Dertien

Een meisje van 13 wil over een paar dagen in haar eentje de wereld gaan rondzeilen. Ze heet Laura. Inmiddels buitelen in de media deskundologen en andere mensen die vinden dat ze er verstand van hebben over elkaar heen. En, je kon erop wachten, hebben de apparatsjiks van Bureau Jeugdzorg en de Kinderbescherming zich als haaien in haar dossier vastgebeten. Die willen zo ver gaan, dat ze het meisje uit huis willen plaatsen en haar ouders uit de ouderlijke macht zetten. Voor hen is dit natuurlijk makkelijk scoren. De problematiek van coma-zuipende hangjongeren en spijbelende kutmarokkaantjes is hun allang boven het hoofd gestegen, en de kritiek op hen is, deels terecht, dan ook niet van de lucht. Dan is zo'n eenvoudig zaakje als dat van Laura natuurlijk een publicitair godsgeschenk. Dat daarbij wordt voorbijgegaan aan de belangen van Laura zelf, doet niet ter zake. De belangen van een kind zijn immers uberhaupt geen overweging voor deze organisaties, de zakken van de interim-managers moeten tenslotte wel gevuld worden. Maar daar wou ik het niet over hebben.

Wat moet je er nou van denken, zo'n meisje van 13, alleen de wereld over? Laat ik allereerst voorop stellen dat ik Laura niet ken. Ik ben dus op geen enkele manier bevoegd om er iets over te zeggen. Wat ik van haar weet, weet ik uit de krant, en van internet. Voor zover ik mij daaruit een beeld over haar kan vormen, lijkt ze me een zeer vroegwijs, verstandig meisje, met wel erg grote ambities. Ik heb geen kinderen, maar ik denk dat als ik ze zou hebben, ik mijn dochter niet zou toestaan om dit te doen. Maar ik zou mijn dochter wel alleen naar school laten fietsen, of zonder toezicht buiten laten spelen; ik zou volgens de heersende opvattingen een behoorlijk ontaarde ouder zijn.

In de media krijgt vooral haar jonge leeftijd de aandacht. 'Ze is pas dertien, ongehoord'. Maar het ene meisje van dertien is toch het andere niet? Sowieso zijn meisjes eerder gaar dan jongens, en de ontwikkelingsverschillen tussen meisjes van dezelfde leeftijd onderling zijn enorm. Zij lijkt me het type dat, hoe jong ook, al heel zelfbewust is, met duidelijke ideeen en plannen. Dat is tegenwoordig, in een maatschappij waarin van mensen wel tot hun dertigste wordt geaccepteerd dat ze zich als pubers gedragen, misschien niet gebruikelijk, maar waarom niet? Ik vind het juist mooi dat iemand zo jong al zo duidelijk weet wat ze wil; het lijkt me geen pubergril van haar, maar een weloverwogen plan, een zeilreis om de wereld is niet iets dat je spontaan gaat doen op een verregende woensdagmiddag.

Gelukkig is het niet aan mij om te zeggen of ze wel of niet mag gaan. Dat is een beslissing van de ouders. Die -overigens gescheiden- ouders hebben Laura gekregen tijdens een 7-jarige (zeven!) zeiltocht rond de wereld. Dat betekent dat Laura in haar prille leven al meer van de wereld heeft gezien dan de meeste accountmanagers van Jeugdzorg ooit mogen durven dromen. En dat haar ouders beter dan wie ook kunnen inschatten of Laura eraan aan toe is om zo'n enorme onderneming aan te gaan. Of misschien ook niet, ik ken ze niet. Mijn gevoel zegt echter, dat zij, met zoveel reis- en dus levenservaring, waarschijnlijk geen domme, onbezonnen mensen zijn - anders presteer je niet wat zij gedaan hebben. Dus als zij Laura willen laten gaan, dan is dat hun beslissing, en daarmee basta. Dat er ouders zijn die van opvoeden geen kaas gegeten hebben, daarvan zie ik dagelijks op straat de voorbeelden, maar Laura's ouders lijken me daar niet onder te vallen. Mijns insziens getuigt het juist van de heersende betuttelende onvolwassenheid van de huidige tijd om hun oordeel in twijfel te trekken.

In het land en de cultuur waarin we op dit moment leven, waarin achter elke grasspriet gevaar wordt gezocht, vind ik het verfrissend en inspirerend om dit soort mensen te ontmoeten. En pleit ik ervoor hen vrij te laten in hun beslissingen. Erop te vertrouwen dat zij het wel het beste zullen weten, wetende dat dat misschien wel niet zo is. Nou, dan is dat maar zo. Eén ding staat vast, als ze gaat, als ze mag gaan, dan wordt ze in elk geval geen vadsige verveelde MSN-ende zeikpuber, die al mobielend voor een breezer jongens pijpt in het scooterhok. En dat is op zich al enorm te loven.

Laura, ik ken je niet, maar ik wens je succes met je plannen, hoe ze ook uitpakken. De kans is groot dat enge bureaucraten er een stokje voor steken, dan zul je nog een paar jaar moeten wachten. Laat je in die tijd vooral niet van je mooie dromen afleiden, maar hou ze levend. Je bent nog jong, over een paar jaar is de zee er ook nog. Het ga je goed.