Sinds 2002 ben ik zzp-er. In het nederlands betekent dat, dat ik een eigen bedrijf heb, zonder personeel. Ondernemer. Veel mensen vinden dat iets stoers. Wat mijzelf betreft, ik vind het niet stoer, ik ben van huis uit niet het ondernemende type, maar bij mij kwam het gewoon zo uit. Het was een logische stap.
Ik ben er ook niet heel goed in. Ik ben goed in waar ik verstand van heb, en dat is maar goed ook, anders zou ik er geen verstand van hebben. In ondernemen ben ik maar zeer beperkt vaardig. Ik ontbeer een commerciele instelling; hou niet van netwerken of marketing. Dat zijn tekortkomingen aan mijn ondernemerschap, en ik erken die ruiterlijk. Daartegenover staat -hopelijk- dat de afnemers van mijn diensten tevreden zijn over die diensten, en bereid zijn mij opnieuw in te schakelen, en, hopelijk, bij anderen aan te bevelen.
In mijn hoedanigheid als zzp-er kom ik natuurlijk mede-ondernemers tegen. Een van de dingen die me opviel in deze voor mij destijds nieuwe wereld, is dat het in deze kringen min of meer als een prestatie beschouwd wordt om ondernemer te zijn. Men is er trots op.
Een van de karakteristieke eigenschappen die het eigen ondernemerschap met zich meebrengt, althans, zo hoor ik vaak zeggen, is dat je nooit meer vrij bent. Je moet altijd bereikbaar zijn. Er zullen allicht meer bevolkingsgroepen zijn die zich daarover beklagen, maar in zzp-land wordt daar weleens stoer over gedaan. "Ja, nu je eigen ondernemer bent, heb je geen moment meer voor jezelf, werk-werk-werk. Ook 's avonds en in het weekend."
Daarmee ben ik het oneens. Het klopt in zoverre, dat je nooit echt het gevoel hebt 'vrij' te zijn. Da's ook nogal wiedes, want als je geacht wordt op eigen houtje je brood bijeen te scharrelen, en je doet het even niet, dan knaagt dat. Ook vind ik, dat als 's avonds of in het weekend de pleuris uitbreekt op een bedrijf, en jij bent de beheerder/verantwoordelijke daarvoor, men je moet kunnen bellen. Of je er bent of niet - ook afhankelijk van wat voor soort overeenkomst je hebt met je klant.
Het gaat mij echter te ver om aan te nemen of te doen voorkomen dat je, omdat je ondernemer bent, je dan
vanzelfsprekend ook 's avonds of in het weekend werkt. Sterker: als je -structureel- ook 's avonds en in het weekend moet werken, dan valt er nog wat te verbeteren aan de bedrijfsvoering, zou ik zeggen. Grappig genoeg kom ik dat in de praktijk wel vaak tegen. "Oh, maar die werkt voor zichzelf, die kunnen we wel even storen."
Vanmorgen ondervond ik daarvan een pregnant voorbeeld. Op mijn voice-mail, ik lag nog lekker te slapen, had iemand het dringende verzoek ingesproken om z.s.m. (e.e.a. moet altijd z.s.m.) een afspraak te maken. Uit de voice-mail bleek al dat het er 'zo een' was: iemand die zichzelf als mede-ondernemer belangrijk genoeg vond om soortgenoten in hun vrije tijd te storen. Deze persoon had een wens aangaande een product waarvoor ik diensten lever. Ik kende deze hele persoon niet, en deze persoon had dit product blijkens de voice-mail niet langs de officiele weg verkregen, maar verlangde van mij wel dat ik een afspraak zou maken voor ondersteuning. Ik denk dan: ja, doei!
Ik vind dat nog niet eens zozeer onbeschoft, alswel onbeschaamd. Gun een ander zijn privacy, en zijn vrije tijd.
