Eighties

Aangezien ik een dertiger ben, en mijn ega ook, komt het met enige regelmaat voor dat het huis geteisterd wordt door geluiden uit de tachtiger jaren. In jargon heet dat 'eighties', want Nederlandse woorden gebruiken is zoooo 2007.

En lieve hemel, wat een baggermuziek werd er toen gemaakt. Te huize bij ons thuis hebben wij daarover geregeld geanimeerde gesprekken. Want wat ik vind van de 'eeties', vindt zij van de 'naainties'. Terwijl ik op mijn beurt betoog dat de 'nineties' veel interessanter waren.

Zij bezit een verzamelaar met 'het beste uit de jaren 80'. Ik bezit een mp3-collectie genaamd 'het beste van de jaren 90'. En op een sporadisch liedje na, is het allemaal bagger! Vooral de nineties, eerlijk is eerlijk. Evolutie van bagger.

Elke vrouw van midden dertig die ik ken is gek op 'eighties'. Misschien ligt dat aan mijn vrouwelijke-vrienden-keuze. Het is een gegeven dat mensen voor muziek die ze horen in hun 'formative years' (sorry, daar weet ik even geen goed Nederlands woord voor), altijd een zwak blijven houden.

Voor mij waren dat ook de tachtiger jaren. Niettemin heb ik er een bijna ongezonde afkeer van. Die vreselijke elektronische drums! Die afgrijselijke plastic keyboard geluiden! Die trommelvlies teisterende saxofoon-solo's door opgemaakte kuiven in glimmende colberts met teveel schoudervulling. Brr.

Ik ga daar nu even buiten over nadenken, met een sjekkie, want na Samantha Fox, Billy Ocean en Duran Duran heb ik daar een onbedwingbare behoefte aan.