Luca

Het jongetje zette het op een hartverscheurend huilen. Het was oud genoeg, een jaar of 3, 4 misschien, om zijn eigen schattigheid uit te buiten. Maar dit was echt - zelfs de meest gestaalde macho zou door dit desolaat geschreeuw nog ontdooien. 'Missie volbracht.', dacht ik vergenoegd, terwijl het kereltje krijsend wegdrentelde bij de snoepafdeling. Zijn handje bewoog naar zijn wangen, maar zijn verbazing was te groot om de beweging af te maken, waardoor zijn handjes slechts om het waarom van zoveel onrecht leken te vragen. Het gaf ook niet, zijn moeder zou het verschil tussen zijn vrolijke blos en het gloeien van zijn wangen toch niet opmerken.

God, wat had ik me aan het ventje geërgerd. 'Luca', zo hoorde ik zijn moeder zeggen. Luca mocht met zijn kleine kutkarretje alvast bij de snoepafdeling kijken. En dat deed Luca, vol overgave. Terwijl zijn moeder, achter in de dertig, bakfiets, tweeverdiener, naar de quinoa zocht, baande Luca zich een weg door de zaterdagse drukte. Tegen mijn schenen. Niet één keer, niet twee keer, nee, het ettertje bleef maar tegen me opbeuken.

Op dat moment viel een langgevoeld verlangen samen met actie. 'De wereld is hard, Luca', dacht ik. 'Je zit vast op zo'n misselijkmakend veilig kinderdagverblijf, met desinfecterende zeepjes, die heel milieubewust zijn, en alleen maar vrouwen want pedo's hè. Maar het leven is een vuil spel, jochie. Je mama stemt GroenLinks, voert je van dat gezonde eten. Ze doet je zometeen een helmpje op. Maar nu heb je geen helmpje op, hè Luca?'

En ik haalde uit. Niet met mijn vuist, het bleef een kind. Gewoon, met vlakke hand, 'Klets!' tegen dat inhalige smoeltje. Heerlijk. 'Welcome to the real world, kid.'