Zomer

Wat valt er nog over deze week te vertellen? Van mijn kant weinig. Het is volop kredietcrisis, lees: bijna geen werk. Gelukkig kreeg een van mijn vaste klanten het in zijn hoofd om een van hun applicaties, die voor hen bedrijfskritisch zijn, uit te breiden. Eén simpel extra veldje voor hun, enkele dagen werk voor mij. Behoorlijk saai ook, maar wel iets dat met grote omzichtigheid dient te gebeuren. En omdat het een bedrijfskritische applicatie is, dient er ook zorgvuldig aandacht aan besteed te worden, wat zich vertaald in tijd, en tijd is geld. Ook mijn geld, uiteindelijk, dat is tenminste de bedoeling.

Zo, saai of niet dan? En de Tour de France is ook al saai. Oortjes of geen oortjes, u weet wel, of de renners tijdens de wedstrijd via de radio contact mogen hebben met hun ploegleiders. Voor wat het waard is, ik ben tegen oortjes. Vroeger keek ik altijd naar de Tour. Was er eens een saaie etappe, dan hield men, vooral op de Belg, eindeloze verhalen over de wetenswaardigheden van de streek. Zo was je toch een beetje op vakantie. Heerlijk. Jean Nelissen deed hetzelfde op de nederlandse TV, maar die is alweer een paar jaar vervangen door een paar vervelende commentatoren, Jean hield nogal van zijn jenever en zo.

Als nou de wedstrijd zelf spannend was, zou je zeggen: boeien! Maar de wedstrijd is doodsaai. Mede dankzij die oortjes. Stel je voor je kunt zo hard fietsen, dat je er je beroep van kunt maken. Dan wordt je werknemer van een wielerploeg, als je geluk hebt. En dan mag je, als je echt goed bent, mee naar de Tour. En in die Tour moet je dan precies doen, wat de ploegleider vanuit de volgwagen je vertelt. Een ploegleider die alles weet, welke hellingen komen er, welke gevaarlijke bochten, hoe groot is de voorsprong van de kopgroep. Het is net de Truman-show. Er gebeurt niets meer dat niet geregisseerd is. 'Ja, maar zonder oortjes is het zo gevaarlijk', verweren de voorstanders zich. Wat een gelul. De laatste keer dat iemand niet meer opstond na een valpartij was als ik mij goed herinner in 1998, Fabio Casartelli was zijn naam meen ik. Die in een afdaling met zijn hoofd tegen een betonnen paaltje sloeg; geen oortje dat daaraan geholpen zou hebben. Ik zeg: uit die oortjes, laat de renners weer lekker zelf de koers bepalen. Laat de rijders enorme voorsprongen nemen, laat het peloton lekker zwemmen in het ongewisse, laat die vermetele enkeling het weer bestaan om aan de kant een biertje te nemen. Laat, om kort te gaan, mij als kijker weer wegzwijmelen bij de romantiek die de Tour was.

De zomer is gelukkig de zomer dit jaar, een paar regenachtige dagen daargelaten. Afgelopen zondag was zo'n zomerdag die dreigde te verregenen. Maar zie: om precies 13:00 werd het droog. Festival die-hards als Pien en ik zijn, togen wij dus goedgemutst naar Werfpop, elk jaar weer een hoogtepunt. Hoe ze het doen doen ze het, maar ook dit jaar waren er weer heel aardige acts. Wat heet! Prettig rond etenstijd stond The Antwerp Gypsy Ska Orchestra op het podium; voor wie hen niet kent: Belgen die met hun mengelmoes van Ska en Klezmer iedereen een swingend zomergevoel geven. Aanrader.

Wij hadden al eerder dit jaar het genoegen deze band te zien, en bovendien hadden wij de kans om tijdens dit optreden even lekker backstage te gaan, dus van dit optreden kregen we alleen het staartje mee. Maar wat voor staartje: toen het eenmaal tijd was voor de onvermijdelijke cover tegen het eind van het optreden, speelden ze, ter ere van de band erna, het nummer 'From Enslavement to Obliteration'. Dat is oorspronkelijk dus geen ska-nummer, zeg maar. De zanger deed zelfs zijn best op de vocalen; de muziek hielden ze gewoon bij ska - je noemt jezelf niet voor niets Ska Orchaestra, uiteindelijk. Driewerf hulde!

De band erna was namelijk niemand minder dan Napalm Death! Die van 'From Enslavement to Obliteration'. Die dekselse Belgen eerden dus met hun 'cover' deze grootse band. Die nooit echt groot is geworden, maar die zeker een cultstatus heeft. En dat op Werfpop! Een gratis popfestival, lees: van zwerver tot gezinnetjes, van pubers tot hippe oudere jongeren. Nietsvermoedende mensen die lekker in het gras van de zon en muziek genieten. 'Fucking' metal! Het was geweldig! Als het gras al niet door de regen van de nacht en ochtend ervoor was platgeslagen, dan werd het wel platgeblazen door de meedogenloze, snoeiharde 'grindcore' van Napalm Death - de meest compromisloze van alle metal-stromingen. Het ter zake kundige deel van het publiek stortte zich in de grootste 'pit' die ik ooit op Werfpop zag. Een ander deel van het publiek stond geinteresseerd, maar verwonderd, op het veld. Het grootste deel van het publiek zocht dekking bij de bar en op het achterveld, met paniek in hun ogen, zo van 'vrouwen en kinderen eerst!'. Het was prachtig, zelden zo gelachen. Hulde ook voor de programmeurs, het getuigt van lef, zo'n band neer te zetten. En wat zijn het toch een schatten, die gasten. Niks corpse-paint of 'duivels' uiterlijk gedoe, nee, gewoon extreem hard gaan, in een wit t-shirt en spijkerboek. En tussendoor beleefd de nummers presenteren, in dat lekker zangerige, ja, lieflijke accent uit Birmingham. Het was geweldig.

Ja, bier halen terwijl Napalm Death speelt, bij de bar waar de mensen vertwijfeld, bijna angstig, staan te kijken van 'wat overkomt me?!', voor mij het voorlopige hoogtepunt van festivalseizoen 2009.