Ontvrienden

Vandaag was het Harold zijn vrije dag. Op zijn vrije dag haalt Harold altijd boodschappen, voor de hele week. Tijd voor de Sligro. Daarna gaat Harold aan het werk. Want zijn werk is ook zijn hobby. Omdat het zijn vrije dag is, doet Harold het wel lekker rustig aan. Eerst ontvriendt hij op Hyves ene Tante Laetitia. Ontvrienden is hip, en Harold is graag hip. Harold kent Tante Laetitia niet zo goed, maar hij wilde ook niet zo lomp zijn om haar uitnodiging af te wijzen.

Langzamerhand wordt Harold een beetje horendol van die Tante Laetitia. Volgens Harold heeft zij de hele dag niet veel beter te doen dan op het internet rondhangen. En klagen. En stukjes schrijven. Steeds maar stukjes schrijven. Stukjes schrijven dat ze een stukje geschreven heeft. Dat lijkt Harold een beetje op het maniakale af. Tante Laetitia kan best leuk schrijven, maar toch. Het is Harold opgevallen dat Tante Laetitia een sterke fascinatie heeft voor mensen uit de zelfkant van de samenleving. Daar schrijft ze heel veel stukjes over. Deze stukjes zijn allemaal negatief van toon. Harold vermoedt, dat Tante Laetitia ze zelf heel grappig vindt. Ook schrijft Tante Laetitia stukjes fictie in de vorm van een feuilleton. Zelf beweert ze dat deze stukjes fictief zijn. Harold is van mening dat ze akelig autobiografisch zijn. Akelig, omdat ook deze stukjes vaak een erg negatieve teneur hebben. Vooral als het over de mensen gaat die de hoofdpersoon in haar leven omringen. Harold is in elk geval blij dat hij geen collega van Tante Laetitia is. En een beetje bang dat deze stukjes toch een onaangenaam venster zijn in de geest van Tante Laetitia. Dan zijn er nog de stukjes waarin Tante Laetitia klaagt, gewoon over van alles. Voor de lol. Dat is niet Harold zijn ding, Harold wordt er vooral een beetje moe van. Harold denkt, dat je van klagen om het klagen niet gelukkiger wordt, zelfs niet als dit grappig bedoeld is. Best lekker soms, maar je kunt je afvragen hoe iemand die zoveel tijd in lollig bedoeld klagen steekt, nu eigenlijk in het leven staat.

Nee, zoveel negativiteit, daar heeft Harold geen behoefte aan. Hij voelt zich meteen lichter. Met frisse moed stort hij zich op een programmeerprobleem dat hem al een paar nachten uit zijn slaap houdt. Gelukkig is er schaatsen op TV, daar kan hij tijdens het pijnigen van zijn hersens met een schuin oog naar kijken. Harold vindt dat erg vermakelijk. Vooral het vrouwenschaatsen. Van die meisjes met dijen als betonpilaren, die voor de camera staan te giechelen. Dan kijken ze als een bang vogeltje in de camera, en doen ze van "hihihi, ik heb alles gegeven maar het zat er gewoon niet in vandaag." Tsja meissie met je naam als een roodbonte koe, denkt Harold dan, je verdient wel een ton per jaar. Harold heeft dan toch iets niet goed gedaan. Gelukkig kan hij daar zelf weer smakelijk om lachen.