Paukenisten

"Hallo, ik heet Pierre en ik ben paukenist."

Zelfs op een AA bijeenkomst lijkt me dit aanleiding voor besmuikt gegniffel. Wat beweegt iemand ertoe om paukenist te worden? Zomaar wat punten op een rijtje:

-pauken zijn nog niet eens zo makkelijk te bespelen.
-pauken zijn hartstikke duur.
-pauken zijn hartstikke groot, op de fiets naar je werk kun je vergeten. Met de bus trouwens ook.
-paukenisten staan de grootste tijd voor de kat z'n viool bij een concert

Er zijn hele ambitieuze bij, die hebben bijbaantjes. Met de triangel bijvoorbeeld. Of castagnetten. Of andere slaginstrumenten met onmogelijk te onthouden namen. Zulke paukenisten wekken in mij het meeste medelijden. De triangel is toch wel het oeteligste instrument denkbaar. Wat zegt het over je, als je ervoor kiest met het grootste instrument van allemaal het minste te doen? Met hulpstukken? Ik weet niet hoe het met u is, maar ik proef hier beslist een Freudiaanse ondertoon.

In de psychologie noem je dit geloof ik 'compensatie'. Volgens mij zijn paukenisten verlegen enigszins autistische bleke jongetjes die liever drummer hadden willen worden. In een ruige beat-band. Maar ze mochten niet. Sneu voor zo iemand.