Zwaktebod

Ik begrijp columnisten wel. Elke dag een stukje uitpoepen valt niet mee. Af en toe schrijf ik een beetje voor me uit, als ik daar zin in heb. Ik moet er niet aan denken dat ik dat elke dag zou moeten doen, en dan ook nog een vast aantal woorden. Eén van de redenen waarom ik erg bewondering heb voor bijvoorbeeld iemand als Martin Bril. Of Michaël Zeeman, die geen columnist was, maar die nooit om woorden verlegen zat. God hebbe hun ziel zoals dat heet, hoe dan ook, ze zijn dood en dat is jammer. Eén van de redenen ook waarom ik niet snel de columns in een krant als Metro of Spits zal lezen; want hoewel ik bewondering heb voor het kale feit dat die columnisten het presteren om er dagelijks een stukje uit te persen, vind ik dat vaak toch columns van een kwaliteit die me, zacht gezegd, niet zo aanspreekt. Nu ja, je hoeft ze ook niet te lezen, natuurlijk, dus ik klaag verder niet.

Mijn eigen ervaring is, dat inspiratie in vlagen komt. Soms heb je stof voor een kort stukje, soms heb je ineens stof voor meerdere stukjes. Dat is prettig, Het komt dan aan om te doseren, en om de zaken te scheiden. Om je in het ene stukje te houden aan het ene onderwerp, in het andere het andere - om ze, om het kort te zggen, elkaar niet teveel te laten besmetten. Ik vermoed, dat columnisten die ook hun inspiratie bij vlagen kregen, dat ook zo werkt: dat zij stukken oppotten, een voorraadje opbouwen, stukjes die niet meteen over de actualiteit handelen bewaren voor dagen waarop de inspiratie wegblijft. Martin Bril was bij uitstek een columnist die ik ervan verdenk zijn stukjes bij vlagen te schrijven. Niets mis mee, verder.

Daarnaast is het natuurlijk zo, vind ik dan, dat schrijven doet schrijven. Wanneer je zo bezig bent je gedachten te ordenen, open je je geest voor meer gedachten. Inspiratie is een bron van inspiratie, zo bezien. En lezen doet schrijven. Bij mij dan. Of dat nu fictie of actualiteit is, alleen al bezig te zijn met geschreven taal roept een aandrang op om je ook uit te drukken in geschreven taal. Zien schrijven doet schrijven, zogezegd.

Waarmee ik kom op een van de kritiekpunten die ik heb op 'slechte' columnisten: wanneer de column gaat over het schrijfproces zelf, is dat een zwaktebod. Het betekent dat je niets kon verzinnen om over te schrijven. Deze blog is dus een zwaktebod. Maar ja, een blog is een blog, en af en toe moet je er wat op zetten. Toch die druk, hè?