Grote en kleinere ergernissen

Als het zaadje uit de sambal van gisteren precies in het plooitje van je kringspier blijft zitten.

Gesproken

Godallemachtig wat heb ik toch de schurft aan emo-TV. Als de mensheid inderdaad een experiment is, en wij worden geobserveerd door een buitenaards ras, wat zullen die lui zich dan bescheuren. Je zet de gekleurde mensen op de warme kant van de bol, en de witte aan de koude. De gekleurde mensen geef je nog geen droog brood te eten, en laat je massaal dood gaan aan de vreselijkste ziektes en andere ontberingen. De witte mensen laat je baden in luxe, en geef je de optie om kerngezond te blijven. Wat gebeurt er dan: de gekleurde mensen slaan zich blijmoedig door hun zware leven, en de witte mensen vreten en zuipen zich dood omdat ze zichzelf zo ontzettend zielig vinden. Grutjes, wat vinden we onszelf toch zielig. En oh oh wat willen we graag van elkaar weten, en elkaar laten zien hoe zielig we wel niet zijn. Want ik ben mooi wel zieliger dan jij, en dus beter. Of zoiets. Je kunt de krant niet openslaan, geen forum bezoeken, en vooral de TV niet aanzetten of er zit wel de een of andere figuur te snotteren om het leed dat hij of zij moet ondergaan. Want als je wit bent, dan heb je er recht op, dat je alles krijgt wat je hartje begeert, en als je dat niet krijgt ben je dus heel zielig. Een soort PVV-er, zeg maar.

Eén van de dingen die tegenwoordig dus absoluut niet meer kunnen, is dat er geliefden dood gaan. Dat is immers hinderlijk en dus onrechtvaardig. Als je de TV mag geloven, is het dan niet meer dan normaal dat je dan een of andere kwakzalver optrommelt die jou met je overleden opoe laat bijkletsen. Op diezelfde TV natuurlijk, dat is nog wel het minste waar je recht op hebt, ja toch?

Zo krijg je, waarschijnlijk onbedoeld, toch nog hilarische fragmenten. Eén zo'n fragment zag ik vanavond. Een of andere tuthola wier moeder overleden was, vertelde -zonder een spier te vertrekken- het volgende: "Ik heb mijn moeder niet meer gesproken sinds ze overleden is." Eh, duh?

Mijn meisje en ik hebben zomaar het vermoeden dat wij dit morgen in De Wereld Draait Door nog gaan terugzien...

Dierenleedvermaak

Tijdens het debat over de nieuw in elkaar te zetten Wet Dieren (of zoiets) hebben we weer kunnen genieten van pareltjes uit de Haagse kaastolp, pardon, het parlement. U weet wel, waar langer doorwerken wel heel normaal is, maar waar ze dan weer wel 18 weken per jaar vakantie hebben. Die wereldvreemde mensen die altijd zo hun best doen om hele moeilijke zinnen op te zeggen en daar zo vaak jammerlijk in falen.

Sinds een paar jaar hebben we de tuigpartij van oppernazi Geert; die doen niet aan moeilijke zinnen, niet in het minst omdat kunnen lezen en schrijven voor het vertegenwoordigen van deze club van raddraaiers waarschijnlijk geen vereiste is.

Ze zijn soms wel onbedaarlijk grappig. Ze zijn weliswaar allemaal 18 jaar en ouder, want dat is een vereiste om in de Tweede kamer te zitten, maar dat geldt niet voor de dingen die je er zegt, die mogen gerust van kleuterniveau zijn. Sterker, de PVV is er groot mee geworden.

Zoals u wellicht weet wordt dit gezelschap van hooligans mede vertegenwoordigd door Dion Graus. Voor wie hem niet kennen, dat is een hele enge man, met o.a. een veroordeling voor huiselijk geweld tegen zijn inmiddels ex-vrouw op zijn palmares.

Meneer Graus heeft tegenwoordig een heel jong vriendinnetje, dat helemaal idolaat van hem is. Voor haar bestaat er maar één ding op aarde, is er maar één reden om te leven, en dat is haar Dion. Brr, echt doodeng - Dion en zijn een-vrouws-sekte.

Nu goed, die meneer Graus dus, die heeft een enorme hekel aan moslims. Niets nieuws onder de zon. Minder bekend is wellicht, dat meneer Graus wel weer heel erg van dieren houdt. Echt heel Heel HEEL erg veel. Dat mag van mij, ik heb daar geen last van, en de dieren zullen er in elk geval niet slechter van worden.

Meneen Graus is ook een hele evenwichtige, wijze man, dat moge al blijken uit wat ik reeds schetste. Hoe ontzettend volwassen hij wel niet is, moge blijken uit een stukje van zijn betoog tijdens dit debat over dieren. Daarin fulmineerde hij op de voor PVV'ers zo kenmerkende wijze, namelijk boos en verongelijkt, tegen het ritueel slachten van dieren. Door moslims, dat moge duidelijk zijn. Over rituele slachtmethoden van andere religies, zoals bijvoorbeeld de Joodse, heb ik hem niet gehoord. De schijn van moslimpje-pesten had hij dus al tegen. Maar toen volgde zijn pièce de résistance, het argument der argumenten, de onweerlegbare reden om dit ritueel slachten voor eens en voor altijd uit te bannen, te verbieden op straffe van dezelfde dood: tijdens hun sterven, zo zei hij, moeten deze dieren ook nog eens luisteren naar die nare, harde moslimmuziek!

?FTW?

Echt waar. De heer Dion Graus, parlementslid voor de PVV, oud 41 jaren, kwam met dat argument op de proppen, in een serieus debat, in onze nationale Volksvertegenwoordiging. En maakte zo, voor zover dat nog mogelijk is, dat clubje moslimtreiteraars zo mogelijk nog onsterfelijker belachelijk dan ze al waren. Niettemin wil ik hem langs deze weg bedanken voor het uitbundig, en door medereizigers niet onopgemerkte, potje onbedaarlijk schateren in de trein, dat hij mij hiermee schonk.

Tx Dion, ik hou me aanbevolen voor meer van deze prachtige vondsten.

Bandjes

Vanavond waren wij bandjes kijken. Vier bandjes, om precies te zijn. In Ahoy, Rotterdam. Waar je niet mag roken. Nergens. Ja, buiten, maar dan mag je niet meer naar binnen. Want als je -zelf uitgeprinte- kaartje eenmaal is gescand, is het meteen ongeldig. Leve high-tech en het digitale tijdperk.

Niks tegen dat zelf uitprinten van kaartjes verder hoor, vind het wel makkelijk. Wat ik wel een schoftenstreek vind, is dat ondanks het feit dat print- en portokosten voor de kaartverkoop-maffia dus tot nul (0) zijn gereduceerd, ze niettemin krankzinnig hoge servicekosten blijven berekenen.

Maar goed, het was niet mijn bedoeling om *zo'n* blogje te pennen, ik wou het even over vanvond hebben.

Deze avond bandjes kijken begon al om kwart over zes. Wat zijn dat voor tijden? Gelukkig was Pien vrij, en had ik het zo geregeld dat ik die dag een afspraak had bij een klant in Rotterdam, dus de logistiek was voor ons geen punt. We konden nog net het laatste nummer van de eerste band meepikken. Unexpect, heetten ze, en het was visueel heel aardig. Het geluid was bagger, dat is het in Ahoy al snel, maar ik denk dat best aardige muziek is. Dat het zo'n band was van mensen die zichzelf vast reuze artistiek vinden, en zich dito uitdossen, nemen we maar voor lief. Op festivals volgend jaar gun ik ze graag een tweede kans.

Daarna kregen we Bigelf voorgeschoteld. Dat 'geschoteld' is een met zorg gekozen woord, want koffie drink je met een kop en een -juist-, en hun optreden was bij uitstek het moment om koffie te gaan drinken. Laat ik het in deze blog ook niet hebben over de horeca-prijzen bij dit soort evenementen.

Gelukkig duurde het optreden van deze bebaarde mannen niet lang. Over baarden gesproken, vrijwel elke muzikant, van elke band, vanavond had een baard, en vies lang haar (brr). Het kan bijna niet anders, of daar bestond iets van een afspraak of weddenschap over - zelfs voor metalbegrippen was er nogal veel haar.

Niet in het publiek. Het publiek was 'nerd'. Anders kan ik het niet zeggen. Ik ben zelf ook een nerd, dus het is geenszins een denigrerende term hier. Hier en daar doolde een oudere jongere rond, die ongetwijfeld nerd had willen worden, maar in hun jeugd bestonden er nog geen computers.

Wel nerds, die van metal houden. Mijn soort nerds, het soort nerd dat ik elke dag in de spiegel zie. Ik voelde mij helemaal thuis.

Want je hebt natuurlijk metal en je hebt metal. De metal op deze avond appelleerde aan dat deel van het metal-publiek dat het lezen en schrijven machtig is.

Afijn, ik dwaal alweer af, na Bigelf was het de beurt aan de band waarvoor ik persoonlijk gekomen was, Opeth. Opeth verstaat als geen andere band de kunst om invloeden van allerlei progressieve muziekstromingen, vooral uit de jaren '70, zo te vermengen met een meer hedendaags metal-geluid, dat een unieke, eigentijdse 'sound' ontstaat, en dat al een jaar of twintig. Tal van paradoxen zitten er in die uitspraak, en toch is hij waar. Youtube er lekker op los, en hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

Ik vond ze deze avond, in acht genomen dat ze feitelijk slechts een voorprogramma waren voor het bandje dat erna kwam, erg goed. Interessante keuze van nummers, gedreven uitgevoerd. Zoals Mikael, de zanger, al aangaf was er -helaas- wat te weinig tijd om oeverloze gortdroge verhalen af te steken, iets waar hij erg goed in is, aan de andere kant lag de nadruk daardoor lekker op de muziek. Een puik optreden, ik heb ze weleens zwakker gezien.

Het laatste bandje was Dream Theater. Oftewel het hoogst haalbare voor een (metal-)muzikant. Je hebt technisch begaafde metal bands, heel veel zelfs. En je hebt Dream Theater. Mocht je de ambitie hebben om een instrument te leren spelen, of een beginnend muzikant zijn, dan heb je twee keuzes. Eén: je luistert nooit (meer) naar Dream Theater en houdt de droom levend. Twee: je legt je erbij neer en laat je inspireren.

Godnondeju, wat zijn dat toch een stel fabuleuze muzikanten. En ik heb er dus geen ene kont verstand van, van musiceren. De kwaliteit spat er zo hard van af, dat zelfs ik hoor hoe virtuoos het is. Het klinkt als een bus, het staat als een huis, en er klopt helemaal niets van. Geen enkel ritme klopt; telkens als je even lekker denkt mee te knikken met de drums en bas realiseer je je na 2 seconden 'hee, nu loop ik alweer uit de maat, maar wacht, nee, nu niet meer, gaat goed, oh, maar nu..hè?'. Intussen staan de gitarist en toetsenist vrolijk door te solo-en.

Dream Theater is niet een band die ik vaak live heb gezien, dit was pas de derde of vierde keer of zo. Ze zijn namelijk zo ontieglijk begaafd, dat ze, naar mijn kleine bescheiden mening, weleens iets uit het oog verliezen, iets dat voor sterfelijke zielen als ik ook belangrijk is. Namelijk dat een nummer ook lekker moet klinken. Ik kan echt een heleboel hebben, qua raar en afwijkend. Maar een zekere zoals dat heet 'groove', zo nu en dan, een pakkend en verbindend gedeelte in een muziekstuk, dat vind ik ook weleens fijn. Het is vloeken in de kerk natuurlijk, maar soms vind ik dat ze doordraven in exercities van begaafdheid, en 'het nummer' een beetje uit het oor verliezen.

Hoe dan ook, het was wel weer een genot om hen weer aan het werk te zien, en waar het gaat om een avond bandjes kijken, dan was deze avond zeer geslaagd.

Enne, een totaal rookverbod is leuk, maar goddank werd het ook totaal genegeerd, uiteindelijk. Fijn hoor, in plaats van zweetlucht.