Michael Jackson is overleden. Even wennen hoor. De bekendste pedofiel ter wereld dood; een pedofiel die je hem dat niet eens kwalijk nam. Of wel, natuurlijk, maar toch. De man was zo wereldvreemd, je kunt je bijna niet voorstellen dat een kind beschadigd werd - nog afgezien van het feit dat je als ouder uberhaupt besloot je kind aan zo'n man bloot te stellen; wie treft hier nu schuld?
Toch maf. In een (on)veilige wereld als de onze (kiest u zelf, PVV-stemmers zijn van stemming uitgesloten) zo'n basiswaarde te verliezen - Michael Jackson als symbool van alles wat eng is. Wat tragisch is, ook.
Ik heb altijd een bloedhekel aan de teringmuziek van die man gehad, als het al door die man geschreven werd. Zoals ik absoluut de schurft heb aan muziek van Doe Maar, vrijwel elke generatiegenoot vind het leuk, maar ik krijg er enorm jeuk van. Toen al, nu nog.
Waar ik over de jaren een zeker respect heb verwonnen voor die verschrikkelijke Hennie Vrienten, die best leuke filmmuziek maakt en me een betrokken iemand lijkt, zo is ook mijn mening over Michael Jackson over de loop der jaren veranderd.
Van de te mijden engerd op de radio werd het de te vermijden griezel overal, op TV, in bladen, kranten. Maar toen al wist iedereen dat hij niet zomaar een engerd werd. Gaandeweg de jaren veranderde hij van engerd in zielig figuur, slachtoffer van omstandigheden. Wereldvreemd, omdat hij de wereld zoals jij en ik hem kennen, nooit heeft meegemaakt. Als je dat afgrijselijke interview hebt gezien waarin hij toegaf met kinderen geslapen te hebben, waar denk je dan aan? Aan een berekenende pedofiel? Ik niet. Ik zie slechts een intens zielige man, die domweg niet beter wist. Die in zijn eigen fantasie geloofde.
Als het echt waar blijkt dat hij dood is, dan moge hij rusten in vrede. Voor het eerst in zijn leven.
26 juni 2009
25 juni 2009
Kussens
(Ik draai hier Wolves in the Throne Room bij, dat leek me voor dit stukje wel een geschikte band. Dat terzijde.)
Vrouwen houden van tierelantijntjes. Kekke beeldjes, onpraktische doosjes, dat soort dingen. Dat van die doosjes begrijp ik. Traditioneel is de vrouw de verzamelaar, de man de jager. Dus een man heeft genoeg aan een stuk touw en een speer. De vrouw heeft iets nodig om haar noten en paddestoelen in te doen. Doosjes, dus. Denk dat even door, en ik voorspel dat over een paar honderd jaar vrouwen ook een fascinatie aan de dag gaan leggen voor plastic tasjes. Maar zover is het nog niet.
Tierelantijntjes, dus. In de meeste gevallen onschuldig. Ze vangen hooguit meer stof, verder staan ze gewoon in de weg, lelijk te wezen. 'Gut, leuk' of 'ja, apart', dat zijn veilige reacties voor de man. Als je echt werk van haar wilt maken, kun je het proberen met een 'goh, hoe kom je daar nu aan?' Dat kan ook als homofiel uitgelegd worden, dus kies je woorden met zorg.
Waar vrouwen ook dol op zijn, zijn kussens. Geen bankstel is compleet zonder van die leuke kussens. God, wat een ondingen. Je zou zeggen, zo'n bank is ontworpen om met je luie aars de krant op te lezen, bier op te drinken en op te zappen. Een beetje bank is daarnaast bestand tegen geplette borrelnoten. Als een bestropte bankstel-salesmanager mij zou zeggen dat dit model alleen lekker zit met een set tegen meerprijs aan te schaffen kussens, dan zou deze bank voor mij afvallen.
Zo niet vrouwen. Die willen per sé kussens op zo'n ding. Liefst veel. Zoveel, dat als je op die verrekte bank wilt gaan zitten, je eerst tenminste de helft van die kussens eraf moet flikkeren. En je had net je handen vol met bier en borrelnoten. Die zet je dus eerst -voorzichtig- neer, ergens tussen de prullaria die de salontafel sieren. Maar dan: waar leg je die kussens neer? Op de grond is een optie, maar dat komt zo lomp over. Aan de kant waar je niet wou gaan zitten is geen optie, want dan kan zij niet meer zitten. In het midden kan ook niet, want als zij er dan bij komt zitten vindt ze dat zo ongezellig. (Ja, hallo? Wie heeft hier die krengen gekocht?)
Uiteindelijk frommel je ze dus maar op de leuningen en achter je, zodat je je in die grot uit je nachtmerries waant, omringd door schattige kussens, naast je, achter je hoofd - overal dreigende, zachte voorwerpen in van die enige kleuren. Ben je eenmaal geinstalleerd, dan is bewegen geen optie, want dan vallen ze aan, ploffen ze met duivelse precisie weer achter je op de bank. Lekker, als je de afstandsbediening wil pakken. En die ligt, zoals iedereen weet, steevast verstopt op de salontafel. Aargh!
Vandaar mijn hartekreet: alle kussens terug naar Marokko!
Vrouwen houden van tierelantijntjes. Kekke beeldjes, onpraktische doosjes, dat soort dingen. Dat van die doosjes begrijp ik. Traditioneel is de vrouw de verzamelaar, de man de jager. Dus een man heeft genoeg aan een stuk touw en een speer. De vrouw heeft iets nodig om haar noten en paddestoelen in te doen. Doosjes, dus. Denk dat even door, en ik voorspel dat over een paar honderd jaar vrouwen ook een fascinatie aan de dag gaan leggen voor plastic tasjes. Maar zover is het nog niet.
Tierelantijntjes, dus. In de meeste gevallen onschuldig. Ze vangen hooguit meer stof, verder staan ze gewoon in de weg, lelijk te wezen. 'Gut, leuk' of 'ja, apart', dat zijn veilige reacties voor de man. Als je echt werk van haar wilt maken, kun je het proberen met een 'goh, hoe kom je daar nu aan?' Dat kan ook als homofiel uitgelegd worden, dus kies je woorden met zorg.
Waar vrouwen ook dol op zijn, zijn kussens. Geen bankstel is compleet zonder van die leuke kussens. God, wat een ondingen. Je zou zeggen, zo'n bank is ontworpen om met je luie aars de krant op te lezen, bier op te drinken en op te zappen. Een beetje bank is daarnaast bestand tegen geplette borrelnoten. Als een bestropte bankstel-salesmanager mij zou zeggen dat dit model alleen lekker zit met een set tegen meerprijs aan te schaffen kussens, dan zou deze bank voor mij afvallen.
Zo niet vrouwen. Die willen per sé kussens op zo'n ding. Liefst veel. Zoveel, dat als je op die verrekte bank wilt gaan zitten, je eerst tenminste de helft van die kussens eraf moet flikkeren. En je had net je handen vol met bier en borrelnoten. Die zet je dus eerst -voorzichtig- neer, ergens tussen de prullaria die de salontafel sieren. Maar dan: waar leg je die kussens neer? Op de grond is een optie, maar dat komt zo lomp over. Aan de kant waar je niet wou gaan zitten is geen optie, want dan kan zij niet meer zitten. In het midden kan ook niet, want als zij er dan bij komt zitten vindt ze dat zo ongezellig. (Ja, hallo? Wie heeft hier die krengen gekocht?)
Uiteindelijk frommel je ze dus maar op de leuningen en achter je, zodat je je in die grot uit je nachtmerries waant, omringd door schattige kussens, naast je, achter je hoofd - overal dreigende, zachte voorwerpen in van die enige kleuren. Ben je eenmaal geinstalleerd, dan is bewegen geen optie, want dan vallen ze aan, ploffen ze met duivelse precisie weer achter je op de bank. Lekker, als je de afstandsbediening wil pakken. En die ligt, zoals iedereen weet, steevast verstopt op de salontafel. Aargh!
Vandaar mijn hartekreet: alle kussens terug naar Marokko!
24 juni 2009
Eden
Gisteravond Eden Lake gekeken. In de veronderstelling dat we een horrorfilm gingen zien, horror op de manier waarop je doorgaans denkt over horrorfilms. Gruwelijk genieten.
Horror is natuurlijk een gedevalueerd begrip in die context. Zo niet met deze film. Hij gaat over een pasverliefd stel, dat gaat kamperen. Tot zover de gebruikelijke horror-conventies. Eenmaal aangekomen bij Eden Lake, een afgelegen meer ergens in het Verenigd Koninkrijk, dat op het punt staat te worden drooggelegd, het gebruikelijke geslobber van verliefden. Totdat een groepje tieners en nog-niet-eens-tieners hun pad kruist. Afkomstig uit het nabijgelegen dorp. Het soort tieners waarvan je hoopt dat je kinderen er niet mee in aanraking komen. Waarvan je weet dat als ze eenmaal stemgerechtigd zijn, ze zonder twijfel PVV zullen stemmen, als ze de moeite zouden nemen.
Na aanvankelijk onschuldig maar rete-irritante pesterijen neemt de terreur van deze pubers toe. Het gaat te ver om de film in detail te beschrijven, maar wat volgt is ronduit gruwelijk. Horror, in de 'echte' zin van het woord.
De climax van de film, als je het zo kan noemen, wordt gevormd door de uiteindelijke reactie van de ouders van het tuig. Die geef ik niet prijs; voor doorgewinterde horror-kijkers valt hij bovendien te raden.
Een rotfilm.
Niet omdat hij niet indrukwekkend is. Hij grijpt je bij de keel. Maar wat er gebeurt is zo herkenbaar, zo echt, zo voelbaar, dat hij je met een rotsmaak achterlaat. De laatste keer dat ik naar heb gedroomd van een film was toen ik een jaar of 10 was. Tot nu. Ik heb ervan gedroomd. Ik geef het maar gewoon toe.
Enerzijds is dat een kwaliteit. Anderszijds kan ik, na het lezen van wat recensies, mij ook vinden in het volgende commentaar, dat ik even vertaal naar Nederlandse situatie: 'koren op de molen van Telegraaf-lezende figuren die menen dat het land door asociaal gedrag naar de bliksem wordt geholpen.'
Ik ben er niet uit. Vond ik het een goede film? Ja. Nee. Confronterend, bizar, toch herkenbaar. Als een film dat teweegbrengt, is het in elk geval een film die de tongen losmaakt. En om die reden de moeite waard is om gezien te worden. Het is tegelijk een ontzettende rotfilm. Aanrader. Toch.
Nog zeer onlangs is een film gemaakt, waarbij de steniging in beeld wordt gebracht van een vrouw. In Iran. Hij moet nog verschijnen. Dat is bij voorbaat iets wat je liever niet wilt zien. Want het is 'echt', dat soort dingen gebeurt, en dat is afschuwelijk. Koren op de molen van het soort imbecielen dat PVV stemt. Alleen al om die reden is het goed dat er ook een film als Eden Lake bestaat. Die -al te overtuigend- aantoont dat het soort wreedheden dat wordt toegeschreven aan die verfoeide godsdienstfanatici, evengoed voorkomt in het soort mensen dat de eigen achterban van dat soort partijen treffend kenschetst.
Je kunt het enerzijds weerzinwekkend vinden, dit soort weergaven, ter vermaak, van de wreedheden van de mens. Anderszijds, het houdt je een spiegel voor. We leven nog lang niet in de ideale wereld die mijn wederhelft met zoveel plezier belachelijk maakt, en terecht, namelijk die van Star Trek. Nee, in ons wezen zijn een veronrustend groot aantal van ons nog altijd die wrede barbaren, van wie men in Star Trek zo larmoyant beweert dit niet langer te zijn. Het is goed daar kennis van te nemen. Vind ik.
Horror is natuurlijk een gedevalueerd begrip in die context. Zo niet met deze film. Hij gaat over een pasverliefd stel, dat gaat kamperen. Tot zover de gebruikelijke horror-conventies. Eenmaal aangekomen bij Eden Lake, een afgelegen meer ergens in het Verenigd Koninkrijk, dat op het punt staat te worden drooggelegd, het gebruikelijke geslobber van verliefden. Totdat een groepje tieners en nog-niet-eens-tieners hun pad kruist. Afkomstig uit het nabijgelegen dorp. Het soort tieners waarvan je hoopt dat je kinderen er niet mee in aanraking komen. Waarvan je weet dat als ze eenmaal stemgerechtigd zijn, ze zonder twijfel PVV zullen stemmen, als ze de moeite zouden nemen.
Na aanvankelijk onschuldig maar rete-irritante pesterijen neemt de terreur van deze pubers toe. Het gaat te ver om de film in detail te beschrijven, maar wat volgt is ronduit gruwelijk. Horror, in de 'echte' zin van het woord.
De climax van de film, als je het zo kan noemen, wordt gevormd door de uiteindelijke reactie van de ouders van het tuig. Die geef ik niet prijs; voor doorgewinterde horror-kijkers valt hij bovendien te raden.
Een rotfilm.
Niet omdat hij niet indrukwekkend is. Hij grijpt je bij de keel. Maar wat er gebeurt is zo herkenbaar, zo echt, zo voelbaar, dat hij je met een rotsmaak achterlaat. De laatste keer dat ik naar heb gedroomd van een film was toen ik een jaar of 10 was. Tot nu. Ik heb ervan gedroomd. Ik geef het maar gewoon toe.
Enerzijds is dat een kwaliteit. Anderszijds kan ik, na het lezen van wat recensies, mij ook vinden in het volgende commentaar, dat ik even vertaal naar Nederlandse situatie: 'koren op de molen van Telegraaf-lezende figuren die menen dat het land door asociaal gedrag naar de bliksem wordt geholpen.'
Ik ben er niet uit. Vond ik het een goede film? Ja. Nee. Confronterend, bizar, toch herkenbaar. Als een film dat teweegbrengt, is het in elk geval een film die de tongen losmaakt. En om die reden de moeite waard is om gezien te worden. Het is tegelijk een ontzettende rotfilm. Aanrader. Toch.
Nog zeer onlangs is een film gemaakt, waarbij de steniging in beeld wordt gebracht van een vrouw. In Iran. Hij moet nog verschijnen. Dat is bij voorbaat iets wat je liever niet wilt zien. Want het is 'echt', dat soort dingen gebeurt, en dat is afschuwelijk. Koren op de molen van het soort imbecielen dat PVV stemt. Alleen al om die reden is het goed dat er ook een film als Eden Lake bestaat. Die -al te overtuigend- aantoont dat het soort wreedheden dat wordt toegeschreven aan die verfoeide godsdienstfanatici, evengoed voorkomt in het soort mensen dat de eigen achterban van dat soort partijen treffend kenschetst.
Je kunt het enerzijds weerzinwekkend vinden, dit soort weergaven, ter vermaak, van de wreedheden van de mens. Anderszijds, het houdt je een spiegel voor. We leven nog lang niet in de ideale wereld die mijn wederhelft met zoveel plezier belachelijk maakt, en terecht, namelijk die van Star Trek. Nee, in ons wezen zijn een veronrustend groot aantal van ons nog altijd die wrede barbaren, van wie men in Star Trek zo larmoyant beweert dit niet langer te zijn. Het is goed daar kennis van te nemen. Vind ik.
20 juni 2009
Weeshuis
Het prachtige Pan's Labyrinth (El laberinto del fauno) was een film waar ik om vele redenen enorm van heb genoten. Allemaal gaan zien! Liefhebbers van thrillers, horror en fantasy komen aan hun trekken, maar ook als die kwalificaties je op het eerste gezicht afschrikken, ga hem dan toch zien, omdat het simpelweg een film is die elke filmliefhebber een keer gezien moet hebben. Wonderschoon, zelfs al vind je het verhaal niets dan is het filmisch een mooie ervaring.
Nogal verbaasd was ik derhalve dat ik er door een van onze vrienden op gewezen werd dat de regisseur van die film, Guillermo del Toro, toch niet de minste, een andere film was gemaakt die ik niet kende, sterker, die blijkbaar geheel langs mij heen is gegaan. Later bleek dat hij slechts producent was, maar toch.
Hoe dan ook, vanavond hebben Pien en ik die kwalijke omissie goedgemaakt, en naar El Orfanato gekeken.
Ook een prachtige film. Zonder het plot al teveel te willen prijsgeven, gaat deze film over een vrouw die met haar man en naar snel blijkt geadopteerde zoontje intrekt in het pand waar zij ooit als weeskind deels is grootgebracht. Het zoontje is een beetje apart, met imaginaire vriendjes, en verdwijnt op een gegeven moment. De zoektocht naar het zoontje vormt het hart van de film.
Terwijl er niets gebeurt, is hij superspannend, eng, schokkend bijna, terwijl er niets schokkends gebeurt. Ontroerend ook. Absoluut een aanrader voor wie van films houdt waarin niets ontploft, niet wordt geschoten en waarin geen naakt te zien is.
Nogal verbaasd was ik derhalve dat ik er door een van onze vrienden op gewezen werd dat de regisseur van die film, Guillermo del Toro, toch niet de minste, een andere film was gemaakt die ik niet kende, sterker, die blijkbaar geheel langs mij heen is gegaan. Later bleek dat hij slechts producent was, maar toch.
Hoe dan ook, vanavond hebben Pien en ik die kwalijke omissie goedgemaakt, en naar El Orfanato gekeken.
Ook een prachtige film. Zonder het plot al teveel te willen prijsgeven, gaat deze film over een vrouw die met haar man en naar snel blijkt geadopteerde zoontje intrekt in het pand waar zij ooit als weeskind deels is grootgebracht. Het zoontje is een beetje apart, met imaginaire vriendjes, en verdwijnt op een gegeven moment. De zoektocht naar het zoontje vormt het hart van de film.
Terwijl er niets gebeurt, is hij superspannend, eng, schokkend bijna, terwijl er niets schokkends gebeurt. Ontroerend ook. Absoluut een aanrader voor wie van films houdt waarin niets ontploft, niet wordt geschoten en waarin geen naakt te zien is.
15 juni 2009
Hit
Het is helemaal hip om je te beklagen over de verengelsing van onze mooie taal. Wat mij betreft terecht, het is prachtig dat we naar één grote wereldtaal toegaan, maar meertaligheid is iets moois, te beginnen met de taal van je geboortegrond.
Het is ook maar een raar taaltje, eigenlijk, dat engels. Ik luisterde net, terwijl ik champignons stond te borstelen, naar een compacte schijf. Een getormenteerde zanger zong over zijn schatje dat hij kwijt was. Hij vertelde er niet bij waar hij haar kwijtraakte, zo zomaar Aruba geweest kunnen zijn. Ik dwaal af. Hij noemde haar telkens 'baby'. Dat betekent zuigeling, pasgeborene. Wat is het toch met engelstaligen dat ze naar ik mag hopen volwassen gelieven aanduiden met 'zuigeling'? Wij Nederlanders doen dat niet. Te nuchter misschien? Of houden Engelstaligen meer van kinderen? Of zijn het allemaal - nee, daar wil ik niet aan denken.
Het is zomaar een uitdrukking, natuurlijk. Nog zo een: 'hit the city'. Waar slaat dat op? Ja, de stad, haha zucht. Dat bedoel ik niet. Ik bedoel, wie verzint zoiets? Kijk, bij 'hit the road', daar kan ik me, met een beetje goede wil, wel iets bij voorstellen. Je hebt gespeeld met de band in Verweggeradeel, het optreden ging k#t, de geluidsman was stoned, geen hond komen opdagen, drummer heeft achterin de bus gekotst en dan ook nog de TomTom gejat. Logisch dat je dan de pest in hebt, en ja, misschien helpt het wel om even op de weg te slaan. Gewoon frustratie, heel menselijk. Maar de stad slaan? Die stad kan er toch ook niets aan doen? En wat sla je dan? Een plein? Een gebouw? En moet dat dan een voor die stad kenmerkend plein of gebouw zijn? Zodat je echt het gevoel hebt van zo, ik heb dat Den Haag toch mooi van jetje gegeven?
Echt, engelstaligen sporen niet. Hoogste tijd dat iemand er wat aan doet. Ik denk dat ik maar eens een mailtje aan Geert aan waag, die man weet tenminste van aanpakken. Alle engelstaligen terug naar Marokko! Zo.
Het is ook maar een raar taaltje, eigenlijk, dat engels. Ik luisterde net, terwijl ik champignons stond te borstelen, naar een compacte schijf. Een getormenteerde zanger zong over zijn schatje dat hij kwijt was. Hij vertelde er niet bij waar hij haar kwijtraakte, zo zomaar Aruba geweest kunnen zijn. Ik dwaal af. Hij noemde haar telkens 'baby'. Dat betekent zuigeling, pasgeborene. Wat is het toch met engelstaligen dat ze naar ik mag hopen volwassen gelieven aanduiden met 'zuigeling'? Wij Nederlanders doen dat niet. Te nuchter misschien? Of houden Engelstaligen meer van kinderen? Of zijn het allemaal - nee, daar wil ik niet aan denken.
Het is zomaar een uitdrukking, natuurlijk. Nog zo een: 'hit the city'. Waar slaat dat op? Ja, de stad, haha zucht. Dat bedoel ik niet. Ik bedoel, wie verzint zoiets? Kijk, bij 'hit the road', daar kan ik me, met een beetje goede wil, wel iets bij voorstellen. Je hebt gespeeld met de band in Verweggeradeel, het optreden ging k#t, de geluidsman was stoned, geen hond komen opdagen, drummer heeft achterin de bus gekotst en dan ook nog de TomTom gejat. Logisch dat je dan de pest in hebt, en ja, misschien helpt het wel om even op de weg te slaan. Gewoon frustratie, heel menselijk. Maar de stad slaan? Die stad kan er toch ook niets aan doen? En wat sla je dan? Een plein? Een gebouw? En moet dat dan een voor die stad kenmerkend plein of gebouw zijn? Zodat je echt het gevoel hebt van zo, ik heb dat Den Haag toch mooi van jetje gegeven?
Echt, engelstaligen sporen niet. Hoogste tijd dat iemand er wat aan doet. Ik denk dat ik maar eens een mailtje aan Geert aan waag, die man weet tenminste van aanpakken. Alle engelstaligen terug naar Marokko! Zo.
Mager
De hoofdredactrice van Vogue heeft verkondigd dat ze geen graatmagere modellen meer willen. Sterker, nu al zouden extreem magere meisjes voller worden gephotoshopt. Euhm, dat lijkt me de omgekeerde wereld, maar goed. Je zou ook twee crackers per week kunnen eten. Maar goed, ik zeg: hulde! Ik zeg ook: had dat niet wat eerder gekund? Hoe lang woedt die discussie nou al niet?
In een brief maant het goede mens ontwerpers om hun kleding aan te passen aan vollere modellen. De reden hiervoor is, dat mensen in deze tijd van crisis geen graatmagere modellen zouden willen zien. Dat is een redenering die ondergetekende in elk geval niet begrijpt. Als het om de meest voor de hand liggende reden is, namelijk dat het beeld van magere mensen anderen zouden confronteren met honger, tengevolge van het feit dat ze geen eten kunnen kopen, dan is wel duidelijk dat mevrouw de redactrice niet heel erg in dezelfde wereld leeft als u en ik. Maar dat is speculatie.
Op reacties van de modehuizen wordt nog gewacht, dus het muisje zal nog wel een staartje krijgen. Of nee, waarschijnlijker is het, dat het muisje helemaal geen staartje krijgt, want die modehuizen zullen diezelfde crisis wel aanwenden als excuus om te beweren dat voor vollere modellen meer stof nodig is.
'Van Karl Lagerfeld is bekend dat hij een voorliefde heeft voor extreem magere modellen', staat er ook nog. Je mag natuurlijk geen vooroordelen hebben, maar neem voor de gein even Karl Lagerfeld in gedachten. Zet dat beeld in je hoofd even naast de zin 'voorliefde voor extreem magere modellen'. Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te bedenken: hee, graatmagere modellen lijken precies kleine jongetjes. Voelt u hem? Nu goed, dat is verder mijn mening.
Ik ga even lekker kokkerellen voor mijzelf en mijn meisje, want ik zie mijn meisje toch echt liever doorvoed en gezond.
In een brief maant het goede mens ontwerpers om hun kleding aan te passen aan vollere modellen. De reden hiervoor is, dat mensen in deze tijd van crisis geen graatmagere modellen zouden willen zien. Dat is een redenering die ondergetekende in elk geval niet begrijpt. Als het om de meest voor de hand liggende reden is, namelijk dat het beeld van magere mensen anderen zouden confronteren met honger, tengevolge van het feit dat ze geen eten kunnen kopen, dan is wel duidelijk dat mevrouw de redactrice niet heel erg in dezelfde wereld leeft als u en ik. Maar dat is speculatie.
Op reacties van de modehuizen wordt nog gewacht, dus het muisje zal nog wel een staartje krijgen. Of nee, waarschijnlijker is het, dat het muisje helemaal geen staartje krijgt, want die modehuizen zullen diezelfde crisis wel aanwenden als excuus om te beweren dat voor vollere modellen meer stof nodig is.
'Van Karl Lagerfeld is bekend dat hij een voorliefde heeft voor extreem magere modellen', staat er ook nog. Je mag natuurlijk geen vooroordelen hebben, maar neem voor de gein even Karl Lagerfeld in gedachten. Zet dat beeld in je hoofd even naast de zin 'voorliefde voor extreem magere modellen'. Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te bedenken: hee, graatmagere modellen lijken precies kleine jongetjes. Voelt u hem? Nu goed, dat is verder mijn mening.
Ik ga even lekker kokkerellen voor mijzelf en mijn meisje, want ik zie mijn meisje toch echt liever doorvoed en gezond.
13 juni 2009
Dood
In Frankrijk is een man omgekomen toen hij de zee uitkwam lopen en pardoes werd doorboord door een wegwaaiende parasol.
Dat is naar voor die man en zijn nabestaanden. Maar ook erg grappig. En is dat een mooie dood of niet? Zo wil ik ook wel gaan; ik geloof dat ik er ook posthuum wel de humor van zou kunnen inzien.
Dat is naar voor die man en zijn nabestaanden. Maar ook erg grappig. En is dat een mooie dood of niet? Zo wil ik ook wel gaan; ik geloof dat ik er ook posthuum wel de humor van zou kunnen inzien.
9 juni 2009
Kleine en grotere ergernissen
Elke k#treclame met een engelse slagzin. 'Great feet feeling'. 'Have a happy period'. Puke!
5 juni 2009
Europa
Best belangrijk. Vandaag dus gestemd. Op GroenLinks, voor wie het weten wil. Volgens de stemwijzer komt mijn gedachtegoed het meest overeen met de Newropeans, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die voor mij onbekenden zijn. SP is mij te anti-europa, PvdA zal ik nooit stemmen, D66 wordt nooit wat, dus dan maar GroenLinks.
Als verwacht PVV op winst. Treurig hoor, dat we nu in Europa vertegenwoordigd gaan worden door een stel botte fascistische roeptoeters. Alle Turken terug naar Marokko, dan lost de economische crisis vanzelf op, zakt de zeespiegel drie meter, en gaan alle extremisten bloemschikken. Elke flapdrol die voor dat onbeschofte groepje tuig heeft gestemd dient zich heel, heel diep te schamen. Ik doe het in elk geval wel, omdat zij nu de gemeenschap gaan vertegenwoordigen waar ook ik van deel uit maak. Om je kapot te schamen. Bij deze: Sorry, mede-europeanen.
Het allerergste vind ik nog de reactie van die quasi-getapte minkukel van een Mark Rutte van de VVD. Die samen met Adolf Wilders roept dat de nationale regering nu maar moet aftreden. Eh, hallo, stemden we niet voor het EUROPEES parlement? Wat is dat voor idioterie? Hoe opzichtig kun je flirten, hoe doorzichtig kun je naar macht hengelen? Hoeveel minachting kun je aan de dag leggen? De VVD is een partij waarmee ik het qua ideeen wel nooit eens zal worden, maar dat ze zich tot dat niveau zouden verlagen had ik niet verwacht. Als de overige partijleden nog een greintje zelfrespect hebben, een beetje chique zijn, dan royeren ze dat enge dictatoriale corpsballetje per eergisteren. Gadverdamme.
Als verwacht PVV op winst. Treurig hoor, dat we nu in Europa vertegenwoordigd gaan worden door een stel botte fascistische roeptoeters. Alle Turken terug naar Marokko, dan lost de economische crisis vanzelf op, zakt de zeespiegel drie meter, en gaan alle extremisten bloemschikken. Elke flapdrol die voor dat onbeschofte groepje tuig heeft gestemd dient zich heel, heel diep te schamen. Ik doe het in elk geval wel, omdat zij nu de gemeenschap gaan vertegenwoordigen waar ook ik van deel uit maak. Om je kapot te schamen. Bij deze: Sorry, mede-europeanen.
Het allerergste vind ik nog de reactie van die quasi-getapte minkukel van een Mark Rutte van de VVD. Die samen met Adolf Wilders roept dat de nationale regering nu maar moet aftreden. Eh, hallo, stemden we niet voor het EUROPEES parlement? Wat is dat voor idioterie? Hoe opzichtig kun je flirten, hoe doorzichtig kun je naar macht hengelen? Hoeveel minachting kun je aan de dag leggen? De VVD is een partij waarmee ik het qua ideeen wel nooit eens zal worden, maar dat ze zich tot dat niveau zouden verlagen had ik niet verwacht. Als de overige partijleden nog een greintje zelfrespect hebben, een beetje chique zijn, dan royeren ze dat enge dictatoriale corpsballetje per eergisteren. Gadverdamme.
2 juni 2009
Maandag
Zo. De heilige geest is weer neergedaald, gristelijk gedoe voorlopig weer achter de rug. Niet dat ik het erg vind hoor, die feestdagen. Deze periode van het jaar is zelfs veruit mijn favoriet, en hij duurt nog tot eind juli. Mevrouw vindt het niets, die houdt niet van warmte en heeft nogal last van hooikoorts, dus die is niet blij. Had ik al verteld dat deze ook niet graag kookt? Om met Obelix te spreken: rare jongens, die Surinamers. Ik woon wel even met een 'collectors-item', hè? Ha! Woei!
En wat hebben we deze Pinksteren gedaan? Nou, bitter weinig. Vinden we dat erg? Helemaal niet! Het is niet dat ik me te oud voel voor Pinkpop, maar laten we eerlijk wezen: ze hadden een prut line-up dit jaar. Dat wil zeggen, weinig bands die ik persoonlijk leuk vind. Volgens mij heeft het voor het eerst in de 40 jaar dat Pinkpop bestaat niet geregend, dus het zal vast fijn toeven zijn geweest daar in Zuid-Europa.
Ik ben lekker boven de rivieren gebleven, en luister nu naar iets wat ik niet kende, schande op mij! Mono, uit Japan. En die had ik dus kunnen zien dit jaar, op Roadburn. Potver. Was ik nou maar sneller geweest met die onverwachte optie tot gastenlijst! (Nog tx voor uitnodiging P.). Daar had ik ook nog Baroness en Wolves in the Throne Room mee kunnen pikken, dus note-to-self: volgend jaar beter opletten.
Mono, dat is post-rock. Daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar dat is dus wat twee andere bands die ik zeer kan waarderen, namelijk Mogwai en Sigur Ros, blijkbaar spelen. Weten we dat ook weer. Post-rock. Tsja. Lange, instrumentale nummers, meestal maar niet altijd opgebouwd tot een lekkere alle-versterkers-open climax. Erg lekker. En mandoline-spelende Japanners hoor je tenslotte ook niet elke dag.
Verder heb ik deze week nog geinige platen gehoord van Gorod, Graves at Sea, Altar of Plagues, Graves of valor (de graven waren in de aanbieding blijkbaar). Allemaal metal, ik zou zeggen: check MySpace.
Tot slot nog even twee turbo-recepten omdat ik ze anders vergeet (doe ik toch, ik kook zelden met recept, dus eigenlijk vooral omdat mij ega het fijn vind dat ik e.e.a. documenteer van wat ik -in wat in essentie haar keuken is- uitspook :)
Hete garnalen (2 pers.)
Voorbereidingstijd: 10 minuten. Bereidingstijd: 5 minuten.
Ingredienten:
1 (middel)grote ui
2 tenen knoflook
1 zak (grote) gepelde diepvriesgarnalen (250g) (gamba's zijn overdreven, en prijzig)
1 mango
2 eetlepels hete curry pasta (bijv. Patak)
1/2 madame jeanette (optioneel)
Snipper de ui en knoflook. Fruit zachtjes aan in weinig olijfolie. Slacht de mango, snij in hapklare brokken. Zet vuur dan hoog en kiep de garnalen erbij (zo uit diepvries), doe curry pasta en fijngesneden Madame Jeanette erbij. Wanneer de garnalen ontdooid en warm zijn (dat is al snel!), kiep de mango erbij, op hoog vuur alles alleen even snel heet laten worden. Serveer met rijst en bijvoorbeeld verse spinazie of speciebonen.
Verso mango is lekker, maar lychees uit blik zijn nog makkelijker. Of perziken.
Sperciebonentip:
Na koken ff lekker opbakken in ketjap asin, een teen knoflook en 1 eetlepel honing.
Omdat ik vandaag zelfs te lui was om boodschappen te doen, heb ik een pasta-salade in elkaar gefabriekt. Zeer geschikt om de koelkast beetje uit de dunnen. Op pasta-salades kun je lekker eindeloos varieren; in essentie is het niet meer dan een potje met restjes.
Vandaag gebruikte ik:
Pastasalade (feat. Restjuzzz) (2 pers.)
Voorbereidingstijd: 1 min Bereidingstijd: 10 min
250 g (krul)pasta (ik gok maar wat; ik bedoel 2 porties)
1 teen knoflook (geperst)
2 eetlepels zwarte olijven (in stukjes, zonder pit)
2 eetlepels kappertjes
3 eetlepels zilveruitjes
3 eetlepels geraspte kaas
2 eetlepels olijfmayonaise
1 blik vis-achter-uit-de-kast (150 g(?)) (Ik vond nog een blik zalm in mosterd-saus, maar tonijn of sardines zijn ook lekker, vooral met ansjovis, mocht je die toevallig hebben liggen)
2 theelepels mosterd (zat bij mij al bij de vis)
1/2 komkommer, in stukjes
scheut citroensap
scheut goede azijn
(ruim) peper
zout
paprikapoeder
Kook de pasta beetgaar. Giet af, en laat in koud water afkoelen. Doe wat minnaars doen (optioneel, maar het helpt de eetlust). Kiep alle ingredienten bij elkaar, en roer goed door. Serveer met lekker stuk vers afgebakken stokbrood.
En wat hebben we deze Pinksteren gedaan? Nou, bitter weinig. Vinden we dat erg? Helemaal niet! Het is niet dat ik me te oud voel voor Pinkpop, maar laten we eerlijk wezen: ze hadden een prut line-up dit jaar. Dat wil zeggen, weinig bands die ik persoonlijk leuk vind. Volgens mij heeft het voor het eerst in de 40 jaar dat Pinkpop bestaat niet geregend, dus het zal vast fijn toeven zijn geweest daar in Zuid-Europa.
Ik ben lekker boven de rivieren gebleven, en luister nu naar iets wat ik niet kende, schande op mij! Mono, uit Japan. En die had ik dus kunnen zien dit jaar, op Roadburn. Potver. Was ik nou maar sneller geweest met die onverwachte optie tot gastenlijst! (Nog tx voor uitnodiging P.). Daar had ik ook nog Baroness en Wolves in the Throne Room mee kunnen pikken, dus note-to-self: volgend jaar beter opletten.
Mono, dat is post-rock. Daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar dat is dus wat twee andere bands die ik zeer kan waarderen, namelijk Mogwai en Sigur Ros, blijkbaar spelen. Weten we dat ook weer. Post-rock. Tsja. Lange, instrumentale nummers, meestal maar niet altijd opgebouwd tot een lekkere alle-versterkers-open climax. Erg lekker. En mandoline-spelende Japanners hoor je tenslotte ook niet elke dag.
Verder heb ik deze week nog geinige platen gehoord van Gorod, Graves at Sea, Altar of Plagues, Graves of valor (de graven waren in de aanbieding blijkbaar). Allemaal metal, ik zou zeggen: check MySpace.
Tot slot nog even twee turbo-recepten omdat ik ze anders vergeet (doe ik toch, ik kook zelden met recept, dus eigenlijk vooral omdat mij ega het fijn vind dat ik e.e.a. documenteer van wat ik -in wat in essentie haar keuken is- uitspook :)
Hete garnalen (2 pers.)
Voorbereidingstijd: 10 minuten. Bereidingstijd: 5 minuten.
Ingredienten:
1 (middel)grote ui
2 tenen knoflook
1 zak (grote) gepelde diepvriesgarnalen (250g) (gamba's zijn overdreven, en prijzig)
1 mango
2 eetlepels hete curry pasta (bijv. Patak)
1/2 madame jeanette (optioneel)
Snipper de ui en knoflook. Fruit zachtjes aan in weinig olijfolie. Slacht de mango, snij in hapklare brokken. Zet vuur dan hoog en kiep de garnalen erbij (zo uit diepvries), doe curry pasta en fijngesneden Madame Jeanette erbij. Wanneer de garnalen ontdooid en warm zijn (dat is al snel!), kiep de mango erbij, op hoog vuur alles alleen even snel heet laten worden. Serveer met rijst en bijvoorbeeld verse spinazie of speciebonen.
Verso mango is lekker, maar lychees uit blik zijn nog makkelijker. Of perziken.
Sperciebonentip:
Na koken ff lekker opbakken in ketjap asin, een teen knoflook en 1 eetlepel honing.
Omdat ik vandaag zelfs te lui was om boodschappen te doen, heb ik een pasta-salade in elkaar gefabriekt. Zeer geschikt om de koelkast beetje uit de dunnen. Op pasta-salades kun je lekker eindeloos varieren; in essentie is het niet meer dan een potje met restjes.
Vandaag gebruikte ik:
Pastasalade (feat. Restjuzzz) (2 pers.)
Voorbereidingstijd: 1 min Bereidingstijd: 10 min
250 g (krul)pasta (ik gok maar wat; ik bedoel 2 porties)
1 teen knoflook (geperst)
2 eetlepels zwarte olijven (in stukjes, zonder pit)
2 eetlepels kappertjes
3 eetlepels zilveruitjes
3 eetlepels geraspte kaas
2 eetlepels olijfmayonaise
1 blik vis-achter-uit-de-kast (150 g(?)) (Ik vond nog een blik zalm in mosterd-saus, maar tonijn of sardines zijn ook lekker, vooral met ansjovis, mocht je die toevallig hebben liggen)
2 theelepels mosterd (zat bij mij al bij de vis)
1/2 komkommer, in stukjes
scheut citroensap
scheut goede azijn
(ruim) peper
zout
paprikapoeder
Kook de pasta beetgaar. Giet af, en laat in koud water afkoelen. Doe wat minnaars doen (optioneel, maar het helpt de eetlust). Kiep alle ingredienten bij elkaar, en roer goed door. Serveer met lekker stuk vers afgebakken stokbrood.
Abonneren op:
Posts (Atom)