Traag

Vanmorgen werd ik wakker. Alweer een koude, grijze dag. Het werk schoot niet op. De dag strekte zich voor me uit. De Prozac was op. Voor drank was er geen geld.

Hmsja, gedeeltelijk waar. Welk deel laat ik lekker in het midden. Het was in elk geval een perfecte dag om depri muziek te draaien. Depri muziek, en muziek waar ik depri van word, dat zijn twee verschillende dingen. Depri word ik van jaren '80 muziek. Altijd al gehad, zelfs in de jaren '80 zelf. Zowel de alternatieve als de populaire muziek uit die tijd. Siouxsie and the Banshees of Pet Shop Boys, ik word van beide ongelukkig. Kan ik niks aan doen, gaat vanzelf.

Over het hoe en waarom ga ik niet uitweiden, ik weet het ook eigenlijk niet precies. Feit is, dat muziek die niet per se bedoeld is om depri te klinken mij dat niettemin wel kan maken, en andersom: ik kan erg genieten van depri muziek, zonder er depri van te worden. Ik schreef al eerder over de band Worship. Trager en meer in mineur kan nauwelijks. Heerlijk. Het genre wordt dan ook opgewekt Funeral Doom genoemd. Denk aan langzame muziek, heel, heel langzaam, denk metal, denk lage grunts.

Vandaag had ik dus zin in Funeral Doom. Bands als het voornoemde Worship, maar ook het door mij eerder beschreven Longing for Dawn, en Esoteric, en Forgotten Tomb (hoe opgewekt!) had ik inmiddels vaak genoeg gehoord. Op zoek naar wat nieuws kwam ik vandaag uit bij Thergothon en Ahab.

Thergothon, ze bestaan allang niet meer, kwamen uit Finland, en staan bekend als een van de grondleggers van het genre. Aardig, en leuk vanwege dat weetje. Ik kenden ze niet, en word er niet koud of suicidaal van, moet ik eerlijk bekennen. Lekkere muziek, maar niet om als laatste hapje verlekkerd nog ff op je bord te laten.

Ahab is wel erg lekker, net als hun makkers van Worship komen die uit Munchen. Laag, traag, sloom en toch spannend. Hun album 'The Call Of The Wretched Sea' is een conceptalbum gebaseerd op Moby Dick. Mooi boek is dat. Zo tragisch als dat verhaal is, zo tragisch is hun muziek. Zo klinkt het dus als je aan je zeemansgraf wordt toevertrouwd. Tamelijk obscuur ook wel, ik vrees dat zelfs metal-specialist Rocky Road hier hem niet in huis heeft, dus dat wordt bestellen. Ja, het leven gaat niet over rozen...