Queentower

Het is Restaurantweek. Dat treft, want uit eten gaan is een van de weinige dingen die ik tot mijn hobby's reken. Samen met breien en lezen. Alleen moet ik nog leren breien en lees ik nooit meer wat sinds je op de interwebs onzinnigheden kan uitwisselen. 'Houdt van slap lullen, vreten en zuipen', het klinkt niet als een aanbeveling, dus ik noem het zelden. Hoe dan ook, ik dwaal een beetje af.

Restaurantweek dus. Vorige week waren we bij Hanting Cuisine. Oosters met Franse invloeden noemen ze zichzelf. Ze hebben een Michelinster. Dat betekent dat aan elk fliebeltje op je bord, en het waren er nogal veel, aandacht is besteed. Dat is soms lachwekkend, maar ook heel leuk. En het was erg lekker, het zag er allemaal prachtig uit, het was precies genoeg, de bediening was top. Beslist een aanrader. 8/10

Nee, dan ons tweede culinair avontuur...

We hadden voor ons tweede bezoek ons oog laten vallen op Queentower. 'Dutch & French Cuisine', volgens de website. Gevestigd in de Beatrixtoren naast Den Haag CS, waar voorheen restaurant Sapphire zat. Daar heb ik in een pimpelgrijs verleden voor heel veel geld goed Chinees gegeten, herinnerde ik mij. En je hebt vanaf de 25e verdieping een mooi uitzicht over de stad.

'Zit daar iets nieuws? Laten we het eens proberen', zeiden we tegen elkaar. Niet gehinderd door enige voorkennis gingen we vrolijk op pad.

Eenmaal in de hal, bij de speciale lift voor gasten, klonk Turkse muziek met dubieus muzak-gehalte. Huh? We keken elkaar aan, wogen onze opties en besloten het er toch op te wagen.

Eenmaal boven troffen we bij de receptie niemand. We liepen het restaurant in. Het is werkelijk enorm, twee verdiepingen, en hoewel de tafels metersver van elkaar staan kunnen er denk ik wel 300 mensen zitten. Die zaten er niet. Sterker, er zat niemand. We waren de enigen.

Een vriendelijke Turkse meneer verscheen uit het niets. Hij nam onze jassen aan en gaf ons een bonnetje ervoor.

Jassenbon 2!

We zochten een mooie tafel uit, er was keus genoeg. We kregen een fraai stenciltje met daarop het Restaurantweek-menu. Waaruit bleek dat de gelegenheid geen Queentower, maar Witte Anna heette. Huh? En misschien was het stencilapparaat Frans, maar het eten was dat allesbehalve. Ook niet Nederlands, trouwens.

Mijn eega koos voor de altijd spannende gerookte zalm met avocado. Ik ben avontuurlijker ingesteld, dus ik koos voor de Oosterse Proeverij. Ach, had ik dat geweten...

Ongeveer één minuut en tien seconden nadat de vriendelijke ober onze bestelling had opgenomen, kwam hij terug met ons voorgerecht. Voor mijn eega rolletjes gerookte zalm van de Lidl, met avocadomousse en rucola. Dat zag er nog acceptabel uit, en was geen totale ramp.

Ik kreeg een enorm bord met daarop 6 schaaltjes prut. Genoeg voor 6 personen. In die schaaltjes zaten 6 variaties stopverf met elk een lepeltje. Deze stopverf, die onmiskenbaar uit een plastic emmer kwam, had hevig tegenstand geboden bij het in het schaaltje stoppen, getuige de manier waarop het aan de rand was afgestreken. Ik vermoed dat dat was omdat hij tijdens de verhuizing nog niet helemaal was ontdooid. Dat was hij nu inmiddels wel - zij het net aan. Het waren 6 schaaltjes flauwe, muffe, naar diepvries smakende kwak, die ik naar hartelust op de vele stukjes Turks brood kon smeren die ik erbij kreeg. Ik had trek, en heb ze alle 6 geprobeerd, en heb daar nog spijt van.

Oosterse proeverij!

Terwijl ik al bekkentrekkend mijn belegde brokjes brood naar binnen schoof, kwamen er zowaar nog 5 klanten binnen. Twee Turkse jongens, die het in hun opvoeding ook niet aan deegwaren had ontbroken, en drie niet minder charmante, jonge Rubensiaanse Turkse dames, met kittige bontlaarsjes onder hun kermende leggings. Zij hadden een onverstaanbaar gesprek met onze lieve ober, om zich even later met een waterpijp van de zaak op de verdieping boven ons te posteren.

Dus.

Het hoofdgerecht dan. Mijn eega kreeg 3 fikse spiezen met Argentijns (eh?) gemarineerd kalfsvlees, dat verdacht veel op varken leek. Ikzelf kreeg twee sliptongen die eerst jammerlijk waren verdronken in boter en daarna gebakken. Daarbij kregen we beide een hoop rijst met uien en salade, shoarmatent-stijl. Geslachte ijsbergsla met wat stukjes ploftomaat in een dressing van niks. Letterlijk. En als saus kregen we er, oh wacht, we kregen er geen saus bij. Wel had ik 2 citroenen, wat me dan weer overkill leek. Gelukkig bleek saus wel apart te bestellen, namelijk fritessaus en knoflooksaus, van Remia. Hoera!

Het vlees en de vis waren niet eens baggerslecht, maar in de betere snackbar eet je beter. Een leuk detail was nog, dat het servies duidelijk uit de inboedel van de vorige eigenaar kwam. Een subtiel Chinees tintje op een verder ondefinieerbare avond.

Het dessert, dat volgens de enthousiaste ober -over hem geen klachten- 'al klaar stond!', bestond uit verpieterde baklava met spuitslagroom. In onze overmoed bestelde ik er de koffie bij die gratis bij het menu hoorde, want zo Hollands ben ik wel. Cappuccino voor mijn eega was helaas geen optie, maar gewone koffie wel. Fijn! Die staat er nu nog, want er zijn grenzen.

Kortom, het was een hele ervaring. Die wij nooit meer hopen mee te maken. Restaurant/partycentrum Queentower/Witte Anna: VERMIJD HET ALS DE PEST! 2/10