Decadentie

Vandaag vierden we dat mijn moeder officieel bejaard is. Officieel, zeg ik erbij, want ik ben nu zelf 42 dus ik heb een hartstikke jonge leuke moeder. Vind ik.

Maar ik wilde het eigenlijk hebben over decadentie. Want we vierden dat in wokrestaurant Rosarium in het Westbroekpark hier in Den Haag. Dat is ideaal voor dat soort gelegenheden, temeer daar er kleinkinderen bij waren.

En wokrestaurant Rosarium is in zijn soort een van de beste die ik ken. De keus is enorm, de kwaliteit is bovengemiddeld, het personeel is snel, vriendelijk en attent, de prijzen zijn zeer schappelijk, de locatie is geweldig, kortom, niets te klagen.

Een terecht populaire gelegenheid dus, waar ik in diverse gezelschappen alweer drie keer was in een half jaar tijd. En waar ik mijzelf vanavond betrapte op de gedachte 'ben ik hier nu alweer?'

Die gedachte, dat is decadentie. Ik schrijf het maar op, leve de interwebs - dan is het des te confronterender voor mezelf. Ik ben gewoon een verwend nest. En ik weet het notabene zelf. Daarin ligt hopelijk ook mijn redding.

Ik was omringd door lieve familieleden, kon van gekkigheid niet kiezen wat allemaal te eten, ik kreeg er een emmer wijn bij, dus ik verdien een draai om mijn oren dat ik dat durfde denken.

Foei, mij.