Zowaar een mooie ochtend deze augustus. Ik maak van de gelegenheid gebruik om onder het genot van een kop koffie op het balkon de krant te lezen. Heerlijk. Op de buitenland pagina tref ik een stuk aan dat treffend is in het licht van een voorgaande post. Mijn gedachten dromen weg bij deze volzin: "In Libanon voeren Soennitische Salafisten en Shi'itische Alawieten al decennialang strijd". Geen idee wat dat precies zijn, behalve dan dat ongetwijfeld sandaal-zwaaiende godsdienstgestoorden met een Kalshnikov bedoeld worden. What else is new?
Ik kijk wat om mij heen. Op een balkon aan de overkant is een vrouw in een wel buitengewoon onmodieuze witte onderbroek en dito wit hemdje bezig een houten tuinstoel te schuren. En ergens, ik zie niet meteen waarvandaan, klinkt een vertederd 'koetsjie koetsjie koetsjie'. Na enig speurwerk ontdek ik dat het een benedenbuurvrouw is, die met haar poes speelt. Het is nog een jong, wollig, schattig beestje. Ik onderdruk de neiging om zelf koetsjie koetsjie te kirren, en sla het tafereel zwijgend gade. De buurvrouw zet haar poesje op de schutting. Kijk eens wat lief! En ze pakt haar poes er weer af om haar verder te knuffelen. Ik lees verder, maar enige ogenblikken later zie ik, dat de buurvrouw er enigszins vertwijfeld bij staat. Zo te zien heeft de poes ontdekt, dat een schutting twee kanten heeft, en dat je er ook aan de andere kant vanaf kunt springen. De buurvrouw was duidelijk nog niet tot dat inzicht gekomen. Enigszins weifelend probeert ze zich op de schutting te hijsen. De schutting maakt, middels een niet mis te verstaan gekraak, duidelijk dat hij daartoe niet ontworpen is. Beetje jammer. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten