31 juli 2008
Dikkie Dik in de garage
Dikkie Dik ligt in zijn mand. In de keuken. Het is nog heel vroeg in de ochtend. Buiten regent het. Dikkie Dik heeft geen zin om buiten te spelen. Hij loopt wat door het huis. Boven hoort hij het baasje zijn tanden poetsen. Zometeen krijgt hij brokjes. Maar nu nog niet. Kijk, de deur naar de garage staat op een kier. In de garage is altijd wel wat te beleven. Dikkie Dik loopt naar binnen. In het midden staat de auto van het baasje. Dikkie Dik is een beetje bang van de auto. Toen het baasje de auto nog niet zo lang had, had Dikkie Dik het baasje over de auto horen praten. Het baasje had gezegd dat er een katten lizator in zat. Dikkie Dik wist niet wat een lizator was. Maar hij vind de auto toch een beetje eng.
Aan de zijkant van de garage is een grote plank, aan de muur. Daar liggen de spulletjes van de baas op. In het weekend zit Dikkie Dik vaak in de garage om naar het baasje te kijken. Het baasje pakt steeds spulletjes van de plank. Hij doet er allerlei dingen mee. En het baasje wordt dan heel vaak boos. Dan roept hij heel hard. Dikkie Dik vindt dat heel leuk.
Dikkie Dik springt op de plank. Bovenop ligt een plastic kastje. Met een rode knop erop. Als het baasje daarop drukt, dan gaat de grote deur van de garage open. Dat heeft Dikkie Dik weleens gezien. 'Brom brom brom', zegt de deur dan. En als hij er nog een keer op drukt, dan gaat de deur weer dicht. Met zijn pootje drukt Dikkie Dik op het knopje. Er gebeurt niets. Dikkie Dik drukt nog een keertje, nu wat harder. En ja hoor, daar ziet hij de deur al een beetje open gaan. 'Brom brom brom', doet de deur. Dikkie Dik ziet dat het niet meer regent. Hij heeft nu wel zin om naar buiten te gaan. Misschien is er wel een vriendje buiten, om mee te spelen. Dikkie Dik springt van de plank af. Met zijn achterpootje stapt hij per ongeluk op de rode knop. Nu gaat de deur weer dicht. 'Brom brom brom.' 'Vlug', denkt Dikkie Dik, 'dan kan ik er nog juist onderdoor.' Dikkie Dik holt naar de deur. Hij is al bijna buiten. Maar de deur is alweer bijna dicht. En oh jee, auw! De deur duwt op Dikkie Dik zijn rug, precies in het midden. Dikkie Dik zit vastgeklemd. Het doet best pijn. En de deur blijft brommen. 'Brom brom brom', doet de deur. 'Mauw mauw!' piept Dikkie Dik. Dan hoort Dikkie Dik een harde knak. Het doet ineens minder pijn. En het brommen stopt. Maar Dikkie Dik zit klem! 'Hoe moet dat nu?', denkt Dikkie Dik. 'Ik hoop maar dat iemand me zo weer losmaakt.'
Daar hoort hij het baasje komen. Dikkie Dik hoort de deur van de auto slaan. 'Vroem vroem' doet de auto. Het baasje gaat naar zijn werk! Oh nee! Straks rijdt hij nog over Dikkie Dik heen! Dikkie Dik wordt ineens heel bang. Maar hij zit klem. Onder de deur. Of nee, wacht, daar gaat de deur alweer open. 'Brom brom brom.' 'Nu moet ik snel weghollen', denkt Dikkie Dik. Maar wat is dat? Hij kan zijn achterpootjes niet meer voelen. Het is net alsof ze er niet meer zijn. En daar komt de auto al zachtjes aanrijden! Dikkie Dik probeert gauw weg te komen. Maar kan hij alleen een beetje heen en weer schuiven met zijn voorpootjes. De auto rijdt naar buiten. Dikkie Dik doet zijn oogjes stijf dicht. Help! De motor van de auto doet 'vroem vroem', vlak boven zijn hoofdje. Dikkie Dik trilt van bangheid. Maar er gebeurt niets. De wielen van de auto rijden niet over Dikkie Dik heen. Dikkie Dik lag er precies tussen de wielen in. Wat een geluk!
Dikkie Dik doet zijn oogjes weer open. Daar ziet hij de auto van het baasje gaan, hij rijdt de straat op. Het gevroem van de motor wordt al zachter. Wat een opluchting! Maar wat gebeurt er nu? Dikkie Dik hoort de deur weer brommen. De deur gaat weer dicht! Schiet op Dikkie Dik! Straks zit je weer klem! Dikkie Dik spartelt met zijn voorpootjes. Maar hij komt bijna niet van zijn plaats. 'Mauw, mauw', piept Dikkie Dik. De deur schampt langs zijn oortjes. De deur duwt op zijn nekje. Harder en harder. 'Brom brom brom', doet de deur. Dikkie Dik kan geen adem meer halen. Zijn kopje kijkt omhoog, onder de deur door, naar de wolken in de lucht. En het brommen houdt op. Dikkie Dik spert zijn bekje open. Hij probeert te mauwen, zo hard als hij kan. Maar er komt geen geluid.
Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer!
Aan de zijkant van de garage is een grote plank, aan de muur. Daar liggen de spulletjes van de baas op. In het weekend zit Dikkie Dik vaak in de garage om naar het baasje te kijken. Het baasje pakt steeds spulletjes van de plank. Hij doet er allerlei dingen mee. En het baasje wordt dan heel vaak boos. Dan roept hij heel hard. Dikkie Dik vindt dat heel leuk.
Dikkie Dik springt op de plank. Bovenop ligt een plastic kastje. Met een rode knop erop. Als het baasje daarop drukt, dan gaat de grote deur van de garage open. Dat heeft Dikkie Dik weleens gezien. 'Brom brom brom', zegt de deur dan. En als hij er nog een keer op drukt, dan gaat de deur weer dicht. Met zijn pootje drukt Dikkie Dik op het knopje. Er gebeurt niets. Dikkie Dik drukt nog een keertje, nu wat harder. En ja hoor, daar ziet hij de deur al een beetje open gaan. 'Brom brom brom', doet de deur. Dikkie Dik ziet dat het niet meer regent. Hij heeft nu wel zin om naar buiten te gaan. Misschien is er wel een vriendje buiten, om mee te spelen. Dikkie Dik springt van de plank af. Met zijn achterpootje stapt hij per ongeluk op de rode knop. Nu gaat de deur weer dicht. 'Brom brom brom.' 'Vlug', denkt Dikkie Dik, 'dan kan ik er nog juist onderdoor.' Dikkie Dik holt naar de deur. Hij is al bijna buiten. Maar de deur is alweer bijna dicht. En oh jee, auw! De deur duwt op Dikkie Dik zijn rug, precies in het midden. Dikkie Dik zit vastgeklemd. Het doet best pijn. En de deur blijft brommen. 'Brom brom brom', doet de deur. 'Mauw mauw!' piept Dikkie Dik. Dan hoort Dikkie Dik een harde knak. Het doet ineens minder pijn. En het brommen stopt. Maar Dikkie Dik zit klem! 'Hoe moet dat nu?', denkt Dikkie Dik. 'Ik hoop maar dat iemand me zo weer losmaakt.'
Daar hoort hij het baasje komen. Dikkie Dik hoort de deur van de auto slaan. 'Vroem vroem' doet de auto. Het baasje gaat naar zijn werk! Oh nee! Straks rijdt hij nog over Dikkie Dik heen! Dikkie Dik wordt ineens heel bang. Maar hij zit klem. Onder de deur. Of nee, wacht, daar gaat de deur alweer open. 'Brom brom brom.' 'Nu moet ik snel weghollen', denkt Dikkie Dik. Maar wat is dat? Hij kan zijn achterpootjes niet meer voelen. Het is net alsof ze er niet meer zijn. En daar komt de auto al zachtjes aanrijden! Dikkie Dik probeert gauw weg te komen. Maar kan hij alleen een beetje heen en weer schuiven met zijn voorpootjes. De auto rijdt naar buiten. Dikkie Dik doet zijn oogjes stijf dicht. Help! De motor van de auto doet 'vroem vroem', vlak boven zijn hoofdje. Dikkie Dik trilt van bangheid. Maar er gebeurt niets. De wielen van de auto rijden niet over Dikkie Dik heen. Dikkie Dik lag er precies tussen de wielen in. Wat een geluk!
Dikkie Dik doet zijn oogjes weer open. Daar ziet hij de auto van het baasje gaan, hij rijdt de straat op. Het gevroem van de motor wordt al zachter. Wat een opluchting! Maar wat gebeurt er nu? Dikkie Dik hoort de deur weer brommen. De deur gaat weer dicht! Schiet op Dikkie Dik! Straks zit je weer klem! Dikkie Dik spartelt met zijn voorpootjes. Maar hij komt bijna niet van zijn plaats. 'Mauw, mauw', piept Dikkie Dik. De deur schampt langs zijn oortjes. De deur duwt op zijn nekje. Harder en harder. 'Brom brom brom', doet de deur. Dikkie Dik kan geen adem meer halen. Zijn kopje kijkt omhoog, onder de deur door, naar de wolken in de lucht. En het brommen houdt op. Dikkie Dik spert zijn bekje open. Hij probeert te mauwen, zo hard als hij kan. Maar er komt geen geluid.
Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer!
19 juli 2008
Idool
Retro is in, dat is van alle tijden. Nu de 90-er jaren 'en vogue' beginnen worden, durf ik wel toe te geven dat mijn grootste idool natuurlijk David Hasselhoff is. Al was Vanilla Ice natuurlijk ook cool, en vergeet Ray Slijmjurk niet (die van Toe Unlimmetut).
Ach, David's torso, borsthaar dansend in de wind... Misschien dat nog (net) niet iedereen op aarde weet dat hij ook met een goddelijke stem is gezegend. Vandaar dat ik u attent wil maken op een van de grootste meesterwerken uit de muziekgeschiedenis: Looking For-Best of David Hasselhoff [IMPORT] Meer dan duizend juichende recensies bewijzen dat eenieder dit iconisch album moet aanschaffen. Lees ze allemaal!
Ach, David's torso, borsthaar dansend in de wind... Misschien dat nog (net) niet iedereen op aarde weet dat hij ook met een goddelijke stem is gezegend. Vandaar dat ik u attent wil maken op een van de grootste meesterwerken uit de muziekgeschiedenis: Looking For-Best of David Hasselhoff [IMPORT] Meer dan duizend juichende recensies bewijzen dat eenieder dit iconisch album moet aanschaffen. Lees ze allemaal!
18 juli 2008
Van fouten kun je leren
Waar ik me, en dit zal nog weleens terugkomen, nu al een jaar of 20 aan erger is het volgende. Star Trek. Daar erger ik me niet aan, ik heb er zelfs een zwak voor. Ik mag het graag zien, mij om het even welke serie. Voor niet-doorgewinterde kijkers: je had TOS (The Original Series), in de jaren '60. Kirk, Spock, Bones. Mis hun muziek-albums niet, ze zijn legendarisch, om diverse redenen. Ik weid even uit...
Na een aantal succesvolle speelfilms gebaseerd op TOS (IV: The Voyage Home is leuk) kwam in de 80'er jaren de beroemdste spin-off: TNG (The Next Generation). Picard, Data, vele anderen. Als je die afleveringen nu terugziet zijn ze ongeveer even 'cheesy' als de afleveringen van TOS, alleen minder aandoenlijk qua stupide effecten. Niettemin sneed TNG, nog meer dan TOS, want subtieler, onderwerpen aan die maatschappelijk gevoelig lagen. Waar TOS wel ontzettend simpel was, kwamen in TNG dikwijls ethische kwesties aan bod, zonder dat een oordeel werd uitgesproken. Racisme en seksualiteit liggen als onderwerp, zeker voor, of juist misschien niet, een amerikaanse serie voor de hand, maar TNG had veel meer te bieden, denk aan onderwerpen als politiek of euthanasie.
Na TNG volgde DS9 (Deep Space 9), mijn favoriet. Van alle series was deze het lastigst te volgen zonder voorkennis. Waar TNG karakters bevatte die tegen het karikaturale 'larger-than-life' aanzaten, bevatte DS9 daarnaast ook 'echte mensen'.
Een interessante parallel in dit verband is misschien deze: in TNG had je die walgelijk brave Wesley Crusher, zoon van dokter -braak- Beverly Crusher, het bijna-liefje van Picard. Die groeide op van pijn-aan-je-tanden brave jongeling tot semi-almachtige halfgod (in de aflevering met 'The traveller', stukje hollandse inbreng meen ik). In DS9 is zijn ontwikkeling te vergelijken met die van Jake Sisko, die weliswaar minder idyllisch braaf en menselijker was, en bovendien de zoon van de bevelhebber (een zwarte man!) en niet die van een bemanningslid, maar die ook af en toe nogal 'cheesy' was. Aan de andere kant bevatte DS9 de ontwikkeling van Nog, zoon van Rom, broer van Quark. Afstammeling van een wel erg een-dimensionaal neergezet ras, ontwikkelde zijn karakter zich van een bevooroordeeld kind tot een heuse, geloofwaardige volwassene, met volwassen problemen en ideeen.
DS9 werd nog gevolgd door het parallel lopende Voyager, dat weinig meer dan een veredelde 'remake' was van TOS, in een moderner jasje (vrouw aan het roer!). Zeker niet onaardig, nochthans kan ik me van Voyager weinig afleveringen herinneren die ik echt de moeite waard vond.
De laatste Star Trek stuiptrekking was Enterprise. Interessant concept, maar pover uitgewerkt. Hoewel men de indruk wou wekken dat de 'eerste avonturen' weinig belangwekkend waren, werden gebeurtenissen dermate opgeblazen en uitgerekt dat het onwaarschijnlijk was dat deze in de zich veel later afspelende maar eerder gemaakte series niet één keer terugkwamen, al was het maar in een losse opmerking. Dat deed afbreuk aan de geloofwaardigheid ervan, en gek genoeg denk ik dat juist de 'geloofwaardigheid' van Star Trek bijdraagt aan de populariteit van de serie.
Nu goed, ik ben echt behoorlijk afgedwaald. Waar ik me dus aan erger is het volgende: Star Trek speelt zich af zo'n 300 jaar na nu. Ongeacht welke serie je neemt. Niettemin is het in elke serie zo dat als ze beschoten worden, of ergens tegenaan botsen, zelfs als ze het van te voren weten, de gehele bemanning als een soort flipperbal door het ruimteschip stuitert, met allerlei blessures tot gevolg.
Dan denk ik dus:
DOE DAN OOK EEN GORDEL OM!
Maar nee, dat is men over 300 jaar blijkbaar vergeten. Merkwaardig.
Na een aantal succesvolle speelfilms gebaseerd op TOS (IV: The Voyage Home is leuk) kwam in de 80'er jaren de beroemdste spin-off: TNG (The Next Generation). Picard, Data, vele anderen. Als je die afleveringen nu terugziet zijn ze ongeveer even 'cheesy' als de afleveringen van TOS, alleen minder aandoenlijk qua stupide effecten. Niettemin sneed TNG, nog meer dan TOS, want subtieler, onderwerpen aan die maatschappelijk gevoelig lagen. Waar TOS wel ontzettend simpel was, kwamen in TNG dikwijls ethische kwesties aan bod, zonder dat een oordeel werd uitgesproken. Racisme en seksualiteit liggen als onderwerp, zeker voor, of juist misschien niet, een amerikaanse serie voor de hand, maar TNG had veel meer te bieden, denk aan onderwerpen als politiek of euthanasie.
Na TNG volgde DS9 (Deep Space 9), mijn favoriet. Van alle series was deze het lastigst te volgen zonder voorkennis. Waar TNG karakters bevatte die tegen het karikaturale 'larger-than-life' aanzaten, bevatte DS9 daarnaast ook 'echte mensen'.
Een interessante parallel in dit verband is misschien deze: in TNG had je die walgelijk brave Wesley Crusher, zoon van dokter -braak- Beverly Crusher, het bijna-liefje van Picard. Die groeide op van pijn-aan-je-tanden brave jongeling tot semi-almachtige halfgod (in de aflevering met 'The traveller', stukje hollandse inbreng meen ik). In DS9 is zijn ontwikkeling te vergelijken met die van Jake Sisko, die weliswaar minder idyllisch braaf en menselijker was, en bovendien de zoon van de bevelhebber (een zwarte man!) en niet die van een bemanningslid, maar die ook af en toe nogal 'cheesy' was. Aan de andere kant bevatte DS9 de ontwikkeling van Nog, zoon van Rom, broer van Quark. Afstammeling van een wel erg een-dimensionaal neergezet ras, ontwikkelde zijn karakter zich van een bevooroordeeld kind tot een heuse, geloofwaardige volwassene, met volwassen problemen en ideeen.
DS9 werd nog gevolgd door het parallel lopende Voyager, dat weinig meer dan een veredelde 'remake' was van TOS, in een moderner jasje (vrouw aan het roer!). Zeker niet onaardig, nochthans kan ik me van Voyager weinig afleveringen herinneren die ik echt de moeite waard vond.
De laatste Star Trek stuiptrekking was Enterprise. Interessant concept, maar pover uitgewerkt. Hoewel men de indruk wou wekken dat de 'eerste avonturen' weinig belangwekkend waren, werden gebeurtenissen dermate opgeblazen en uitgerekt dat het onwaarschijnlijk was dat deze in de zich veel later afspelende maar eerder gemaakte series niet één keer terugkwamen, al was het maar in een losse opmerking. Dat deed afbreuk aan de geloofwaardigheid ervan, en gek genoeg denk ik dat juist de 'geloofwaardigheid' van Star Trek bijdraagt aan de populariteit van de serie.
Nu goed, ik ben echt behoorlijk afgedwaald. Waar ik me dus aan erger is het volgende: Star Trek speelt zich af zo'n 300 jaar na nu. Ongeacht welke serie je neemt. Niettemin is het in elke serie zo dat als ze beschoten worden, of ergens tegenaan botsen, zelfs als ze het van te voren weten, de gehele bemanning als een soort flipperbal door het ruimteschip stuitert, met allerlei blessures tot gevolg.
Dan denk ik dus:
DOE DAN OOK EEN GORDEL OM!
Maar nee, dat is men over 300 jaar blijkbaar vergeten. Merkwaardig.
Onbeveiligd
Een paar minuten geleden opende ik MSN, pardon, Windows Live Messenger. U weet wel, dat infernaal domme chat -pardon- Instant Messenger programma van Microsoft. Ja, ook ik gebruik het, omdat iedereen het gebruikt en het daardoor 'handig' is. Vroeger, toen het leven simpeler en beter was, gebruikte ik IRC om te kletsen. Nu heb ik, noodgedwongen bijna, MSNM en mIRC vaak tegelijk aan. Handig! Not!
Aangezien Microsoft er een gewoonte van maakt zijn 'diensten' te bundelen, kreeg ik in MSNWLM (OMGWTFBBQ?) te zien dat ik mail had op mijn MSN, pardon, Windows Live account. Nieuwsgierig als ik ben klikte ik op het icoontje. En startte Internet Explorer (IE), op de inlog-pagina van Windows Live, vroeger Hotmail. Elke programmeer-sukkel zou een internet-pagina, die wordt aangeroepen vanuit een bepaald programma, laten openen in de standaard-browser van de gebruiker. Of dat nu IE is of niet. 'As it happens' gebruik ik al sinds een jaar of 12 *niet* IE. Vroeger, toen het leven simpeler en beter was, gebruikte ik Mosaic. Daarna stapte ik over op Netscape. Ah, de dagen van Win32s. In moderner tijden stapte ik over op Mozilla, en sinds een aantal jaar zweer ik bij Firefox.
Hoe dan ook, ik klikte dus op voornoemd icoon, dat (2) berichten beloofde. Internet Explorer meldde mij middels een niet te negeren venster dat er 'onbeveiligde items' te tonen waren, en of ik die wilde tonen. Op hun eigenste bloody f#cking inlog-pagina!
Dan ben je toch de weg kwijt? 'Hallo, ik zie dat je misschien cash nodig hebt! Wil je pinnen?' "Ja, graag" 'OK, ga dan mee naar de pinautomaat, maar wacht: het kan onveilig zijn. Wil je pinnen?'
'Voorzichtigheid voor alles' is een wijs devies. Maar als je je eigen integriteit in twijfel trekt kun je mijns inziens beter zwijgen.
Aangezien Microsoft er een gewoonte van maakt zijn 'diensten' te bundelen, kreeg ik in MSNWLM (OMGWTFBBQ?) te zien dat ik mail had op mijn MSN, pardon, Windows Live account. Nieuwsgierig als ik ben klikte ik op het icoontje. En startte Internet Explorer (IE), op de inlog-pagina van Windows Live, vroeger Hotmail. Elke programmeer-sukkel zou een internet-pagina, die wordt aangeroepen vanuit een bepaald programma, laten openen in de standaard-browser van de gebruiker. Of dat nu IE is of niet. 'As it happens' gebruik ik al sinds een jaar of 12 *niet* IE. Vroeger, toen het leven simpeler en beter was, gebruikte ik Mosaic. Daarna stapte ik over op Netscape. Ah, de dagen van Win32s. In moderner tijden stapte ik over op Mozilla, en sinds een aantal jaar zweer ik bij Firefox.
Hoe dan ook, ik klikte dus op voornoemd icoon, dat (2) berichten beloofde. Internet Explorer meldde mij middels een niet te negeren venster dat er 'onbeveiligde items' te tonen waren, en of ik die wilde tonen. Op hun eigenste bloody f#cking inlog-pagina!
Dan ben je toch de weg kwijt? 'Hallo, ik zie dat je misschien cash nodig hebt! Wil je pinnen?' "Ja, graag" 'OK, ga dan mee naar de pinautomaat, maar wacht: het kan onveilig zijn. Wil je pinnen?'
'Voorzichtigheid voor alles' is een wijs devies. Maar als je je eigen integriteit in twijfel trekt kun je mijns inziens beter zwijgen.
17 juli 2008
Esoteric
Vandaag een band gedraaid die ik nog niet kende: Esoteric. In de Aardschok stond afgelopen maand een recensie die me nieuwsgierig maakte. Beslist een band waarvan ik de CD ga aanschaffen. Waarmee overigens bewezen is dat het downloaden van muziek in elk geval door mensen van -ahem- mijn generatie *niet* schadelijk is voor de verkoop van albums, maar dat terzijde. Anyway, Esoteric (MySpace) bestaan zo blijkt al sinds 1992. Ze spelen doom metal, meer specifiek: funeral doom. Voor normale mensen: dat is doom metal maar dan heeel langzaam. Wat doom metal is? Misschien dat je iemand kent die een vriend heeft die My Dying Bride kent? Of Candlemass? Ik ben niet zo'n doom-liefhebber, maar sommige bands vind ik wel lekker. Het is als met bier: je leert het waarderen. De revelatie voor mij vorig jaar was Worship, en ook Longing for Dawn kan me erg bekoren. Beide zijn ook wel aardige bands om Esoteric mee te vergelijken qua stijl.
Hoe dan ook, hun laatste album heet The Maniacal Vale, en ik vind het een lekkere plaat.
Hoe dan ook, hun laatste album heet The Maniacal Vale, en ik vind het een lekkere plaat.
Drop the zero
Dat hele slechte films even leuk kunnen zijn als hele goede films is een kwestie van smaak. Een speelfilm met Vanilla Ice in de hoofdrol, bijvoorbeeld. Hilarisch. Yo, wassup. Yep yep. Chillin wit ma homeboy. Ik ga mij niet wagen aan een doorwrochte recensie, ik laat dat graag aan anderen over. Inclusief blitse screenshots! Koel als ijs.
11 juli 2008
Filmtip
Filmtip voor vanavond: Il ladro di bambini. Italiaanse, sentimentele 'feel-good' film uit 1992. Ooit in de bioscoop gezien en ik kwam blij weer naar buiten. Ja, blij. Metroman-blij. Er wordt niet in gedetoneerd, geprofaneerd of gecopuleerd. Er komen geen FBI agenten in voor (wel een echte agent). De actices zijn niet gebotoxt of anderszins bewerkt. De acteurs zijn niet sportschool after-shave reclame.
Uiteraard wordt een film zoals deze, zoals alle kwaliteitsilms die hun weg naar TV vinden, op een onchristelijk laat tijdstip uitgezonden. Maar zeg dus niet dat je het niet wist..
Over metroman-blij wellicht later meer. Ben ik wel een metroman? Onzekerheid! Kijk, aan dat criterium voldoe ik alvast ;-P
Uiteraard wordt een film zoals deze, zoals alle kwaliteitsilms die hun weg naar TV vinden, op een onchristelijk laat tijdstip uitgezonden. Maar zeg dus niet dat je het niet wist..
Over metroman-blij wellicht later meer. Ben ik wel een metroman? Onzekerheid! Kijk, aan dat criterium voldoe ik alvast ;-P
8 juli 2008
Hij doet het niet
Stel je eens voor dat je werkt in een garage.
Een man komt aangereden in zijn auto. Hij loopt op je af en vertelt: "hij doet het niet". Je zag hem net toch echt komen aanrijden, en je vraagt vriendelijk: 'wat doet het niet?' De man wijst naar zijn auto: "mijn auto". Je vraagt de man 'kunt u aangeven wat aan de auto het niet doet?' De man antwoordt geirriteerd: "ja, als ik dat wist zou ik niet naar de garage komen. Ik heb er geen verstand van." Een lichte moedeloosheid begint zich van je meester te maken, niet wéér zo een! Je trekt je gezicht in de vriendelijkste plooi en stelt dezelfde vraag, maar dan anders: 'kunt u misschien zeggen waaraan u merkte dat hij het niet deed?' Waarop de man antwoord: "Nou daarnet de hele tijd en toen weer niet". 'Wat niet, meneer?' "Nou, dat ie knippert, dat zei ik toch?" 'Nee dat had u nog niet verteld. Wat knippert er dan precies?' "Nou, gewoon, alles." 'Alle lampjes knipperen?', vraag je. "Nee, dat zeg ik toch niet? Alles knippert gewoon."
Je probeert je, zonder veel hoop, maar toch, voor te stellen wat hij bedoelt. 'Weet u misschien nog wanneer u het voor het eerst zag?' De man trekt een moeilijk gezicht. "Nee. Maar vanmorgen deed ie het weer". Nu begint er iets te dagen. 'U bedoelt vanmorgen toen het regende?' "Ja, dat kan best". Je opent het portier, start het contact en zet de ruitenwissers aan. 'Gaat u er nu nog eens inzitten, en vertelt u mij of dit is wat u bedoelde' De man neemt plaats. Na enig aarzelen zegt hij "ja, dat was het volgens mij" 'Meneer, dat zijn de ruitenwissers. Die gaan in dit model vanzelf aan als het regent.' "Oh, dat wist ik niet. Ik vind het maar stom", zegt de man, en hij rijdt weer weg.
Dit verhaaltje is niet echt gebeurd. Sterker, het is slechts een metafoor. Ik verzeker je, zoals de garagemedewerker zich voelde, zo voelt het ook als je op een computerhelpdesk zit.
Een man komt aangereden in zijn auto. Hij loopt op je af en vertelt: "hij doet het niet". Je zag hem net toch echt komen aanrijden, en je vraagt vriendelijk: 'wat doet het niet?' De man wijst naar zijn auto: "mijn auto". Je vraagt de man 'kunt u aangeven wat aan de auto het niet doet?' De man antwoordt geirriteerd: "ja, als ik dat wist zou ik niet naar de garage komen. Ik heb er geen verstand van." Een lichte moedeloosheid begint zich van je meester te maken, niet wéér zo een! Je trekt je gezicht in de vriendelijkste plooi en stelt dezelfde vraag, maar dan anders: 'kunt u misschien zeggen waaraan u merkte dat hij het niet deed?' Waarop de man antwoord: "Nou daarnet de hele tijd en toen weer niet". 'Wat niet, meneer?' "Nou, dat ie knippert, dat zei ik toch?" 'Nee dat had u nog niet verteld. Wat knippert er dan precies?' "Nou, gewoon, alles." 'Alle lampjes knipperen?', vraag je. "Nee, dat zeg ik toch niet? Alles knippert gewoon."
Je probeert je, zonder veel hoop, maar toch, voor te stellen wat hij bedoelt. 'Weet u misschien nog wanneer u het voor het eerst zag?' De man trekt een moeilijk gezicht. "Nee. Maar vanmorgen deed ie het weer". Nu begint er iets te dagen. 'U bedoelt vanmorgen toen het regende?' "Ja, dat kan best". Je opent het portier, start het contact en zet de ruitenwissers aan. 'Gaat u er nu nog eens inzitten, en vertelt u mij of dit is wat u bedoelde' De man neemt plaats. Na enig aarzelen zegt hij "ja, dat was het volgens mij" 'Meneer, dat zijn de ruitenwissers. Die gaan in dit model vanzelf aan als het regent.' "Oh, dat wist ik niet. Ik vind het maar stom", zegt de man, en hij rijdt weer weg.
Dit verhaaltje is niet echt gebeurd. Sterker, het is slechts een metafoor. Ik verzeker je, zoals de garagemedewerker zich voelde, zo voelt het ook als je op een computerhelpdesk zit.
Abonneren op:
Posts (Atom)