MJ

Michael Jackson is overleden. Even wennen hoor. De bekendste pedofiel ter wereld dood; een pedofiel die je hem dat niet eens kwalijk nam. Of wel, natuurlijk, maar toch. De man was zo wereldvreemd, je kunt je bijna niet voorstellen dat een kind beschadigd werd - nog afgezien van het feit dat je als ouder uberhaupt besloot je kind aan zo'n man bloot te stellen; wie treft hier nu schuld?

Toch maf. In een (on)veilige wereld als de onze (kiest u zelf, PVV-stemmers zijn van stemming uitgesloten) zo'n basiswaarde te verliezen - Michael Jackson als symbool van alles wat eng is. Wat tragisch is, ook.

Ik heb altijd een bloedhekel aan de teringmuziek van die man gehad, als het al door die man geschreven werd. Zoals ik absoluut de schurft heb aan muziek van Doe Maar, vrijwel elke generatiegenoot vind het leuk, maar ik krijg er enorm jeuk van. Toen al, nu nog.

Waar ik over de jaren een zeker respect heb verwonnen voor die verschrikkelijke Hennie Vrienten, die best leuke filmmuziek maakt en me een betrokken iemand lijkt, zo is ook mijn mening over Michael Jackson over de loop der jaren veranderd.

Van de te mijden engerd op de radio werd het de te vermijden griezel overal, op TV, in bladen, kranten. Maar toen al wist iedereen dat hij niet zomaar een engerd werd. Gaandeweg de jaren veranderde hij van engerd in zielig figuur, slachtoffer van omstandigheden. Wereldvreemd, omdat hij de wereld zoals jij en ik hem kennen, nooit heeft meegemaakt. Als je dat afgrijselijke interview hebt gezien waarin hij toegaf met kinderen geslapen te hebben, waar denk je dan aan? Aan een berekenende pedofiel? Ik niet. Ik zie slechts een intens zielige man, die domweg niet beter wist. Die in zijn eigen fantasie geloofde.

Als het echt waar blijkt dat hij dood is, dan moge hij rusten in vrede. Voor het eerst in zijn leven.