Ik kijk graag horrorfilms. Afgaand op een kort stukje in de krant, dat repte over een opmerkelijke Franse horrorfilm, Martyrs.
Volgens dit kleine stukje zou de film gaan worden vergeleken met films als Saw en Hostel, maar lijkt hij daar ook weer helemaal niet op. "Deze film is oneindig veel intelligenter", werd geschreven.
Het gebeurt niet heel vaak dat ik het roerend met een recensent eens ben, maar dat was een accurate observatie.
Martyrs is een afschuwelijke film. Niet omdat hij slecht is, integendeel. Hij is prachtig. Hij is afschuwelijk om naar te kijken, een kwelling om te ondergaan. Het geweld in deze film is niet, zoals in Saw of Hostel, bedoeld om de kijker te verlekkeren met het uitbeelden van perverse fantasieen. Hij toont (extreem) geweld en marteling met een doel, dat in teken staat van het verhaal. Hij doet pijn om naar te kijken. Geen lekkere horrorfilm pijn, maar echte pijn. Afschuw. De film is pervers, omdat mensen in de wereld pervers zijn. En dat wordt genadeloos getoond.
Het is aan de ene kant een film die ik iedereen kan aanraden, omdat het, vind ik, een unieke, zeer goede film is. Aan de andere kant wil ik hem iedereen afraden, om hen het rotgevoel dat ik heb na het zien ervan te besparen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten