of wat geleden introk betekende dat meer dan een verdubbeling van het beschikbare kookgerei, dat dan weer wel. Maar goed, we zijn maar met zijn tweeen, en dat betekent ook dat je enigszins beperkt bent in wat je aan ingredienten kunt aanschaffen. Sommige dingen zijn nu eenmaal te groot of teveel voor een tweepersoons huishouden. Op TV zie je kookprogramma's, en het verbaast me altijd hoeveel ingredienten die 'standaard' in huis zeggen te hebben. In koelkasten en diepvriezers die het formaat van de onze ruim overtreffen.
Vandaag was zo'n dag, dat ik weinig inspiratie had. Dat ik tot tweemaal toe werd gebeld over opdrachten die niet doorgingen, hielp ook niet. Maar moeder de vrouw wil bij thuiskomst wat eten, en ik uiteindelijk ook. Wat o wat te verzinnen?
Dan neem ik plaats voor de voorraadkast, en monster ik wat er nog in huis is. Aan diverse curry-pasta's geen gebrek. Ik ben erg van de curry's. Mijn favoriete keuken is de Indiase. Ik wil geen kaart zien, ik wil vindaloo, met kip of garnalen. Met naan, saag en daal. Als ik aan het eind van de avond ongecontroleerd zwetend en enigszins licht in mijn hoofd de tent uitstap, dan ben ik een gelukkig mens.
Dus curry was een optie. Ware het niet dat we dat al meermalen hadden gegeten deze week. Nu even niet. En voor het marineren van een nog bevroren visje was het al te laat.
Dan maar zoet-zuur. Dat gaat ook lekker snel. Het volgende prutje duurt een kwartier om te maken. Men neme, voor 2 personen:
250 diepvriesgarnalen of 1 grote kipfilet
1 pot atjar tjampoer a -weet ik veel- 400 gram? Elk merk volstaat.
1 bolletje gember
een handvol rozijnen
1 blikje tomatenpuree
3 eetlepels ketjap manis
1 middelgrote ui, liefst rood
1 teen knoflook
1 eetlepel van iets lekker scherps, ik nam Madame Chenet picallily van Lekker Bekkie (zeer heet!)
Voor de bereiding hoef je ook niet te hebben gestudeerd. Gooi rijst in een pan met water en breng aan de kook, draai vuur zacht en laat gaar worden. Dat duurt ongeveer 15-20 minuten en je hebt de hoeveelheid water natuurlijk zo gegokt dat afgieten niet nodig is. Leve de rijstkoker, ik hanteer 1 rijst, 1 1/2 water. Als je kip hebt, snijd die in stukjes, voeg wat olie en maismeel (maizena) toe, meng even, en braad vervolgens 2 minuten aan. Snipper de ui en braad die ook aan bij de kip. Of solo, in wat olie, als je liever garnalen wilt. Gooi de atjar erbij, samen met de knoflook, de rozijnen, de gember, de ketjap, de scherps en de tomatenpuree. Breng het geheel aan de kook en gooi -indien van toepassing- de garnalen erbij. Zet het vuur laag en wacht tot de rijst gaar is. Hop, klaar. Serveertip: met van die twijfelachtige magnetron-papadams, dan lijkt het nog wat.
Hoe scherp je iets wilt is uiteraard aan jou. Sambal werkt ook prima, maar niet van die vieze Oelek van Conimex hoor! Tsk! En laatst had ik nog wat druiven over die voor onmiddelijke consumptie wel een beetje over tijd waren. Doen het ook prima, in plaats van rozijnen.
Zo kwam het, dat wij vandaag op de bank voor de TV toch nog iets aten dat een beetje ergens op leek, volgens onze eigen standaarden uiteraard. En eenpansgerechten zijn Farmville-vriendelijk. Je moest eens weten hoe belangrijk dat kan zijn.
13 maart 2010
Benepen
Politiek en macht zijn zaken die mijn aandacht hebben, maar niet veel verder dan interesse in wat er globaal gebeurt. Ik ben er niet actief in. Dat is aan het veranderen. Ik kan mij niet herinneren dat ik mij weleens zo boos gemaakt heb over politiek als nu. Ik erger me groen en geel aan de ontwikkelingen van de laatste jaren, waarin populisme en holle-vaten partijen een steeds prominentere rol spelen in het politieke speelveld. Noem me elitair, maar ik kan er werkelijk met mijn pet niet bij dat mensen stemmen op groeperingen als de PVV of de Leefbaren. Hoe haal je het in je hoofd om te beslissen dat je geregeerd wil worden door mensen die niets anders doen dan roepen dat alles k#t is, die voortdurend hun collega's en hun eigen kiezers schofferen, zich stelselmatig denigrerend uitlaten over hele bevolkingsgroepen, die schaamteloos op de man spelen, die, niet gehinderd door kennis van zaken, de halve wereldbevolking over een kam scheert en wegzetten als vieze buitenlanders, en die geen enkele oplossing bieden voor 'de problemen' die ze niet aflaten op te blazen. De voorbeelden zijn legio. Over Gilt Weerders wil ik het niet eens hebben, die blonde Fuhrer van dat clubje xenofobe geestelijk gehandicapten, dat op niets anders uit is dan stennis schoppen, dat geen enkel concreet uitvoerbaar voorstel doet voor wat dan ook, dat alle afspraken, die we in een democratische rechtsstaat met elkaar gemaakt hebben om een beetje prettig met elkaar te kunnen leven, aan zijn laars lapt, dat zich nota bene over hun eigen kiezers uitlaat op een manier waar de honden geen brood van lusten. Of toch; laat ik toch een recent voorbeeld aanhalen van het niveau van hun omgangsvormen. Dat het Orakel van Limburg niet uitblinkt in subtiliteit, dat weet iedereen. Laten we het vizier eens richten op een van zijn maatjes. Afgelopen week nog, tijdens het vragenuur in de Kamer. Waarin volksvertegenwoordiger De Mos van de PVV een heel stijlvol -ahum- debat -ahum- had met mevrouw Van Gent van GroenLinks. En tijdens dit debat met dit volwassen -ahum-, weldoordachte -ahum- argument -ahum- kwam: 'ze kunnen beter u voor de dijk leggen, met uw postuur.' Ik bedoel, welk niveau heb je dan? Beter gezegd, welk niveau heb je niet? Stel je voor dat je zo om zou gaan met je familie, of je collega's. En hoe bestaat het dat zo iemand in de Tweede Kamer belandt? Je zult zeggen: zo werkt een democratie nu eenmaal. Je zou bijna verlangen naar verlicht depotisme. Ik ben hier nog niet mee klaar, ik kom er op terug.
Een van de stuitendste voorbeelden van de hypocrisie en kortzichtigheid en domheid die ik de afgelopen tijd zag kwam niet eens van de PVV. Nee, die dubieuze eer komt toe aan Leefbaar Rotterdam. Dat een hertelling eiste van de Rotterdamse gemeenteraadsverkiezingen. Omdat er zogenaamd kiesfraude gepleegd zou zijn. Waarbij zo ongeveer de ergste onregelmatigheid was, dat mensen samen in een hokje gestemd zouden hebben. Nou nou, oei oei. Om in de woorden van "hunnie ben stom" Marco Pastors te spreken: "ik vind het verschrikkelijk dat we niet de grootste geworden zijn, maar ik kan het helemaal niet hebben dat we van de PvdA verloren hebben." Wat voor verongelijkte kleuter ben je dan? Welk denkniveau heb je? Hoe onsterfelijk belachelijk kun je niet tegen je verlies kunnen? Toen vervolgens ook nog bleek, dat de Leefbaren zelf de kieswet overtreden hadden, brak helemaal mijn klomp.
Als gezegd, het allerergste vind ik, dat er blijkbaar mensen zijn, die op dit soort figuren stemmen. Wat denk je daarmee te bereiken? Snap je dan niet, dat het een weggegooide stem is? Dat die mensen voor jou echt niets zullen gaan betekenen? Dat die mensen dat ook helemaal niet willen? En dat is de milde variant. De enge variant is: zou het zo zijn, dat een substantieel deel van de bevolking echt zo met elkaar wil gaan omgaan? Zonder enig respect voor elkaar? Openlijk racistisch en vijandig zijn tegenover je eigen f#cking buren? Snappen die mensen dan niet, dat nog geen honderd jaar geleden er een partij was, die hetzelfde voorstond als populistisch-rechts nu? Dat, als je 'moslims' of 'buitenlanders' vervangt door 'joden', er geen enkel verschil meer bestaat tussen toen en nu? Okay, het is lang geleden, en onwetendheid is geen misdrijf. Dus laat ik het niet over die boeg gooien. Laat ik het dan zo stellen: denk jij, als stemmer, dat iemand die zich uitlaat in gratuite, nietszeggende one-liners op een goede dag, en zich op overige dagen slechts beperkt tot het beledigen en schofferen van iedereen die hem niet zint, echt de persoon is bij wie jouw welzijn, jouw huis, jouw baan, jouw gezin, jouw toekomst, jouw oude dag in goede handen is? Ik denk namelijk beslist van niet. Ik denk namelijk, dat je zo een gemeenschap, een land aan het creeren bent, waarin het ieder voor zich is, waarin -zo niet erger- onverdraagzaamheid en agressie bepalend worden voor het dagelijks leven, waarin iedereen tegelijkertijd boos en bang is, niet voor de buitenwereld, maar voor zijn eigen benepen, egoistische wereldbeeld. Of nee, niet wereldbeeld. Zelfbeeld.
Dat is een samenleving waar ik voor pas.
Een van de stuitendste voorbeelden van de hypocrisie en kortzichtigheid en domheid die ik de afgelopen tijd zag kwam niet eens van de PVV. Nee, die dubieuze eer komt toe aan Leefbaar Rotterdam. Dat een hertelling eiste van de Rotterdamse gemeenteraadsverkiezingen. Omdat er zogenaamd kiesfraude gepleegd zou zijn. Waarbij zo ongeveer de ergste onregelmatigheid was, dat mensen samen in een hokje gestemd zouden hebben. Nou nou, oei oei. Om in de woorden van "hunnie ben stom" Marco Pastors te spreken: "ik vind het verschrikkelijk dat we niet de grootste geworden zijn, maar ik kan het helemaal niet hebben dat we van de PvdA verloren hebben." Wat voor verongelijkte kleuter ben je dan? Welk denkniveau heb je? Hoe onsterfelijk belachelijk kun je niet tegen je verlies kunnen? Toen vervolgens ook nog bleek, dat de Leefbaren zelf de kieswet overtreden hadden, brak helemaal mijn klomp.
Als gezegd, het allerergste vind ik, dat er blijkbaar mensen zijn, die op dit soort figuren stemmen. Wat denk je daarmee te bereiken? Snap je dan niet, dat het een weggegooide stem is? Dat die mensen voor jou echt niets zullen gaan betekenen? Dat die mensen dat ook helemaal niet willen? En dat is de milde variant. De enge variant is: zou het zo zijn, dat een substantieel deel van de bevolking echt zo met elkaar wil gaan omgaan? Zonder enig respect voor elkaar? Openlijk racistisch en vijandig zijn tegenover je eigen f#cking buren? Snappen die mensen dan niet, dat nog geen honderd jaar geleden er een partij was, die hetzelfde voorstond als populistisch-rechts nu? Dat, als je 'moslims' of 'buitenlanders' vervangt door 'joden', er geen enkel verschil meer bestaat tussen toen en nu? Okay, het is lang geleden, en onwetendheid is geen misdrijf. Dus laat ik het niet over die boeg gooien. Laat ik het dan zo stellen: denk jij, als stemmer, dat iemand die zich uitlaat in gratuite, nietszeggende one-liners op een goede dag, en zich op overige dagen slechts beperkt tot het beledigen en schofferen van iedereen die hem niet zint, echt de persoon is bij wie jouw welzijn, jouw huis, jouw baan, jouw gezin, jouw toekomst, jouw oude dag in goede handen is? Ik denk namelijk beslist van niet. Ik denk namelijk, dat je zo een gemeenschap, een land aan het creeren bent, waarin het ieder voor zich is, waarin -zo niet erger- onverdraagzaamheid en agressie bepalend worden voor het dagelijks leven, waarin iedereen tegelijkertijd boos en bang is, niet voor de buitenwereld, maar voor zijn eigen benepen, egoistische wereldbeeld. Of nee, niet wereldbeeld. Zelfbeeld.
Dat is een samenleving waar ik voor pas.
11 maart 2010
Dikkie Dik en de wollen bol
Dikkie Dik zit op de bank. Naast het vrouwtje. Dat vindt Dikkie Dik gezellig. En het vrouwtje ook. Ze is aan het breien. "Tik, tik, tik" doen de naalden. Dikkie Dik kijkt ernaar. De wollen draad zit vast aan een grote bol met wol. Dikkie Dik zou er maar wat graag mee willen spelen. Maar dat vind het vrouwtje niet goed. Dat weet Dikkie Dik. Dus dat doet Dikkie niet.
Het vrouwtje staat op. Dikkie Dik staat ook op. Het vrouwtje loopt naar de keuken. Dikkie Dik gaat gauw vlak voor het vrouwtje heen en weer lopen. ''Het vrouwtje gaat thee zetten', denkt Dikkie Dik. Dikkie Dik lust geen thee. Hij houdt wel van melk. Lekkere poezenmelk. Het vrouwtje zet de ketel op het vuur. Dikkie Dik drentelt driftig rond haar voeten. Misschien krijgt hij wel een snoepje. "Nu even niet, poes, zegt het vrouwtje. En ze gaat naar de gootsteen. Het vrouwtje gaat afwassen. "Oh nee", denkt Dikkie Dik. Dat duurt altijd zo lang.
Dikkie Dik loopt terug de kamer in. Op de bank ligt het breiwerk van het vrouwtje. Met de bol wol eraan vast. "Wat een mooie bol", denk Dikkie Dik. En het vrouwtje is in de keuken.
Dikkie Dik springt op de bank. Hij loopt voorzichtig naar de bol wol. Met zijn pootje duwt hij tegen de bol. En nog een keer. En nog een keer. Oh jee, daar valt de bol van de bank! Dikkie Dik springt er achteraan. "Niet ontsnappen, bol," denkt Dikkie Dik.
En Dikkie Dik springt tegen de bol. En bol rolt weer weg. "Ik kom je pakken!" mauwt Dikkie Dik. En hij rent achter de bol aan. Met zijn voorpootjes pakt hij de bol vast. "Ik heb je, bol!" Dikkie Dik gaat op zijn zij liggen. Zo kan hij ook met zijn achterpootjes erbij. Met alle vier zijn pootjes probeert Dikkie Dik de bol te pakken. Maar het is een grote bol. Telkens rolt hij weg. En telkens springt Dikkie Dik er bovenop. En valt hij er pardoes weer af.
De bol is nu bijna achter de bank. Lange wollen draden liggen kris- kras over de grond. Dikkie Dik merkt er niets van. Hij heeft het veel te druk met de bol te pakken krijgen. Tik, pets, spring, spring! Dikkie Dik heeft reuze pret! Maar wat gebeurt er nu? De wollen draad zit helemaal om Dikkie Dik gewikkeld. En Dikkie Dik heeft niets in de gaten. Maar dan, o jee. Een grote lus zit om Dikkie Dik zijn hals. Dat vindt Dikkie Dik niet fijn. Hij duwt met zijn pootjes de bol weg. Maar dat helpt niet. De draad komt nog vaster rond zijn halsje. Dikkie Dik wordt er een beetje benauwd van. Hij slaat met zijn voorpootjes. Hij schopt met zijn achterpootjes. De draad komt vaster en vaster te zitten. Dikkie Dik kan bijna geen adem meer halen! Hij probeert te mauwen om het vrouwtje.
Maar mauwen lukt niet. Dikkie Dik is nu echt bang. Hij blijft eventjes stil liggen. Wat moet Dikkie Dik nu doen? Hij schopt nog een keer tegen de bol. Zo hard hij maar kan. Het wordt zwart voor Dikkie Dik zijn oogjes. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.
Het vrouwtje staat op. Dikkie Dik staat ook op. Het vrouwtje loopt naar de keuken. Dikkie Dik gaat gauw vlak voor het vrouwtje heen en weer lopen. ''Het vrouwtje gaat thee zetten', denkt Dikkie Dik. Dikkie Dik lust geen thee. Hij houdt wel van melk. Lekkere poezenmelk. Het vrouwtje zet de ketel op het vuur. Dikkie Dik drentelt driftig rond haar voeten. Misschien krijgt hij wel een snoepje. "Nu even niet, poes, zegt het vrouwtje. En ze gaat naar de gootsteen. Het vrouwtje gaat afwassen. "Oh nee", denkt Dikkie Dik. Dat duurt altijd zo lang.
Dikkie Dik loopt terug de kamer in. Op de bank ligt het breiwerk van het vrouwtje. Met de bol wol eraan vast. "Wat een mooie bol", denk Dikkie Dik. En het vrouwtje is in de keuken.
Dikkie Dik springt op de bank. Hij loopt voorzichtig naar de bol wol. Met zijn pootje duwt hij tegen de bol. En nog een keer. En nog een keer. Oh jee, daar valt de bol van de bank! Dikkie Dik springt er achteraan. "Niet ontsnappen, bol," denkt Dikkie Dik.
En Dikkie Dik springt tegen de bol. En bol rolt weer weg. "Ik kom je pakken!" mauwt Dikkie Dik. En hij rent achter de bol aan. Met zijn voorpootjes pakt hij de bol vast. "Ik heb je, bol!" Dikkie Dik gaat op zijn zij liggen. Zo kan hij ook met zijn achterpootjes erbij. Met alle vier zijn pootjes probeert Dikkie Dik de bol te pakken. Maar het is een grote bol. Telkens rolt hij weg. En telkens springt Dikkie Dik er bovenop. En valt hij er pardoes weer af.
De bol is nu bijna achter de bank. Lange wollen draden liggen kris- kras over de grond. Dikkie Dik merkt er niets van. Hij heeft het veel te druk met de bol te pakken krijgen. Tik, pets, spring, spring! Dikkie Dik heeft reuze pret! Maar wat gebeurt er nu? De wollen draad zit helemaal om Dikkie Dik gewikkeld. En Dikkie Dik heeft niets in de gaten. Maar dan, o jee. Een grote lus zit om Dikkie Dik zijn hals. Dat vindt Dikkie Dik niet fijn. Hij duwt met zijn pootjes de bol weg. Maar dat helpt niet. De draad komt nog vaster rond zijn halsje. Dikkie Dik wordt er een beetje benauwd van. Hij slaat met zijn voorpootjes. Hij schopt met zijn achterpootjes. De draad komt vaster en vaster te zitten. Dikkie Dik kan bijna geen adem meer halen! Hij probeert te mauwen om het vrouwtje.
Maar mauwen lukt niet. Dikkie Dik is nu echt bang. Hij blijft eventjes stil liggen. Wat moet Dikkie Dik nu doen? Hij schopt nog een keer tegen de bol. Zo hard hij maar kan. Het wordt zwart voor Dikkie Dik zijn oogjes. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.
19 februari 2010
Ontvrienden
Vandaag was het Harold zijn vrije dag. Op zijn vrije dag haalt Harold altijd boodschappen, voor de hele week. Tijd voor de Sligro. Daarna gaat Harold aan het werk. Want zijn werk is ook zijn hobby. Omdat het zijn vrije dag is, doet Harold het wel lekker rustig aan. Eerst ontvriendt hij op Hyves ene Tante Laetitia. Ontvrienden is hip, en Harold is graag hip. Harold kent Tante Laetitia niet zo goed, maar hij wilde ook niet zo lomp zijn om haar uitnodiging af te wijzen.
Langzamerhand wordt Harold een beetje horendol van die Tante Laetitia. Volgens Harold heeft zij de hele dag niet veel beter te doen dan op het internet rondhangen. En klagen. En stukjes schrijven. Steeds maar stukjes schrijven. Stukjes schrijven dat ze een stukje geschreven heeft. Dat lijkt Harold een beetje op het maniakale af. Tante Laetitia kan best leuk schrijven, maar toch. Het is Harold opgevallen dat Tante Laetitia een sterke fascinatie heeft voor mensen uit de zelfkant van de samenleving. Daar schrijft ze heel veel stukjes over. Deze stukjes zijn allemaal negatief van toon. Harold vermoedt, dat Tante Laetitia ze zelf heel grappig vindt. Ook schrijft Tante Laetitia stukjes fictie in de vorm van een feuilleton. Zelf beweert ze dat deze stukjes fictief zijn. Harold is van mening dat ze akelig autobiografisch zijn. Akelig, omdat ook deze stukjes vaak een erg negatieve teneur hebben. Vooral als het over de mensen gaat die de hoofdpersoon in haar leven omringen. Harold is in elk geval blij dat hij geen collega van Tante Laetitia is. En een beetje bang dat deze stukjes toch een onaangenaam venster zijn in de geest van Tante Laetitia. Dan zijn er nog de stukjes waarin Tante Laetitia klaagt, gewoon over van alles. Voor de lol. Dat is niet Harold zijn ding, Harold wordt er vooral een beetje moe van. Harold denkt, dat je van klagen om het klagen niet gelukkiger wordt, zelfs niet als dit grappig bedoeld is. Best lekker soms, maar je kunt je afvragen hoe iemand die zoveel tijd in lollig bedoeld klagen steekt, nu eigenlijk in het leven staat.
Nee, zoveel negativiteit, daar heeft Harold geen behoefte aan. Hij voelt zich meteen lichter. Met frisse moed stort hij zich op een programmeerprobleem dat hem al een paar nachten uit zijn slaap houdt. Gelukkig is er schaatsen op TV, daar kan hij tijdens het pijnigen van zijn hersens met een schuin oog naar kijken. Harold vindt dat erg vermakelijk. Vooral het vrouwenschaatsen. Van die meisjes met dijen als betonpilaren, die voor de camera staan te giechelen. Dan kijken ze als een bang vogeltje in de camera, en doen ze van "hihihi, ik heb alles gegeven maar het zat er gewoon niet in vandaag." Tsja meissie met je naam als een roodbonte koe, denkt Harold dan, je verdient wel een ton per jaar. Harold heeft dan toch iets niet goed gedaan. Gelukkig kan hij daar zelf weer smakelijk om lachen.
Langzamerhand wordt Harold een beetje horendol van die Tante Laetitia. Volgens Harold heeft zij de hele dag niet veel beter te doen dan op het internet rondhangen. En klagen. En stukjes schrijven. Steeds maar stukjes schrijven. Stukjes schrijven dat ze een stukje geschreven heeft. Dat lijkt Harold een beetje op het maniakale af. Tante Laetitia kan best leuk schrijven, maar toch. Het is Harold opgevallen dat Tante Laetitia een sterke fascinatie heeft voor mensen uit de zelfkant van de samenleving. Daar schrijft ze heel veel stukjes over. Deze stukjes zijn allemaal negatief van toon. Harold vermoedt, dat Tante Laetitia ze zelf heel grappig vindt. Ook schrijft Tante Laetitia stukjes fictie in de vorm van een feuilleton. Zelf beweert ze dat deze stukjes fictief zijn. Harold is van mening dat ze akelig autobiografisch zijn. Akelig, omdat ook deze stukjes vaak een erg negatieve teneur hebben. Vooral als het over de mensen gaat die de hoofdpersoon in haar leven omringen. Harold is in elk geval blij dat hij geen collega van Tante Laetitia is. En een beetje bang dat deze stukjes toch een onaangenaam venster zijn in de geest van Tante Laetitia. Dan zijn er nog de stukjes waarin Tante Laetitia klaagt, gewoon over van alles. Voor de lol. Dat is niet Harold zijn ding, Harold wordt er vooral een beetje moe van. Harold denkt, dat je van klagen om het klagen niet gelukkiger wordt, zelfs niet als dit grappig bedoeld is. Best lekker soms, maar je kunt je afvragen hoe iemand die zoveel tijd in lollig bedoeld klagen steekt, nu eigenlijk in het leven staat.
Nee, zoveel negativiteit, daar heeft Harold geen behoefte aan. Hij voelt zich meteen lichter. Met frisse moed stort hij zich op een programmeerprobleem dat hem al een paar nachten uit zijn slaap houdt. Gelukkig is er schaatsen op TV, daar kan hij tijdens het pijnigen van zijn hersens met een schuin oog naar kijken. Harold vindt dat erg vermakelijk. Vooral het vrouwenschaatsen. Van die meisjes met dijen als betonpilaren, die voor de camera staan te giechelen. Dan kijken ze als een bang vogeltje in de camera, en doen ze van "hihihi, ik heb alles gegeven maar het zat er gewoon niet in vandaag." Tsja meissie met je naam als een roodbonte koe, denkt Harold dan, je verdient wel een ton per jaar. Harold heeft dan toch iets niet goed gedaan. Gelukkig kan hij daar zelf weer smakelijk om lachen.
15 februari 2010
Verbijsterend
Ik ben een gewoon individu in een gewone Amerikaanse, oh nee, Nederlandse stad! Nooit had ik verwacht wat mij voor verschrikkelijks te wachten stond! In de vroege uren van vanochtend werd ik opgeschrikt door een huiveringwekkend geluid! Naast het bed, op het nachtkastje, was plotseling de wekker afgegaan! Er stond mij een schokkende ontdekking te wachten: ik moest opstaan! Ik sloeg de deken van mij af, en stapte uit het warme, veilige bed! Het huis was verschrikkelijk koud! Ik ontdekte, dat ik naakt was!
Voorzichtig liep ik de trap af! Eenmaal beneden deed ik opnieuw een schokkende ontdekking! Het was pikdonker! Ik duwde voorzichtig op de lichtknop! Ik liep verder, en kwam bij de keuken! Ik opende de koelkast! Wat ik daar aantrof, tartte elke verbeelding! De melk was maar liefst één dag over tijd! Een verschrikkelijke stank verspreidde zich niet! Ik deed het vriesvak open! Daar lag het brood, het was ongelofelijk bevroren! Ik nam er twee sneetjes uit, en ontdooide ze in de magnetron! Ik werd gekweld door honger en dorst! Mijn lichaamsgewicht was maar liefst een halve kilo afgenomen in de lange, zware nacht!
Ik smeerde boter! Ik pakte een pak hagelslag! Dit zat vol sensationeel bruine korrels! Ik kantelde het pak hagelslag! Ik mocht mijn boterham niet missen! Daarna zette ik koffie! De geur was ronduit verbijsterend! Ik schonk de gloeiend hete vloeistof ternauwernood in een kopje!
Ik ging zitten! Met een spectaculaire beweging bracht ik het brood naar mijn mond. Ik nam een hap! Ik ontbeet!
En ik dacht na. Over hoe doodvermoeiend het moet zijn om tekstschrijver bij SBS te zijn.
Voorzichtig liep ik de trap af! Eenmaal beneden deed ik opnieuw een schokkende ontdekking! Het was pikdonker! Ik duwde voorzichtig op de lichtknop! Ik liep verder, en kwam bij de keuken! Ik opende de koelkast! Wat ik daar aantrof, tartte elke verbeelding! De melk was maar liefst één dag over tijd! Een verschrikkelijke stank verspreidde zich niet! Ik deed het vriesvak open! Daar lag het brood, het was ongelofelijk bevroren! Ik nam er twee sneetjes uit, en ontdooide ze in de magnetron! Ik werd gekweld door honger en dorst! Mijn lichaamsgewicht was maar liefst een halve kilo afgenomen in de lange, zware nacht!
Ik smeerde boter! Ik pakte een pak hagelslag! Dit zat vol sensationeel bruine korrels! Ik kantelde het pak hagelslag! Ik mocht mijn boterham niet missen! Daarna zette ik koffie! De geur was ronduit verbijsterend! Ik schonk de gloeiend hete vloeistof ternauwernood in een kopje!
Ik ging zitten! Met een spectaculaire beweging bracht ik het brood naar mijn mond. Ik nam een hap! Ik ontbeet!
En ik dacht na. Over hoe doodvermoeiend het moet zijn om tekstschrijver bij SBS te zijn.
10 februari 2010
OV-chipkaart
De OV-chipkaart mag alleen worden ingevoerd als deze kostenneutraal is. Dat is een door een ambtelijke werkgroep verzonnen begrip, en het betekent dat je als reiziger door de invoering van de OV-chipkaart niet duurder uit mag zijn. Uh huh.
Laat ik wat voorbeelden nemen. Ik maak regelmatig ritjes naar Den Haag CS en Den Haag Hollands Spoor. Dat is 1 zone, dus 2 strippen.
Een strip kost 48 cent. Beide ritjes kosten dus 96 cent, met de strippenkaart. Met de OV-chipkaart kosten die ritjes respectievelijk 1,24 EUR en 1,25 EUR. Dat lijkt me niet zo kostenneutraal. Sterker, het lijkt me een prijsverhoging van 30%. Dertig procent!
Voor mijn meisje is het nog belachelijker. Haar werk is ook 1 zone, maar ze moet, dat is beetje onhandig, toch overstappen. En overstappen betekent inchecken, uitchecken, en dan nog een keer inchecken en uitchecken. Een ritje naar haar werk met OV-chipkaart kost haar bijna 2,50 EUR. Dat is dus tweeenhalf keer zo duur(!!!) als met een strippenkaart.
Zo'n hotemetoot die dit onzalige kloteding bedacht heeft, zal aanvoeren dat beide ritjes precies van de ene kant naar de andere kant van de zone zijn. En dat is zo. Zou ik één halte verder wonen, dus net over de zonegrens, dan moet je een extra strip afstempelen. Kom je op 1,46 EUR. Precies het bedrag dat van de OV-chipkaart wordt afgeschreven. Met andere woorden, alleen in het allerongunstigste scenario voor de strippenkaart, is de OV-chipkaart nét aan kosten-neutraal.
De OV-chipkaart is pure diefstal, die we met zijn allen onder onze ogen zien plaatsvinden. Dat laten we toch niet op ons kop zitten?
Laat ik wat voorbeelden nemen. Ik maak regelmatig ritjes naar Den Haag CS en Den Haag Hollands Spoor. Dat is 1 zone, dus 2 strippen.
Een strip kost 48 cent. Beide ritjes kosten dus 96 cent, met de strippenkaart. Met de OV-chipkaart kosten die ritjes respectievelijk 1,24 EUR en 1,25 EUR. Dat lijkt me niet zo kostenneutraal. Sterker, het lijkt me een prijsverhoging van 30%. Dertig procent!
Voor mijn meisje is het nog belachelijker. Haar werk is ook 1 zone, maar ze moet, dat is beetje onhandig, toch overstappen. En overstappen betekent inchecken, uitchecken, en dan nog een keer inchecken en uitchecken. Een ritje naar haar werk met OV-chipkaart kost haar bijna 2,50 EUR. Dat is dus tweeenhalf keer zo duur(!!!) als met een strippenkaart.
Zo'n hotemetoot die dit onzalige kloteding bedacht heeft, zal aanvoeren dat beide ritjes precies van de ene kant naar de andere kant van de zone zijn. En dat is zo. Zou ik één halte verder wonen, dus net over de zonegrens, dan moet je een extra strip afstempelen. Kom je op 1,46 EUR. Precies het bedrag dat van de OV-chipkaart wordt afgeschreven. Met andere woorden, alleen in het allerongunstigste scenario voor de strippenkaart, is de OV-chipkaart nét aan kosten-neutraal.
De OV-chipkaart is pure diefstal, die we met zijn allen onder onze ogen zien plaatsvinden. Dat laten we toch niet op ons kop zitten?
9 februari 2010
Hacken
Ik ben niet zo'n hacker. Ik associeer het met sociaal incompetente wizz-kids, die met eindeloos geduld de zwakheden van websites en besturingssystemen blootleggen.
Wat een ridicuul beeld is, want hoewel je die nerds ook hebt, is 'hacken' ook gewoon 'big business'. Ik moest daaraan denken toen ik vandaag een infectie opliep. En daar scheet ik balen van, want ik wist dat de site die ik bezocht dubieus was. Ik had het dus kunnen weten. Er flitste een scherm op, en vervolgens ontving ik van Adobe Reader een foutmelding. De meeste mensen trekken dan hun schouders op, ik voelde aan mijn water: foute boel, PDF exploit. Die gebruiken geavanceerde javascript 'obfuscation' - wat zoiets inhoudt als nagenoeg ontraceerbaar voor virusscanners.
Tegenwoordig is het zo, dat ik mijn virusscanner ook daadwerkelijk heb aanstaan. Dat heb ik jaren niet gedaan - ik was voorzichtig met surfen, opende geen attachments, gebruikte geen Internet Explorer, gebruikte geen Outlook, had in mijn e-mail programma de HTML weergave van mailtjes uitstaan, en scande elke nacht mijn hele PC. Tegewnwoordig volstaat dat niet meer.
De pest is, virusscanners zijn leuk maar ze vertragen je systeem enorm. Bovendien pakken ze maar zeg 80-90% van de foute boel. Dat bleek vandaag maar weer: zelfs met virusscanner aan werd ik gewoon geinfecteerd. Ik zag het gebeuren, en draaide, een beetje tegen beter weten in, meteen 2 virusscans, eentje met mijn eigen virusscanner, eentje met een online pakket - die zijn in zoverre fijn dat ze niet gecorrumpeerd worden als je een infectie oploopt. Hoop ik.
Beide pakketten gaven aan dat mijn systeem geinfecteerd was. En bij beide pakketten waren het allemaal 'false positives', vals alarm. De programma's waarvan ze aangaven dat het 'virussen' waren, waren dat in werkelijkheid niet - het waren programma's die ik ken en die ik doelbewust heb geinstalleerd (zoals shed, en nmap). Toegegeven, het zijn programma's die een beetje hacker op zijn PC heeft staan, maar op zichzelf zijn het geen gevaarlijke programma's. De daadwerkelijke infectie werd door geen van beide scanners gevonden. Gelukkig leerde enig naspeuren op internet mij, dat het een zogenaamde 'in-memory' infectie betrof, dat wil zeggen dat als je opnieuw opstart, je er weer van af bent. Ik haat opnieuw opstarten, want op dit oude beestje duurt dat 15 minuten, maar dat is ook precies waar zo'n 'virus' op hoopt: dat je niet opnieuw opstart.
Hoe dan ook, het bracht herinneringen in mij boven van klieren op IRC, en lekker port-scannen en gedeelde mappen vinden op computers van mensen die zich daar niet van bewust zijn. Lang vervlogen tijden.
Tenminste, tot afgelopen vrijdag. Ik zat te koekeloeren in mijn 'cookies', ik weet niet meer waarom. Vroeger werden cookies in het bestand cookies.txt opgeslagen. Dat kon je gewoon in Notepad openen. Tegenwoordig zitten ze in een SQLite bestand, een database(je) dus. Tenminste, als je Firefox gebruikt. SQLlite mag klinken als abacadabra, maar voor een beetje IT-er betekent het 'just another database'. En ik zat er een beetje mee te klooien, en ontdekte dat ik, zonder dat ik de inloggegevens van gebruikers kende, op een bepaalde site toch in hun account kon komen. Beetje slordig! Nobel als ik ben heb ik die kennis niet misbruikt, en de beheerder van de site ervan op de hoogte gesteld. Die had de pest in dit weekend. Maar inmidddels is het gefixed, en ben ik beroofd van dat almachtige gevoel dat ik iedereen die me niet bevalt lekker kon zieken. Ach ja, de prijs van sportiviteit. Het is maar goed dat ik nooit topsporter geworden ben.
Wat een ridicuul beeld is, want hoewel je die nerds ook hebt, is 'hacken' ook gewoon 'big business'. Ik moest daaraan denken toen ik vandaag een infectie opliep. En daar scheet ik balen van, want ik wist dat de site die ik bezocht dubieus was. Ik had het dus kunnen weten. Er flitste een scherm op, en vervolgens ontving ik van Adobe Reader een foutmelding. De meeste mensen trekken dan hun schouders op, ik voelde aan mijn water: foute boel, PDF exploit. Die gebruiken geavanceerde javascript 'obfuscation' - wat zoiets inhoudt als nagenoeg ontraceerbaar voor virusscanners.
Tegenwoordig is het zo, dat ik mijn virusscanner ook daadwerkelijk heb aanstaan. Dat heb ik jaren niet gedaan - ik was voorzichtig met surfen, opende geen attachments, gebruikte geen Internet Explorer, gebruikte geen Outlook, had in mijn e-mail programma de HTML weergave van mailtjes uitstaan, en scande elke nacht mijn hele PC. Tegewnwoordig volstaat dat niet meer.
De pest is, virusscanners zijn leuk maar ze vertragen je systeem enorm. Bovendien pakken ze maar zeg 80-90% van de foute boel. Dat bleek vandaag maar weer: zelfs met virusscanner aan werd ik gewoon geinfecteerd. Ik zag het gebeuren, en draaide, een beetje tegen beter weten in, meteen 2 virusscans, eentje met mijn eigen virusscanner, eentje met een online pakket - die zijn in zoverre fijn dat ze niet gecorrumpeerd worden als je een infectie oploopt. Hoop ik.
Beide pakketten gaven aan dat mijn systeem geinfecteerd was. En bij beide pakketten waren het allemaal 'false positives', vals alarm. De programma's waarvan ze aangaven dat het 'virussen' waren, waren dat in werkelijkheid niet - het waren programma's die ik ken en die ik doelbewust heb geinstalleerd (zoals shed, en nmap). Toegegeven, het zijn programma's die een beetje hacker op zijn PC heeft staan, maar op zichzelf zijn het geen gevaarlijke programma's. De daadwerkelijke infectie werd door geen van beide scanners gevonden. Gelukkig leerde enig naspeuren op internet mij, dat het een zogenaamde 'in-memory' infectie betrof, dat wil zeggen dat als je opnieuw opstart, je er weer van af bent. Ik haat opnieuw opstarten, want op dit oude beestje duurt dat 15 minuten, maar dat is ook precies waar zo'n 'virus' op hoopt: dat je niet opnieuw opstart.
Hoe dan ook, het bracht herinneringen in mij boven van klieren op IRC, en lekker port-scannen en gedeelde mappen vinden op computers van mensen die zich daar niet van bewust zijn. Lang vervlogen tijden.
Tenminste, tot afgelopen vrijdag. Ik zat te koekeloeren in mijn 'cookies', ik weet niet meer waarom. Vroeger werden cookies in het bestand cookies.txt opgeslagen. Dat kon je gewoon in Notepad openen. Tegenwoordig zitten ze in een SQLite bestand, een database(je) dus. Tenminste, als je Firefox gebruikt. SQLlite mag klinken als abacadabra, maar voor een beetje IT-er betekent het 'just another database'. En ik zat er een beetje mee te klooien, en ontdekte dat ik, zonder dat ik de inloggegevens van gebruikers kende, op een bepaalde site toch in hun account kon komen. Beetje slordig! Nobel als ik ben heb ik die kennis niet misbruikt, en de beheerder van de site ervan op de hoogte gesteld. Die had de pest in dit weekend. Maar inmidddels is het gefixed, en ben ik beroofd van dat almachtige gevoel dat ik iedereen die me niet bevalt lekker kon zieken. Ach ja, de prijs van sportiviteit. Het is maar goed dat ik nooit topsporter geworden ben.
3 februari 2010
Verbindingsperikelen
Al meer dan een jaar heb ik problemen met mijn internetverbinding. Deze problemen zijn niet ernstig genoeg om er uren tijd aan te besteden, vandaar dat ze al zo lang voortduren. Maar toch.
Wat is er aan de hand? Soms laden webpagina's niet. Of half. Niet altijd dezelfde pagina's, en soms gaat het ook ineens een poosje goed. Het maakt niet uit of ik een draadloze of fysieke verbinding heb met de modem. Het maakt ook niet uit welk computer of welk besturingssysteem ik gebruik. Het ligt dus niet aan de computers, of aan het type internetverbinding. Blijft over de modem, of de internetprovider. Dat laatste is niet heel waarschijnlijk, want die zou inmiddels failliet zijn - zo irritant is het probleem dan weer wel.
Blijft over de modem.
Het probleem komt en gaat, maar zijn vaak wel dezelfde pagina's waarop het zich voordoet, weliswaar niet altijd, maar vaak genoeg om een verband te vermoeden. De Hyves inbox is zo'n pagina. Met bijvoorbeeld Google of nu.nl is er eigenlijk nooit problemen. Als ik een P2P programma zoals uTorrent aan heb staan, verergert het probleem exponentieel; normaal surfen is dan eigenlijk niet meer mogelijk, zelfs niet als het P2P programma flink afgeknepen wordt.
Met andere woorden, het lijkt erop alsof de modem 'verstopt raakt' en dan zijn werk niet meer goed doet. En dat het geen probleem is met de snelheid van de verbinding.
Dat idee had ik een jaar geleden ook al. En ik heb al talloze dingen geprobeerd, maar ik ken mijn huidige modem niet zo goed, en heb een hekel aan dit soort systeembeheerdergepiel. Dus ik dacht op een gegeven moment 'laat ook maar'.
Vandaag was het genoeg. Ik had twee opties: de modem uit het raam keilen, of toch nog even kijken of ik iets kon vinden. Een uur googelen later, waarin ik 90% onzinantwoorden vond, en 9% bruikbare suggesties, -die ik al geprobeerd had-, las ik iets over een ander type modem dan dat ik heb, maar voldoende interessant om te proberen of ik die optie ook had.
Wat ik namelijk nog niet geprobeerd had, was de firewall uitschakelen. Hoewel ik wel vermoedde dat dat het probleem zou kunnen oplossen, is dat in de praktijk gewoon geen optie. Ja, ik kan het natuurlijk wel doen, en dan een tweede router achter de modem hangen, en die laten firewallen, en de eerste alleen als bridge, enzovoort, maar dat vind ik zelfs om op te schrijven al bijna teveel gedoe.
Wat ik echter nog nooit had gedaan, en achteraf vind ik dat wel een beetje dom van mezelf, was eens goed kijken wat ik via de 'normale' modemconfiguratie aan de firewall-instellingen van de router kon configureren. Dat zit zo, in mijn vorige modem moest ik dat soort dingen doen via een Telnet verbinding door PuTTY, waarbij je met lange (hele lange!) commando's je firewall heel precies kon instellen. Maar allemachtig wat een gedoe was dat. Dat er bij het huidige modem ook nog zoiets is als een plek waar niet-nerds iets kunnen instellen, dat had ik een beetje over het hoofd gezien.
En wat blijkt, je kunt er, zij het zeer beperkt, inderdaad wel iets aan configureren. Zo kun je het intrusiedetectieniveau instellen. En wat blijkt nu? Als ik die van hoog naar medium zet, werken alle probleempagina's ineens prima. Hoera, dansje!
Dus mocht iemand anders ook last hebben van dit probleem, doe er je voordeel mee, want de meest voorkomende suggestie voor dit probleem (het commando "netsh interface tcp set global autotuning=disabled", fijn!) werkt sowieso alleen op Vista en Windows 7, en verhelpt bovenstaand probleem niet, omdat het iets wijzigt aan je computer, terwijl die het probleem niet is.
Beetje nerd-stukje, ik weet het. Maar je hóeft het ook niet te lezen :)
(Update:) Nog even voor de volledigheid waarom dit werkt: 'zware' websites, zoals Hyves, halen de pagina niet van één plek, één server. Dat zie je ook onderin je scherm als je een Hyves pagina laadt (opent): de tekst komt van de ene plek, de plaatjes van een andere, de smilies van weer een andere, enzovoort. Wat er in feite gebeurt, is dat je browser gelijktijdig een (groot) aantal verbindingen maakt met al die afzonderlijke plekken. De firewall in je router kan dan in de veronderstelling gebracht worden, dat er een DDoS (Distributed Denial of Service) op je wordt uitgevoerd, dat is een vorm van internetaanval die, middels het maken van heel veel verbindingen met jouw computer, jou het internetten onmogelijk maakt. En dan zegt de firewall 'stop!', en laat geen internetverkeer meer door vanaf die servers. Dat wil je in het geval van (bijvoorbeeld) Hyves niet, dus dan maar dat moment van Stop! uitstellen. Echt blij met deze oplossing ben ik niet, maar je moet wat...
Wat is er aan de hand? Soms laden webpagina's niet. Of half. Niet altijd dezelfde pagina's, en soms gaat het ook ineens een poosje goed. Het maakt niet uit of ik een draadloze of fysieke verbinding heb met de modem. Het maakt ook niet uit welk computer of welk besturingssysteem ik gebruik. Het ligt dus niet aan de computers, of aan het type internetverbinding. Blijft over de modem, of de internetprovider. Dat laatste is niet heel waarschijnlijk, want die zou inmiddels failliet zijn - zo irritant is het probleem dan weer wel.
Blijft over de modem.
Het probleem komt en gaat, maar zijn vaak wel dezelfde pagina's waarop het zich voordoet, weliswaar niet altijd, maar vaak genoeg om een verband te vermoeden. De Hyves inbox is zo'n pagina. Met bijvoorbeeld Google of nu.nl is er eigenlijk nooit problemen. Als ik een P2P programma zoals uTorrent aan heb staan, verergert het probleem exponentieel; normaal surfen is dan eigenlijk niet meer mogelijk, zelfs niet als het P2P programma flink afgeknepen wordt.
Met andere woorden, het lijkt erop alsof de modem 'verstopt raakt' en dan zijn werk niet meer goed doet. En dat het geen probleem is met de snelheid van de verbinding.
Dat idee had ik een jaar geleden ook al. En ik heb al talloze dingen geprobeerd, maar ik ken mijn huidige modem niet zo goed, en heb een hekel aan dit soort systeembeheerdergepiel. Dus ik dacht op een gegeven moment 'laat ook maar'.
Vandaag was het genoeg. Ik had twee opties: de modem uit het raam keilen, of toch nog even kijken of ik iets kon vinden. Een uur googelen later, waarin ik 90% onzinantwoorden vond, en 9% bruikbare suggesties, -die ik al geprobeerd had-, las ik iets over een ander type modem dan dat ik heb, maar voldoende interessant om te proberen of ik die optie ook had.
Wat ik namelijk nog niet geprobeerd had, was de firewall uitschakelen. Hoewel ik wel vermoedde dat dat het probleem zou kunnen oplossen, is dat in de praktijk gewoon geen optie. Ja, ik kan het natuurlijk wel doen, en dan een tweede router achter de modem hangen, en die laten firewallen, en de eerste alleen als bridge, enzovoort, maar dat vind ik zelfs om op te schrijven al bijna teveel gedoe.
Wat ik echter nog nooit had gedaan, en achteraf vind ik dat wel een beetje dom van mezelf, was eens goed kijken wat ik via de 'normale' modemconfiguratie aan de firewall-instellingen van de router kon configureren. Dat zit zo, in mijn vorige modem moest ik dat soort dingen doen via een Telnet verbinding door PuTTY, waarbij je met lange (hele lange!) commando's je firewall heel precies kon instellen. Maar allemachtig wat een gedoe was dat. Dat er bij het huidige modem ook nog zoiets is als een plek waar niet-nerds iets kunnen instellen, dat had ik een beetje over het hoofd gezien.
En wat blijkt, je kunt er, zij het zeer beperkt, inderdaad wel iets aan configureren. Zo kun je het intrusiedetectieniveau instellen. En wat blijkt nu? Als ik die van hoog naar medium zet, werken alle probleempagina's ineens prima. Hoera, dansje!
Dus mocht iemand anders ook last hebben van dit probleem, doe er je voordeel mee, want de meest voorkomende suggestie voor dit probleem (het commando "netsh interface tcp set global autotuning=disabled", fijn!) werkt sowieso alleen op Vista en Windows 7, en verhelpt bovenstaand probleem niet, omdat het iets wijzigt aan je computer, terwijl die het probleem niet is.
Beetje nerd-stukje, ik weet het. Maar je hóeft het ook niet te lezen :)
(Update:) Nog even voor de volledigheid waarom dit werkt: 'zware' websites, zoals Hyves, halen de pagina niet van één plek, één server. Dat zie je ook onderin je scherm als je een Hyves pagina laadt (opent): de tekst komt van de ene plek, de plaatjes van een andere, de smilies van weer een andere, enzovoort. Wat er in feite gebeurt, is dat je browser gelijktijdig een (groot) aantal verbindingen maakt met al die afzonderlijke plekken. De firewall in je router kan dan in de veronderstelling gebracht worden, dat er een DDoS (Distributed Denial of Service) op je wordt uitgevoerd, dat is een vorm van internetaanval die, middels het maken van heel veel verbindingen met jouw computer, jou het internetten onmogelijk maakt. En dan zegt de firewall 'stop!', en laat geen internetverkeer meer door vanaf die servers. Dat wil je in het geval van (bijvoorbeeld) Hyves niet, dus dan maar dat moment van Stop! uitstellen. Echt blij met deze oplossing ben ik niet, maar je moet wat...
1 februari 2010
Vegetarisch
Ik vergeet bijna een ander meesterwerk te bespreken, waarvan ik onlangs het genoegen heb gesmaakt het te mogen ervaren.
Veel mensen kennen vast Anaconda. En zullen het er waarschijnlijk over eens zijn dat zelfs Jennifer Lopez' bevallige achterste dit misbaksel van een film niet kon redden.
(Terzijde: wat weinigen weten is dat er liefst 3 vervolgen zijn gemaakt, 'I kid you not', waaronder eentje met David 'Michael Knight' Hasselhoff - riep er iemand 'B-film'?)
Hoe dan ook, Anaconda is best grappig. Vind ik. Temeer daar Jon Voigt, 'de vader van', er een geinige rol in overacteert. Diezelfde Jon Voigt speelt trouwens de hoofdrol in de film die momenteel de IMDB 'bottom-100' aanvoert. Grappig.
Ik dwaal af, ik wou het helemaal niet hebben over films met de papa van dat scharminkel met plastic tieten en lippen dat bruine kindjes verzamelt.
Nee, ik wou het hebben over Carnosaur. Een film uit 1993. Redelijk recent dus. Een film die gemaakt werd, let wel, NA(!) Jurassic Park.
Carnosaur gaat over een geheim militair laboratorium (gaap) waar een briljante wetenschapster (gaap) bezig is met geheime (gaap) genetische experimenten (gaap), om het ultieme wapen (gaap) te creeren. Laat dat nou net een dinosaurus zijn. Want die waren trendy in 1993.
'Cut', en we zien een of andere hillbilly die bewaker is van een bedrijventerrein. Deze dombo is heimelijk verliefd op het meisje uit een -naar ik aanneem- veganistische woongemeenschap van demonstranten in het bos. Duh. Die zich op een avond allemaal vastketenen aan de landbouwwerktuigen die hillbilly beschermt. Wat een beetje jammer is voor ze, want laat het monster nou net ontsnapt zijn. En het monster heeft trek. Stevige trek.
Wat Carnosaur vooral zo hilarisch maakt, is dat het monster zo pijnlijk slecht gemaakt is. Deels komt het regelrecht uit een Commodore 64 - met defecte videokaart, deels is het genant duidelijk een handpop van een paar centimeter. En we hebben het over 1993, een tijd waarin CGI weliswaar nog niet zo ver ontwikkeld was als tegenwoordig, maar waarin, in bijvoorbeeld Jurassic Park, toch al relatief overtuigende films vol CGI gemaakt werden. Deze Carnosaur ziet er niettemin uit alsof hij nog met King 'Klei' Kong op de Empire State Building geplakt heeft gezeten. In 1933, welteverstaan. In alle opzichten is deze carnosaurus een wangedrocht van de bovenste plank.
Dat maakt de film ook wel weer leuk, bijna net zo leuk als die brullende anaconda waarmee ik dit stukje begon. Ook zeer vermakelijk vond ik, dat toen de hillbilly eenmaal was binnengedrongen in het geheime militair lab, want dat doen hillbillies in de film, hij een geanimeerd tweegesprek over genetica heeft met de Boze Wetenschapster (een vrouw, jaja, het is wél 1993!) En laat ik het over de reactie een langharige vastgeketende demonstrant maar niet hebben, want die zegt, ik verzin dat niet: "Hello, green brother." ROFL!
Carnosaur, dus. Misschien geen klassieker, maar ook bijzonder de moeite waard als je een avond B-films met vrienden wilt organiseren.
Als je diezelfde vrienden echt kwijt wilt, er diverse vervolgen gemaakt.
Veel mensen kennen vast Anaconda. En zullen het er waarschijnlijk over eens zijn dat zelfs Jennifer Lopez' bevallige achterste dit misbaksel van een film niet kon redden.
(Terzijde: wat weinigen weten is dat er liefst 3 vervolgen zijn gemaakt, 'I kid you not', waaronder eentje met David 'Michael Knight' Hasselhoff - riep er iemand 'B-film'?)
Hoe dan ook, Anaconda is best grappig. Vind ik. Temeer daar Jon Voigt, 'de vader van', er een geinige rol in overacteert. Diezelfde Jon Voigt speelt trouwens de hoofdrol in de film die momenteel de IMDB 'bottom-100' aanvoert. Grappig.
Ik dwaal af, ik wou het helemaal niet hebben over films met de papa van dat scharminkel met plastic tieten en lippen dat bruine kindjes verzamelt.
Nee, ik wou het hebben over Carnosaur. Een film uit 1993. Redelijk recent dus. Een film die gemaakt werd, let wel, NA(!) Jurassic Park.
Carnosaur gaat over een geheim militair laboratorium (gaap) waar een briljante wetenschapster (gaap) bezig is met geheime (gaap) genetische experimenten (gaap), om het ultieme wapen (gaap) te creeren. Laat dat nou net een dinosaurus zijn. Want die waren trendy in 1993.
'Cut', en we zien een of andere hillbilly die bewaker is van een bedrijventerrein. Deze dombo is heimelijk verliefd op het meisje uit een -naar ik aanneem- veganistische woongemeenschap van demonstranten in het bos. Duh. Die zich op een avond allemaal vastketenen aan de landbouwwerktuigen die hillbilly beschermt. Wat een beetje jammer is voor ze, want laat het monster nou net ontsnapt zijn. En het monster heeft trek. Stevige trek.
Wat Carnosaur vooral zo hilarisch maakt, is dat het monster zo pijnlijk slecht gemaakt is. Deels komt het regelrecht uit een Commodore 64 - met defecte videokaart, deels is het genant duidelijk een handpop van een paar centimeter. En we hebben het over 1993, een tijd waarin CGI weliswaar nog niet zo ver ontwikkeld was als tegenwoordig, maar waarin, in bijvoorbeeld Jurassic Park, toch al relatief overtuigende films vol CGI gemaakt werden. Deze Carnosaur ziet er niettemin uit alsof hij nog met King 'Klei' Kong op de Empire State Building geplakt heeft gezeten. In 1933, welteverstaan. In alle opzichten is deze carnosaurus een wangedrocht van de bovenste plank.
Dat maakt de film ook wel weer leuk, bijna net zo leuk als die brullende anaconda waarmee ik dit stukje begon. Ook zeer vermakelijk vond ik, dat toen de hillbilly eenmaal was binnengedrongen in het geheime militair lab, want dat doen hillbillies in de film, hij een geanimeerd tweegesprek over genetica heeft met de Boze Wetenschapster (een vrouw, jaja, het is wél 1993!) En laat ik het over de reactie een langharige vastgeketende demonstrant maar niet hebben, want die zegt, ik verzin dat niet: "Hello, green brother." ROFL!
Carnosaur, dus. Misschien geen klassieker, maar ook bijzonder de moeite waard als je een avond B-films met vrienden wilt organiseren.
Als je diezelfde vrienden echt kwijt wilt, er diverse vervolgen gemaakt.
Teenagers
Ah, slechte films. Ik bedoel niet de reut die ze op SBS Zes Chromosomen Teveel, of RTL Kots uitzenden. Die zijn dikwijls ook slecht, maar die irriteren voornamelijk, al was het maar vanwege de reclames. Nee, ik bedoel kwaliteits-slecht. Heel, HEEL slechte films.
Vanavond weer een parel gezien. Ik weet nog van toen ik nog een jong ventje was, dat een klasgenoot van mij ambities had in kunstland. En wij schoten een filmpje, ik denk met zo'n ouderwetse videocamera, ik weet het niet meer. We waren jong en onschuldig. Het resultaat weet ik ook niet eens meer, maar ongetwijfeld leek het nergens naar.
Vergeleken met de film die ik zojuist zag, was het echter ongetwijfeld een meesterwerk. Kijk, met een titel als 'Teenagers from Outer Space' (uit 1959), dan weet je al dat je geen Oscarwaardige cinema te wachten staat. Maar mijn hemel, wat was hij tenenkrommend slecht. Geweldig, ik raad iedereen aan deze film tenminste een keer in zijn leven te bekijken. Werkelijk met geen pen te beschrijven, zo slecht als deze film is. Er is geen moment in deze film dat je het idee hebt dat er ironie in het spel is. Ze meenden het dus volgens mij ook nog!
Teenagers from outer space roept niets dan vragen op. Veruit de belangrijkste is: WAAROM? En de vraag die daar onmiddelijk op zou moeten volgen is: als je 1 minuut van deze film gemonteerd hebt, waarom ben je dan verdergegaan? Waarom heb je dit wangedrocht niet in de prullenbak gemieterd? Als ik het idee zou hebben, dat mensen erachter konden komen dat ik iets met deze film te maken had gehad, dan zou ik mij van het leven hebben beroofd! Alles beter dan doodgaan van schaamte!
Deze film is onvergetelijk. Ik heb veel slechte films gezien, en ik ga er nog veel zien, maar dit sloeg tot nu toe werkelijk alles.
Even heel kort waar de film over gaat:
Tieners, dat wil zeggen, mannen van tenminste 25 jaar en ouder, landen vanuit de ruimte op aarde. In een wieldop aan een touwtje, pardon, ruimteschip. Ze dragen een overall met plakband erop, pardon, ruimtepakken. Ze komen om de aarde als broedstoof te gebruiken voor 'Gargons', vreselijke monsters. Die verdacht veel op kreeften lijken. Eén van de ruimtewezens, hij heet Derek, want zo heten ruimtewezens, is het daar niet mee eens. Derek vlucht. Derek ontmoet een meisje en haar opa. Derek gaat meteen bij hen inwonen. Thor, een van zijn scheepsmakkers, een nare mispunt is hij, wordt achter hem aangestuurd, om hem te doden. Met een fohn, pardon, een 'focussing disintegrator'. Een formidabel wapen is dat; van het ene shot op het andere verander je van een hemeltergend slecht acteur in een skelet uit een dokterspraktijk, inclusief metalen ophangringen. Derek wordt verliefd. Derek gaat de strijd met Thor. De mensen uit het stadje helpen mee. Ze rijden in van die prachtige auto's uit de jaren vijftig in het rond, de hele tijd op zoek naar elkaar. Ze lezen het script op. Het is een heel, heel slecht script. Ze lezen het heel, heel slecht op. Nee, serieus, echt Heel HEEL slecht. Thor wordt beetje uitgeschakeld. Het monster valt aan. We zien de schaduw van een brullende kreeft (eh?) geprojecteerd over het beeld van mensen op een heuvel. De mensen roepen 'oei! oei!' en vallen dood neer. En zo. Derek verslaat het monster met een defecte fohn en hoogspanningskabels. Hij misleidt ook nog zijn soortgenoten, die al geland zijn, met nog meer kreeften, pardon, Gargons! 'Stock-footage' uit een documentaire over mijnbouw volgt. Daarin is een -ahem- enorme explosie te zien. Derek heeft zich opgeofferd! Maar de mensheid is veilig! The End.
Bovenstaande samenvatting is, vergeleken met de film, Nobelprijswaardige literatuur.
Nogmaals, gaat dit zien. Drank, pardon, heel veel drank, en hapjes, en melig gezelschap dragen bij aan de amusementswaarde.
Morgen op het programma: Humanoids from the Deep (1980). Als 'ie het doet. Anders wordt het Bride of the Monster (1955). Of Night of the Ghouls (1959). Of misschien wel The Giant Claw (1957). Joepie!
Vanavond weer een parel gezien. Ik weet nog van toen ik nog een jong ventje was, dat een klasgenoot van mij ambities had in kunstland. En wij schoten een filmpje, ik denk met zo'n ouderwetse videocamera, ik weet het niet meer. We waren jong en onschuldig. Het resultaat weet ik ook niet eens meer, maar ongetwijfeld leek het nergens naar.
Vergeleken met de film die ik zojuist zag, was het echter ongetwijfeld een meesterwerk. Kijk, met een titel als 'Teenagers from Outer Space' (uit 1959), dan weet je al dat je geen Oscarwaardige cinema te wachten staat. Maar mijn hemel, wat was hij tenenkrommend slecht. Geweldig, ik raad iedereen aan deze film tenminste een keer in zijn leven te bekijken. Werkelijk met geen pen te beschrijven, zo slecht als deze film is. Er is geen moment in deze film dat je het idee hebt dat er ironie in het spel is. Ze meenden het dus volgens mij ook nog!
Teenagers from outer space roept niets dan vragen op. Veruit de belangrijkste is: WAAROM? En de vraag die daar onmiddelijk op zou moeten volgen is: als je 1 minuut van deze film gemonteerd hebt, waarom ben je dan verdergegaan? Waarom heb je dit wangedrocht niet in de prullenbak gemieterd? Als ik het idee zou hebben, dat mensen erachter konden komen dat ik iets met deze film te maken had gehad, dan zou ik mij van het leven hebben beroofd! Alles beter dan doodgaan van schaamte!
Deze film is onvergetelijk. Ik heb veel slechte films gezien, en ik ga er nog veel zien, maar dit sloeg tot nu toe werkelijk alles.
Even heel kort waar de film over gaat:
Tieners, dat wil zeggen, mannen van tenminste 25 jaar en ouder, landen vanuit de ruimte op aarde. In een wieldop aan een touwtje, pardon, ruimteschip. Ze dragen een overall met plakband erop, pardon, ruimtepakken. Ze komen om de aarde als broedstoof te gebruiken voor 'Gargons', vreselijke monsters. Die verdacht veel op kreeften lijken. Eén van de ruimtewezens, hij heet Derek, want zo heten ruimtewezens, is het daar niet mee eens. Derek vlucht. Derek ontmoet een meisje en haar opa. Derek gaat meteen bij hen inwonen. Thor, een van zijn scheepsmakkers, een nare mispunt is hij, wordt achter hem aangestuurd, om hem te doden. Met een fohn, pardon, een 'focussing disintegrator'. Een formidabel wapen is dat; van het ene shot op het andere verander je van een hemeltergend slecht acteur in een skelet uit een dokterspraktijk, inclusief metalen ophangringen. Derek wordt verliefd. Derek gaat de strijd met Thor. De mensen uit het stadje helpen mee. Ze rijden in van die prachtige auto's uit de jaren vijftig in het rond, de hele tijd op zoek naar elkaar. Ze lezen het script op. Het is een heel, heel slecht script. Ze lezen het heel, heel slecht op. Nee, serieus, echt Heel HEEL slecht. Thor wordt beetje uitgeschakeld. Het monster valt aan. We zien de schaduw van een brullende kreeft (eh?) geprojecteerd over het beeld van mensen op een heuvel. De mensen roepen 'oei! oei!' en vallen dood neer. En zo. Derek verslaat het monster met een defecte fohn en hoogspanningskabels. Hij misleidt ook nog zijn soortgenoten, die al geland zijn, met nog meer kreeften, pardon, Gargons! 'Stock-footage' uit een documentaire over mijnbouw volgt. Daarin is een -ahem- enorme explosie te zien. Derek heeft zich opgeofferd! Maar de mensheid is veilig! The End.
Bovenstaande samenvatting is, vergeleken met de film, Nobelprijswaardige literatuur.
Nogmaals, gaat dit zien. Drank, pardon, heel veel drank, en hapjes, en melig gezelschap dragen bij aan de amusementswaarde.
Morgen op het programma: Humanoids from the Deep (1980). Als 'ie het doet. Anders wordt het Bride of the Monster (1955). Of Night of the Ghouls (1959). Of misschien wel The Giant Claw (1957). Joepie!
27 januari 2010
Monster
Vanavond geprobeerd mijn lief te porren voor een oude film, maar zij verkoos modernere bezigheden. 'Her loss', zoals ze in het engels zeggen, want ik heb toch maar mooi The creature from the Black Lagoon gezien. En die is, dat weet eenieder, niet te missen.
Oorspronkelijk in 3D, maar zo geavanceerd kan ik niet downloaden, dus ik deed het ouderwets 2D. Bij zo'n oude zwart-wit film past dat ook prima.
Deze film, uit 1954, is met recht een klassieker. Er is geen moderne monsterfilm die niet schatplichtig is aan dit meesterwerk.
De film begint met Wazige Beelden begeleid door bombastische orkestmuziek, van die lekker overdreven jaren '50 filmmuziek. Prachtig! Dan volgt er een voice-over, die mag natuurlijk niet ontbreken.
Wat ik geinig vind aan die voice-over is dat hij gaat over het thema evolutie. In 1954 leek me dat in conservatief Amerika nog best een gevoelig onderwerp, maar in deze film, en dat de hele film lang, is het alles evolutie wat de klok slaat. Dat spreekt me aan.
Die voice-over dus, die vertelt ons dat de aarde lanzaam afkoelde en dat en ontelbaar veel soorten organismen zijn ontstaan. Nou, dat belooft. Wij zoomen in op het Braziliaans regenwoud, waar belangrijk paleontologisch onderzoek gaande is...
Vervolgens zien we een amerikaanse Wetenschapper, die door zijn twee pijnlijk politiek-incorrect gecastete hulpjes (denk Hiawatha) erop geattendeerd wordt dat er iets bijzonders is gevonden in de opgraving. Een vreemde klauw, 'I have never seen anything like it'.
En deze wetenschapper reist onverwijld af naar een Wetenschapelijk Instituut, voor nadere analyse. En ontmoet daar de held van onze film, een andere Wetenschapper. Aangezien deze Wetenschapper de held van de film zal zijn, is het een gebronsde donkerharige knapperd, met al even bevallige vriendin. Zij is volgens het script ook wetenschapper, maar vreemd genoeg is haar enige rol in de film in badpak rondzwemmen en gillen. Maar ik ben een kniesoor.
Daar wordt een heuse expeditie van een man of acht op poten gezet om dit bijzondere fossiel uit te graven, onder leiding van een blonde knapperd. De blonde en de donkere knapperd liggen elkaar niet, maar ik bespeurde een homo-erotische ondertoon. Zal wel aan mij liggen.
Eenmaal aanbeland bij de vindplaats van De Klauw, komen onze helden erachter dat Pablo en Hiawatha zijn omgelegd door Het Beest, maar dat weerhoudt hen niet om nog acht dagen te blijven en vrolijk door te graven. Helaas vinden ze geen botje, zelfs geen haartje - wat wel merkwaardig is, maar ik ben een kniesoor.
Dan komen ze, Lyell zij geprezen, op het lumineuze idee om dan maar een baai, de Black Lagoon, te gaan uitdiepen in de hoop dat daar nog botten liggen. Logisch.
De inheemse kapitein van hun expeditie-schip, die uiteraard sigaren rookt, maakt in gebroken spaans-engels nog het grapje dat 'niemand ooit terugkeerde uit de Black Lagoon'. Voor mensen die weleens The A-Team keken, deze kapitein was exact dezelfde, maar dan anders, als die Zuid-Amerikaanse kapitein uit die dubbelaflevering met 'Miester Doylie'. Daarmee houdt de gelijkenis met The A-Team niet op, want het Monster, dat we dan inmiddels al kort in beeld hebben gehad, lijkt als twee druppels water op dat groene monsterpak waarin Hannibal uit The A-Team zich hult in de intro van The A-Team. (Nog deze terzijde: in Brazilie is de voertaal Portugees)
Eenmaal in de Black Lagoon aangekomen, gaan de heren duiken naar botjes, in een eindeloze onderwaterscene, waarin zij worden gadegeslagen door het Monster. Daarna gaat onze bevallige heldin lekker zwemmen, terwijl de heren zich wijden aan wetenschap bedrijven op hun buit. En wordt de heldin bijna gepakt door het Monster.
Je kunt deze film ook met je ogen dicht kijken, trouwens. Als je blaasinstrumenten 'Da-da-DAAAAA!' hoort doen, dan is het monster in beeld. Als je lieftallige strijkers hoort, dan zie je onze heldin. En wat kijkt die man in dat rubberen pak eigenlijk raar naar dat meiske?
'Maar meisje, het is gevaarlijk om zo ver van de boot te zwemmen!', roepen dan de mannen en varen naar haar toe. Let wel: we hebben het niet over een of ander bootje, maar over een binnenschip van 20, misschien wel 30 meter. Niet het soort schip waarmee je eenvoudig even 50 meter verder vaart. Maar ik ben een kniesoor.
Hoe dan ook, het monster scheurt vervolgens een net aan stukken, en onze hoofdrolspelers vermoeden onraad. En gaan weer zwemmen (de zwemscenes in 3D waren vast heel spectaculair). Met camera en harpoen. En schieten het monster een harpoen door z'n kneiter. Helaas is de foto mislukt.
Wat volgt zijn vismethoden die anno 2010 als buitengewoon milieuonvriendelijk te boek staan, met gif en zo. Maar helaas. In de tussentijd, of was het daarvoor, heeft het monster een van de spaans sprekende figuranten omgelegd. Niettemin willen onze helden niets liever dan het Monster vangen. Dus gaan de heren, u raadt het al, zwemmen. En wederom volgen schier eindeloze onderwaterscenes.
Uiteindelijk ontdekken ze de grot van rubber-pak-man, maar die is alweer naar buiten gesneld, en vindt daar op het strand een Wetenschapper, in gezelschap van onze heldin. De Wetenschapper heeft een geweer bij zich, want ze zijn nu immers op hun hoede, en gaat het monster dus met blote vuist te lijf. Onze heldin kijkt angstig toe van achter een palmboom. Ach jee, de wetenschapper delft het onderspit! En het monster komt op de heldin af. Zij is natuurlijk ook Wetenschapper, dus wat kan zij anders doen dan zich met een amechtige gil achterwaarts in het zand te laten vallen? Het Monster pakt haar op! (voelt u al een thema?). Maar gelukkig, de donkere en de blonde helden schieten te hulp, en schakelen het monster uit. Voor nu. 'Ach liefje, ik was zo bang', en ze omhelzen elkaar.
We zijn dan pas halverwege de film, dus onze helden maken een kooi voor rubber-pak-man. Op het schip, van bamboe en touw. En ze zetten een Wetenschapper op wacht. Foute boel natuurlijk, je kunt erop wachten dat die na het roken van zijn pijp in slaap valt. Want dat doen Wetenschappers. Net als je denkt 'nu zal het Monster gaan ontsnappen', wordt hij echter gewekt door onze heldin, die niet kan slapen. En hebben zij op het voordek een diep gesprek over wetenschap, evolutie, ruimtevaart en wat niet al. En horen zij niet dat rubber-pak-man anderhalve meter verderop alsnog uit zijn kooi breekt. En pijprokende Wetenschapper mutileert. En de lagune inplonst.
Beraad volgt, blonde knapperd en donkere knapperd verschillen van mening. De eerste gaat voor het geld en de sensatie, de laatste voor persoonlijke veiligheid en gedegen onderzoek op later tijdstip. De laatste wint. Dus zij varen weg.
Maar wacht, bij de uitgang van de lagune ligt een tak in het water! Die lag er niet toen ze binnenvoeren. Het Monster heeft die daar neergelegd! Omdat je met een schip van een paar duizend ton niet over een forse tak heen kunt varen, zitten ze nu in de val. Ach en wee.
Er volgen diverse scenes waarin men poogt de tak weg te halen met de takel van het schip. Daarbij worden ze telkens weer dwarsgezeten door rubber-pak-man. De blonde knapperd, die tegen de zin van de donkere knapperd toch het water in ging om te helpen, de mispunt, komt jammerlijk aan zijn eind. Rubber-pak-man klimt weer eens op de boot en schaakt -opnieuw!- onze wulpse heldin. Dat geile stuk half-vis half-mens! Plons, en daar verdwijnt hij met haar in zijn klauwen.
Waarop de donkere knapperd haar gaat zoeken. En, u raadt het al, hij in een handgemeen met het Monster verzeilt raakt. Maar gelukkig zijn daar nog de kapitein en een overgebleven anonieme spanjool. Die schieten rubber-pak-man recht voor zijn kanis. Rubber-pak-man wankelt. Net voordat ze het genadeschot willen toedienen roept de donkere, nobele knapperd: 'Nee!' (zo van: het is maar een dier, dat vecht voor zijn bestaan, etc. etc.) Het Monster wankelt terug naar het water. Hij zwemt nog enkele meters. En sterft...
'The End'
Tijdloze, adembenemende cinema.
Oorspronkelijk in 3D, maar zo geavanceerd kan ik niet downloaden, dus ik deed het ouderwets 2D. Bij zo'n oude zwart-wit film past dat ook prima.
Deze film, uit 1954, is met recht een klassieker. Er is geen moderne monsterfilm die niet schatplichtig is aan dit meesterwerk.
De film begint met Wazige Beelden begeleid door bombastische orkestmuziek, van die lekker overdreven jaren '50 filmmuziek. Prachtig! Dan volgt er een voice-over, die mag natuurlijk niet ontbreken.
Wat ik geinig vind aan die voice-over is dat hij gaat over het thema evolutie. In 1954 leek me dat in conservatief Amerika nog best een gevoelig onderwerp, maar in deze film, en dat de hele film lang, is het alles evolutie wat de klok slaat. Dat spreekt me aan.
Die voice-over dus, die vertelt ons dat de aarde lanzaam afkoelde en dat en ontelbaar veel soorten organismen zijn ontstaan. Nou, dat belooft. Wij zoomen in op het Braziliaans regenwoud, waar belangrijk paleontologisch onderzoek gaande is...
Vervolgens zien we een amerikaanse Wetenschapper, die door zijn twee pijnlijk politiek-incorrect gecastete hulpjes (denk Hiawatha) erop geattendeerd wordt dat er iets bijzonders is gevonden in de opgraving. Een vreemde klauw, 'I have never seen anything like it'.
En deze wetenschapper reist onverwijld af naar een Wetenschapelijk Instituut, voor nadere analyse. En ontmoet daar de held van onze film, een andere Wetenschapper. Aangezien deze Wetenschapper de held van de film zal zijn, is het een gebronsde donkerharige knapperd, met al even bevallige vriendin. Zij is volgens het script ook wetenschapper, maar vreemd genoeg is haar enige rol in de film in badpak rondzwemmen en gillen. Maar ik ben een kniesoor.
Daar wordt een heuse expeditie van een man of acht op poten gezet om dit bijzondere fossiel uit te graven, onder leiding van een blonde knapperd. De blonde en de donkere knapperd liggen elkaar niet, maar ik bespeurde een homo-erotische ondertoon. Zal wel aan mij liggen.
Eenmaal aanbeland bij de vindplaats van De Klauw, komen onze helden erachter dat Pablo en Hiawatha zijn omgelegd door Het Beest, maar dat weerhoudt hen niet om nog acht dagen te blijven en vrolijk door te graven. Helaas vinden ze geen botje, zelfs geen haartje - wat wel merkwaardig is, maar ik ben een kniesoor.
Dan komen ze, Lyell zij geprezen, op het lumineuze idee om dan maar een baai, de Black Lagoon, te gaan uitdiepen in de hoop dat daar nog botten liggen. Logisch.
De inheemse kapitein van hun expeditie-schip, die uiteraard sigaren rookt, maakt in gebroken spaans-engels nog het grapje dat 'niemand ooit terugkeerde uit de Black Lagoon'. Voor mensen die weleens The A-Team keken, deze kapitein was exact dezelfde, maar dan anders, als die Zuid-Amerikaanse kapitein uit die dubbelaflevering met 'Miester Doylie'. Daarmee houdt de gelijkenis met The A-Team niet op, want het Monster, dat we dan inmiddels al kort in beeld hebben gehad, lijkt als twee druppels water op dat groene monsterpak waarin Hannibal uit The A-Team zich hult in de intro van The A-Team. (Nog deze terzijde: in Brazilie is de voertaal Portugees)
Eenmaal in de Black Lagoon aangekomen, gaan de heren duiken naar botjes, in een eindeloze onderwaterscene, waarin zij worden gadegeslagen door het Monster. Daarna gaat onze bevallige heldin lekker zwemmen, terwijl de heren zich wijden aan wetenschap bedrijven op hun buit. En wordt de heldin bijna gepakt door het Monster.
Je kunt deze film ook met je ogen dicht kijken, trouwens. Als je blaasinstrumenten 'Da-da-DAAAAA!' hoort doen, dan is het monster in beeld. Als je lieftallige strijkers hoort, dan zie je onze heldin. En wat kijkt die man in dat rubberen pak eigenlijk raar naar dat meiske?
'Maar meisje, het is gevaarlijk om zo ver van de boot te zwemmen!', roepen dan de mannen en varen naar haar toe. Let wel: we hebben het niet over een of ander bootje, maar over een binnenschip van 20, misschien wel 30 meter. Niet het soort schip waarmee je eenvoudig even 50 meter verder vaart. Maar ik ben een kniesoor.
Hoe dan ook, het monster scheurt vervolgens een net aan stukken, en onze hoofdrolspelers vermoeden onraad. En gaan weer zwemmen (de zwemscenes in 3D waren vast heel spectaculair). Met camera en harpoen. En schieten het monster een harpoen door z'n kneiter. Helaas is de foto mislukt.
Wat volgt zijn vismethoden die anno 2010 als buitengewoon milieuonvriendelijk te boek staan, met gif en zo. Maar helaas. In de tussentijd, of was het daarvoor, heeft het monster een van de spaans sprekende figuranten omgelegd. Niettemin willen onze helden niets liever dan het Monster vangen. Dus gaan de heren, u raadt het al, zwemmen. En wederom volgen schier eindeloze onderwaterscenes.
Uiteindelijk ontdekken ze de grot van rubber-pak-man, maar die is alweer naar buiten gesneld, en vindt daar op het strand een Wetenschapper, in gezelschap van onze heldin. De Wetenschapper heeft een geweer bij zich, want ze zijn nu immers op hun hoede, en gaat het monster dus met blote vuist te lijf. Onze heldin kijkt angstig toe van achter een palmboom. Ach jee, de wetenschapper delft het onderspit! En het monster komt op de heldin af. Zij is natuurlijk ook Wetenschapper, dus wat kan zij anders doen dan zich met een amechtige gil achterwaarts in het zand te laten vallen? Het Monster pakt haar op! (voelt u al een thema?). Maar gelukkig, de donkere en de blonde helden schieten te hulp, en schakelen het monster uit. Voor nu. 'Ach liefje, ik was zo bang', en ze omhelzen elkaar.
We zijn dan pas halverwege de film, dus onze helden maken een kooi voor rubber-pak-man. Op het schip, van bamboe en touw. En ze zetten een Wetenschapper op wacht. Foute boel natuurlijk, je kunt erop wachten dat die na het roken van zijn pijp in slaap valt. Want dat doen Wetenschappers. Net als je denkt 'nu zal het Monster gaan ontsnappen', wordt hij echter gewekt door onze heldin, die niet kan slapen. En hebben zij op het voordek een diep gesprek over wetenschap, evolutie, ruimtevaart en wat niet al. En horen zij niet dat rubber-pak-man anderhalve meter verderop alsnog uit zijn kooi breekt. En pijprokende Wetenschapper mutileert. En de lagune inplonst.
Beraad volgt, blonde knapperd en donkere knapperd verschillen van mening. De eerste gaat voor het geld en de sensatie, de laatste voor persoonlijke veiligheid en gedegen onderzoek op later tijdstip. De laatste wint. Dus zij varen weg.
Maar wacht, bij de uitgang van de lagune ligt een tak in het water! Die lag er niet toen ze binnenvoeren. Het Monster heeft die daar neergelegd! Omdat je met een schip van een paar duizend ton niet over een forse tak heen kunt varen, zitten ze nu in de val. Ach en wee.
Er volgen diverse scenes waarin men poogt de tak weg te halen met de takel van het schip. Daarbij worden ze telkens weer dwarsgezeten door rubber-pak-man. De blonde knapperd, die tegen de zin van de donkere knapperd toch het water in ging om te helpen, de mispunt, komt jammerlijk aan zijn eind. Rubber-pak-man klimt weer eens op de boot en schaakt -opnieuw!- onze wulpse heldin. Dat geile stuk half-vis half-mens! Plons, en daar verdwijnt hij met haar in zijn klauwen.
Waarop de donkere knapperd haar gaat zoeken. En, u raadt het al, hij in een handgemeen met het Monster verzeilt raakt. Maar gelukkig zijn daar nog de kapitein en een overgebleven anonieme spanjool. Die schieten rubber-pak-man recht voor zijn kanis. Rubber-pak-man wankelt. Net voordat ze het genadeschot willen toedienen roept de donkere, nobele knapperd: 'Nee!' (zo van: het is maar een dier, dat vecht voor zijn bestaan, etc. etc.) Het Monster wankelt terug naar het water. Hij zwemt nog enkele meters. En sterft...
'The End'
Tijdloze, adembenemende cinema.
23 januari 2010
Paradijs
Vanavond zowaar een kwaliteitsfilm gezien. Niet op RTL Braak of SBS Wilders, maar op Nederland 2. Zonder reclame dus, het is met geen pen te beschrijven wat een verademing dat kan zijn. Vroeger zetten ze er in de krant bij 'onderbroken door reclame', dat was al een reden om een film niet te kijken. Reclame, ik heb er zo ongelooflijk de schurft aan.
Hoe dan ook, ik dwaal weer eens af. Deze film, Paradise Now, had ik gemist in het reguliere circuit. Ik mis de laatste jaren veel te veel films in het reguliere circuit, mijn goede voornemen voor 2010 is bij deze vastgesteld.
Paradise Now, van en Nederlands-Palestijnse regisseur, gaat over de laatste uren van twee Palestijnse jongemannen die een zelfmoordaanslag gaan plegen in Tel Aviv.
Daar kun je een spektakelfilm van maken, met Veel Dreigende Muziek, maar in deze film gebeurt dat nu juist niet. Dat is een van de dingen die het tot een kwaliteitsfilm maken.
In Paradise Now wordt eigenlijk gewoon weinig anders gedaan dan dat deze twee mannen op de voet gevolgd worden voor en tijdens deze actie. Waarin de menselijke factor in beeld gebracht wordt, zonder opsmuk, zonder effectbejag. Je maakt kennis met deze twee ogenschijnlijk doodnormale mannen, die niet zozeer toevallig, maar wel bijna als vanzelfsprekend, tot een gruweldaad bereid zijn over te gaan. Een gruweldaad, die vanuit hun perspectief een welhaast logisch voortvloeisel is van hun sociale situatie. Wat ik persoonlijk het mooie aan deze film vond, is dat er geen standpunt wordt ingenomen over dat hele vervloekte Israel-Palestina conflict. Hij toont slechts.
Fascinerende film, die ik iedereen aanraad.
Hoe dan ook, ik dwaal weer eens af. Deze film, Paradise Now, had ik gemist in het reguliere circuit. Ik mis de laatste jaren veel te veel films in het reguliere circuit, mijn goede voornemen voor 2010 is bij deze vastgesteld.
Paradise Now, van en Nederlands-Palestijnse regisseur, gaat over de laatste uren van twee Palestijnse jongemannen die een zelfmoordaanslag gaan plegen in Tel Aviv.
Daar kun je een spektakelfilm van maken, met Veel Dreigende Muziek, maar in deze film gebeurt dat nu juist niet. Dat is een van de dingen die het tot een kwaliteitsfilm maken.
In Paradise Now wordt eigenlijk gewoon weinig anders gedaan dan dat deze twee mannen op de voet gevolgd worden voor en tijdens deze actie. Waarin de menselijke factor in beeld gebracht wordt, zonder opsmuk, zonder effectbejag. Je maakt kennis met deze twee ogenschijnlijk doodnormale mannen, die niet zozeer toevallig, maar wel bijna als vanzelfsprekend, tot een gruweldaad bereid zijn over te gaan. Een gruweldaad, die vanuit hun perspectief een welhaast logisch voortvloeisel is van hun sociale situatie. Wat ik persoonlijk het mooie aan deze film vond, is dat er geen standpunt wordt ingenomen over dat hele vervloekte Israel-Palestina conflict. Hij toont slechts.
Fascinerende film, die ik iedereen aanraad.
20 januari 2010
Mort
Laatst Mort gelezen, een boek uit de Discworld reeks van Terry Pratchett. Over de doldwaze avonturen van de 17-jarige puber Mortimer, Mort, in het kort, die door de Dood wordt ingehuurd als hulpje. Als stagiair, zeg maar.
In de boeken van Terry Pratchett wordt altijd met realiteit gegoocheld, maar wel altijd met een knipoog naar echte wetenschap. Dat is een deel van de aantrekkingskracht van de boeken, voor mij en met mij velen.
De Dood, zo moet je weten, behalve dat hij ALTIJD IN HOOFDLETTERS SPREEKT, houdt van elk leven op Discworld een zandloper bij. Is de zandloper bijna doorgelopen, dan trekt de dood eropuit om de ziel van de arme ziel op te halen. Immers, zoals hij zelf zegt: doodgaan heeft geen zin als je niet sterft. Dat is dus logisch, zou de grote aardse filosoof JC zeggen.
Ik ga hier niet het verhaal proberen na te vertellen, maar aan het einde van het boek, na veel gesteggel, draait de Dood, vlak voordat hij helemaal is doorgelopen, op het laatste moment de zandloper van Mort om. En blijft Mort leven, verandert de realiteit, en trouwt Mort met de dochter van de Dood, blabla.
Op een van de laatste bladzijden van het boek vraagt die dochter, of Mort zelf, dat zou ik moeten nazoeken, aan de Dood hoeveel tijd hij nog nu te gaan heeft, na deze tweede kans. Waarop de Dood een ontwijkend antwoord geeft, maar suggereert dat het nog vele, vele jaren zullen zijn.
En daar zit ik dus mee. Het is niet dat ik ervan wakker lig, maar het knaagt toch. Want ik meen te weten hoeveel jaar dat zullen zijn. Immers, Mort is 17, en de zandloper werd omgedraaid vlak voordat hij was doorgelopen. Nu ben ik geen wis- of natuurkundige, maar volgens mij leeft hij dan dus nog 17 jaar! Of ben ik nou gek?
In de boeken van Terry Pratchett wordt altijd met realiteit gegoocheld, maar wel altijd met een knipoog naar echte wetenschap. Dat is een deel van de aantrekkingskracht van de boeken, voor mij en met mij velen.
De Dood, zo moet je weten, behalve dat hij ALTIJD IN HOOFDLETTERS SPREEKT, houdt van elk leven op Discworld een zandloper bij. Is de zandloper bijna doorgelopen, dan trekt de dood eropuit om de ziel van de arme ziel op te halen. Immers, zoals hij zelf zegt: doodgaan heeft geen zin als je niet sterft. Dat is dus logisch, zou de grote aardse filosoof JC zeggen.
Ik ga hier niet het verhaal proberen na te vertellen, maar aan het einde van het boek, na veel gesteggel, draait de Dood, vlak voordat hij helemaal is doorgelopen, op het laatste moment de zandloper van Mort om. En blijft Mort leven, verandert de realiteit, en trouwt Mort met de dochter van de Dood, blabla.
Op een van de laatste bladzijden van het boek vraagt die dochter, of Mort zelf, dat zou ik moeten nazoeken, aan de Dood hoeveel tijd hij nog nu te gaan heeft, na deze tweede kans. Waarop de Dood een ontwijkend antwoord geeft, maar suggereert dat het nog vele, vele jaren zullen zijn.
En daar zit ik dus mee. Het is niet dat ik ervan wakker lig, maar het knaagt toch. Want ik meen te weten hoeveel jaar dat zullen zijn. Immers, Mort is 17, en de zandloper werd omgedraaid vlak voordat hij was doorgelopen. Nu ben ik geen wis- of natuurkundige, maar volgens mij leeft hij dan dus nog 17 jaar! Of ben ik nou gek?
19 januari 2010
Dakloos
Ik woon bij mijn lief op een bovenetage. Dat heb ik netjes zo bij de gemeente geregeld. Ik schreef me uit van mijn oude adres, en schreef me in op mijn nieuwe adres, compleet met schriftelijke instemming van mijn lief.
Daarmee leek de huiskous af. Niets was echter minder waar.
Per half 2009 is er een wet BAG (Basisregistraties Adressen en Gebouwen). Die schrijft voor, dat gemeenten verplicht zijn basisgegevens over gebouwen en adressen te registreren in één geautomatiseerd systeem; de Landelijke Voorziening BAG. Als je wat verder leest, staat er, dat die verplichting voor gemeenten eigenlijk pas ingaat in 2011.
Het zal allemaal wel, hoor ik u denken. Maar wat is het geval? Wij wonen in een gesplitst pand. Er bevinden zich dus twee huishoudens op ons adres. De benedenburen waren voorheen nummer 'X'. Wij waren nummer 'X-2'. Dus hetzelfde nummer, met de toevoeging '2'. Die toevoeging voegde niets toe, hij was gewoon makkelijk. Voor de overheid woonde ik op nummer X.
De gemeente waarin ik woon heeft nu in al zijn voortvarendheid besloten, dat dat niet langer zo kon. Het was een werkend systeem, dat voor iedereen prima werkte, dus dan heb je als overheid de taak om dat te verstieren. Denk maar aan de privatisering van ziekenhuizen, en een ander prachtig recent voorbeeld is de OV-chip kaart, terecht gekozen tot grootste flater van 2009.
Hoe dan ook, de gemeente liet mij per officiele brief weten, dat ik per eind vorig jaar niet langer woonachtig ben op nummer 'X', maar op nummer 'X-A'. Ik hoor u nog steeds denken: lekker belangrijk.
Echter, adres 'X-A' bestaat niet voor de BAG. In dat systeem sta ik geregistreerd op nummer X. Maar daar woon ik volgens de gemeente dus niet. Op papier ben ik nu dakloos! En dat is buitengewoon lastig als je iets van de overheid wilt.
Ik heb mijn vraag voorgelegd aan de gemeente. Daar kreeg ik, zoals verwacht, een niet terzake kundige, slecht nederlands sprekende callcentre-troela te spreken. Die mij uiteraard geen antwoord kon geven. Maar mij wel beloofde dat ik binnen twee dagen wordt teruggebeld.
Ik wacht in spanning af...
Daarmee leek de huiskous af. Niets was echter minder waar.
Per half 2009 is er een wet BAG (Basisregistraties Adressen en Gebouwen). Die schrijft voor, dat gemeenten verplicht zijn basisgegevens over gebouwen en adressen te registreren in één geautomatiseerd systeem; de Landelijke Voorziening BAG. Als je wat verder leest, staat er, dat die verplichting voor gemeenten eigenlijk pas ingaat in 2011.
Het zal allemaal wel, hoor ik u denken. Maar wat is het geval? Wij wonen in een gesplitst pand. Er bevinden zich dus twee huishoudens op ons adres. De benedenburen waren voorheen nummer 'X'. Wij waren nummer 'X-2'. Dus hetzelfde nummer, met de toevoeging '2'. Die toevoeging voegde niets toe, hij was gewoon makkelijk. Voor de overheid woonde ik op nummer X.
De gemeente waarin ik woon heeft nu in al zijn voortvarendheid besloten, dat dat niet langer zo kon. Het was een werkend systeem, dat voor iedereen prima werkte, dus dan heb je als overheid de taak om dat te verstieren. Denk maar aan de privatisering van ziekenhuizen, en een ander prachtig recent voorbeeld is de OV-chip kaart, terecht gekozen tot grootste flater van 2009.
Hoe dan ook, de gemeente liet mij per officiele brief weten, dat ik per eind vorig jaar niet langer woonachtig ben op nummer 'X', maar op nummer 'X-A'. Ik hoor u nog steeds denken: lekker belangrijk.
Echter, adres 'X-A' bestaat niet voor de BAG. In dat systeem sta ik geregistreerd op nummer X. Maar daar woon ik volgens de gemeente dus niet. Op papier ben ik nu dakloos! En dat is buitengewoon lastig als je iets van de overheid wilt.
Ik heb mijn vraag voorgelegd aan de gemeente. Daar kreeg ik, zoals verwacht, een niet terzake kundige, slecht nederlands sprekende callcentre-troela te spreken. Die mij uiteraard geen antwoord kon geven. Maar mij wel beloofde dat ik binnen twee dagen wordt teruggebeld.
Ik wacht in spanning af...
17 januari 2010
Groen
Klussen. Ons huis is er klaar voor. Ik ben dat niet. Ik haat klussen. Ik haat het tot in het merg van mijn beenderen. Wat zeg ik? Ik haat het tot in mijn celkernen. Wat zeg ik? Ik haat het tot in mijn mitochondriaal DNA!
Ik hou er echt heel erg niet van.
Maar het moet wel gebeuren. Onlangs hebben we een badkamer aangelegd. Niet zelf, dat lieten we doen. Trouwe volgers van mijn Pien weten dat dat geen kat-in-het-bakkie was, dat had wat voeten in aarde.
Maar het is allemaal gelukt, en nog redelijk binnen budget ook. Hoera!
Er blijven, als je 'budget' gaat, altijd kleine afwerkzaken over. Een ervan was het aflakken van een kastje, feitelijk een ombouw, om de gasmeter heen. Geen probleem, verder, die geven we een gewoon lakje. Dachten we.
Vlak bij ons zit een verfspecialist, die ons werd aangeraden door een van de werklui. Aangezien dat prettiger is dan een bezoek aan de hel (lees: Praxis/Gamma/Karwei), kozen wij ervoor, wetende dat een specialist duurder is, om toch deze winkel met een bezoek te vereren. En aangezien je een hele la, want je wilt dezelfde kleur, niet in de tram meetroont, hadden we ook weinig keus.
En het dient gezegd, het was een leuke winkel. Veel leuker dan de verfafdeling van bovengenoemde zaken. Had ik het woord 'hel' al gebruikt?
Hoe dan ook, een vriendelijke meneer hielp ons, en gaf ons uitgebreid advies. Daar hou ik van, dat is zoveel prettiger dan een kauwgomkauwende Negerlander. (Ja, ik realiseer mij ten volle dat dat een wel buitengewoon bevooroordeelde en stigmatiserende woordkeus is, en inaccuraat bovendien, want niet elke buitenlander is een neger. Maar minderheidlander klinkt zo PvdA. Ter mijn verdediging: mijn eigen liefje is een Negerlander, dus ha!)
Kleurstaal na kleurstaal passeerde ons oog, terwijl de goede man niet ophield te benadrukken dat we 'gewoon' antraciet wilden. In verfland bestaat 'gewoon antraciet' blijkbaar niet. Elke kleurstaal die we zagen bevatte ook de kleur blauw. Uiteindelijk vonden we een kleur, die was helemaal antaciet, en helemaal niet blauw, en die ging de meneer maken. En aan ons verkopen, voor niet minder dan 20 euro voor een kwart liter. Potver, zijn die Negerlanders toch voordeliger.
Het smeerde wel heerlijk, die spciaalzaak-verf. Alleen, eenmaal opgedroogd en tegen het badmeubel gehouden bleek:
Het was GROEN! (lelijk woord!) Geen groen gezien, niet in al die tijd die we in de verf-speciaal-zaak waren. Duizend kleuren bekenen. Geen een ervan was groen. Wij smeren het op onze ombouw, en verdomd als dat geen groen is.
Zucht. Het ziet ernaar uit dat ik binnenkort met la en deur van ombouw weer een bezoek ga brengen aan die vriendelijke meneer. Had ik al gezegd dat ik klussen haat?
Ik hou er echt heel erg niet van.
Maar het moet wel gebeuren. Onlangs hebben we een badkamer aangelegd. Niet zelf, dat lieten we doen. Trouwe volgers van mijn Pien weten dat dat geen kat-in-het-bakkie was, dat had wat voeten in aarde.
Maar het is allemaal gelukt, en nog redelijk binnen budget ook. Hoera!
Er blijven, als je 'budget' gaat, altijd kleine afwerkzaken over. Een ervan was het aflakken van een kastje, feitelijk een ombouw, om de gasmeter heen. Geen probleem, verder, die geven we een gewoon lakje. Dachten we.
Vlak bij ons zit een verfspecialist, die ons werd aangeraden door een van de werklui. Aangezien dat prettiger is dan een bezoek aan de hel (lees: Praxis/Gamma/Karwei), kozen wij ervoor, wetende dat een specialist duurder is, om toch deze winkel met een bezoek te vereren. En aangezien je een hele la, want je wilt dezelfde kleur, niet in de tram meetroont, hadden we ook weinig keus.
En het dient gezegd, het was een leuke winkel. Veel leuker dan de verfafdeling van bovengenoemde zaken. Had ik het woord 'hel' al gebruikt?
Hoe dan ook, een vriendelijke meneer hielp ons, en gaf ons uitgebreid advies. Daar hou ik van, dat is zoveel prettiger dan een kauwgomkauwende Negerlander. (Ja, ik realiseer mij ten volle dat dat een wel buitengewoon bevooroordeelde en stigmatiserende woordkeus is, en inaccuraat bovendien, want niet elke buitenlander is een neger. Maar minderheidlander klinkt zo PvdA. Ter mijn verdediging: mijn eigen liefje is een Negerlander, dus ha!)
Kleurstaal na kleurstaal passeerde ons oog, terwijl de goede man niet ophield te benadrukken dat we 'gewoon' antraciet wilden. In verfland bestaat 'gewoon antraciet' blijkbaar niet. Elke kleurstaal die we zagen bevatte ook de kleur blauw. Uiteindelijk vonden we een kleur, die was helemaal antaciet, en helemaal niet blauw, en die ging de meneer maken. En aan ons verkopen, voor niet minder dan 20 euro voor een kwart liter. Potver, zijn die Negerlanders toch voordeliger.
Het smeerde wel heerlijk, die spciaalzaak-verf. Alleen, eenmaal opgedroogd en tegen het badmeubel gehouden bleek:
Het was GROEN! (lelijk woord!) Geen groen gezien, niet in al die tijd die we in de verf-speciaal-zaak waren. Duizend kleuren bekenen. Geen een ervan was groen. Wij smeren het op onze ombouw, en verdomd als dat geen groen is.
Zucht. Het ziet ernaar uit dat ik binnenkort met la en deur van ombouw weer een bezoek ga brengen aan die vriendelijke meneer. Had ik al gezegd dat ik klussen haat?
16 januari 2010
Opschudding
In Haïti is flinke opschudding ontstaan, en nu vragen de VN 560 miljoen euro voor noodhulp. 560 miljoen euro lijkt best een hoop geld. Op dezelfde pagina van de krant lees ik dat door de banken in de VS er over vorig jaar een recordbedrag 145 miljard, u leest het goed: HONDERD-VIJF-EN-VEERTIG MILJARD DOLLAR! aan bonussen wordt uitgekeerd. Hoe obsceen is dat dan? Werden diezelfde banken vorig jaar niet met ons belastinggeld van de ondergang gered? Een ondergang die een direct gevolg was van die bonussen-cultuur? Schiet mij maar lek, denk ik dan.
Ik heb nog wel een voorstel: als elke boef, ik bedoel bankier, nu eens 5 cent(!) van elke ontvangen bonusdollar overmaakt op giro 555, dan heb je, rekening houdend met valutakoersen, die 560 miljoen euro in één klap bij elkaar.
Ik heb nog wel een voorstel: als elke boef, ik bedoel bankier, nu eens 5 cent(!) van elke ontvangen bonusdollar overmaakt op giro 555, dan heb je, rekening houdend met valutakoersen, die 560 miljoen euro in één klap bij elkaar.
10 januari 2010
Mediaspeler
Al maanden zijn wij op zoek naar een mediaspeler. Die zijn er in overvloed. Maar een goede mediaspeler, dat is nog niet eenvoudig. Wat wij willen is nochtans eenvoudig: films en muziek die boven op de computer staan, via draadloos netwerk kunnen afspelen op de TV en liefst ook de stereo. Nou, dat is nog niet eenvoudig, kan ik u melden, want van de minstens 50 modellen die we hebben beoordeeld, en sommige zelfs aangeschaft (en weer geretourneerd), deed geen enkele wat wij wilden.
Dat zit zo: een half jaar terug of zoiets kochten wij een nieuwe TV. Die zou DLNA kunnen. U zei? Dat is iets met dat de TV deel gaat uitmaken van je LAN (je netwerk van computers thuis) en dat je dan je media op de computers (muziek, films) daarover kunt afspelen. Heel geil, alleen kan hij het gewoon niet. Dat wil zeggen: de TV speelt geen enkel formaat media af, nog geen MP3 liedje of GIF plaatje. Dus moesten we terugvallen op externe bronnen. Zoals daar zijn videorecorders, DVD-spelers, of mediaspelers.
Nu bezit mijn eega sedert jaar en dag een PMP, dat is een Portable Media Player, namelijk een S60 van het merk IUBI. Een elegant dingetje. Zo groot als een mobieltje ongeveer, met liefst 60 GB harde schijf erin. Wat, gezien de leeftijd van het apparaatje, zeer respectabel is. En je kunt er van alles op afspelen.
Voordat wij laptops hadden die we aan de stereo koppelden, gebruikten wij hem om MP3's via die stereo af te spelen. Ook daarna, want anders kun je niet laptoppen tijdens het TV kijken, en we zijn wel nieuwetijdskinderen/oudere jongeren, dus dat hoort; het liefst met je telefoon via Bluetooth er ook nog mee verbonden.
Ook voor het afspelen van films die, vanzelfsprekend per ongeluk, op mijn harde schijf beland waren, was de IUBI zeer geschikt. Niks high-tech, gewoon via USB kabeltje naar de computer de film naar de IUBI kopieren, de IUBI met van die rood/wit/gele tulpstekkers (zei er iemand 'nitwit'?) aan de TV koppelen, en kijken maar. Geweldig, talloze films hebben we zo gezien. Het was altijd afwachten of hij het bestandsformaat kon afspelen, maar in de meeste gevallen ging het prima.
Maar mijn eega is van de gadgets. En bij gebrek aan bestedingsruimte voor nieuwe, kun je je natuurlijk altijd nog uitleven op de gadgets die je reeds bezit. (Ik hoop niet dat dit plagerijtje me erg kwalijk genomen gaat worden, want ik ben dol op mijn eega.)
Een van de dingen die je met bestaande gadgets kunt doen, is ze upgradeden. Upgradeden, ja, dat is volgens mij de officiele (en bespottelijke) spelling van dat rare importwoord.
Nu moet u weten, dat de IUBI een koreaans product is. Met een bijbehorende website. In het koreaans. Hoe het met u als lezer zit weet ik niet, maar mijn koreaans is op zijn best roestig. Ach, kletspraat, ik spreek eigenlijk geen woord koreaans, op Kim en Park na, en Kim, zo heet mijn zus, en Park betekent in het koreaans vast geen 'afgebakend gebied waarin natuur gekweekt wordt'.
Maar van die koreaanse website kun je dus 'firmware upgrades' downloaden. Die je op je IUBI Blue S60 PMP kunt installeren.
Hoe het gebeurd is weet ik niet meer precies, maar er was eens een keer, op een bank niet ver hier vandaan, een eega die zo'n 'firmware upgrade' uitvoerde. Toen zij daarna de IUBI herstartte, bleek hij nog wel aan te gaan, maar bleek het scherm niet meer leesbaar, en daarmee het apparaat niet meer bedienbaar, en dus niet meer te gebruiken. Lastig. Om een heel lang verhaal kort te maken, we hebben er daarna allebei vele uren mee geklooid, maar het probleem bleef, en toen de computer uiteindelijk die hele IUBI niet eens meer als apparaat herkende, hebben we het maar opgegeven.
En begon de zoektocht naar mediaspelers waarmee dit stukje begon. Die vruchteloos was. Wat frustrerend is.
Vanmorgen werden wij, nu ja, het zal inmiddels middag geweest zijn, wakker. Vol plannen om in huis te gaan klussen. Daarvoor hadden wij eerst wat spullen nodig. Maar buiten vroor het 5 graden, en er stond windkracht 8, en het sneeuwde. Procrastinatie is echt iets voor de zaterdag, dus besloten we een dag niets te doen. Dat ging tot en met ons uitgebreide, zeer relaxte, ontbijt goed. Maar daarna ging het kriebelen. Ik wou wel een filmpje kijken. En vroeger, met de IUBI, kon dat gewoon.
Dus ik ben er nog maar weer een keer voor gaan zitten. Laptop op tafel, IUBI aan de netstroom, USB kabel eraan, eens even kijken. Niks. Niets te zien, in de hele Windows Verkenner niet. IUBI aangesloten, maar nergens te bekennen.
Argh! Eens kijken in schijfbeheer. Hmm. De computer ziet nog wel een harde schijf, ook al heeft deze geen schijfletter of iets. Blanco, niks verder. Het zal wel. Laten we eens proberen of je daaraan een schijfletter kunt toekennen. En ja hoor, dat kan. Ik had een schijf, formaat RAW. Eens kijken of we hem kunnen benaderen. "Schijf is niet geformatteerd, wilt u dit nu doen?" Ja, doe maar. Dat stomme Vista kan in eerste instantie alleen maar in NTFS formaat formatteren. En ik wist dat dat sowieso niet zou gaan werken. Gelukkig is er nog altijd de command-prompt, en het 'format' commando, kun je lekker zelf kiezen in welk formaat je wilt je wilt formatteren. Doet u mij maar FAT32. Fout! Dat doet ie wel, maar Windows Vista kan geen schijven formatteren in FAT32, niet als deze groter zijn dan 32 GB. Alleen komt ie pas met een foutmelding na pak 'em beet anderhalf uur. GVD! Terwijl ik weet dat het wel kan, want ik ooit heb mijn twee externe harde schijven van 250 resp. 1000 GB ook FAT32 geformatteerd. Maar dat was met Win2k. Denk ik.
Dan maar op internet zoeken. Daar vond ik na wat speuren vooral een programma SwissKnife, dat is een instabiel kutprogramma (sorry), en uiteindelijk het minuscule freeware programmaatje fat32format. Thank you! Downloaden, draaien, geen enkel probleem, duurde minder dan een minuut.
De IUBI was in elk geval weer tot leven gewekt. In die zin dat ik er bestanden op kon zetten. Op het scherm ervan was echter nog niets onderscheidbaars op te maken, dus ik kon het apparaat nog steeds niet bedienen. Ik had inmiddels echter ook een firmware upgrade bestand gevonden, van die koreaanse website. Wat doe je daar dan mee? Op diezelfde koreaanse website stond een korte instructie. In het koreaans. Ben je lekker mee! Maar geen nood, translate.google.com 'to the rescue'!. "Ik plaats bestand upgrade map upgrade upgrade systeem." Aha! Je moet dat bestand dus ergens neerplempen. Dat wist ik gelukkig ook nog van de vorige keren. Maar waar? Ik denk ik ben slim, ik maak wat mappen aan, en ik plaats het bestand in de root, in de map 'system', in de map 'upgrade', in de map 'system\upgrade'. Niet geschoten, altijd mis, tenslotte.
De volgende stap was de firmware upgrade uitvoeren. Dat doe je op de IUBI zelf. Beetje lastig dus, als je geen bediening hebt. Met een beetje goede wil kon je gelukkig op het schermpje nog wel iets van een structuur herkennen, maar leesbaar was niets. Een soort uitgetrokken vlakken, die versprongen, alsof je videokaart defect is, alleen erger.
Ik heb toen, wederom via Google, ergens een handleiding opgeduikeld. Ik wist dat die bestond, en dat het een PDF bestand was. Onvindbaar met normale zoekopdrachten, maar leve 'filetype:' in je zoekopdracht. Kreeg ik een handleiding van een ander apparaat van IUBI, maar hij leek er behoorlijk op. Zo was ik in elk geval in staat om uit te maken welke van de 5 vlekken in het scherm de menu-optie 'Setup' moest voorstellen. En kon ik ook zien dat de onderste vlek dan 'upgrade' moest zijn. Klikkerdeklik op knoppen van het apparaat. Niets gebeurde. Ja, ik moest hem met een tandenstoker telkens 'hard' resetten.
Toen kreeg ik een lumineuze ingeving: als je voor 'upgrade' kiest, krijg je vast eerst een bevestigingsscherm. Dus dat je voor 'OK' moet kiezen. En dat zo'n menu dus ongetwijfeld ook een 'No' of 'Cancel' optie heeft. En dat dàt waarschijnlijk de optie is, die actief is. Dus dat als je op het knopje 'volgende' drukt, pas dan de optie 'Yes' (of 'OK', of 'Continue', 'whatever') actief wordt. En verdomd, toen ik dat deed, zag de brei op het schermpje er ineens anders uit. En ging na een paar minuten de IUBI ineens 'plop', uit.
Ik deed de IUBI weer aan (tromgeroffel). En verdomd: er verscheen een scherm waarin iconen en kleuren weer onderscheidbaar waren. Alsof de IUBI herboren was. Alleen, alles was in het Koreaans! Van rechts naar links, en zo.
Nu goed, eenmaal zo ver gekomen, was het uiteindelijk een kleine moeite, een hoop ge-google, en een tip van mijn eega, om een oude engelse firmware upgrade op te duikelen, en, verdomd als het niet waar is, we hebben weer een bedienbare mediaspeler! Hoera! Ik kan niet wachten om weer lekker oude afleveringen van Star Trek te gaan bekijken. Gewoon, op de TV. Joepie!
Laat die nieuwerwetse mediaspelers voorlopig maar even zitten..
Dat zit zo: een half jaar terug of zoiets kochten wij een nieuwe TV. Die zou DLNA kunnen. U zei? Dat is iets met dat de TV deel gaat uitmaken van je LAN (je netwerk van computers thuis) en dat je dan je media op de computers (muziek, films) daarover kunt afspelen. Heel geil, alleen kan hij het gewoon niet. Dat wil zeggen: de TV speelt geen enkel formaat media af, nog geen MP3 liedje of GIF plaatje. Dus moesten we terugvallen op externe bronnen. Zoals daar zijn videorecorders, DVD-spelers, of mediaspelers.
Nu bezit mijn eega sedert jaar en dag een PMP, dat is een Portable Media Player, namelijk een S60 van het merk IUBI. Een elegant dingetje. Zo groot als een mobieltje ongeveer, met liefst 60 GB harde schijf erin. Wat, gezien de leeftijd van het apparaatje, zeer respectabel is. En je kunt er van alles op afspelen.
Voordat wij laptops hadden die we aan de stereo koppelden, gebruikten wij hem om MP3's via die stereo af te spelen. Ook daarna, want anders kun je niet laptoppen tijdens het TV kijken, en we zijn wel nieuwetijdskinderen/oudere jongeren, dus dat hoort; het liefst met je telefoon via Bluetooth er ook nog mee verbonden.
Ook voor het afspelen van films die, vanzelfsprekend per ongeluk, op mijn harde schijf beland waren, was de IUBI zeer geschikt. Niks high-tech, gewoon via USB kabeltje naar de computer de film naar de IUBI kopieren, de IUBI met van die rood/wit/gele tulpstekkers (zei er iemand 'nitwit'?) aan de TV koppelen, en kijken maar. Geweldig, talloze films hebben we zo gezien. Het was altijd afwachten of hij het bestandsformaat kon afspelen, maar in de meeste gevallen ging het prima.
Maar mijn eega is van de gadgets. En bij gebrek aan bestedingsruimte voor nieuwe, kun je je natuurlijk altijd nog uitleven op de gadgets die je reeds bezit. (Ik hoop niet dat dit plagerijtje me erg kwalijk genomen gaat worden, want ik ben dol op mijn eega.)
Een van de dingen die je met bestaande gadgets kunt doen, is ze upgradeden. Upgradeden, ja, dat is volgens mij de officiele (en bespottelijke) spelling van dat rare importwoord.
Nu moet u weten, dat de IUBI een koreaans product is. Met een bijbehorende website. In het koreaans. Hoe het met u als lezer zit weet ik niet, maar mijn koreaans is op zijn best roestig. Ach, kletspraat, ik spreek eigenlijk geen woord koreaans, op Kim en Park na, en Kim, zo heet mijn zus, en Park betekent in het koreaans vast geen 'afgebakend gebied waarin natuur gekweekt wordt'.
Maar van die koreaanse website kun je dus 'firmware upgrades' downloaden. Die je op je IUBI Blue S60 PMP kunt installeren.
Hoe het gebeurd is weet ik niet meer precies, maar er was eens een keer, op een bank niet ver hier vandaan, een eega die zo'n 'firmware upgrade' uitvoerde. Toen zij daarna de IUBI herstartte, bleek hij nog wel aan te gaan, maar bleek het scherm niet meer leesbaar, en daarmee het apparaat niet meer bedienbaar, en dus niet meer te gebruiken. Lastig. Om een heel lang verhaal kort te maken, we hebben er daarna allebei vele uren mee geklooid, maar het probleem bleef, en toen de computer uiteindelijk die hele IUBI niet eens meer als apparaat herkende, hebben we het maar opgegeven.
En begon de zoektocht naar mediaspelers waarmee dit stukje begon. Die vruchteloos was. Wat frustrerend is.
Vanmorgen werden wij, nu ja, het zal inmiddels middag geweest zijn, wakker. Vol plannen om in huis te gaan klussen. Daarvoor hadden wij eerst wat spullen nodig. Maar buiten vroor het 5 graden, en er stond windkracht 8, en het sneeuwde. Procrastinatie is echt iets voor de zaterdag, dus besloten we een dag niets te doen. Dat ging tot en met ons uitgebreide, zeer relaxte, ontbijt goed. Maar daarna ging het kriebelen. Ik wou wel een filmpje kijken. En vroeger, met de IUBI, kon dat gewoon.
Dus ik ben er nog maar weer een keer voor gaan zitten. Laptop op tafel, IUBI aan de netstroom, USB kabel eraan, eens even kijken. Niks. Niets te zien, in de hele Windows Verkenner niet. IUBI aangesloten, maar nergens te bekennen.
Argh! Eens kijken in schijfbeheer. Hmm. De computer ziet nog wel een harde schijf, ook al heeft deze geen schijfletter of iets. Blanco, niks verder. Het zal wel. Laten we eens proberen of je daaraan een schijfletter kunt toekennen. En ja hoor, dat kan. Ik had een schijf, formaat RAW. Eens kijken of we hem kunnen benaderen. "Schijf is niet geformatteerd, wilt u dit nu doen?" Ja, doe maar. Dat stomme Vista kan in eerste instantie alleen maar in NTFS formaat formatteren. En ik wist dat dat sowieso niet zou gaan werken. Gelukkig is er nog altijd de command-prompt, en het 'format' commando, kun je lekker zelf kiezen in welk formaat je wilt je wilt formatteren. Doet u mij maar FAT32. Fout! Dat doet ie wel, maar Windows Vista kan geen schijven formatteren in FAT32, niet als deze groter zijn dan 32 GB. Alleen komt ie pas met een foutmelding na pak 'em beet anderhalf uur. GVD! Terwijl ik weet dat het wel kan, want ik ooit heb mijn twee externe harde schijven van 250 resp. 1000 GB ook FAT32 geformatteerd. Maar dat was met Win2k. Denk ik.
Dan maar op internet zoeken. Daar vond ik na wat speuren vooral een programma SwissKnife, dat is een instabiel kutprogramma (sorry), en uiteindelijk het minuscule freeware programmaatje fat32format. Thank you! Downloaden, draaien, geen enkel probleem, duurde minder dan een minuut.
De IUBI was in elk geval weer tot leven gewekt. In die zin dat ik er bestanden op kon zetten. Op het scherm ervan was echter nog niets onderscheidbaars op te maken, dus ik kon het apparaat nog steeds niet bedienen. Ik had inmiddels echter ook een firmware upgrade bestand gevonden, van die koreaanse website. Wat doe je daar dan mee? Op diezelfde koreaanse website stond een korte instructie. In het koreaans. Ben je lekker mee! Maar geen nood, translate.google.com 'to the rescue'!. "Ik plaats
De volgende stap was de firmware upgrade uitvoeren. Dat doe je op de IUBI zelf. Beetje lastig dus, als je geen bediening hebt. Met een beetje goede wil kon je gelukkig op het schermpje nog wel iets van een structuur herkennen, maar leesbaar was niets. Een soort uitgetrokken vlakken, die versprongen, alsof je videokaart defect is, alleen erger.
Ik heb toen, wederom via Google, ergens een handleiding opgeduikeld. Ik wist dat die bestond, en dat het een PDF bestand was. Onvindbaar met normale zoekopdrachten, maar leve 'filetype:
Toen kreeg ik een lumineuze ingeving: als je voor 'upgrade' kiest, krijg je vast eerst een bevestigingsscherm. Dus dat je voor 'OK' moet kiezen. En dat zo'n menu dus ongetwijfeld ook een 'No' of 'Cancel' optie heeft. En dat dàt waarschijnlijk de optie is, die actief is. Dus dat als je op het knopje 'volgende' drukt, pas dan de optie 'Yes' (of 'OK', of 'Continue', 'whatever') actief wordt. En verdomd, toen ik dat deed, zag de brei op het schermpje er ineens anders uit. En ging na een paar minuten de IUBI ineens 'plop', uit.
Ik deed de IUBI weer aan (tromgeroffel). En verdomd: er verscheen een scherm waarin iconen en kleuren weer onderscheidbaar waren. Alsof de IUBI herboren was. Alleen, alles was in het Koreaans! Van rechts naar links, en zo.
Nu goed, eenmaal zo ver gekomen, was het uiteindelijk een kleine moeite, een hoop ge-google, en een tip van mijn eega, om een oude engelse firmware upgrade op te duikelen, en, verdomd als het niet waar is, we hebben weer een bedienbare mediaspeler! Hoera! Ik kan niet wachten om weer lekker oude afleveringen van Star Trek te gaan bekijken. Gewoon, op de TV. Joepie!
Laat die nieuwerwetse mediaspelers voorlopig maar even zitten..
8 januari 2010
Dakar
"Zware crash overschaduwt Dakar Rally." Dat las ik vanmorgen op internet. Beetje raar bericht. De Dakar rally, dat is met je steenrijke vriendjes in een gepimpte SUV zo hard mogelijk door Afrika scheuren. En dan niet over de weg, maar dwars door de natuur. Op TV zie je er weleens beelden van, die worden dan begeleid door een bijkans hysterische mannenstem, want het is natuurlijk een soort ultiem mannending. Ik ben ook een man, maar teveel metro. Denk ik. Ik heb nooit wat met auto's gehad. Het zal wel.
Hoe dan ook, op die beelden zie je, dat het er weinig zachtzinnig aan toe gaat; die gasten rijden zoals Marokkanen in Spoorwijk, dat wil zeggen, zo hard en asociaal mogelijk. Tsja, en dan bots je weleens ergens tegenaan. Duh. En dan doe je het soms niet zo goed meer. Typisch gevalletje Darwin-award, lijkt me. Maar zo zien ze het zelf niet. Als een van die stoere rally-rijders zelf iets oploopt, dan is hun wedstrijdje ineens 'overschaduwd'. Flikker toch op man.
Laten we de berichtgeving van een paar dagen eerder eens terughalen. Eergisteren: volgkaravaan Dakar rally rijdt kind dood. De dag daarvoor: kind overreden tijdens Dakar rally. Wordt de rally daar soms ook door overschaduwd? Welnee, een paar dooie zwartjes is 'all in the game'.
Ik vind het maar een zieke, snobistische, neo-koloniale uitwas, die hele Dakar rally. Wat mij betreft kunnen zich er niet genoeg doodrijden. Opgeruimd staat netjes.
Hoe dan ook, op die beelden zie je, dat het er weinig zachtzinnig aan toe gaat; die gasten rijden zoals Marokkanen in Spoorwijk, dat wil zeggen, zo hard en asociaal mogelijk. Tsja, en dan bots je weleens ergens tegenaan. Duh. En dan doe je het soms niet zo goed meer. Typisch gevalletje Darwin-award, lijkt me. Maar zo zien ze het zelf niet. Als een van die stoere rally-rijders zelf iets oploopt, dan is hun wedstrijdje ineens 'overschaduwd'. Flikker toch op man.
Laten we de berichtgeving van een paar dagen eerder eens terughalen. Eergisteren: volgkaravaan Dakar rally rijdt kind dood. De dag daarvoor: kind overreden tijdens Dakar rally. Wordt de rally daar soms ook door overschaduwd? Welnee, een paar dooie zwartjes is 'all in the game'.
Ik vind het maar een zieke, snobistische, neo-koloniale uitwas, die hele Dakar rally. Wat mij betreft kunnen zich er niet genoeg doodrijden. Opgeruimd staat netjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)