Brood

Bakkers, slagers, groenteboeren en andere ambachten, ze worden allemaal doodvermoord door de AH's en Lidls van deze wereld. En dat is oprecht te betreuren. Vandaar dat ik vandaag nostalgisch gestemd naar een echte bakker toog, van wie ik onlangs een lekker stukje brood had geproefd. Deze was gevestigd in een straat vol lunchrooms, tweedehands-winkeltjes en dure tweedehands-winkeltjes die de naam antiek droegen. In de etalage zaten twee oudere dames biologische thee te nippen en een allervriendelijkst roomblank meisje stond mij opgewekt te woord. Het was al drie uur 's middags dus de keuze was beperkt. En zo hoort het ook; na de schaft is een bakker door zijn brood heen, punt.

Het kostte mij dan ook weinig moeite een keus te maken; ik schafte een volkoren- en een speltbrood aan. Voor diegenen onder u die niet bekend zijn met 'spelt': dat is een supergraan uit de grachtengordel, waar het vredig samenleeft met quinoa en acaibessen. Ecologisch begane molenaars malen er dolfijnvriendelijk scharrelmeel van en daar kun je dan brood mee bakken. Opgetogen door alleen al die vrolijke vorm van mijn broden rekende ik af en ging op weg naar de kaasboer. Ja, vandaag was een goede dag voor ouderwetsche detailhandel.

Mijn broden bungelden vrolijk aan mijn fietsstuur, en ik mijmerde over hoe gezegend ik wel niet was. Totdat zich langzaam een onaangename waarheid aan mij opdrong. 'Betaalde ik daarnet nou echt negen euro en vijfenzeventig cent? Voor twee broden?'

Bijna 10 euro! Voor twee, ik herhaal: twee, -TWEE!- broden. Ik wil met alle liefde wat meer betalen voor echt brood, maar dat vind ik wel wat al te gortig. Ik ben goddomme geen groenlinkse bakfietsmoeder.

Volgende week weer laf fabrieksbaksel, sorry beste bakker. Ik ga nu gauw een sneetje spelt met oude kaas eten. En ik mag hopen dat het een godenmaal zal zijn.