Chocoladefeest

"Bel ik gelegen?" Als je een beetje decorum en fatsoen hebt, dan vraag je dat. Het was zaterdag, tegen het middaguur. Ik had net Toos en Truus uit het bejaardentehuis opgehaald. Aangezien ze beide slecht ter been zijn, was het nog een hele toer om hun luiers uit te krijgen. De verwarming stond op graadje achterlijk hoog, en ik was al de hele ochtend bezig geweest met het neerleggen van het zeil en het opstellen van de lampen en andere apparatuur. En ik had net mijn twee laxeerpillen en die ene blauwe ingenomen. Ik was helemaal klaar om te beginnen aan de opnamen van "Hete Oma's 9: Chocoladefeest!". Gaat de telefoon. Of ik andere energie wou. Goedkoper en zo. Daar sta je dan, de billen krampachtig samenknijpend. Flikker op, mens, leer eerst fatoenlijk nederlands, en ik heb al prima energie, nooit klachten, doet het altijd, en op zondag krijg ik er twee.

Okee, ik geef toe, sommige stukjes van dit verhaal zijn niet echt gebeurd. Maar ze bellen wel altijd ongelegen. En bieden iets aan waarvan je toch niet kan overzien of het voordelig(er) is. Want kleine lettertjes kun je over de telefoon niet horen. Waarom hebben we meerdere energieaanbieders nodig? Waarom is dat niet gewoon in handen van de staat? Wat voor nut heeft het, dat tien bedrijven van dezelfde energiecentrale inkopen, en dat dan weer aan jou verkopen. Het kan aan mij liggen, maar alles in mij roept: onhandig! Hetzelfde heb ik met het openbaar vervoer. Honderd maatschappijen, tienduizend soorten kaartjes, alleen te gebruiken bij die afzonderlijke honderd maatschappijen. Onhandig! Of de post. Vroeger kreeg je eens per dag post, bezorgd door mensen die je door de jaren heen persoonlijk leerde kennen. Nu krijg je vier keer per dag post, bezorgd door onderbetaalde illegalen die niet kunnen lezen, en die zijn aangenomen omdat ze al bewezen hebben hard te kunnen rennen. ONHANDIG!

Privatisering, hoe meer je ervan hebt, des te groter wordt de chaos. Er is niks mis met marktwerking, maar er zijn zaken, die in ieders belang zijn. Het belang van wat zo mooi 'de maatschappij' heet. En ik ken niet één commercieel bedrijf dat maalt om het welzijn van 'de maatschappij'. Het sluit elkaar per definitie uit. Waar geld valt te verdienen, vervalt ethiek, en menselijkheid, en medelevendheid. Want geld verdienen, dat is nu eenmaal zorgen dat je meer uit die ene pan op jouw bord krijgt dan de ander. Als je het handig doet, dan geef je de mensen er nog een goed gevoel bij ook. Dat weten we met zijn allen, dat is ook niet erg, zo lang die pan, die basis, maar behouden wordt. Door een overheid die we zelf kunnen kiezen.

Op het moment dat je elke vorm van cohesie uit een gemeenschap haalt, alles wat mensen het gevoel heeft -letterlijk- samen te leven, dan creeer je een maatschappij waarin het ieder voor zich is. Waarin iedereen uitsluitend zijn eigenbelang nastreeft. Niet omdat iedereen dat fijn vindt, maar omdat iedereen wel moet.

Het sneue is, dat we -zeg- tussen 1950 en 1980 nu juist een samenleving hadden, waarin dat besef leefde. Ik vind het best jammer dat dat inmiddels zo veranderd is. Het zal ook wel weer terug veranderen. Maar dat soort zaken duurt altijd zo lang.