Muziek

Muziek. Altijd fijn. Maar wat valt erover te schrijven? Niets, eigenlijk, welbeschouwd. Woorden klinken niet als de muziek, tenslotte. Natuurlijk, je kunt beschrijven wat je ervaart bij het horen van muziek. Of waarop je het vindt lijken. Dat kan handig zijn. Het kan je prikkelen om het te gaan beluisteren. Maar woorden over muziek brengen die muziek niet ten gehore, en horen doe je met je oren, en lezen niet. Ja toch? En nu niet over synesthesie lopen zeuren, dat is wat anders.

Soms koop ik vaak muziek. Soms ook maanden niet. Vaak vallen koopmomenten samen met het uitkomen van muziekbladen. Ik lees recensies,ik denk: 'dat lijkt me geinig', en dan koop ik iets. Ik ben niet iemand van 'eerst luisteren'. Ik koop gewoon, als ik, en nu ik, nog kan. Met mate hoor, en gelukkig hou ik van muziek die niet meteen dik 20 euro per CD kost. Voor een tientje ben ik vaak al klaar.

Ik download dus ook, ja. Is dat eerlijk? Nee, in principe niet. Ik verschaf mij ermee toegang tot muziek die ik niet zou kopen. Dat is de ene kant. Aan de andere kant: als ik iets download wat ik gaaf vind, dan koop ik het ook. Where is the harm? zou je in het engels zeggen. Want muziek die ik niet tof vind, die draai ik ook op mij computer toch nooit meer, dus waar is het verschil met in de winkel luisteren en het niet kopen? Misschien moest ik in de winkel wel nodig plassen, en luisterde daardoor minder aandachtig. Kan je beter downloaden en op je gemak luisteren. En als ik het toch nogmaals afspeel, dan is het (meestal) in gezelschap van andere mensen, die mij om wat voor reden dan ook ertoe brachten het toch weer op te zetten. Dat is dan toch juist goed voor die artiest, want die krijgt hierdoor een breder gehoor.

Muziek downloaden is alleen verkeerd, wanneer men geen CD's of LP's meer koopt van de muzikanten die je niettemin toch (regelmatig) afspeelt. Veel, veelal jonge mensen, doen dat, misschien. Tsja. Ik niet.

Ik snap daarom de commotie in muziek-business land ook wel. Tenslotte kun je van lucht niet leven. Aan de andere kant: nieuwe media en technieken zijn hier to stay, dus deal with it. Pardon my french.

Inmiddels ben ik vergeten waarom ik dit stukje begon te schrijven.

Hoe dan ook, ik luister nu naar Sigur Ros, die laatste plaat met die onmogelijke naam: Með suð í eyrum við spilum endalaust. Die is zo ontzettend mooi. En ik kan geen enkele band verzinnen die op hen lijkt. Dus als je wilt weten waarom de tranen in mijn ogen staan, dan zul je hem gewoon moeten kopen. Of downloaden (en dan wel kopen, natuurlijk). Luisteren bij de platenzaak mag ook, maar denk er dan een nachtelijk tijdstip bij. Met of zonder kaarslicht en/of gesprekspartner, op voorwaarde dat julie er in stilte naar luisteren.