Vandaag was ik bij een manifestatie op het Plein in Den Haag, om morele steun te bieden aan Ferrier en Koppejans, u weet wel, die twee CDA fractieleden die vooralsnog weigeren hun ziel te verkopen aan Greet Widlers. Er waren nog zo'n dertig 'bezorgde medeburgers', zoals wij onszelf krijgshaftig noemden. Gewone, nette mensen.
Daar zit hem misschien wel het probleem. Terwijl wij daar zo stonden, omringd door de 'fine fleur' van de politieke journalistiek, kwamen achtereenvolgens de heren Fritsma en Bosma voorbij, lid van de knokploeg van Greet. Het is natuurlijk een vooroordeel, maar met hun kale rotkoppen, en die superieure glimlach op hun gezicht gaven zij mij de rillingen. Dat de een nog extremer-rechts is dan de ander maakte het er niet beter op.
Maar goed, zij hebben dus een op de vijf kiezers achter zich. Dat moet toch een reden hebben. Ik herinnerde mij, terwijl wij daar stilzwijgend onze mening stonden te geven, plotseling een verjaardag waar ik laatst was. Daar waren een aantal mensen van wie het mij niet verbaasde dat zij PVV stemden. Blank, een jaar of vijftig, zware shag, in de WAO. Ik heb -behalve over Greet- niet één positief woord over hun lippen horen komen. 'Alles is kut', en dan urenlang in elkaars ellende zwelgen, toastje erbij, biertje, lekker jeremieren over hoe kut alles wel niet precies is. 'Ja, nee, mijn operatie, die was pas erg!'
Maar het was ook bijzonder leerzaam. Want wat mij van deze mensen opviel was, hoe ontzettend praktisch ze waren ingesteld. Ze hadden overal een oplossing voor.
"Job Cohen?" 'Die moeten ze gewoon doodschieten'.
"Jozias van Aertsen?" 'Die moeten ze gewoon doodschieten'.
"Buitenlanders?" 'Hun moeten ze gewoon allemaal doodschieten'.
Kijk, je kunt ervan denken wat je wilt, het is wel praktisch! Geen wonder dat ze op Greet stemmen, die heeft ook altijd van die korte, daadkrachtige uitspraken. Het was me ineens volslagen helder. En ik verliet het nazomerzonnetje op het Plein met een voldaan gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten