Niks te hard

Wow! Zo kan het dus ook. De Tindersticks gaven vanavond een concert in het Concertgebouw. En het geluid was...hemels.

Bij de meeste popconcerten die ik bezoek, toch enkele tientallen per jaar, is mijn grootste klacht: te hard. En ik ben geen watje. Ik houd vooral van harde muziekstijlen. Progmetal, technische death metal, dat werk. Mijn tweede klacht: het klinkt als een brei. Dat hangt vaak samen met te hard. Mijn derde klacht: het geluid is uit balans; instrumenten zijn onhoorbaar (bas) of juist overheersend (vaak gitaar).

Nu is Tindersticks bepaald geen death metal. Maar mijn klacht over te hard of uit balans geldt vrijwel alle concerten die ik bezoek. Anderhalf jaar geleden was ik bij Bonnie 'Prince' Billy, net als Tindersticks ook semi-akoestisch. Onlangs nog was ik bij The Tragically Hip, eveneens vrij soft. Een puinhoop was het, qua geluid. En die stonden niet in lullige kroegjes, maar in gekende gelegenheden als Tivoli en Paradiso.

Het Concertgebouw staat natuurlijk bekend om zijn wereldvermaarde akoestiek. Klassieke muziek had ik er, onversterkt, al gehoord. Daarom vond ik het extra spannend om er een versterkt popconcert te horen. En het klonk fenomenaal. Ik schiet van weeromstuit even in Caps-Lock modus: FENOMENAAL! Werkelijk ieder instrument was kraakhelder te onderscheiden. Zang, akoestische en elektrische gitaar, bas, drums, viool, cello, hammond-orgel, synthesizers, trompet, saxofoon, diverse xylofoons - het was een adembenemende ervaring om het allemaal perfect uitgebalanceerd te horen. Hooguit overheerste bij momenten de lead-zang wat, maar wat een genot om zonder enige behoefte aan oordoppen te genieten van mooie muziek. Zo kan het dus ook. Niks geklooi met  plakkerige oordoppen om nog iets van de oorverdovende brei te maken, niks piep in mijn oren omdat die oordoppen in mijn andere jas zaten.

Het was prachtig. We want more! Bis!