Tijden

Gisteren keek ik naar Goede Tijden, Slechte Tijden. Ik maak geen grapje. Het was voor het eerst. Het was ook niet uit vrije wil, maar uit beleefdheid. Nog nooit zag ik er een hele aflevering van. Ik hoop het ook nooit meer te hoeven doen, maar dat terzijde. Toen ik opmerkte dat Arnie niet meer mee leek te doen, werd ik nog net niet uitgelachen. Blijkbaar niet.

Om mij onbekende redenen stond de ondertiteling voor blinden en slechthorenden aan. Dat was dan wel weer grappig. Je leest SPANNENDE MUZIEK. Of VOETSTAPPEN. Dat vond ik wel tamelijk hilarisch. Je staat, of althans, ik sta, er nooit bij stil hoe doven een televisieprogramma ervaren. 'Spannende muziek.' Wat kun je je daar als dove bij voorstellen? Als je ooit horend bent geweest, dan kun je uit je herinnering en fantasie putten. Maar als je nooit gehoord hebt, weet je ook niet wat muziek is. Denk ik? Of hoe voetstappen klinken.

Hoe dan ook, ik heb in mijn arrogantie altijd wat meewarig gedaan over de acteurs in soap-series. Maar na gisteren bezie ik ze toch met herwonnen respect. Want wat je normaal niet ziet, wat je alleen ziet met de ondertiteling aan, is dat ze dus in het blauw en geel praten. En dat is nog knap moeilijk. Probeer maar eens om de onderstaande volzin uit te spreken:

Als jij mij niet nu vertelt waar mijn kind is, dwing jij mij om onmiddellijk de politie in te schakelen.

Ik bedoel, zo dan! Zo praat ik niet in gewone spreektaal, u wel? En zo duidelijk ge-ar-ti-cu-leerd ook. Ik heb het even in de spiegel geprobeerd. Die zin zonder horten en stoten uitspreken, dat lukte uiteindelijk wel. Maar in het geel? Blauw? Lukte voor geen meter. Respect!