Monster

Vanavond geprobeerd mijn lief te porren voor een oude film, maar zij verkoos modernere bezigheden. 'Her loss', zoals ze in het engels zeggen, want ik heb toch maar mooi The creature from the Black Lagoon gezien. En die is, dat weet eenieder, niet te missen.

Oorspronkelijk in 3D, maar zo geavanceerd kan ik niet downloaden, dus ik deed het ouderwets 2D. Bij zo'n oude zwart-wit film past dat ook prima.

Deze film, uit 1954, is met recht een klassieker. Er is geen moderne monsterfilm die niet schatplichtig is aan dit meesterwerk.

De film begint met Wazige Beelden begeleid door bombastische orkestmuziek, van die lekker overdreven jaren '50 filmmuziek. Prachtig! Dan volgt er een voice-over, die mag natuurlijk niet ontbreken.

Wat ik geinig vind aan die voice-over is dat hij gaat over het thema evolutie. In 1954 leek me dat in conservatief Amerika nog best een gevoelig onderwerp, maar in deze film, en dat de hele film lang, is het alles evolutie wat de klok slaat. Dat spreekt me aan.

Die voice-over dus, die vertelt ons dat de aarde lanzaam afkoelde en dat en ontelbaar veel soorten organismen zijn ontstaan. Nou, dat belooft. Wij zoomen in op het Braziliaans regenwoud, waar belangrijk paleontologisch onderzoek gaande is...

Vervolgens zien we een amerikaanse Wetenschapper, die door zijn twee pijnlijk politiek-incorrect gecastete hulpjes (denk Hiawatha) erop geattendeerd wordt dat er iets bijzonders is gevonden in de opgraving. Een vreemde klauw, 'I have never seen anything like it'.

En deze wetenschapper reist onverwijld af naar een Wetenschapelijk Instituut, voor nadere analyse. En ontmoet daar de held van onze film, een andere Wetenschapper. Aangezien deze Wetenschapper de held van de film zal zijn, is het een gebronsde donkerharige knapperd, met al even bevallige vriendin. Zij is volgens het script ook wetenschapper, maar vreemd genoeg is haar enige rol in de film in badpak rondzwemmen en gillen. Maar ik ben een kniesoor.

Daar wordt een heuse expeditie van een man of acht op poten gezet om dit bijzondere fossiel uit te graven, onder leiding van een blonde knapperd. De blonde en de donkere knapperd liggen elkaar niet, maar ik bespeurde een homo-erotische ondertoon. Zal wel aan mij liggen.

Eenmaal aanbeland bij de vindplaats van De Klauw, komen onze helden erachter dat Pablo en Hiawatha zijn omgelegd door Het Beest, maar dat weerhoudt hen niet om nog acht dagen te blijven en vrolijk door te graven. Helaas vinden ze geen botje, zelfs geen haartje - wat wel merkwaardig is, maar ik ben een kniesoor.

Dan komen ze, Lyell zij geprezen, op het lumineuze idee om dan maar een baai, de Black Lagoon, te gaan uitdiepen in de hoop dat daar nog botten liggen. Logisch.

De inheemse kapitein van hun expeditie-schip, die uiteraard sigaren rookt, maakt in gebroken spaans-engels nog het grapje dat 'niemand ooit terugkeerde uit de Black Lagoon'. Voor mensen die weleens The A-Team keken, deze kapitein was exact dezelfde, maar dan anders, als die Zuid-Amerikaanse kapitein uit die dubbelaflevering met 'Miester Doylie'. Daarmee houdt de gelijkenis met The A-Team niet op, want het Monster, dat we dan inmiddels al kort in beeld hebben gehad, lijkt als twee druppels water op dat groene monsterpak waarin Hannibal uit The A-Team zich hult in de intro van The A-Team. (Nog deze terzijde: in Brazilie is de voertaal Portugees)

Eenmaal in de Black Lagoon aangekomen, gaan de heren duiken naar botjes, in een eindeloze onderwaterscene, waarin zij worden gadegeslagen door het Monster. Daarna gaat onze bevallige heldin lekker zwemmen, terwijl de heren zich wijden aan wetenschap bedrijven op hun buit. En wordt de heldin bijna gepakt door het Monster.

Je kunt deze film ook met je ogen dicht kijken, trouwens. Als je blaasinstrumenten 'Da-da-DAAAAA!' hoort doen, dan is het monster in beeld. Als je lieftallige strijkers hoort, dan zie je onze heldin. En wat kijkt die man in dat rubberen pak eigenlijk raar naar dat meiske?

'Maar meisje, het is gevaarlijk om zo ver van de boot te zwemmen!', roepen dan de mannen en varen naar haar toe. Let wel: we hebben het niet over een of ander bootje, maar over een binnenschip van 20, misschien wel 30 meter. Niet het soort schip waarmee je eenvoudig even 50 meter verder vaart. Maar ik ben een kniesoor.

Hoe dan ook, het monster scheurt vervolgens een net aan stukken, en onze hoofdrolspelers vermoeden onraad. En gaan weer zwemmen (de zwemscenes in 3D waren vast heel spectaculair). Met camera en harpoen. En schieten het monster een harpoen door z'n kneiter. Helaas is de foto mislukt.

Wat volgt zijn vismethoden die anno 2010 als buitengewoon milieuonvriendelijk te boek staan, met gif en zo. Maar helaas. In de tussentijd, of was het daarvoor, heeft het monster een van de spaans sprekende figuranten omgelegd. Niettemin willen onze helden niets liever dan het Monster vangen. Dus gaan de heren, u raadt het al, zwemmen. En wederom volgen schier eindeloze onderwaterscenes.

Uiteindelijk ontdekken ze de grot van rubber-pak-man, maar die is alweer naar buiten gesneld, en vindt daar op het strand een Wetenschapper, in gezelschap van onze heldin. De Wetenschapper heeft een geweer bij zich, want ze zijn nu immers op hun hoede, en gaat het monster dus met blote vuist te lijf. Onze heldin kijkt angstig toe van achter een palmboom. Ach jee, de wetenschapper delft het onderspit! En het monster komt op de heldin af. Zij is natuurlijk ook Wetenschapper, dus wat kan zij anders doen dan zich met een amechtige gil achterwaarts in het zand te laten vallen? Het Monster pakt haar op! (voelt u al een thema?). Maar gelukkig, de donkere en de blonde helden schieten te hulp, en schakelen het monster uit. Voor nu. 'Ach liefje, ik was zo bang', en ze omhelzen elkaar.

We zijn dan pas halverwege de film, dus onze helden maken een kooi voor rubber-pak-man. Op het schip, van bamboe en touw. En ze zetten een Wetenschapper op wacht. Foute boel natuurlijk, je kunt erop wachten dat die na het roken van zijn pijp in slaap valt. Want dat doen Wetenschappers. Net als je denkt 'nu zal het Monster gaan ontsnappen', wordt hij echter gewekt door onze heldin, die niet kan slapen. En hebben zij op het voordek een diep gesprek over wetenschap, evolutie, ruimtevaart en wat niet al. En horen zij niet dat rubber-pak-man anderhalve meter verderop alsnog uit zijn kooi breekt. En pijprokende Wetenschapper mutileert. En de lagune inplonst.

Beraad volgt, blonde knapperd en donkere knapperd verschillen van mening. De eerste gaat voor het geld en de sensatie, de laatste voor persoonlijke veiligheid en gedegen onderzoek op later tijdstip. De laatste wint. Dus zij varen weg.

Maar wacht, bij de uitgang van de lagune ligt een tak in het water! Die lag er niet toen ze binnenvoeren. Het Monster heeft die daar neergelegd! Omdat je met een schip van een paar duizend ton niet over een forse tak heen kunt varen, zitten ze nu in de val. Ach en wee.

Er volgen diverse scenes waarin men poogt de tak weg te halen met de takel van het schip. Daarbij worden ze telkens weer dwarsgezeten door rubber-pak-man. De blonde knapperd, die tegen de zin van de donkere knapperd toch het water in ging om te helpen, de mispunt, komt jammerlijk aan zijn eind. Rubber-pak-man klimt weer eens op de boot en schaakt -opnieuw!- onze wulpse heldin. Dat geile stuk half-vis half-mens! Plons, en daar verdwijnt hij met haar in zijn klauwen.

Waarop de donkere knapperd haar gaat zoeken. En, u raadt het al, hij in een handgemeen met het Monster verzeilt raakt. Maar gelukkig zijn daar nog de kapitein en een overgebleven anonieme spanjool. Die schieten rubber-pak-man recht voor zijn kanis. Rubber-pak-man wankelt. Net voordat ze het genadeschot willen toedienen roept de donkere, nobele knapperd: 'Nee!' (zo van: het is maar een dier, dat vecht voor zijn bestaan, etc. etc.) Het Monster wankelt terug naar het water. Hij zwemt nog enkele meters. En sterft...

'The End'

Tijdloze, adembenemende cinema.