Dochter

De dochter van de buurman was een fris, niet onknap meisje van een jaar of vijfentwintig. Daar kwam ik achter toen ze, daags na zijn plotselinge overlijden, duidelijk opgelaten bij me aan de deur kwam. Heel dik was ik nooit met de buurman geweest. We groetten elkaar op weg naar het werk en zagen elkaar weleens op verjaardagen. Een degelijke, wat saaie man. Veel meer dan dat hij gymleraar was op een basisschool wist ik eigenlijk niet van hem. En dat hij graag in bad poepte.

Daarover vertelde hij me tijdens een buurtbarbecue, waarbij veel drank vloeide. Hij had een heel ritueel. Eens per maand maakte hij zijn bad schoon, en vulde het dan weer. Op de eerste dag van zo'n 'cyclus', zoals hij het noemde, voelde hij zich naakt, als een embryo. Door zich dag na dag te ontlasten in hetzelfde water kwam hij in contact met zichzelf, het leven en sterfelijkheid, totdat een nieuwe cyclus aanbrak van wedergeboorte.

Ook praktische aspecten kwamen aan bod. Zo vertelde hij, dat hij daarom een douche in zijn keuken had, en dat hij in de winter een dompelaar gebruikte, om de ergste kou weg te nemen.

Na deze ontboezeming had onze relatie zich beperkt tot een besmuikt knikken van mijn kant, terwijl zijn zwaaien juist jovialer leek. En nu was hij dood. 'Natuurlijk mag je een plopper lenen', zei ik tegen het meisje, 'mijn gootsteen loopt ook slecht door.' Ze glimlachte opgelucht.