Groen

Klussen. Ons huis is er klaar voor. Ik ben dat niet. Ik haat klussen. Ik haat het tot in het merg van mijn beenderen. Wat zeg ik? Ik haat het tot in mijn celkernen. Wat zeg ik? Ik haat het tot in mijn mitochondriaal DNA!

Ik hou er echt heel erg niet van.

Maar het moet wel gebeuren. Onlangs hebben we een badkamer aangelegd. Niet zelf, dat lieten we doen. Trouwe volgers van mijn Pien weten dat dat geen kat-in-het-bakkie was, dat had wat voeten in aarde.

Maar het is allemaal gelukt, en nog redelijk binnen budget ook. Hoera!

Er blijven, als je 'budget' gaat, altijd kleine afwerkzaken over. Een ervan was het aflakken van een kastje, feitelijk een ombouw, om de gasmeter heen. Geen probleem, verder, die geven we een gewoon lakje. Dachten we.

Vlak bij ons zit een verfspecialist, die ons werd aangeraden door een van de werklui. Aangezien dat prettiger is dan een bezoek aan de hel (lees: Praxis/Gamma/Karwei), kozen wij ervoor, wetende dat een specialist duurder is, om toch deze winkel met een bezoek te vereren. En aangezien je een hele la, want je wilt dezelfde kleur, niet in de tram meetroont, hadden we ook weinig keus.

En het dient gezegd, het was een leuke winkel. Veel leuker dan de verfafdeling van bovengenoemde zaken. Had ik het woord 'hel' al gebruikt?

Hoe dan ook, een vriendelijke meneer hielp ons, en gaf ons uitgebreid advies. Daar hou ik van, dat is zoveel prettiger dan een kauwgomkauwende Negerlander. (Ja, ik realiseer mij ten volle dat dat een wel buitengewoon bevooroordeelde en stigmatiserende woordkeus is, en inaccuraat bovendien, want niet elke buitenlander is een neger. Maar minderheidlander klinkt zo PvdA. Ter mijn verdediging: mijn eigen liefje is een Negerlander, dus ha!)

Kleurstaal na kleurstaal passeerde ons oog, terwijl de goede man niet ophield te benadrukken dat we 'gewoon' antraciet wilden. In verfland bestaat 'gewoon antraciet' blijkbaar niet. Elke kleurstaal die we zagen bevatte ook de kleur blauw. Uiteindelijk vonden we een kleur, die was helemaal antaciet, en helemaal niet blauw, en die ging de meneer maken. En aan ons verkopen, voor niet minder dan 20 euro voor een kwart liter. Potver, zijn die Negerlanders toch voordeliger.

Het smeerde wel heerlijk, die spciaalzaak-verf. Alleen, eenmaal opgedroogd en tegen het badmeubel gehouden bleek:

Het was GROEN! (lelijk woord!) Geen groen gezien, niet in al die tijd die we in de verf-speciaal-zaak waren. Duizend kleuren bekenen. Geen een ervan was groen. Wij smeren het op onze ombouw, en verdomd als dat geen groen is.

Zucht. Het ziet ernaar uit dat ik binnenkort met la en deur van ombouw weer een bezoek ga brengen aan die vriendelijke meneer. Had ik al gezegd dat ik klussen haat?