Toen ik nog jong.. Nee, ik ga anders beginnen. Toen ik minder oud was dan ik nu ben, speelde ik met enige regelmaat een quiz op IRC. Zeg maar een soort triviant. Nu moet je weten dat ik aan het bordspel triviant een ontzettende hekel heb. Terwijl jij je hersens pijnigt op zoek naar een antwoord is er altijd wel een of andere bijdehand die besmuikt loopt te grinniken 'ik weet deze, ik weet deze'. Aan de ene kant interesseert het me geen ruk welke eenarmige lösshapper in 1378 Limburgs kampioen klootschieten werd, aan de andere kant, je wilt toch winnen, hè? Dat dan zo'n verveel, die het spel voor de duizendste keer speelt en alle vragen uit zijn hoofd weet dan zo gaat lopen glimmen, dat stoort me mateloos. Het ergste ervan vind ik misschien nog wel, dat als jij het een keertje weet en de tegenstander niet, je zelf precies hetzelfde doet. Ik wel, tenminste. Heel confronterend.
Toch komt het soms van pas. Onlangs was ik met mijn wederhelft op een feest van haar werk, alwaar ik het door mij zeer gevreesde 'partnerprogramma' volgde. Had ze me voor opgegeven, de schat. En ja hoor, dat bestond uit creatief doen, met spandoeken. Maar dat was pas het tweede deel van het programma. Om een beetje het ijs te breken speelden we eerst een quiz. Gekoppeld aan een partner, want elkaar leren kennen doe je tenslotte niet alleen, kreeg ik een Wii-achtig ding in mijn hand, en klikken maar. Mijn partner was verder een aardige vent, alleen eentje die ook geen sport keek, dus stonden we na de eerste tien vragen stijf laatste. Gelukkig waren de rest van de vragen meer onzinnig. Zo weet natuurlijk een kind dat een dag uit 1440 minuten bestaat, dat niveau. We wonnen dus glansrijk, niet in het minst omdat we, eerlijk is eerlijk, ook wel buitensporig vaak goed gokten. Dus ik ben weer een spuuglelijk polo-shirt rijker.
Vanavond had ik weer zo'n moment dat mijn IRC verleden mij -ahem- deed stralen als bron van overvloedige -kuch- wijsheid. Terwijl we onderuit gezakt TV zaten te kijken, kwam er een programma langs waarin iemand bij wijze van comedy (lachband!) vertelde dat een familielid de uitvinder was van 'die plastic dingetjes aan het uiteinde van een veter.' Waarop ik zei: een aglet. En mijn wederhelft mij aankeek met en blik van 'waar haal je dat nou weer vandaan?'
Nou, hard studeren dus en veel encyclopedieën lezen. NOT. Voor wie denkt dat ik uit mijn nek klets, het is wel echt waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten