Eden

Gisteravond Eden Lake gekeken. In de veronderstelling dat we een horrorfilm gingen zien, horror op de manier waarop je doorgaans denkt over horrorfilms. Gruwelijk genieten.

Horror is natuurlijk een gedevalueerd begrip in die context. Zo niet met deze film. Hij gaat over een pasverliefd stel, dat gaat kamperen. Tot zover de gebruikelijke horror-conventies. Eenmaal aangekomen bij Eden Lake, een afgelegen meer ergens in het Verenigd Koninkrijk, dat op het punt staat te worden drooggelegd, het gebruikelijke geslobber van verliefden. Totdat een groepje tieners en nog-niet-eens-tieners hun pad kruist. Afkomstig uit het nabijgelegen dorp. Het soort tieners waarvan je hoopt dat je kinderen er niet mee in aanraking komen. Waarvan je weet dat als ze eenmaal stemgerechtigd zijn, ze zonder twijfel PVV zullen stemmen, als ze de moeite zouden nemen.

Na aanvankelijk onschuldig maar rete-irritante pesterijen neemt de terreur van deze pubers toe. Het gaat te ver om de film in detail te beschrijven, maar wat volgt is ronduit gruwelijk. Horror, in de 'echte' zin van het woord.

De climax van de film, als je het zo kan noemen, wordt gevormd door de uiteindelijke reactie van de ouders van het tuig. Die geef ik niet prijs; voor doorgewinterde horror-kijkers valt hij bovendien te raden.

Een rotfilm.

Niet omdat hij niet indrukwekkend is. Hij grijpt je bij de keel. Maar wat er gebeurt is zo herkenbaar, zo echt, zo voelbaar, dat hij je met een rotsmaak achterlaat. De laatste keer dat ik naar heb gedroomd van een film was toen ik een jaar of 10 was. Tot nu. Ik heb ervan gedroomd. Ik geef het maar gewoon toe.

Enerzijds is dat een kwaliteit. Anderszijds kan ik, na het lezen van wat recensies, mij ook vinden in het volgende commentaar, dat ik even vertaal naar Nederlandse situatie: 'koren op de molen van Telegraaf-lezende figuren die menen dat het land door asociaal gedrag naar de bliksem wordt geholpen.'

Ik ben er niet uit. Vond ik het een goede film? Ja. Nee. Confronterend, bizar, toch herkenbaar. Als een film dat teweegbrengt, is het in elk geval een film die de tongen losmaakt. En om die reden de moeite waard is om gezien te worden. Het is tegelijk een ontzettende rotfilm. Aanrader. Toch.

Nog zeer onlangs is een film gemaakt, waarbij de steniging in beeld wordt gebracht van een vrouw. In Iran. Hij moet nog verschijnen. Dat is bij voorbaat iets wat je liever niet wilt zien. Want het is 'echt', dat soort dingen gebeurt, en dat is afschuwelijk. Koren op de molen van het soort imbecielen dat PVV stemt. Alleen al om die reden is het goed dat er ook een film als Eden Lake bestaat. Die -al te overtuigend- aantoont dat het soort wreedheden dat wordt toegeschreven aan die verfoeide godsdienstfanatici, evengoed voorkomt in het soort mensen dat de eigen achterban van dat soort partijen treffend kenschetst.

Je kunt het enerzijds weerzinwekkend vinden, dit soort weergaven, ter vermaak, van de wreedheden van de mens. Anderszijds, het houdt je een spiegel voor. We leven nog lang niet in de ideale wereld die mijn wederhelft met zoveel plezier belachelijk maakt, en terecht, namelijk die van Star Trek. Nee, in ons wezen zijn een veronrustend groot aantal van ons nog altijd die wrede barbaren, van wie men in Star Trek zo larmoyant beweert dit niet langer te zijn. Het is goed daar kennis van te nemen. Vind ik.